Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
‘เสี่ย‘ครับ<br />
รับรักผมหน่อย
‘เสี ่ย’ ครับ<br />
รับรักผมหน่อย<br />
EYEY. :เขียน<br />
พิมพ์ครั้งที่ 1 มิถุนายน 2559<br />
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537<br />
เลขมาตรฐานสากลประจำาหนังสือ ISBN:<br />
ภาพปกและภาพประกอบเรื่อง:<br />
ภาพประกอบ SD + ภาพการ์ตูนท้ายเล่ม:<br />
จัดพิมพ์โดย:<br />
จัดจำาหน่ายโดย:<br />
ราคา:<br />
978-616-410-167-8<br />
SeLene<br />
ไก่แว่น<br />
สำนักพิมพ์ มีดี<br />
ในเครือบริษัท<br />
สยามอินเตอร์มัลติมีเดีย จำกัด (มหาชน)<br />
โทรศัพท์ 0-2694-3031-3 ต่อ 1901, 1911<br />
อีเมล์ bromance.meedees@gmail.com<br />
บริษัท สยามอินเตอร์มัลติมีเดีย จำกัด<br />
(มหาชน)<br />
459 ซ.ลาดพร้าว 48 แขวงสามเสนนอก<br />
เขตห้วยขวาง กรุงเทพฯ 10310<br />
โทร. 0-2694-3031-3<br />
325 บาท<br />
มีซา<br />
www.facebook.com/MeedeesContents
Never-ending circle of happiness
ทักทาย~<br />
สวัสดีค่ะแฟนๆ มีดีที่เจอหน้าเจอตาเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ในเล่มนี้<br />
ต้องขอปรบมือต้อนรับสาววายจากเว็บไซต์ธัญวลัยด้วย เย่! (มีซา : ปรบมือ<br />
รัว สาม! สี่!)<br />
สำหรับเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่สำนักพิมพ์มีดีและเว็บไซต์ชื่อดังอย่าง<br />
ธัญวลัยมาร่วมมือร่วมใจร่วมงานกันเป็นครั้งแรกกับเรื่อง ‘เสี่ย’ ครับ รับรัก<br />
ผมหน่อย<br />
เรื่องของหนุ ่มน้อยน่ารัก “น้องชาม” ที่โดนสาวๆ หักอกบ่อยเข้าจน<br />
เพื่อนๆ ในกลุ่มต่างสงสาร เลยจัดการหาแฟนหนุ่มให้เพื่อนซะเลย จาก<br />
ตอนแรกที่น้องชามของเราก็ปฏิเสธ แต่พอได้เจอหน้าพี่ทราฟ หรือ “เสี่ย<br />
น้อย” เข้าไป ก็กลับกลายเป็นหลงรักหัวปักหัวปำทันที<br />
แล้วปฏิบัติการตื๊อรักมาครอบครองจึงเริ่มขึ้น!<br />
เอาเป็นว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ถือป๊อปคอร์นพร้อมนำ้ำอัดลม<br />
แล้วมาร่วมลุ้นไปพร้อมๆ กับพี่หนูตุ่น น้องมีซา และเพื่อนสาวธัญญ่ากัน<br />
เลยดีกว่าค่ะ :)<br />
พี่หนูตุ่น
คุยกับธัญญ่า<br />
‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย เป็นการร่วมมืออย่างเป็นทางการครั้ง<br />
แรกระหว่างสำนักพิมพ์มีดีและเว็บไซต์ธัญวลัย จุดเริ่มต้นของการจับมือกัน<br />
ครั้งนี้เกิดจากการที่ธัญวลัยอยากจะดูแลและสานฝันนักเขียนให้ไปได้ไกล<br />
มากกว่าการเขียนนิยายแล้วจบอยู่ในเว็บฯ ธัญวลัยจึงสร้างโครงการ ‘เด็ก<br />
ในสังกัด’ ขึ้นมา เพื่อช่วยให้นักเขียนได้ออกผลงาน และเราก็ส่งหนึ่งใน<br />
