LITERACKI - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

H Y M N
W S T Ę P N Y
O siło natchnień, z której sztuka tryska
wachlarzem barw i zawieją tonów!
Twym czarem z myśli twórczego ogniska
wibruje światło drganiem elektronów.
O siło natchnień, co zwycięstwem władasz,
ofiarę duszy mej niech deszcz twych ogni zrasza*
jak ongiś ołtarz kamienny Eliasza,
kiedy obiatę krwawą Bogu składał.
W mej duszy smutek tkwi i gorzkie, tęskne
myśl ma—gromnica—blask światła nikłego,
w nędznym świeczniku ciała słabo płonie
u stóp ołtarzy wiecznych Nieznanego.
wonie,
Usta niewieście mej krwi nie rozgrzały
1 szał miłości w mych oczach nie wspłonął,
żaru rozkoszy nerwy nie zaznały,
woni przyjaźni małom w życiu chłonął.
Rachunek życia sam rozwiązywałem,
schylony nisko nad snów zagonami,
pieściłem złudy, mgłę tęsknot kochałem,
więcej niż życiem grzeszyłem myślami.
Wiosna ma—smutne, eligijne tony,
na życia fletni łkane cichym głosem,
radość ma—kępka, garść trawy wduszonej
w mur, w bruk, żyjącej dzięki kroplom rosy.
Wspomnienia moje bez barw są, jak gdyby
kwiaty szarotek w zielnikowej pleśni,
plon poniżonych ze swej biorąc skiby,
zgniliznę nędzy wdychałem zbyt wcześnie.
Łuna wszechświata, gdy w oczy mi padła
osnową świateł, tajnią wiecznej siły,
od kosmicznego odbita zwierciadła,
w duszy się mojej krwawo zestrzeliła.
Zaduch krwi skrzepłej wyssałem z historii,
z głębi swej duszy grozę Nieznanego,
patrzałem w życia grę, jak w szczęścia złudną glorię,
jak w muszlę lśniącą w załamaniach brzegów.
Gasić u życia rzeki już nie chcę pragnienia,
jak żołnierz Gedeona pić dłonią z krynicy,
zebrawszy w duszy swej mistycznych garść promieni,
ukląkłem zadumany w świątyni Tajemnicy.
Jest smutna dusza moja i pełna tęsknej woni,
myśl ma—gromnica—blask światła nikłego,
w nędznym świeczniku ciała słabo płonie,
u stóp ołtarzy wiecznych Nieznanego.
O siło natchnień, z której sztuka tryska
wachlarzem barw i zawieją tonów!
Twym czarem z myśli twórczego ogniska
wibruje światło drganiem elektronów.
O siło natchnień, co zwycięstwem władasz,
ofiarę duszy mej niech deszcz twych ogni zrasza,
jak ongiś ołtarz kamienny Eliasza,
kiedy obiatę krwawą Bogu składał.
(Z tomu „Tajemne dalky")
OTOKAR BRZEZINA
Z czeskiego spolszczył Antoni Madej