7. Zastosowania fotogrametrii bliskiego zasięgu - AGH

Taki sposób prezentacji daje możliwość uniknięcia czasochłonnego procesu tworzenia
modelu 3D, a otrzymany efekt pozwala przedstawić nie tylko rzeczywisty stan obiektu, ale
także jego otoczenie. Dynamiczny sposób wyświetlania daje użytkownikowi możliwość
interaktywnego oglądania takiego produktu. Jest to wprawdzie niemetryczna forma
wizualizacji, niemniej jednak bardzo odpowiednia do zamieszczania w Internecie.
Istnieje kilka metod tworzenia panoram. Są one uzależnione od tego, jaki typ
panoramy chcemy uzyskać. Można, bowiem wyróżnić trzy typy panoram: panoramy
walcowe, sferyczne i płaskie. Z kolei typ panoramy zależy od rodzaju powierzchni, na którą
panorama jest rzutowana.
Generalna zasada tworzenia panoramy polega na wykonywaniu szeregu zdjęć pokrywających
się wzajemnie od 20-50 %. W przypadku panoram walcowych i sferycznych zdjęcia
wykonuje się z jednego punktu w przestrzeni, obracając aparat wokół osi pionowej
(panoramy walcowe) bądź pionowej i poziomej (panoramy sferyczne). Z zdjęcia takie w
przypadku panoram profesjonalnych wykonuje się ze statywu, niemniej jednak wykonanie
zdjęć „z ręki” także pozwala na stworzenie panoramy.
Hybrydowe formy prezentacji wyników
Wśród form hybrydowych możemy mieć do czynienia albo z planami kreskowymi
uzupełnionymi wstawkami fotograficznymi, albo z fotoplanami uzupełnionymi rysunkiem
kreskowym. Przykładam uzasadnionego łączenia tych form prezentacji może być kreskowy
plan fasady budynku, na którym dokumentacje malowidła przedstawia się w formie
fotoplanu. Innym przykładem może być fotoplan fasady budynku, na którym otwory
konstrukcyjne budowli pokazuje się w formie rysunkowej dla zwiększenia jednoznaczności
interpretacji informacji technicznej.
7.3.3.3. Trójwymiarowe formy prezentacji wyników
Model 3D
Modele 3D można podzielić na trzy niezależne klasy: model krawędziowy
(„wireframe”), model powierzchniowy/ściankowy („surface”) oraz model bryłowy („solid”
lub „volume”). Podział ten bazuje na różnych możliwościach przedstawienia komputerowego.
Model krawędziowy (wireframe model) jest zdefiniowany poprzez wierzchołki i linie.
Pokazuje on krawędzie obiektu, jego szkielet. Jest on przezroczysty i wygląda jakby był
zrobiony z drutu, co pozwala patrzeć „przez” obiekt z dowolnego punktu obserwacyjnego.
Jego wadą jest to, ze przy bardziej skomplikowanych obiektach czytelność takiego modelu
jest ograniczona. Chowanie linii niewidocznych, cieniowanie i rendering nie zmieniają
wyglądu modelu krawędziowego. Nadaje się więc on do przedstawiania prostych obiektów.
W praktyce jednak rzadko jest stosowany.
Model powierzchniowy (surface model) przedstawia obiekt jako uporządkowany zbiór
powierzchni w przestrzeni trójwymiarowej. Odwzorowuje on zewnętrzne powierzchnie
obiektów, które dzięki temu wyglądają bardziej realistycznie (można schować linie
niewidoczne). Model powierzchniowy nie odwzorowuje wnętrza obiektu i nie można na nim
wykonywać operacji logicznych. Nadaje się on przede wszystkim do odwzorowywania
powierzchni o nieregularnym kształcie np. powierzchni terenu, samolotów, statków
Model bryłowy (solid/ volume model) przedstawia obiekt trójwymiarowy w formie brył. Ten
typ modelowania jest najwierniejszy i daje największe możliwości. Taki typ danych pozwala
na przeprowadzanie na bryłach operacji logicznych takich jak dodawanie, odejmowanie,
część wspólna oraz daje możliwość modyfikowania brył złożonych
102