OŠETROVATEĽSTVO MEDZI TEÓRIOU A PRAXOU - Prohuman

Kształcenie polskich pielęgniarek
(Vzdelávanie poľských sestier)
Komorowska Z 1 ., Wojciechowska M. 2
1 Okręgowa Izba Pielęgniarek i Położnych w Łodzi
2 Collegium Masoviense. Wyższa Szkoła Nauk o Zdrowiu w Żyrardowie
Wstęp
Przemiany polityczne, społeczne i gospodarcze Polski zbiegły się z dynamiką
rozwoju pielęgniarstwa. Można zauważyć, że wydarzenia społeczne mają znaczący
wpływ na rozwój pielęgniarstwa. Pielęgniarstwo traktowane jest jako podsystem
w systemie ochrony zdrowia, funkcjonujący w określonych warunkach. Pielęgniarka
w Polsce jest jeszcze często postrzegana jako pomocnicza kadra medyczna – podległa
lekarzowi, a nie jako autonomiczny profesjonalista – partner nie tylko lekarza, ale całego
zespołu terapeutycznego. Na charakter i organizację opieki medycznej – pielęgniarskiej
ma wpływ między innymi: wzrost aspiracji zawodowych środowiska pielęgniarskiego,
wzrost liczby pielęgniarek z wykształceniem wyższym (zawodowym, magisterskim,
ale także ciągły wzrost liczby pielęgniarek – doktorów), kierunki wyznaczane
przez Światową Organizację Zdrowia czy też Międzynarodową Radę Pielęgniarek.
Rozwinięcie
Ustawa z 19 kwietnia 1991 roku o samorządzie pielęgniarek i położnych
wprowadziła te zawody do grupy zawodów wolnych, nadając im pełną samodzielność,
w granicach prawa, w wykonywaniu zadań oraz ustalaniu kierunków w działaniu
i rozwoju pielęgniarstwa. Ustawa z 5 lipca 1996 roku o zawodach pielęgniarki i położnej
określiła zasady oraz warunki wykonywania powyższej wymienionych zawodów. Obie
wymienione ustawy otworzyły przed środowiskiem pielęgniarek i położnych nowe,
szerokie możliwości rozwoju zawodowego oraz podnoszenia kwalifikacji zawodowych.
Pielęgniarka to osoba, która ukończyła obowiązujący program kształcenia
pielęgniarskiego na poziomie podstawowym oraz uzyskała prawo do wykonywania
zawodu na terenie swojego kraju. Jest przygotowana oraz posiada uprawnienia
do wykonywania praktyki pielęgniarskiej w podstawowym zakresie: promowania
zdrowia, zapobiegania chorobom i niepełnosprawnościom, udziału w diagnozowaniu,
leczeniu i rehabilitacji oraz opieki nad wszystkimi grupami odbiorców usług,
we wszystkich ośrodkach opieki zdrowotnej i środowiskach społecznych.
34