นิยายของนักเขียนเด็กในสังกัดนี้มาให้กับทางสำนักพิมพ์มีดี หลังจากที่เรา<br />
เล่าสิ่งที่เราอยากได้ให้สำนักพิมพ์มีดีฟัง มีดีก็ใจดีตอบรับไมตรี จนออกมา<br />
เป็นหนังสือในมือเรียวบางของคุณผู้อ่านตอนนี้<br />
ธัญญ่าขอขอบคุณสำนักพิมพ์มีดีที่ร่วมมือกับธัญวลัยและสานฝันของ<br />
EYEY. ให้เป็นจริง<br />
EYEY. เป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงในเว็บไซต์ธัญวลัย วัดได้จากนิยาย<br />
เรื่อง ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย ที ่มียอดเข้าอ่านสูงเกินหนึ่งล้านครั้ง ยัง<br />
ไม่นับรวมผลงานเรื่องอื่นๆ ของ EYEY. ที่แต่ละเรื่องมียอดเข้าอ่านสูงมาก<br />
พอๆ กัน เพราะฉะนั้นธัญญ่ามั่นใจว่าผู้อ่านจะได้พบกับความสนุกระหว่าง<br />
การพลิกอ่านหนังสือเล่มนี้แน่ๆ<br />
และธัญญ่าก็ต้องขอบคุณ EYEY. อีกเช่นกัน ที่แต่งนิยายสนุกๆ แบบ<br />
นี้ออกมา ธัญญ่ารับรองว่า ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย จะทำให้คุณฟินไป<br />
กับความน่ารักของ ชาม หนุ่มน้อยหน้าใสที่อกหักจากผู้หญิงมาแล้วถึง
10 คน ดังนั้นในครั้งที่ 11 นี้ ชามจึงของัดทุกกลยุทธ์เด็ดที่มีทั้งหมดมามัด<br />
ใจรักครั้งใหม่ ทว่ารักครั้งนี้ของชามกลับกลายเป็นหนุ่มหล่อที่ได้รับสมญา<br />
นามว่า ‘เสี่ยน้อย’ และถ้ามีคำพูดที่ว่า ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก ชามก็ไม่พลาด<br />
ที่จะทำทุกทางเพื่อครองหัวใจ ‘เสี่ยน้อย’ เช่นกัน<br />
สุดท้ายขอบคุณนักอ่านที่สนับสนุนนิยายเรื่องนี้...<br />
‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง<br />
รัก...รัก...รัก...<br />
ธัญญ่าผู้น่ารักจากเว็บไซต์ธัญวลัย
คุยกับนักเขียน<br />
สวัสดีค่ะ พบกันในหนังสือเล่มแรกของนามปากกา EYEY. (อยาก<br />
รู้จักชื ่อเค้าต้องอ่านที ่รู้จักนักเขียนนะคะ >< (ชอบชมตัวเอง ฮ่าๆ) เรื่องนี้จะพูดถึง ‘ชาม’<br />
หนุ่มน้อยที่ดันตกหลุมรักรุ่นพี่สุดฮอตสุดหล่ออย่าง ‘ทราฟ’ หรือที่ทุกคน<br />
เรียกว่า ‘เสี่ยน้อย’ งานจีบงานนี้หินมากๆ สำหรับชามที่คบเฉพาะผู้หญิง<br />
พอโดนหักอกบ่อยๆ โดนเพื่อนยุให้จีบผู้ชายหน่อยเป็นไง ฮึ่ม งานนี้ชาม<br />
ตกหลุมรักผู้ชายจริงๆ แต่หนุ่มน้อยของเราจะทำยังไงล่ะ มันไม่ง่ายเลยที่<br />
จะทำให้คนที่เราชอบหันมาชอบเรา เชื่อว่าทุกคนอยากเห็นความกล้า ความ<br />
แก่นของชามแล้ว เปิดอ่านเลย! >.,<<br />
ป.ล. เชื่อว่านักอ่านวายจะชอบ NC 18+ คนเขียนรับประกันความ<br />
ฟินแน่นอนค่ะ ฮ่าๆๆๆ<br />
ฝากน้องชามกับเสี่ยน้อยไว้ในใจของทุกคนด้วยนะคะ
บทนำ<br />
“ชาม เราเลิกกันเถอะ”<br />
“ทะ...ทำไมล่ะ!”<br />
“ชามดีเกินไป เราเบื่อ”<br />
เราเบื่อ เราเบื่อ เราเบื่อ เราเบื่อ เราเบื่อ...เราเบื่อ<br />
