Aleje 3 - Biblioteka Publiczna w Częstochowie

PROZA
Rafał „Jeżyk” Kasprzak
DESTRUKCJA
Jak zwykle, dyżur zapowiadał się pracowicie.
Tradycyjnie przesiąknięty krwią, smrodem niemytych
nóg czy odorem na wpół przetrawionego alkoholu.
Właśnie tak wygląda prawie każdy ostry dyżur. Przed
kilkoma minutami wybiła północ. Niestety, nie
w szampańskich nastrojach, a znużeni pracą
oczekujemy z niecierpliwością na kolejnego pacjenta.
Jest – drzwi dawno nie smarowane otwierają się
z przeraźliwie przeszywającym skrzypieniem.
Z otworu korytarza jak z jaskini wyłania się cały
zespół „R”. To prawie jak we śnie, czworo czerwonych
kapturków i pacjent – niczym wilk albo sęp.
W mgnieniu oka dowiadujemy się, że nasz żywiciel
to pan Zdzisiu. Jego wygląd nikogo nie napawa
optymizmem. Są wstępne oględziny. Oczy mętne,
wyłupiaste, przekrwione. Nos prawdziwie orli,
podobny trochę do klamki od zakrystii. To nic nie
szkodzi, że za kilkanaście minut okaże się, iż jest
złamany, bo jak wyniknie ze zdjęcia, to nie pierwszy
raz. Cała twarz pokryta łuską z błota i juchy utwierdza
nas, że jest mieszkańcem lasu lub innego skupiska
drzew. Jego bujna czupryna udowadnia, że człowiek
może żyć w symbiozie nie tylko z osobnikami tego
samego gatunku. Ręce uzbrojone w szpony tak bardzo
charakteryzujące drapieżników. Pozostały jeszcze
nogi, których mikroklimat wskazuje bezbłędnie
na miejsce z którego wyrastają. Litość w imię służby
zdrowia nad biednym i nietrzeźwym pacjentem trwała
dopóki nie poczuliśmy woni ekskrementów,
rozbudzających zmysły nawet te najgłębiej uśpione.
Z pełnym przekonaniem zaczynamy doceniać przesłanie,
że Człowiek to brzmi dumnie. No cóż, można tak
dywagować bez końca, a życie ludzkie trzeba ratować.
Nasza maskotka musi dojrzeć, aby poczuł się w pełni
Europejczykiem, zostaje odprawiony na „Hawaje”.
Pomieszczenie jest nieszczególne, małe i ciasne.
To, co pozwala je odróżnić od innych, betonowych
i bezdusznych gabinetów, to gigantyczna palma
z delikatnie pożółkłymi liśćmi, od stałego zasilania
jej przez rezydentów płynami ustrojowymi. Przez
niedopatrzenie Zdzisiek wchłonął resztkę niezarekwirowanej
ślepotki i w kilka minut później padł
zalany w przysłowiowego trupa. W taki oto sposób
dołączył do trzech innych rezydentów zajmujących
pomieszczenie o egzotycznej nazwie. Kolejne godziny
mijały jakby wskazówki zegara stały w miejscu.
Spijaliśmy kolejne kawy, herbaty, nieświadomi tego,
co mogą przynieść kolejne minuty, a przywieźć
pogotowie. Zaczęło świtać. Ptaki ochoczo śpiewały,
grały świerszcze, jednym słowem wszystko co żyło
emanowało pozytywną energią. Tylko Zdzichu i jego
współtowarzysze zaprzeczali teorii, iż oznaką istnienia
jest ruch. Spali w bezruchu powykręcani nienaturalnie,
jakby przytulali się do węzła ciepłowniczego. Nastała
słynna godzina piąta pięć, główny bohater szeroko
otworzył oczy, badając nieufnie grunt wstał, metodą
prób i błędów, nie pytając nikogo o drogę, poszedł
do toalety. Droga powrotna wydawała się jakby dłuższa,
szedł z wielkim wysiłkiem – dwa kroki do przodu
trzy do tyłu, opadał coraz bardziej z sił. Gdy dotarł
do miejsca swojego spoczynku stanął jak zahipnotyzowany,
długo nie mówił nic. Przyglądał się
z przerażeniem towarzyszom niedoli i miejscu,
w którym się znalazł. Potem odwrócił głowę w moją stronę
i zapytał - Panie, co to za destrukcyjne towarzystwo?
Usiadł na swoim materacu. Po policzkach spłynęło
kilka łez mieszających się z zaschniętą krwią. Jeszcze
chwilę coś mamrał pod nosem i zasnął. Może śnił
o utraconym domu rodzinnym, beztroskim dzieciństwie,
a może w swoich marzeniach sennych tworzył nowy,
lepszy świat z miejscem przy gorącym piecu. Kto wie?
Rys. Jacek Frąckiewicz
aleje III 34 I-II 2006