LITERACKI - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

zbliża się. Niebawem grube strugi wody lunęły mi na głowę.
W Batyżowiecką pod pioruny nie pójdę. Do stawu i koliby
jeszcze daleko. Raczej ku Wielickiej zawrócić i tamtędy
na Westerów uciekać. Garłuch sroży się także. Błyskawice
szarpią powietrze. Piorunów coraz więcej. Runął grad.
Ścieżka, którą niedawno w górę szedłem, znikła pod wodą.
Niebo stacza na ziemię litą rzekę, nie deszcz. W butach
jeziora. Wiatrówka przemokła. Istna kąpiel w pełni uzbrojenia
turystycznego.
Zszedłem się znów z wesołą drogą westerowską. Mokra.
Ale że deszcz za chwilę ustanie, to też prawda. 1 rzeczywiście:
nim do mostu na Wielickiej Wodzie dotarłem, ustał. Niebo
trysło najczystszym błękitem, słońce ogniem. Zatrzymuję
się u mostu, aby opróżnić z wody obuwie i ubranie. Tak
zresztą jestem głodny, że muszę zajrzeć do plecaka.
Gorąca herbata smak ma wyśmienity. Ostry głód morduję
jednak zasobami znacznie treściwszymi. Przesuszony, ruszam
po godzinie na Westerów.
Nadwieczorna, bladozłota pogoda. Droga biała, gładka
i tak lekka, jak modrzewie, których las rośnie tuż na prawo.
Wesoło biegnę na dół, jak gdyby mię za rękę bóstwo przymilne
prowadziło.
TADEUSZ
BOCHEŃSKI
DYSONANS
lokomotyw skręca się gwizd w bat
strumyk tor to krwi to towarowe wagony
strumyki dwa
drogą drogą kopyt grad
okna otwiera zdziwione
przestrzeni karta rozdarta
na płocie cień sęk złoci
tak tartak ciszę tarł tak
a z ciszy tyle trocin
będzie deszcz deszcz będzie deszcz
parno jaskółki ciska nisko
niżej jeszcze w błysku odpryskach
wodospadu okrzyk
chyba już wiesz
deszcz chwil wydarzeń
wczoraj dziś jutro
słońce młotki kruszą
kamieniarze
JERZY PLEŚNIAROWICZ
46