Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα

. ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑ∆ΑΟι παραπάνω αναφορές θα µπορούσαν να είναι λίγοπολύ η ιστορία της σχέσης µε τις άλλες γλώσσεςοποιουδήποτε τριαντάρη σαραντάρη της νότιας Ελλάδαςή αυτού που µεγάλωσε στο Λεκανοπέδιο ― σε πολλέςπεριπτώσεις µάλιστα και εκείνου που ένας παππούς ήακόµη και ένας γονέας µιλά ή καταλαβαίνει µια τέτοια«παρακατιανή γλώσσα». Μια θολή εικόνα κρυµµένη στοπίσω µέρος του µυαλού: ο πατέρας που, ως διά µαγείας,συνεννοήθηκε στη Βουλγαρία, η µητέρα που µίλαγε µετον τούρκο συµφοιτητή στο Λονδίνο, η γιαγιά που φώναζεσε κάτι Ρουµάνους για κάτι που είπανε και µίλαγεµε τα αδέλφια της µια παράξενη γλώσσα. «Στο στρατόείχαµε κάτι Τούρκους και κάτι Ποµάκους.» «Αλήθεια,αυτά που µιλάνε οι γύφτοι είναι γλώσσα;»Στα δεκαοχτώ µου βρέθηκα στην Αλεξανδρούπολη καιστα είκοσι στην Κοµοτηνή. Εκεί δεν είδα µόνο τη µειονότητα,αλλά ένα µαγικό κήπο για τον οποίο µιλούσανακόµη και οι νέοι: αυτός είναι Σαρακατσάνος, αυτός είναιΠόντιος ―ναι, αλλά όχι ακριβώς, είναι Καυκάσιος―,άλλο πράγµα οι Κουταχειαλήδες, άλλο οι Ανκαραλήδες,αυτός είναι Θρακιώτης, είναι Βούλγαρος σου λέω ―όχιµόνο Βουλγαροπρόσφυγας―, Καραµανλής ― δε µιλάνεόµως τούρκικα αυτοί οι Καραµανλήδες όπως οι άλλοι,«αυτοί που έχουν το µπουγατσατζίδικο απέναντι από τηνοµαρχία, δε βλέπεις που πάνε εκεί όλοι οι Τούρκοι;»,13