DITURIA

Shahe Rama
LLOKUMET E SHIJSHME
Në fshatin Llucë, fshatin më të afërt të qytetit, jeton halla Miradije. Ajo është motra e babait të Zanës dhe Sonit të vogël. Këtë të diel, halla Miradije
si edhe shumë hera tjera, kishte ftuar miq, njerëz të farefisit dhe dy mbesat e saj të dashura, Zanën dhe Sonin për të ngrënë llokumet e saj të njohura
dhe të pëlqyera nga të gjithë. Jeta në fshat, thoshte shpesh halla Miradije, është e vështirë, por edhe shumë e bukur. Mjafton të dish ta gëzosh ditën,
thoshte ajo shpesh. Dy mbesat e preferuara të hallës Miradije, Zana dhe Soni, pa menduar gjatë, me një peshqesh të vogël nën sqetull, u nisën drejt
fshatit LLucë dhe shtëpisë së hallës Miradije. Oborri i hallës Miradije tanimë gumëzhinte nga mysafirët e shumtë. Ata ishin në kulmin e bisedave dhe
gjallërisë, duke marrë herë nga njëra herë nga pjata tjetër ushqimet, kryesisht prodhime të qumështit, pemë e perime, si dhe llokume, specialitetin
për të cilin edhe ishin ftuar nga halla Miradije. Qeni laraman që mbante halla Miradije në shtëpi sillej rreth e rrotull oborrit thuajse donte të gëzonte
bashkë me të ftuarit.
Në një moment, derisa halla Miradije doli nga shtëpia me tepsinë e dytë të stërmbushur me llokume, qeni laraman, pa u ndie fare, kërceu mbi tepsi
dhe derdhi pothuaj të gjitha llokumet në barin e njomë para shtëpisë.
-Aman mor ditëzi, ç`na bëre - bërtiti halla Miradije, pa ditur si të vepronte tutje. Ajo shqelmoi lehtas qenin laraman, i cili thuajse dinte për sherrin e
bërë dhe i`a mbathi me të shpejtë. Soni nuk u përmbajt dot pa qeshur, por kjo e qeshur tërhoqi pas vete edhe shumë të qeshura të tjera, sa pothuajse
të gjithë filluan të qeshin me të madhe. Qeshi si prej zori edhe halla Miradije.
Dita në fshat kaloi për mrekulli.
-A thua do të ishte ditë aq e bukur po mos të ndodhte incidenti me qenin laraman, - pyeti në mbrëmje Zana motrën e saj të vogël, Sonin.
Duke buzëqeshur këndshëm, Soni tha:
-Jo vetëm që nuk do të ishte ditë aq interesante, por as unë nuk do të frymëzohesha për të shkruar këtë poezi të bukur. Më lejo ta lexoj, - tha Soni e
vogël dhe filloi leximin pa pritur përgjigjen e motrës së madhe:
Qeshja
Tinëz qesha me një shokë
Kur rrëshqiti, ra për tokë
Një minute më parë krenohej
Nuk ka shans të rrëzohej.
Dhe kur halla Miradije
Kishte mbush një gjysmë tepsie
Me simite e llokum
Për fëmijët në katund.
Desha s`desha t`madhe qesha
Kur një qen fort laraman
Hop kërceu pa u ndi
Drejt e në tepsi.
Një ditë mblidhen që të gjithë
Donë në mua të marrin hakë
Pa më pritni mor të mjerë
Sa të rritem pak.
-Je e paparë!, - tha Zana. -Çfarë do të bësh me këtë poezi
-Do t`a botoj në fletushkën e shkollës. - u përgjigj me shpejtësi Soni.
- Po nëse e kupton halla Miradije, si thua do të hidhërohet - pyeti Zana.
-Jo aspak, halla Miradije është një grua shumë e mençur dhe bujare.
-Vërtet ashtu është, - u pajtua me të motrën edhe Zana.
Ato biseduan gjatë atë mbrëmje për shumë gjëra dhe familjarët e tyre më të dashur.
-Ishte një ditë e lodhshme, por e mrekullueshme kjo, - përfunduan shkronjat, para se të vendosnin të flinin. Ashtu vërtetë ishte.
16