Aleje 3 - Biblioteka Publiczna w Częstochowie

PROZA
Anna Chowska
ROCZNICA
Od kilku dni odczuwała podświadomy lęk. Choć bardzo
starannie to ukrywała, demony przeszłości nie pozwalały
o sobie zapomnieć, a ona wiedziała dlaczego. Właśnie
minęła czwarta rocznica ich poznania. Czwarta rocznica
bolesnego rozrywania siebie, pomiędzy jego, a swój,
od dawna zbudowany dom. Czwarta rocznica uległości
wobec kogoś, kto urokiem i przebiegłością doprowadził
do długo nieuświadamianego stopnia przywiązania.
Czwarta rocznica niepotrzebnego czekania i trwania
w miłosnym amoku. Czwarta rocznica jej nieustającej
wiary w realizację jego obietnicy bycia razem. Czwarta
rocznica jej słabości, a jego triumfu nad jej brakiem
charakteru. Czwarta rocznica, której miało nie być,
bo dwa miesiące wcześniej zamierzała z nim zerwać raz
na zawsze. Ale on się nie zgodził się, a ona przyjęła to z ulgą.
Data, która była dla niej najważniejszą w życiu,
aktualnie stała się źródłem niekończącego się cierpienia,
cierpienia które, co tu dużo mówić, sama sobie zafundowała.
Znaczyła dla niej bowiem tę nieoczekiwaną zupełnie
zmianę, znaczyła nową miłość, znaczyła obecność kogoś,
kto wypełnił tak szczelnie, że aż hermetycznie jej świat.
Był dla niej wszystkim. Dniem, nocą, słońcem i cieniem.
Grudniem i majem. Płaczem i śmiechem.
Gdy był obok, wdychała jego zapach, by nabrać sił
na dni bez niego. Jak małe dziecko, patrząc mu prosto
w oczy, lubiła słuchać gdy mówił jak ważna jest w jego
życiu, jak świat krąży wokół niej, ile dla niego znaczy.
Dlatego czuła ból, gdy beztrosko, z dziecinnym
wdziękiem zapominał o tej, łączącej ich, dacie. A przecież
przez cztery lata zapomniał cztery razy.
Egoistycznie nie zgodził się na rozstanie, bo nie starał
się zrozumieć, jak bardzo jest jej przykro, że nie dotrzymuje
słowa, jak rozrasta się w niej poczucie winy, jak mdli ją
od wyrzutów sumienia, jak kurczy się pod własną podłością.
A do niej powoli docierała wszechogarniająca
świadomość, że on tak naprawdę wcale nie chciał, by byli
razem, razem na zawsze. On tylko mówił, że chce.
Wyznaczył termin rozstrzygnięcia, ale konsekwentnie go
unikał. Przecież musiałby zrezygnować z tego, co w jego
życiu okazuje się ważniejsze od niej, z książek, obrazów,
zegarów i innych dóbr dotychczas zdobytych. Chyba to
przeczuwała od początku, ale nie chciała w to wierzyć,
wolała puste obietnice, nic w rezultacie nie znaczące
w tej czteroletniej znajomości. Prosiła, by jej nie oszukiwał,
by podjął decyzję, jakąkolwiek, ale decyzję, która
roztrzygałaby jej sytuację. On wprawdzie zapewniał,
że chce by byli razem, ale dalej bawił się podwójnym
życiem, po mistrzowsku łącząc dwie prawdy – tę obiektywną
z tą życzeniową. Z przykrością konstatowała własną
naiwność i jego pewność siebie.
Zrozumiała, że nie kocha jej tylko życiowe imponderabilia,
to co sprawiało mu przyjemność, a nie to co miało
znaczyć ich wspólną radość. Pełna goryczy myślała o tym,
że jest dziewczyną tylko na godziny, dziewczyną na porcję
erotycznych doznań. Działał jak pogotowie ratunkowe,
ale jego rola jest przecież doraźna, a to w rezultacie
prowadziło do zwiększania cierpiącemu złudzeń. Coraz
przejrzyściej widziała, że jego postawa boli ją od dawna,
właściwie chyba od początku...? A może od chwili, kiedy
zupełnie nieodpowiedzialnie zaczął planować to, co
nigdy nie miało się zdarzyć? Gdy zrozumiał, co obiecał,
bez komentarza, zwyczajnie się wycofał.
Zaczęła zdecydowanie zadawać sobie pytanie:
jak można normalnie funkcjonować w anormalnych
warunkach? Co z tego, że zawsze podkreślał, że obu
stronom ma być dobrze, mają się wzajem uzupełniać, skoro
po mistrzowsku tylko brał i zabierał to, co obiecał dać?
Czas trwania jest czasem życia. Ale życie to
niekoniecznie trwanie, tak więc obudzony lęk wyzwolił
w niej siłę powrotu do życia. Wolała być sama, niż
oddawać siebie po kawałku.
Przemyślała swoje wątpliwości kolejny raz i kolejny
raz zobaczyła siebie w krzywym zwierciadle jego kłamstw.
Podjęła decyzję. Lęki miną, a ona będzie wolna.
Rys. Jacek Frąckiewicz
aleje III 33 I-II 2006