“ไอ้ชาม!!!”<br />
เฮือก!<br />
ผมสะดุ้งตื่นทันทีที่ไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดอย่างไอ้ฟิก เพื่อนตัวสูง<br />
หน้าหล่อของผมมันโยนหนังสือหนาปึกใหญ่ลงบนโต๊ะที่ผมเพิ่งฟุบหลับไป<br />
ไม่นาน ก็เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสามเพราะต้องทำงานส่ง<br />
อาจารย์อีก แถมฝันเมื่อกี้ยังทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่โดนบอกเลิกเมื่อหนึ่ง<br />
อาทิตย์ที่แล้วอีกด้วย...ตี้ สาวสวยคณะนิเทศศาสตร์ แฟนคนที่สิบของผม<br />
เอง แต่อะไรก็ไม่ชำ้ำเท่ากับเหตุผลที่มันซำ้ำกับทุกคนที่ผมเคยคบมา ที่ว่าผม<br />
มันน่าเบื่อ...<br />
10 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“สัด ขึ้นเรียนได้แล้ว”<br />
ไอ้ฟิกทำหน้าอารมณ์เสียจนผมไม่เข้าใจว่ามันเป็นเหี้ยอะไร<br />
“เออๆ”<br />
ผมตอบพร้อมทำหน้ายุ่งๆ ก่อนจะรีบเดินตามมันขึ้นไปเรียน<br />
ผมเรียนแพทย์ครับ อยู่ปีสอง เรียนหนักทุกวันจนจะตายอยู่แล้ว แต่<br />
ก็เพราะผมมีครอบครัว มีเพื่อนและมีแฟน...ไม่สิ ตอนนี้ไม่มีแล้ว! พูดแล้ว<br />
ก็ไม่เข้าใจจริงๆ ผมก็ทำเพื่อพวกเธอทุกอย่าง ทั้งไปรับไปส่ง พาไปทานข้าว<br />
ไปเที่ยวก็พาไป ผมมีเวลาให้ทุกคนเสมอครับ อีกอย่างหน้าตาผมก็ไม่ได้<br />
ขี้เหร่อะไร ผมออกจะหล่อขนาดนี้! ถึงจะสูงน้อยไปหน่อยก็เถอะ คนที่ผม<br />
คบด้วยก็สูงเท่าๆ กัน หนึ่งร้อยหกสิบห้าอะครับ สูงใช่มั้ยล่ะ<br />
ผมลืมบอกไป ผมชื่อชาม มีเพื่อนผู้ชายหนึ่งคน คือไอ้ฟิก อีกคน<br />
เป็นทอม ชื่อพร แต่มันบอกว่ามันชื่อพัด ก็...นะ มันก็แมนเกิ๊น ส่วนอีกคน<br />
เป็นผู้หญิงมันชื่อปอน จะว่าไงดีล่ะ มันเป็นเลสเบี้ยนอะครับ วันๆ ส่องแต่<br />
กระโปรงผู้หญิง คือมันโคตรจังไรไฟไหม้ สรุปทั้งกลุ่มมีผมปกติที่สุด ไอ้ฟิก<br />
เห็นหล่อๆ แบบนั้นก็ขี้หงุดหงิดเลยไม่ค่อยมีเพื่อน ก็มีแต่ผมนี ่แหละที่ไป<br />
ลากมันเข้ากลุ่ม ก็ผมเห็นคนโดดเดี่ยวแล้วทนไม่ไหวน่ะ (คุณหมอใจดี) กลุ่ม<br />
ผมหน้าตาดีทุกคน แต่ผมเตี้ยสุด ปอนนี่ยิ ่งหุ่นนางแบบเลยล่ะ ไอ้พร เอ้ย<br />
ไอ้พัดก็กำลังฟิตหุ่น มันก็หล่อแหละครับ ต้องมองดีๆ ถึงรู้ว่าเป็นทอม แต่<br />
ก็นิสัยดีทุกคนถึงอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้<br />
ผมกับไอ้ฟิกเดินเข้ามาในห้องเรียนก็เจอกับสองเพื่อนซี้นั่งส่องหญิง<br />
อยู่<br />
“เลิกมองเขาซักที จะพรุนแล้วนะสัด”<br />
ไอ้พัดพูดพร้อมตบหัวไอ้ปอนจนผมยาวสลวยของนางสะบัดลงตาม<br />
EYEY.<br />
11
แรง ไอ้ปอนเงยหน้าพร้อมจิกหัวไอ้พัดทันที และพวกมันก็ตีกันเป็นเรื่องปกติ<br />
ครับ ผมเหนื่อยที่จะแยกแล้วจริงๆ สุดท้ายพวกมันก็ดีกันเหมือนเดิม ผู้หญิง<br />
