Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα

. ΚΛΕΙ∆ΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΛΕΙ∆ΙΑνίτικης γλώσσας, γλώσσας «που µιλάει» περίπου το ένατέταρτο των πρώτων υπηκόων, η είσοδος των Αρβανιτώνστο ελληνικό έθνος είναι συστατική και χωρίς ουσιαστικούςκραδασµούς, ή, όπως θα δηλώσει ο Κ. Παπαρρηγόπουλοςτο 1850: «∆ύο φυλαί κατοικούσι τηνΕλλάδα, η Ελληνική και η Αλβανική. Αλλ’ η Αλβανικήφυλή, αποτελεί άραγε έθνος ίδιον;», επαγγελλόµενος τη«συγχώνευσίν» της στην ελληνική φυλή. Αν όµως οιΑλβανοί, ακόµη και οι µουσουλµάνοι, θεωρούνται λίγοπολύ «δεδοµένοι» για το ελληνικό έθνος, η ανάδειξητων άλλων εθνικισµών στα Βαλκάνια, κυρίως του βουλγαρικού,αµφισβητεί τη βεβαιότητα της Μεγάλης Ιδέαςγια ένα µεγάλο «ελληνισµό» που θα καλύπτει όλουςτους ορθόδοξους. Η πρωτοκαθεδρία της ελληνικήςγλώσσας στα Βαλκάνια, που οφειλόταν στο ότι πέρα απόγλώσσα του Πατριαρχείου ήταν για αυτόν το λόγο καιγλώσσα του rum millet, γλώσσα µε κύρος και υψηλόγόητρο, γλώσσα των ελίτ, κλονίζεται. Παρ’ όλες τιςαντιθέσεις Πατριαρχείου και ελληνικού κράτους, η ορθοδοξίασυνιστά το εργαλείο προσέγγισης πληθυσµώνπου µιλάνε άλλες γλώσσες σε «αλύτρωτα εδάφη». Ανκαι η ενσωµάτωση της Θεσσαλίας και της Άρτας το1881, εκτός του τουρκόφωνου µουσουλµανικού πληθυσµού,δηµιουργεί και µια σχετικά πολυάριθµη βλαχόφωνηκοινότητα, τοµή συνιστά η ενσωµάτωση της Μα-18