7. Zastosowania fotogrametrii bliskiego zasięgu - AGH

Rys. 7.23. Przykłady różnego rozmieszczenia stanowisk kamery w bloku zdjęć.
[Hanke…,2002]
Jedna para zdjęć stereo jest zazwyczaj niewystarczająca do rekonstrukcji całego
obiektu; na ogół niezbędne jest wykonanie orientacji całego bloku zdjęć jednocześnie.
Dodatkową zaletą tego rozwiązania jest możliwość wykonania kalibracji kamery w czasie
pracy. Pozwala to na poprawienie dokładności, jeżeli posługujemy się zdjęciami wykonanymi
nieskalibrowaną kamerą. Tak więc to podejście nie jest ograniczone przez metryczność i
kalibrację kamery, co sprawia, że ta metoda jest bardziej elastyczna. Ponadto rozmieszczenie
stanowisk kamery nie jest ograniczone do w wykonywania zdjęć stereo - można więc
stosować np. zdjęcia zbieżne i kombinacje różnych kamer i obiektywów.
Główną zasadą wykonywania zdjęć w bloku jest to, że każdy punkt musi być
wyznaczony poprzez przecięcie co najmniej dwóch promieni pod odpowiednim kątem. Kąt
ten jest zależny od dokładności, jaka jest wymagana w projekcie. Technika wyrównywania
bloku zdjęć jest często stosowana w cyfrowej fotogrametrii architektonicznej. Pozwala ona
połączyć zastosowanie kamer semimetrycznych i niemetrycznych, zdjęć zbieżnych i
pomiarów w środowisku komputerowym. Dzięki procesowi wyrównania wyniki są bardziej
dokładne, wiarygodne i często wystarczająco przygotowane do dalszego wykorzystania w
środowisku CAD.
7.3.2.4. Inne metody pozyskiwania danych
Wśród innych niż fotogrametryczne metod pozyskiwania danych dla potrzeb
inwentaryzacji zabytków architektury dominują metody geodezyjne oparte o tachimetry
bezzwierciadlane, umożliwiające pomiary punktów niesygnalizowanych. Możliwa jest
również interpretacja mocy sygnału odbitego.
Pomiar bezpośredni w zastosowaniu do inwentaryzacji obiektów architektonicznych
jest metodą bardzo pracochłonną. Pomimo dostępności tachimetrów bezzwieciadlanych, które
znacznie usprawniają pomiar, wykonanie inwentaryzacji tą metodą wymaga przestrzennego
pomiaru znacznej liczby punktów, przez co ta technologia jest bardzo czasochłonna i
pracochłonna a co za tym idzie i kosztowna. Ustępuje więc obecnie miejsca znacznie
szybszym i tańszym metodom fotogrametrycznym i skaningowi laserowemu.
Technologia skanowania laserowego przeżywa obecnie gwałtowny rozwój i stanowi
znakomite uzupełnienie metod fotogrametrii bliskiego zasięgu. Zapoczątkowana została w
latach 90 ubiegłego stulecia, kiedy to w 1995 roku wyprodukowano pierwszy skaner laserowy
Cyrax. Skanery laserowe służą do bardzo szybkiego, zdalnego pozyskiwania danych
przestrzennych o obiekcie. Pracują one, wykorzystując laser impulsowy zintegrowany z
kamerą cyfrową i komputerem, który produkuje do 1000 pojedynczych impulsów w jednej
kolumnie (linijce skanowania) a następnie mierzy „czas przelotu” każdego z tych impulsów.
Skanowanie obiektu odbywa się w kierunku pionowym. Aby to było wykonalne z duża
98