สมัยนี้น่ากลัวจริงๆ<br />
“มึงทำงานเสร็จยังไอ้ชาม”<br />
“เสร็จแล้วๆ”<br />
“ดี! เอามาดูหน่อยสิยะ”<br />
ผมทำหน้าเอือมไอ้ปอนทันทีที่มันถาม เหมือนมันจะถามเฉยๆ อะ<br />
ครับแต่ก็แอบเนียนเอาของผมไปลอกอยู่ดี แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร หยิบงาน<br />
ออกจากกระเป๋าส่งให้มันไป มันก็ดี๊ด๊าใหญ่เลย<br />
พอตอนเลิกคลาส พวกเราลงมานั่งเล่นกันตรงลานกว้างของมหา’ลัย<br />
เขามีโต๊ะไม้ให้นักศึกษาได้มานั่งกัน คนก็เยอะเป็นธรรมดาครับ ยิ่งช่วงนี้ไม่<br />
ค่อยมีแดดด้วยอากาศยิ่งดี ไอ้ฟิกก็นั่งเล่นเกมไป ส่วนไอ้พัดมันก็คุยกับสาว<br />
ในไลน์เหมือนเดิม แต่พวกมันยังไม่มีแฟนสักคนเลยนะ มีแค่ผมเนี่ยที่กลุ้ม<br />
เรื่องแฟน<br />
“เออมึง ได้ข่าวว่าโดนบอกเลิกเหรอวะ ทำเก็บเงียบเลยนะ”<br />
ผมหันไปมองไอ้พัดทันทีที่มันพูดจบ มึงจะขุดทำไมวะครับ แล้วไอ้<br />
ปอนก็หูผึ่งทันที รีบเข้ามาสุมหัวคุยเรื่องผม<br />
“กูว่าแล้วว่าแม่งไปไม่รอด ก็อีตี้อะมันชอบผู้ชายแมนๆ”<br />
ไอ้พัดพูดพร้อมกับทำหน้าจริงจัง<br />
“ไม่ใช่แค่นางตี้หรอก กูว่าผู้หญิงทุกคนก็ชอบแบบไอ้ฟิก ไม่ก็พวก<br />
วิทย์กีฬาอะ”<br />
ไอ้ปอนเสริมทัพมาอีก แต่ก็จริงของมัน ใครจะมาชอบผู้ชายแห้งๆ<br />
อย่างผม!<br />
12 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“แต่กูหล่อนะเว้ย แล้วกูไม่แมนตรงไหนวะ”<br />
“โอ๊ยยย อีชาม มึงหัดส่องกระจกหน่อย ดูตัวเองบ้าง”<br />
ไอ้ปอนพูดพร้อมขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ผมได้แต่มองมันตา<br />
ปริบๆ เพราะไม่เข้าใจที่มันพูด อีกอย่างมันเรียกผม ‘อี’ ได้ไง! ผมไม่ใช่<br />
ตุ๊ดนะ<br />
“กูว่ามึงเลิกมองผู้หญิงแล้วหันไปหาอะไรใหม่ๆ ดีกว่า หึๆ”<br />
เสียงห้าวของไอ้พัดเข้ามากระซิบอย่างกับจะกล่อมผมไปปล้นใครงั้น<br />
แหละ และพวกมันสองตัวก็หันไปมองหน้ากันพร้อมแสยะยิ้มออกมาจนผม<br />
ขนลุก<br />
“กูว่าไม่ดีมั้ง แหะๆ”<br />
ผมหัวเราะแห้งๆ ออกมา ก่อนจะทำท่าหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ไม่รู้<br />
ว่าพวกมันคุยอะไรกันแต่จู่ๆ เสียงคนกลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่รอบด้านผมก็ดังขึ้น<br />
“กรี๊ดดด แก! เสี่ยมาแล้วอะ”<br />
“แกๆ เขามองมาทางฉันด้วย อร๊ายยย!”<br />
“อย่ามโนนะหล่อน! เขามองฉัน!”<br />
“กรี๊ด หล่อมากกก โอ๊ย จะเป็นลม”<br />
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นไม่หยุดอย่างกับจัสติน บีเบอร์เดินพรมแดงลง<br />
มาจากเครื่องบินแล้วเดินเข้ามหา’ลัยผม พวกผมหันไปมองกลุ่มผู้หญิงที่<br />
กำลังยืนกรี๊ดคนดังอยู่ ผมเลิกสนใจก่อนจะหันกลับมาอ่านหนังสือเหมือน<br />
