You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
BITWY I KAMPANIE<br />
Leszek Molendowski<br />
Włoska „inwazja” na Francję<br />
w czerwcu 1940 r.<br />
10 czerwca 1940 r. o godzinie 16:30<br />
minister spraw zagranicznych Włoch<br />
Galeazzo Ciano przyjął w Palazzo<br />
Chigi francuskiego ambasadora i zakomunikował<br />
mu, co następuje: Jego<br />
Wysokość Król i Cesarz oświadcza, że<br />
od 11 czerwca rano Włochy uznają się<br />
za państwo będące z Francją w stanie<br />
wojny. Na godzinę 16:45 Ciano<br />
zaprosił do Palazzo Chigi ambasadora<br />
brytyjskiego i w tej samej formie<br />
poinformował go, że Włochy uznają<br />
się za państwo będące w stanie<br />
wojny z Wielką Brytanią.<br />
Rozmowy na temat niemiecko-włoskich<br />
działań wojennych przeciwko Francji zainicjował<br />
23 lutego 1939 r. ambasador Włoch<br />
w Berlinie Bernardo Attalico, który rozmawiał<br />
na ten temat z upoważnienia Mussoliniego i Ciano<br />
z niemieckim ministrem spraw zagranicznych<br />
Joachimem von Ribbentropem. Na poziomie<br />
wojskowym rozmowy rozpoczęły się 22 marca<br />
1939 r., kiedy doszło do pierwszego spotkania<br />
gen. Alberto Parianiego, szefa Sztabu Generalnego<br />
Sił Zbrojnych Włoch, z wysłannikiem szefa Naczelnego<br />
Dowództwa Sił Zbrojnych Niemiec gen.<br />
Wilhelma Keitla, pułkownikiem Enno von Rintelenem,<br />
attache wojskowym ambasady niemieckiej<br />
w Rzymie. Obie strony, jak raportował Niemiec,<br />
zgadzały się, że nie będą gotowe do wojny, tak<br />
jak i ich zachodni przeciwnicy (Wielka Brytania,<br />
Francja i Stany Zjednoczone) przed 1942 r. Jednocześnie<br />
obie strony zdawały sobie sprawę z tego,<br />
że wojna może wybuchnąć wcześniej – dlatego<br />
uznały, że trzeba być na to przygotowanym.<br />
5-6 kwietnia 1939 r. podczas spotkania gen. Parianiego<br />
z gen. Keitlem w Innsbrucku Pariani jasno<br />
dał do zrozumienia, że armia włoska prowadząc<br />
wojnę na kontynencie europejskim i w koloniach<br />
będzie potrzebowała dodatkowego dużego<br />
wsparcia materiałowego i sprzętowego.<br />
BW maju 1940 r. armia niemiecka wtargnęła<br />
w głąb Francji, odnosząc serię błyskawicznych<br />
zwycięstw, tymczasem Sztab Generalny Sił<br />
Zbrojnych Włoch nadal borykał się z odpowiednim<br />
przygotowaniem armii do walki. Szef Sztabu<br />
Generalnego marszałek Pietro Badoglio poinformował<br />
Mussoliniego, że armia włoska formalnie<br />
jest gotowa do działania, ale potrzebuje co najmniej<br />
25 dni na przejście do ofensywy. Sytuację<br />
tę potwierdza Ciano, który zapisał w swoim<br />
„Dzienniku”, że 19 czerwca 1940 r. Mussolini<br />
zdecydował o natychmiastowym zaatakowaniu<br />
Francuzów w Alpach, ale marszałek Badoglio<br />
starał się temu energicznie przeciwdziałać. Sam<br />
Ciano zauważył w rozmowie z dyktatorem, że byłoby<br />
mało chwalebne, a moralnie niebezpieczne<br />
rzucać się na pokonane już wojska. Zawieszenie<br />
broni jest bardzo bliskie, a gdyby nasze wojska nie<br />
zdołały przebić ich obrony za pierwszym razem,<br />
to moglibyśmy zakończyć kampanię głośnym niepowodzeniem.<br />
Również niemiecki sojusznik nie<br />
był zachwycony wizją jeszcze większego pognębienia<br />
Francji. Wódz i kanclerz Niemiec Adolf Hitler<br />
mówił bowiem, że Francja w nowym porządku<br />
europejskim, pod władzą przyjaznego rządu powinna<br />
odegrać istotną rolę jako sojusznik Państw<br />
Osi. Rozebranie Francji między Niemcy i Włochy<br />
nie leżało zatem w interesie Hitlera.<br />
Po obu stronach frontu<br />
Włoska ofensywa ostatecznie została podjęta<br />
20 czerwca 1940 r., ale właściwie stało się<br />
to dopiero 21 czerwca. Do ataku na francuskie<br />
pozycje skierowano łącznie 22 dywizje, które<br />
wchodziły w skład trzech armii, w tym dwie<br />
armie w pierwszym rzucie (1. Armia pod dowództwem<br />
gen. Pietro Pintora, szef sztabu gen.<br />
Fernando Gelich i 4. Armia pod dowództwem<br />
74
Change language