Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα

. ΚΛΕΙ∆ΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΛΕΙ∆ΙΑόλοι οι ντόπιοι οικισµοί µιλούσαν αρβανίτικα. Η συµπαγήςαλβανοφωνία διακοπτόταν από ελάχιστες αλλά ση-µαντικές νησίδες ελληνοφωνίας (όπως τα Μέγαρα, ηΑθήνα και η Κάρυστος). Πέρα από αυτήν την περιοχή,όπου εκτός από την Αργολίδα δε φαίνεται να έχει µειωθείσηµαντικά στη γεωγραφική της έκταση, υπήρχε µιαακόµη σηµαντική περιοχή στο εσωτερικό της οποίας µιλούσαναρβανίτικα, στη δυτική Πελοπόννησο: ξεκινούσεαπό τη βόρεια ορεινή Ηλεία και κατέληγε στην Τριφυλία.Σήµερα µόνο στην τελευταία επιζεί η γλώσσα. Εκτός απόµερικά διασπαρµένα χωριά στην Αρκαδία στα οποία(εκτός του ∆άρα) η γλώσσα έχει εκλείψει, υπήρχαν δύοακόµη σηµαντικές οικιστικές συγκεντρώσεις. Η πρώτηστην ανατολικότερη Λακωνία, όπου πλέον ελάχιστοιηλικιωµένοι σε λίγα χωριά µιλούν τη γλώσσα, η δεύτερηπεριλάµβανε το όρος Παναχαϊκό, στο οποίο όµως ηγλώσσα έχει σχεδόν εκλείψει, ενώ διατηρείται περισσότεροσε αυτούς που µετακινήθηκαν από αυτό στη δυτικήΑχαΐα και σε άλλα χωριά του νοµού. Σήµερα στις περισσότερεςπεριπτώσεις µόνο οι ηλικίες άνω των 50 (ή καιτων 60) χρησιµοποιούν συστηµατικά τη γλώσσα στιςπεριοχές όπου είναι πιο ζωντανή. Σε µερικά χωριά τηςΠελοποννήσου κάθε έτος που περνά αποβιώνουν οι τελευταίοιοµιλητές κάποιων οικισµών.22