เดิม มหา’ลัยเราก็มีคนดังเยอะแยะจนผมนี่ตามไม่ทันสักคน จะรู้จักจริงๆ<br />
ก็พวกเดือนคณะเท่านั้น<br />
“เสียงดังฉิบหาย”<br />
ไอ้ฟิกพูดพร้อมกับทำหน้ายุ่งๆ ไอ้พัดก็เห็นด้วย แต่ไอ้ปอนมันก็<br />
EYEY.<br />
13
ชะเง้อคอมองว่าใครมา คือมึงไม่ค่อยเสือกเลยเพื่อน<br />
“มึงตามไปกรี๊ดกับเขาสิปอน”<br />
ผมพูดแซวมันจนมันต้องเลิกมองแล้วมามองหน้าผมแทน<br />
“เหอะ กูไม่ชอบผู้ชาย กูจะเอาเมีย!”<br />
“หาให้ได้ก่อนเถอะ”<br />
ผมพูดพร้อมเบะปากใส่มัน มันก็เบะปากใส่ผมเช่นกัน ก่อนที่ตาเรียว<br />
สวยจะมองจิกผม<br />
“หึ กูคิดวิธีดีๆ ออกละ”<br />
“วิธีอะไรของมึง”<br />
ไอ้พัดหันมาถามเพื่อนรักข้างๆ ไอ้ปอนยิ้มออกมาก่อนจะยกมือมา<br />
กุมแก้มผมพร้อมจับหันซ้ายหันขวา เท่านั้นยังไม่พอ ยังบีบแก้มผมแรงๆ<br />
อีก<br />
“ทำเหี้ยอะไรของมึง ฮะ!?”<br />
ผมพูดออกมาอย่างหัวเสีย ไอ้ปอนหัวเราะราวกับนางมารร้ายออก<br />
มาจนผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ปลอดภัยซะแล้ว<br />
“ก็ในเมื่อมึงคบผู้หญิงไม่รอด ไอ้เตี้ย มึงก็ลองจีบผู้ชายดูสิวะ!!!”<br />
“ฮะ!!!”<br />
สามเสียงประสานกันทันที ขนาดไอ้ฟิกที่ไม่สนใจอะไรยังหันมาตกใจ<br />
กับพวกผมเลย มีแค่ไอ้ปอนที่ยิ้มออกมาพร้อมทำหน้าภูมิใจในความคิดของ<br />
ตนเอง<br />
“มึงก็พูดไปเนอะ แหม”<br />
ผมพูดติดตลกหวังให้มันบอกว่า ‘กูพูดเล่น’ อะไรประมาณนี้ แต่พอ<br />
เจอสายตาจริงจังของมันแล้วผมถึงกับต้องกลืนนำ้ำลายลงคอฝืดๆ<br />
14 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“ก็ดีนะ...มึงนี่ก็คิดอะไรดีๆ กับเขาเป็นด้วยนะเนี่ยอีปอน”<br />
“แหม่...อีพร กูอะสวยและเก่งมาก”<br />
“กูชื่อพัด!!!”<br />
ไอ้พัดทำหน้ายักษ์ใส่ไอ้ปอนที่ลอยหน้าลอยตาไม่รู้สึกอะไร ผมก็<br />
อยากจะขำกับพวกมันอยู่หรอก แต่ติดตรงที่จะให้ผมไปจีบผู้ชายนี่มันใช่<br />
เหรอ ผมไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลยและไม่มีความคิดแบบนั้นด้วย ใคร<br />
จะอยากโดนสวนตูดล่ะ!<br />
“เดี๋ยวนี้นะ คู่รักชายชายก็เยอะแยะเต็มไปหมด มึงก็ลองดูบ้างเผื่อ<br />
จะคบกันนาน กูก็อยากให้เพื่อนมีคนที่รักจริงๆ สักที”<br />
ไอ้ปอนพูดพร้อมเอื้อมมือมาดึงมือผมไปกุมไว้ ทำหน้าเศร้าตอแหล<br />
สร้างภาพมากเพื่อนกู<br />
“กูเห็นด้วยกับมัน”<br />
ไอ้พัดว่าออกมาพร้อมทำสีหน้าแบบเดียวกัน เดี๋ยวนะ ได้ข่าวว่าเมื่อกี้<br />
เกือบจะตีกันอยู่แล้ว ผมหันไปมองไอ้ฟิกมันก็ยักไหล่มาให้แต่ก็สนใจแค่เกม<br />
ในมือถืออย่างเดียว ไอ้สองตัวด้านหน้าก็กดดันกูจัง!!!<br />
“เอางี้ เดี๋ยวกูเอาภาพคู่รักเกย์ให้ดู...อะๆ มึงดู”<br />
