LITERACKI - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

NEL MEZZO DEL
CAMMIN
Cóż z tego, że rozumiem w puszczy chwiejbę drzew,
że mą radość zakląłem w granitowej górze
i że gwiazdy zwierzają mi swój drżący śpiew:
żaden wiersz mój nikogo nie urzekł.
Smaga mnie krzywdy ludzkiej okrwawiony bat
i każdy jęk najcichszy wciska mi się w uszy,
cóż z tego, że mnie boli przydeptany kwiat:
żaden wiersz mój nikogo nie wzruszył.
Mój ojciec wydarł śmierci tyle ludzkich żyć,
ja nic nie uczyniłem, by człowiek nie krwawił,
cóż z tego, że potrafię rym z rymami zwić:
żaden wiersz mój nikogo nie zbawił.
Na biurku leży kartek rozrzucony kram,
a serce wystukuje: słowa, słowa, słowa...
W połowie drogi stojąc cóż uczynić mam,
czyżby wszystko rozpocząć od nowa ?
Więc da capo al fine... Ty mi, Muzo, szczęść!
jak to zwykło się mówić?... „Z tarczą lub na tarczy".
Mówisz, wiersze to mało?.. Znajdzie się i pieść.
Tylko jeśli mi sił już nie starczy ?...
KAZIMIERZ ANDRZEJ JAWORSKI (Chefm)
M O D L I T W A
Jakie są twoje oczy, Emilio? Pochylona nad balią rzucasz
na mnie od czasu do czasu szybkie spojrzenie i znów ciemne
źrenice topisz w białym obłoku piany. Ten krótki moment,
gdy wzrok nasz na drżącej linii promienia lampy naftowej
znajduje punkt styczny, wystarcza zupełnie, abym pojął ohydę
swych grzechów.
Ach! Emilio, odkąd ty panujesz w tej izbie podłej, przypominającej
nikczemność naszego istnienia, zapomniałem o Bogu.
To do ciebie płyną moje modlitwy, na twoich starczych
rękach wieszam słowa gorące. W tej samej chwili ty rozwieszając
bieliznę myślisz tkliwie: jakiż on podły, ten mój wnuk !
Nie znam twoich oczu, Emilio! Mimo swych lat siedemdziesięciu
w źrenicach zachowałaś ogrody wiosenne.
Trzeba długo żyć, trzeba mieć w sercu wiele pogardy dla
40