Wojciech Kajtoch: O prozie i poezji (tekst, .pdf, 28,7 MB)

gestywnie oddaje Pieńkowska stany półmartwoty, słabości,
choroby („Poszukując oparcia'', „Gorączka").
Szczególnie obrazowe wydało mi się np. porównanie
chorego serca do ryby, której brakuje wody (* * * W niszy za
trzecim żebrem / ukrywa się wilgotna ryba, {..] automatycznie
poruszając pyszczkiem / szuka śladów wilgoci, / trzepocze
skrzelami.). Z kolei w dramatyczny skrót układa sie obraz
reakcji chorego, zmuszonego do wysiłku ciała: / tylko
głowa pozostaje bezwolna./' układajcie się już prawie do snu /
niczym wypalona zapałka. ("Na schodach").
Czy to zmęczenie kogoś, kto wchodzi na piętro, mając
np. chore serce - czy to obraz strachu człowieka, pokonującego
ciemną klatkę schodową Trudno jednoznacznie ten
wiersz zinterpretować. Obie sytuacje są równie prawdopodobne,
bo „oszronienie" może być otarciem się o śmierć
fizyczną - ale także o śmierć psychiczną, emocjonalną. Tej
możliwości poświęcona jest trzecia część tomu - „Posucha" -
omawiająca, mówiąc zwięźle, nastroje depresyjne.
Trzy wiersze poświęcone są smutkowi („Smutek 1", „Smutek
II", „Smutek 111''), mowa też o lęku, strachu, nieskutecznych
pocieszeniach („Pieszczotliwe słowa"), bólu nieumyślnie
sprawianym przez przyjaciół („Halabarda"), daremnej
ucieczce w niepamięć („Spod skrzydła"), dezorientacji („Prasque
vu"), zmęczeniu codziennością („Deja vu"); o przejmującej
samotności („Wzajemność"). W tym ostatnim liryku na
uwagę zasługuje swoista ironiczna litota: wrażenie samotności
wśród ludzi - oddano pochwałą troski o spersoni.fi.kowane
rzeczy itd. Niekiedy owa, dość posępna liryka staje się w r
tej części bardziej moralistyczna („Nie kłam", „Bonzai").
Tom Marzeny Pieńkowskiej „Oszronione" wydaje się -
w sumie - świadectwem przejścia przez „smugę cienia". To
pamiątka bliższego zetknięcia się z zimnem i lodem - rozumianymi
bądź cieleśnie, bądź psychologicznie. Egzystencjalny
mróz na chwilę ogarnął Poetkę. Pozostał po nim szron:
piękny i smutny jednocześnie.