ผมหยิบโทรศัพท์ที่ไอ้ปอนยื่นให้มาดูรูปที่โชว์อยู่ ก่อนจะอึ้งนิดๆ<br />
เพราะพวกเขาก็หน้าตาดีกันทุกคน แถมยังเป็นผู้ชายแมนๆ อีกด้วย<br />
“แล้วกูจะรู้ได้ยังไงว่าใครชอบผู้ชายเหมือนกัน”<br />
“งั้นไปผับกันปะ ผับเกย์”<br />
ผมส่ายหน้ารัวๆ ทันที ผมไม่ชอบสถานที่แบบนั้น เพื่อนผมมันก็ไป<br />
กันทุกคนแต่ผมไม่แม้แต่จะเดินผ่านด้วยซำ้ำ ก็มันน่ากลัวนี่หว่า ไอ้ปอนมัน<br />
ทำหน้าเบื่อหน่ายผมทันที<br />
EYEY.<br />
15
“งั้นเดี๋ยวกูไปถามเพื่อนกูที่เป็นเกย์ให้ ว่ามีคนว่างๆ มั้ย”<br />
เดี๋ยวๆ ไอ้พัด มึงจะเอากูไปเสนอให้เขาเหรอวะ<br />
“ดีๆ ไอ้เตี้ย...อย่าทำหน้าแบบนั้น พวกกูหวังดีกับมึง”<br />
ขอบใจนะแต่ไม่เป็นไรจริงๆ<br />
“ช่วงนี้มึงก็ลองมองแต่ผู้ชายดูนะ เผื่อเจอรักแรกพบอะไรแบบนี้<br />
คึๆ”<br />
ผมว่ามันน่าจะเป็นความชอบของไอ้สองตัวนี้มากกว่า แค่ผมจะตอบ<br />
มันยังไม่ปล่อยให้มีช่องว่างให้พูดเลยสักนิด จนผมต้องยอมมันจริงๆ ลอง<br />
ให้พวกมันได้คิดอะไรแล้วไม่เลิกง่ายๆ แน่ครับ ผมก็เออออตามมันไป ใน<br />
ใจก็ไม่ได้คิดจะเอาผู้ชายจริงๆ หรอก ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่ามันทำกันยังไง แค่<br />
คิดก็บรึ๋ยแล้วล่ะ<br />
จนไอ้ปอนมันทำงานเสร็จเราถึงได้แยกย้ายกันกลับหอ ผมกลับบ้าน<br />
ด้วยรถเมล์ พอคุยเรื่องผู้ชายแล้วอดทำให้ผมคิดตามไม่ได้ หรือเนื้อคู่ผมจะ<br />
เป็นผู้ชายจริงๆ เพราะนี่ก็คบผู้หญิงมาหลายคนแล้วสุดท้ายก็โดนทิ้ง คิด<br />
แล้วหดหู่ พอผมเดินมาถึงป้าย รถเมล์ก็มาจอดพอดี ขึ้นไปก็เจอกับผู้คน<br />
โหนราวจับอย่างกับกำลังโหนต้นไม้ไปมา ผมเองก็ต้องโหนเช่นกัน มีพวก<br />
วิทยาลัยช่างกลอยู่ด้วย ผมสะดุดตาเข้ากับไอ้ผู้ชายคนที่กำลังหยอกล้อเพื่อน<br />
อีกคนด้วยการหยิกแก้ม มุ้งมิ้งกันเชียว แต่ผมอดคิดไม่ได้ว่ามันก็...น่ารัก...<br />
ผมอมยิ้มออกมาก่อนจะตกใจสะดุ้งเมื่อคนที่ผมมองมันหยิกแก้ม<br />
เพื่อนเดินเข้ามาทางผม อ้าวๆ กูไม่ได้จะหาเรื่องนะครับ<br />
“เมื่อกี้มึงมองพวกกูเหรอ”<br />
“ฮะ...เอ่อ...ครับ”<br />
ผมก้มหน้ายอมรับผิด จะโกหกก็ไม่ได้เพราะมันเห็นๆ กันอยู่ว่าผม<br />
16 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
มอง ตอนนี้บางคนก็หันมามอง บางคนก็ไม่สนใจ รถก็แล่นไปเรื่อยๆ ก่อน<br />
จะหยุดติดไฟแดง อีกแค่นิดเดียวก็ถึงหอแล้วจะได้ชิ่งหนีแม่งเลย<br />
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า”<br />
เสียงเข้มดังขึ้นอยู่บนหัวผม ผมเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเข้มนั่นอย่าง<br />
หวาดๆ ถึงจะดูเป็นน้องแต่กูก็กลัวนะครับ<br />
“มะ...ไม่มีปัญหาอะไรเลยครับ”<br />
“แล้วมึงมองทำไม”<br />
