LITERACKI - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

woda się z niej kroplami rzuca rzęsistymi, niby deszcz. Kępa
fioletowawych dzwonków trzyma się skały, jak strzęp ciepłego
sentymentu.
Dołem, niżej ścieżki, mnóstwo kwiatów żółtych i różowych.
Zakosy wznoszą mię na próg doliny. Siklawa znikła, a
przed oczyma łąka wielka, Garłuchowi i Wielickim Granatom
do stóp się ścieląca: Wielicki Kwietnik. Ławą stoją tojady;
tuż obok łan omiegów, rosłych, jaskrawo żółtych gwiazd. Są
i białe, promieniste jastruny, których rasową wielkość niemal
zmysłem dotyku odczuwam. Słońca tylko brak jeszcze w dolinie:
nie dopuszczają go tu ściany Wielickich Granatów. Potok
zmienił się w stalowe, ociągliwe rozlewisko, jakby go te kwiaty
urzekły, jakby mu junacze serce nieporadną omotały miłością.
A chmura kipi, krąży wokół Garłucha, gęstnieje i rośnie.
W powietrzu chłód. Na piargach, które Garłuch zapuszcza w
dolinę, błysnęła smuga światła i zgasła. Napływa mgła. Odymia
mię siwymi kłębami, kiedy skręcam pod Wielicką Próbę.
Zwie się tak pionowa, gładka ścianka, pierwsze brodło
Garłucha. Podcięła stok i żlebik nad piarżyskiem. Przejście
ułatwione klamrami i sążnistym łańcuchem.
Za Próbą zaczynają się żmudne zakosy. U czarnej pniesz
się ściany, którą podmywa struga wodna, porem głębokim ciekąca.
W skałach jednak tylko wtedy jest rozkosznie, gdy świeci
słońce. Dziś tu chmury obłędny tańczą taniec, a wiatr im
gwiżdże zimny, ostry, oddech człowiekowi tamujący.
Jestem uparty i wznoszę się ciągle w górę. Szare, jednostajne
skałki, którymi gęsto stok spryszczony, zdają się nigdzie
się nie kończyć. Wiatr wścieka się. Chmury kłębią się, jak
opętane. Czasem turni skrawek niewielki zobaczę, czasem
Kwietnik zamajaczeje w dolinie, lecz męty pary są niewyczerpane.
W powietrzu nie szaro już jest, ale gniado i całkiem
beznadziejnie.
Nadwątlałym uporem dźwigam się wyżej. Powietrze coraz
wilgotniejsze, skała mokra i śliska. Osiągam w końcu Przełęcz
nad Kotłem i doszczętnie tracę otuchę. Po stronie drugiej
jeszcze ciemniej, jeszcze bezkształtniej, jeszcze beznadziejniej.
Zawrócę.
Lecz nagle bunt ambicji:
— Nie dojdziesz?
— Nie dojdę — odpowiadam.
Bo i po co iść? Tu nic nie widzę i ze szczytu nic nie
zobaczę, a siedzieć tam na szczycie, marznąć w lodowatym
44