Wojciech Kajtoch: O prozie i poezji (tekst, .pdf, 28,7 MB)

Nasza i moja przyszłość w Europie
(na marginesie „PL4»0")
Aby w sposób sensowny zastanawiać się nad przyszłością
naszego kraju i kontynentu, rozważyć wpierw 7
trzeba
kwestię, czy w ogółe przyszłość da się przewidzieć.
Przyszłość danego człowieka - zaw\sze, bo przecież
wszyscy znamy cel swojej drogi. Co prawda jej konkretny
przebieg jest jakby mniej jasny, ale z dużą dozą prawdopodobieństwa
określić można rządzące życiem ludzkim prawidłowości.
Zawsze płaci się za swoje wybory (niekiedy przez
kilkadziesiąt lat się płaci...), zawsze upływający czas pomniejsza
zakres osobistej wolności (niemowlę może być wszystkim,
osiemdziesięcioparolatek już tylko emerytem, a stu dwu -
dziestolatek - rozkładającym się ciałem) i zawsze cel osiągnięty
jest tylko cieniem celu planowanego. Natomiast rozwój
społeczny czy cywilizacyjny zasadniczo nie da się przewidzieć.
Osobliwie żałośnie wyglądają po latach wszelkie wróżby
technologiczne. Jako miłośnik literatury fantastycznonaukowej
sporo się naczytałem opisów plastykowych domów i
pancerzy czołgowych (na przełomie lat pięćdziesiątych i
sześćdziesiątych wszyscy wierzyli w rozwój chemii tworzyw
sztucznych) lub lampowych, międzygwiezdnych radiostacji
(nikt mi znany nie przewidział za to wynalezienia tranzystorów
i obwodów scalonych). Najwyżej możemy dokonać dość
prostych wróżebnych operacji - rzecz rzadka przedstawić
jako powszechną (robot android w r każdej kuchni), parę przed-