listopad 2010 - Kompania Węglowa S.A.

Toż jak ino nazad przyjechał, to zaroski
polecioł do swoi dziołchy, a tu pierzonym
się wkurzoł. No bo Barbórka wyciepła na
chasiok wszystkie bożki, a postawila we
izbie krzyż. Mało tego, łona się jeszcze łopowożoła
a pedziała łojcu, co by tyż się nawrocioł,
to go dopoloło najwiyncyj, zaczoł
wtedy ciepać pieronami, wiela ino wlazło,
w tyj złosci capnął za miecz a chciał rypnoć
swoja cera, ino ze łona mu się jakosik
wyrwała a pyrsk nadwor, a potym gibym
do lasu. Dioskorus zły jak szerszyń gonioł
Jom ze mieczym, a wejrzyjcie chciał Jom
chlasnąć. Jyno cud się stoł, bo kiej Barbórka
wele skałow przelatywała, naroz łone się
otwarły, no a uwidziła tako dziura, kaj ona
się skroła. A zezłoszczony a wściekły łociec
jeszcze przez dwa tydnie ze swoimi pachołkami
sznupał, szukał Jom, a niy poradzioł
znoleś. A był tukej taki biydny pastuch, co
pasoł kozy a swinie. Łon to za złote paciorki
przynosioł Barbórce do kryjówki jedzenie.
Zaś jednego dnio trefio go Dioskorus,
a obiecał mu miyszek strzybnych dynarow,
jako ino pokoże, kaj się Barbórka skroła.
Biydny pastuch a przesto okropnie pragliwy
łaszczoł się, no to tyż zakludzioł go do
groty, kaj schowała się jego cera. Jezderkusie!
Dioskorus we złości capnął zaroski
Barbórka za wosy a zaczoł Jom ciongnoć
a wlec dodom, a przy tym calo droga bioł
na zabicie, choćby boł głupi, waloł Jom bez
milosierdzio, kiej pomiarkował, ze omało
bołby jom niy zatrzas. Zaroski tyż zawar
Barbórka we ciemnicy a poszoł do nikodemyjskiego
rzadcy, patrzcie, bo nichce sieb
wierzyć, swoja cera łoszerdzioł, że Mo się
krzescijankom. Nikodemyjski rządca, niyjaki
Marcijana, znoł Barbórka łod dziecka,
a przesto żol mu się zrobiło tyj fajny a mondry
dziołchy. A juści wtedy kozoł przykludzic
Jom do sondu, a tu chciał Jom nazad
nawrocić na pogaństwo. Jyno ze nasza Barbórka
twardo stała przy wierze, przy Panoczku,
kierejo we sercu miała. Zaś kiej to
pomiarkował Dioskorus, zaczoł się jargać
a ciepać, a tyz pogroził
Marcjanowi, ze źle
robi , że poskarży się
u samego cesorza, eli
łon rzondza, rzymskie
Mo w zocy krześcijanow, kierzy nasmiewajom
się z jejich bogow. Jezderkusie!
Fest wylynknoł się Marcjan, jyno bardzie
boł się o swój stołek, ze go straci. Toz wol
niy wol skazoł Barbórka. Zaroski zaroski
te dzioseckie pogany zaczli prać Jom rozgami,
a kie już bola cała szczaskano a tyż
sino, to te gizdy łoblikli Jom we włosienica
Barbórka gryfno boła,
a przy tym mondro,
aże mondro
Witraż autorstwa Tadeusza Bartoszka w kosciele św. Anny w Gliwicach-Łabędach
ze samyj szczyciny, a zawarli do pywnicy,
bo było późno. Zaś nazajutrz jeszcze bardzi
mynczyli a katowali naszo Barbórka. Wielkorządca
Marcjana kazoł żgać a szarpać
Jom ostrymi hakami, a rynce i nogi rombać
pyrlikami. A jakbyb jeszcze boło mu tego
mało, to te chachary rozpolonymi faklami
przypalali Jom. A nasza
św. Barbórka dali
miała sioły a umiała
naśmiwać się ze jejich
głupich bożków, a tyż
na głos rzykała. Wtedy wyrodny a zły łociec
niy wytrzimoł a przyskoczył do syndziego,
a zaroski chciał być katym swej cery.
Padom Wom, ludziska kierzy, to widzieli,
choć byli poganami, niy poradzili tego spokopić.
A nasza św. Barbórka uklynkła na
ziymie, porzykała przez kwila, a potym ze
przeboczyniym wejrzała na swojego łojca,
a sama położyła gowa na gnotek. Farońsko
dziobelski a wyrodny Dioskorus swojym
mieczym rombnoł mocno, a za jednym razym
uromboł gowa. A stalo się to 4 grudnia
303 roku. Ledwo ino gowa św Barbórki
spadła na ziymio, toż festalnie zagrzmiało,
a ze czystego nieba rombnoł pieron, kiery
trefioł Dioskorusa a spoloł go na wongiel.
Tyji smutnyj historyji ludziska nigdy aże
nigdy niy zapomnieli. A kiej potym znaleźli
wongiel a zaczli kopać we ziymi, toć zaroski
spomiarkowali se na św. Barbórka, kiro
przeca w tyj ziymi się skroła. To tyż dzisiaj
we zocy majom, przajom no a rzykajom do
św. Barbórki górniki we Tyrolu, Saksoni
i Lotaryngii, we Czechach, no a łosobliwie
my na naszym czornym Ślonsku.
Norbert Klosa
Spisał: Jerzy Raducki
| 27