“เอ่อ...”<br />
กึก! ตึ้ง!<br />
รถที่กำลังเคลื่อนตัวกลับเบรกกะทันหันทำให้ไอ้ตัวสูงช่างกลมันไถล<br />
จนหน้าเกือบจะชนเข้ากับผม ผมเบิกตาโตตกใจทันที นี่มันใกล้เกินไปแล้ว<br />
ก่อนจะผลักมันแรงๆ แล้วรีบวิ่งลงจากรถอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงป้ายกูก็จะเดิน<br />
เอง! ผมรีบวิ่งเข้าทางเลี้ยวตรงนั้น ไม่รู้จะไปไหนแต่กูกลัวมันยกพวกมา!<br />
“แฮ่กๆๆ”<br />
ผมเท้ามือกับเข่า โค้งตัวหอบทันที ไม่รู้ว่าวิ่งมาไกลแค่ไหนแต่หัน<br />
กลับไปก็ต้องตกใจเมื่อตัวเองยืนอยู่กลางถนนและรถสปอร์ตหรูสีขาวที่ขับ<br />
มาด้วยความเร็วสูงกำลังวิ่งมาทางนี้<br />
ปริ๊นนน!!!<br />
“ไอ้เหี้ยยย!”<br />
เอี๊ยด!<br />
“อยากตายรึไงวะ!!!”<br />
ก้นผมกระแทกพื้นทันที แรงที่มีก็ใช้ไปกับการวิ่งหนีพวกช่างกลนั่น<br />
แล้วยังต้องมาเจอรถจะชนอีก เสียงทุ้มของใครบางคนตะโกนออกมาจาก<br />
EYEY.<br />
17
ในรถ ผมเงยหน้ามองเขาที่ยื่นแค่หน้าออกมาแต่ไม่ยอมลงจากรถ ก่อนที่<br />
รถจะถอยแล้วขับออกไปอีกเลนหลีกผมแล้วจากไปราวกับสายลม<br />
วันนี้วันซวยใช่มั้ย!!! พรุ่งนี้ผมจะไปตักบาตร...<br />
ตุบ!<br />
ผมโยนกระเป๋าลงบนเตียงแรงๆ ก่อนจะนอนแผ่ที่เตียงนุ่มๆ หลัง<br />
จากที่เดินออกมาจากซอยแล้วก็เดินต่อมาหออีก ใช้เวลาไปประมาณเกือบ<br />
สองชั่วโมงได้ ขาล้าไปหมด ผมลุกขึ้นไปอาบนำ้ำแต่งตัวใหม่ รู้สึกดีขึ้นมา<br />
หน่อย แล้วค่อยกระโดดขึ้นเตียงทันที หนังสือเอาไว้ก่อน ตอนนี้จะตายห่า<br />
อยู่แล้วครับ พอหัวถึงหมอนตาก็เริ่มจะปิดสนิท...<br />
RRRR RRRR<br />
ชีวิต...ชาม...<br />
ผมพยายามเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียงก่อนจะกดรับแบบไม่<br />
มองหน้าจอเลยสักนิด<br />
“ฮัลโหล~ มารับงานที่ตึกวิศวะด่วนค่ะ!!!”<br />
“งานอะไร...วะ”<br />
“ของอาจารย์ D ไงล่ะ ส่งพรุ่งนี้ตอนหกโมงเช้านะคะ ถ้าไม่มาเอา<br />
ตอนนี้ มึงตื่นสายแน่ๆ มาเดี๋ยวนี้เลย”<br />
“เอามาให้ไม่ได้เหรอ”<br />
“ก็กะไว้อยู่ แต่อาจารย์เขาไม่ให้ ตื่นมาเร็วๆ นี่มันเพิ่งจะห้าโมงเย็น<br />
มึงจะรีบนอนไปไหน!”<br />
“เออ...”<br />
มึงไม่เป็นกูมึงจะรู้อะไรไอ้ปอน...ผมฝืนสังขารลุกขึ้นใส่ชุดที่เรียบร้อย<br />
18 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ก่อนจะเรียกแท็กซี่ไปมหา’ลัย ว่าแต่ทำไมต้องไปเอาที่ตึกวิศวะล่ะ...ผมกด<br />
โทรหาไอ้ปอนอีกทีแต่ก็ไม่รับ เลยโทรหาไอ้ฟิกมันก็ไม่รับอีก ป่านนี้คงด่า<br />
ผมแล้วแน่ๆ ผมโทรหาไอ้พัดมันก็รับแต่บอกให้ผมมาเร็วๆ แล้วก็ตัดสาย<br />
ไป จนกระทั่งรถมาถึงมหา’ลัย ผมก็ให้เขารอก่อนเพราะกะจะไปเอาแป๊บ<br />
เดียว ผมเดินเข้ามาในห้องที่คิดว่าน่าจะเป็นที่นี่ กำลังจะเปิดประตูเข้าไป<br />
