LITERACKI - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

ELEGIA
PROWINCJONALNA
Zdzisławowi
Popowskiemu
Miasto, które jest brudne i którego żal nam,
na myśl spada bolesną martwo ciężkim głazem.
Zwinąwszy w cierpki uśmiech stypę pożegnalną
przyjaciół, wracam do domu, spać z nią idę razem.
Lecz spać nie mogę spokojnie. A więc noc otwieram
na przełaj niepokoju, co wewnątrz tkwi dygotem.
Stoję na progu ciemności. I nawet jestem nierad
światłom zodiaków, chociaż są srebrne i złote.
Sam popatrz. Przepływa Mleczna Droga niebieską słodyczą.
Ty nią błądzisz samotny w kurzawie pyłów lśniących.
Zapomniawszy o sobie rzeczy ziemskich potrącasz
mijaną małość, która jest ogromna, a której ty nie liczysz.
Pociąg unosi się w przyszłość. Los twój jest
natchnieniem dla gwizdów parowozu. I śpiew szyn
rozczula równie bardzo jak majowy bez,
który sztubacy kradną dla kochanych dziewczyn.
Maj, bzy i dziewczęta. Młodość rękoma obiema
świeży storczyk wzruszeń do butonierki przypina,
byś się cieszył radością, której zbrakło i nie ma.
Zapal więc lampę, schyl głowę i wspominaj.
Wiosna kwili. Dawną włóczęgę bierzesz pod ramię,
spotkanie w miejskim ogrodzie naznacza chwila szczęśliwa.
Biegnąc z papierosem w ustach serdeczna pamięć
na ulicy wita starych znajomych i głową im kiwa.
Potem za miasto, gdzie w rozhukanej zieleni
parada drzew spłaszczone cienie omija.
Tam zgrzani chłopcy, majem po uszy spienieni,
ręce dziewcząt opłątują sobie na szyjach.
Tam głowę wieczorna pogoda pajęczyną uwikła.
Wybrnąć nie można za nic z płątawy srebrnych sieci.
Tam ptactwo świegotem tłumaczy liryczny wykład.
I wszystko jest jednakowe: ptaki, młodość, poeci.
WIKTOR
MATYSZCZUK
52