Czesław Miłosz - Polonia.sk

ać niż braćbył wtedy w rejsie, a jej towarzyszyłamama, która przyjechała z Polskiw odwiedziny. „Kiedy dowiedziałamsię, co się stało, poszłam do zaprzyjaźnionejsąsiadki i razem pobiegłyśmydo sklepu, by dokonać zakupówna zapas“ – wspomina. W tym czasiemama pilnowała jej syna i dzieci sąsiadki.Kobiety musiały radzić sobiesame, choć ogarniał je strach.Po przeprowadzce do Bratysławypani Krystyna ukończyła dwuletnikurs języka słowackiego, a potemdwa lata uczęszczała do szkoły pielęgniarskiej.Kiedy syn trochę podrósł,podjęła pracę w żłobku. Po siedemnastulatach pracy z najmłodszymipostanowiła poświęcić się ludziomstarszym, schorowanym. Choć obecniejest już na emeryturze, nadal pracujew domu opieki. „W takich domachmogą pracować tylko osoby,które mają do tego predyspozycje –ocenia pani Krystyna. – Nie każdyjest w stanie znosić nastroje osóbstarszych, skrzywdzonych przez los,utrudzonych chorobami, ale dlamnie to była przyjemna zmiana, bowiemmiałam już dosyć dziecięcegokrzyku“. Co roku obiecuje sobie, żepójdzie na zasłużony odpoczynek,ale trudno jej zostawić, tych, którzypotrzebują uśmiechu, cierpliwościwyrozumiałości i ogromnej siły fizycznej.Nasza bohaterka potrafi towszystko swoim podopiecznym zaoferować.Pracuje na zmiany, po dwanaściegodzin, na dziennych i nocnychdyżurach.„W pewnym momencie zrezygnowałamz tej pracy i podjęłam wyzwanie:jeździłam do Wiednia, by tamopiekować się pewną starszą osobą“– opisuje. Ten okres wspomina jakojeden z trudniejszych, bowiem podróżedo austriackiej stolicy na kilkadni w tygodniu kosztowały ją sporowyrzeczeń. Nie znając języka niemieckiego,musiała sobie tam radzićw różnych kłopotliwych sytuacjach.Raz, kiedy wyszła z domu, w którympracowała, do ogrodu, nagle włączyłCZERWIEC 2011się alarm. „Zastanawiałam się, comam robić? Przecież zaraz przyjedziepolicja, a ja nie znam niemieckiegoi jak im wytłumaczę, że nie jestemzłodziejem?“ – wspomina traumatycznąsytuację pani Krysia. I rzeczywiście,policja przyjechała, ale naszczęście wróciła też właścicielkadomu, czyli krewna osoby, którąopiekowała się moja rozmówczyni.Okazało się, że owa pani przezpomyłkę włączyła alarm i w tensposób postawiła na nogi kilkaosób i naraziła na stres panią Krystynę.„Sama się sobie dziwię, żedałam radę. Każdy z tych wyjazdówdo Wiednia był jak skok nagłęboką wodę“ – ocenia.Niczego w życiu nie żałuje, choćlos czasami smagał ją różnymi przeciwnościami.W ubiegłym rokuzmarł jej mąż. „Byliśmy razem46 lat, ale ponieważ on większośćczasu spędzał w rejsach, musiałamsobie radzić sama“ – opisujemoja rozmówczyni. Na pytanie,o czym marzy, odpowiada,że jest szczęśliwa.Nie marzy o niczym dlasiebie, ale marzy o czymśdla syna: „Chciałabym,żeby sobie ułożył życie.Jest po nieudanymmałżeństwie, a toprzecież dobry chłopak“.Pani Krysiauważa, że to właśniesyn jest jej największym sukcesem.Jej przyjaciele zaś z pewnościądodadzą, że dzięki swojemuusposobieniu odniosła wielesukcesów, bowiem jej serdeczność,otwartość na innych przynosiradość jej i jej bliskim.MAŁGORZATA WOJCIESZYŃSKA15