OŠETROVATEĽSTVO MEDZI TEÓRIOU A PRAXOU - Prohuman

O wysokiej efektywności gier symulacyjnych stanowić mogą: zmniejszenie znużenia
i zmęczenia, obniżenie poziomu lęku, stan nastawienia i wola rozwiązywania
problemów, wybieranie z licznych źródeł elementów wiedzy tylko koniecznych
do rozwiązania problemu, co powoduje jej łatwiejsze zapamiętywanie. Łatwiej
przypomnieć sobie co zdarzyło się podczas gry niż wykładu. [10]
Proces dydaktyczny z zastosowaniem gry podzielony jest na cztery etapy.
W pierwszym dokonujemy opracowania scenariusza, uwzględniającego poziom wiedzy
i możliwości uczniów, a także dostępne rekwizyty, wielkość grupy, ramy czasowe. Etap
drugi, to granie poprzedzone wyłonieniem zespołów i omówieniem reguł. Etap ten
powinien być pilnie obserwowany, a najlepiej nagrany, by posłużył jako materiał
do pracy w etapie oceny. Ocena to etap trzeci, najistotniejszy dla przyswojenia
i utrwalenia nowych kompetencji. W formie dyskusji uczestnicy omawiają własne
zachowania, komentują podejmowane decyzje, wyłaniają te, które przyczyniały się
do osiągnięcia sukcesu i te będące przyczyną porażki. W etapie czwartym, który jest
poszukiwaniem uogólnień, następuje przełożenie wyciągniętych wcześniej wniosków
na praktykę codzienną, bo nawet jeżeli gra wydaje się zabawą, to nie chodzi przecież
o to, kto zdobędzie najwięcej punktów, a jak zastosujemy nabyte doświadczenie
w sytuacji życiowej. W efekcie doskonalimy proces podejmowania decyzji, sprawdzamy
umiejętność zastosowania teorii w praktyce, współpracy zespołowej i grupowego
rozwiązywania problemów.
Rolą nauczyciela jest przygotowanie gry tak, by była ona zgodna z wcześniej
założonymi celami dydaktycznymi, interesująca , wartościowa i zakończona refleksją.
W trakcie trwania gry nauczyciel czuwa nad jej przebiegiem uważnie obserwując
i ingerując tylko w sytuacjach wyjątkowych koniecznych dla realizacji założonego celu.
Gdy nauczyciel zasypuje uczniów własnymi przemyśleniami i pokazami,
w rzeczywistości przeszkadza w uczeniu. Kończąc grę jest moderatorem powstających
w grupie uogólnień, a także ,,katalizatorem’’ wytworzonych w trakcie gry emocji.
Realizm sytuacyjny sprawia, że pomimo sytuacji fikcyjnych powstają prawdziwe emocje,
często antagonizmy, niechęć wzajemna do członków zespołu czy między zespołowa,
poczucie przegranej, zawiedzionego zaufania w przypadku wyboru mniej trafnej decyzji
itp. Opanowanie nagromadzonych emocji wymaga dużych umiejętności komunikowania
się i wrażliwości interpersonalnej. [11, 6]
26