luty'13 - Polska Zbrojna

felieton
| Do pewnego sTopnia|
piotr
bernabiUk
silny i odważny
teoria, Że ŻołnierZ to
taki gość, który się
nie boi, nie Ma niC
WsPólneGo
Z rZeCZyWisToŚCią.
prawda?
Dzieci przepytywane przez dorosłych udzielają często zaskakujących odpowiedzi.
na przykład: Jaki powinien być żołnierz? Żołnierz powinien
być silny i odważny!
Skąd im to przychodzi do małych główek? Dlatego że to oczywistość?
rozpatrywaliśmy właśnie obie kwestie – siły i odwagi – w gronie doświadczonych
podoficerów, którzy wprawdzie dziecięcą naiwność dawno już pozostawili za sobą,
ale nie obrośli jeszcze wystarczającą warstwą cynizmu, by nie dostrzegać i nie osądzać
żołnierskich postaw.
Chorąży odpowiadający w swojej jednostce za wszystkich chorążych, sierżantów,
kaprali i szeregowych lansował opinię, że współcześnie żołnierz jest przede wszystkim
przebiegły:
„W wolnym czasie siedzą trolle na siłowni i przerzucają tony żelastwa. karczycha
im rosną, mundury na szwach puszczają. Serce się raduje, bo jak mówią dzieci
– żołnierz powinien być silny. a potem mamy konflikt, gdy pan starszy szeregowy
przychodzi po rekomendację na kurs podoficerski. patrzymy w wyniki testu ze
sprawności fizycznej – wszystko znakomicie, a do biegu wcale nie podszedł, więc
wpisali mu 22 minuty. W sumie wyszła czwórka. no to poparcia nie będzie, bo po
co mi taki dowódca drużyny, którego żołnierze podczas biegu zgubią? «o przepraszam,
panie chorąży, mam sumarycznie ocenę dobrą, a przecież nie służymy w piechocie».
i zaczynamy jałową dyskusję na temat niezbędnych cech dowódcy i przywódcy.
Szczęściem, w tej kwestii to ja mam ostatnie słowo”.
a jeśli chodzi o żołnierską odwagę, sprawa okazała się znacznie trudniejsza. teoria,
że żołnierz to taki gość, który się nie boi, nie sprawdziła się już na samym początku.
a przyczynił się do tego kolega sierżanta, który dopiero co powrócił z misji:
„odwaga to specyficzne zjawisko, umiejętność racjonalizowania i pokonywania
strachu. Żołnierz, który się nie boi, stanowi zagrożenie dla siebie i innych. tak więc,
jeśli się boję, nie znaczy, że muszę być tchórzem, jeśli się natomiast nie boję, z pewnością
jestem idiotą. Są na to przykłady”.
„tak, rozliczne”, wyskoczył niczym Filip z konopi chorąży dowodzący całe życie
kwitami. „Daleko nie trzeba szukać. Mieliśmy kiedyś spory kłopot, jedna sprawa
się rypła. i nie wyobrażacie sobie, co się w sztabie działo. powstał wtedy dylemat
– kto o sytuacji powiadomi starego? Wiedzieliśmy, że dowódca dowiedzieć się
musi. Jeden więc oglądał się na drugiego, ludzie odchodzili od zmysłów, brali
zwolnienia lekarskie... Czekaliśmy, kto pójdzie i powie. tu muszę przyznać rację
panu sierżantowi – wszyscy się bali, nikt nie był idiotą”.
Cisza, która zapadła, pewnie by nas zabiła, gdyby nie nadszedł ratunek z góry.
przysłuchujący się naszym dywagacjom przełożony, absolwent kilku akademii, postanowił
rozstrzygnąć kwestię: „panowie podoficerowie podchodzą do zjawiska
w sposób wielce uproszczony, a nawet, rzekłbym, nietrafny. na polu walki, na poziomie
taktycznym, sprawy są zazwyczaj proste. Jeden zwycięża, drugi przegrywa, czasami
zdarzy się remis. na pewnym poziomie jednak zaczyna się strategia,
a jeszcze wyżej dyplomacja. a w sumie reguła jest prosta, bo jak napisał
w swym dziele «Sztuka wojny» wielki strateg chiński
Sun tzu: «Zwyciężają ci, którzy wiedzą, kiedy
walczyć, a kiedy nie». Zgadzacie się ze mną?”.
Sierżant, ten prosto z misji, skwapliwie przytaknął:
„oczywiście, że się zgadzamy!”. a potem już
do siebie: „Co z tego, że się zgadzam, skoro nic z tego
nie rozumiem?”.
nUmer 2 | lUty 2013 | polska Zbrojna
•
11