Aleje 3 - Biblioteka Publiczna w Częstochowie

Czy utrzymuje Pani nadal kontakty z polskim
Londynem?
Jak najbardziej, stale jestem zainteresowana,
co tam słychać nowego. Moje więzy z Veritasem,
Macierzą Polską i Związkiem Artystów Scen Polskich
na Obczyźnie nie osłabły.
Jak się Pani odnajduje w Polsce?
Fot. Eliza Kopcińska
Między innymi zrobiłyśmy prapremierę mało znanej
w Polsce pisarki pani Beaty Obertyńskiej „Anioł w knajpie”
oraz „Balladę o chorym księżycu”, wieczór poezji
emigracyjnej itp. Włączyłam się też w pracę tak potrzebnego
na emigracji Teatru dla Dzieci i Młodzieży „Syrena”.
Jak w polskiej rzeczywistości znalazł się wybitny
znawca sztuki Pani mąż, który pomógł tak wielu
Polakom?
Przeżył w Polsce rozgoryczenie polityczne
i niestety nie zrealizował swojego celu, którym było
przełożenie jego wiedzy i doświadczenia, jakie
nabył w Anglii, na polskie warunki, jeżeli chodzi
o konserwację, ale dzięki Bogu kadra, którą wyszkolił
w branży renowacji antyków, sprawdza się bardzo
dobrze, a jego sklep w słynnej na całym świecie ulicy
antyków Kings Road o nazwie „House of Mirrors”
funkcjonuje do dzisiaj.
Widziałem list polecający konsula Janusza
Kochanowskiego na Pani drogę do Polski. Czy
ułatwił on Pani start po powrocie do Ojczyzny?
W moich czasach emigracyjnych, w okresie
urzędowania ambasadora Tadeusza de Viriona, który
miał olbrzymie zasługi w przełamywaniu wrogości,
nieufności i niechęci emigracji politycznej do polskich
placówek dyplomatycznych, można było już mówić
o wspólnych działaniach tych dotychczas dwóch
odrębnych światów. Pokłosiem tego była współpraca,
a w konsekwencji przyjazny dla mnie gest rekomendacji,
z której zresztą nie musiałam korzystać. Raczej
o wymiarze symbolu niż pomocy.
Miałam to szczęście spotkać ludzi budujących
własny teatr, z Panem na czele, zaangażować się
w powstanie i rozwój Teatru Legion oraz kontynuować
promowanie nieznanej jak dotychczas i niesłusznie
marginalizowanej w Polsce twórczości emigracyjnej,
bo jest ona nadal wprowadzana na polską scenę bardzo
sporadycznie i w skansenowym, cepeliowskim
wydaniu. Budujemy wspólnie bardzo świadomy
profil repertuarowy w oparciu o własne scenariusze
i adaptacje autorskie. Nie powielamy repertuaru scen
zawodowych przeżywających zapaść. Nasz teatr jest
osadzony w repertuarze patriotycznym i narodowym.
Po siedmiu prapremierach Teatru Legion – między
innymi zaprezentowanie twórczości pani Beaty
Obertyńskiej na Zamku w Kórniku, wystawienie tam
monodramu o 20-letniej walce hrabiego Władysława
Zamoyskiego o Morskie Oko, pana misterium
„Leiden” w Katedrze w Opolu – mogę powiedzieć
z całą świadomością, że wreszcie dobiłam do portu
i odnalazłam swoje miejsce, a wszystko co robiłam
do tej pory było do tego przygotowaniem.
Jako częstochowianin, chociaż mieszkający poza
Polską, muszę Panią zapytać o współpracę z liczną
częstochowską grupą legionowców.
Jest ona niezawodna i wspaniale realizuje wizje
naszego teatru. Mamy wspólny język i wrażliwość
teatralną zarówno ze scenografem Marianem Pankiem,
jak i z naszym opiekunem duchowym i aktorem
z Salezjańskiego Ośrodka Wychowania i Animacji,
księdzem Klaudiuszem Soboniem oraz, a może nade
wszystko, z niezwykle utalentowaną wspaniałą
częstochowską młodzieżą. I to ona pozwala nam
na kontynuowanie naszej pracy, przekazywanie własnych
doświadczeń i planów z nadzieją, że rozwinie dalej
naszą teatralną prawdę i wzbogaci ją własną
młodzieńczą świeżością.
aleje III 43 I-II 2006