LITERACKI - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

tuj!", szeptał w kółko, buchając ogromnymi buciskami po
mlecznym puchu, zaścielającym ziemię. Porwały go dreszcze.
Dzwonił zębami, siadał chcąc odpocząć nieco, a bezdźwięczne
wargi żuły słowa pacierza.
Ucieszył się, spostrzegłszy kępę ośnieżonych krzaków.
„Tutaj przeczekam kurzawę", pomyślał z radością. Szybko
wtulił się między gałęzie, a nie czując już naporu wichru, u-
śmiechnął się do siebie. Było tu zupełnie ciepło, jak w chałupie.
Tylko nad głową przelewał się grzmot rozwścieczonej
wichury. Ale co go to mogło obchodzić, że świat się wali,
kiedy mu było dobrze, coraz lepiej. Szczelnie okręcił się w kożuch,
czapkę wbił na uszy i tak siedział bez ruchu. Gdzieś
podział się strach, znikł ból w gardle i ustały dreszcze.
niedługo uspokoi się burza, a wówczas pójdzie dalej.
Może
Wieczorem znaleziono na zawianej drodze, pod kępą głogów,
jałowców i tarniny skostniałe ciało Staśka Jasnocha.
Siedział
sobie pod gałęziami, jak żywy. Oczy miał przymknięte,
za pazuchą podartą książkę, a w konwulsyjnie zaciśniętej
garści
trzymał nadgryziony kartofel. Na ustach, pokrytych szronem,
zastygł uśmiech, a ten właśnie najwięcej dziwił plotkujące
sąsiadki, ściągające całą
i aż gdzieś z Zabytowa.
gromadą z Topolnicy, Marzenina
W chałupie Jasnochów wybuchł lament, ale po północy,
kiedy już rodzina wypłakała się do syta, ucichło wszystko. Nawet
baby porozchodziły się po domach, dając jeszcze na
progu
swoje rady matce, pochlipującej nad zmarłym.
Stasiek leżał na ławie, zasłanej lnianą płachtą. Miał na
sobie czystą koszulę z czerwoną spinką, (tę którą lubił najlepiej),
odświętne ubranie, kupione w Adwencie na jarmarku
za trzy złote, i obrazek w rękach. Tylko nogi były bose
i brudne i te właśnie psuły paradną całość, uświetnioną jeszcze
świecą, nabytą od Motla za cztery jajka, a teraz płonącą,
jak podczas wigilijnej wieczerzy. W blasku tej łojówki
uśmiech
Staśka stał się zupełnie prawdziwy, tak że mała Zośka, obserwując
przez łzy umarłego brata, rzekła do matki cicho: „Patrzcie
mamo, Stasiek się śmieje!"
Nazajutrz odbył się pogrzeb. Zwłoki chłopca zamknięto
w nieheblowanej skrzyni, zawieziono pod kościół, gdzie ksiądz
pokropił „trumnę", a następnie wrzucono do dołu,
wykopanego
przez grabarza za złotówkę. Podczas tej ceremonii raz jeszcze
polały się łzy i skończyło się wszystko.
Tego dnia w chałupie Jasnochów było cicho. Gospodarz
siedział na zydlu pod kominem i kręcił
papierosy z orzechowych
liści, używając zamiast bibułki ulotek wyborczych, na
66