แต่ข้างในก็เปิดออกมาซะก่อนผมจึงต้องถอยหลบให้<br />
อึก!<br />
โคตรพ่อโคตรแม่หล่อ!!! ผมมองหน้าร่างสูงอย่างตกตะลึง เกิดมายัง<br />
ไม่เคยเจอใครหล่อขนาดนี้ แค่มองก็เหมือนหัวใจถูกกระชากออกไปต่อหน้า<br />
ต่อตา<br />
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก<br />
หัวใจเต้นถี่รัวทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้แต่สายตากลับไม่ได้มอง<br />
มาทางผม ก่อนที่จะเดินผ่านผมไปอย่างกับมองไม่เห็น แต่อะไรก็ไม่เท่า<br />
หัวใจผมที่กำลังเต้นแรง หน้าร้อนฉ่าจนสัมผัสได้ แต่เสียงกรี๊ดกร๊าดด้าน<br />
หลังก็ทำให้ผมตื่นจากภวังค์<br />
“พี่ทราฟ~”<br />
“เสี่ยน้อยยย เรารักคุณนะคะ~”<br />
“กรี๊ดดด แก! ขนาดยืนเฉยๆ ยังหล่อเลย”<br />
ผมอยากไปยืนกรี๊ดกับผู้หญิงพวกนั้นทันที ในหัวตอนนี้คือ ‘กูจะเอา’<br />
ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่หัวใจผมตอนนี้แทบจะออกมาเต้นข้างนอกเสียให้ได้!<br />
ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ขนาดพวกแฟนเก่าที่ผมเคยจีบก็ยังไม่รู้สึก<br />
รุนแรงเท่านี้ ผมมองแผ่นหลังกว้างนั่นด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัว มันยังไงล่ะ...ผม<br />
ว่าผมลองจีบผู้ชายดีกว่า...คนนี้แหละ!!!<br />
EYEY.<br />
19
ถึงเขาจะไม่มองหน้าผม แต่เชื่อเถอะ พรุ่งนี้ต้องจำหน้าผมได้แน่ๆ<br />
“เป็นไงมึง!”<br />
ผมสะดุ้งทันทีที่จู่ๆ เสียงเล็กแหลมของไอ้ปอนก็ดังจากข้างหลัง ผม<br />
หันไปมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจกับประโยคเมื ่อกี้ แต่หน้าผมก็ยังแดงไม่<br />
หายก่อนจะรีบปรับสีหน้าเมื่อไอ้ปอนมันมองผมยิ้มๆ มันคงไม่เห็นผมเมื่อกี้<br />
ใช่มั้ย<br />
“หึๆ ชอบเขาเข้าแล้วล่ะสิ~”<br />
“อะไรของมึง ชอบใคร”<br />
ผมมองซ้ายมองขวาทันที ไอ้ปอนมันก็หันหน้าตามจนผมต้องหยุด<br />
หัน เล่นอะไรปัญญาอ่อนจริงๆ ครับ<br />
“ก็เสี่ยน้อยไง!”<br />
“ใครวะนั่น กูไม่รู้จัก!”<br />
“ก็คนที่เดินผ่านมึงเมื่อกี้แหละ!”<br />
ผมตาโตทันทีก่อนจะเผลอยิ้มออกมา โอ๊ยยย นี่แค่ชื่อผมก็แทบอยาก<br />
จะเป็นเด็กเสี่ยแล้วครับ เดี๋ยวๆ นี่มันไม่ใช่ตัวตนผมซะหน่อย ผมกระแอม<br />
ไอปรับสีหน้าก่อนจะมองมันเชิดๆ...เมื่อกี้แค่หลุดนิดหน่อย...<br />
“แล้วยังไง กูไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย”<br />
เสียงเบาไปมั้ยครับกู...<br />
“หวา เสียดายจัง กูอุตส่าห์วางแผนให้มึงมาที่นี่เพื่อเจอกับเขาเลย<br />
นะ แล้วก็กะจะบอกประวัติเขาซะหน่อย~”<br />
ผมหันไปชี้หน้าสวยๆ ของมันทันที มันหลอกผม ไม่รู้รึไงว่าผม<br />
เหนื่อยแค่ไหนที่วันนี้มีแต่เรื่องซวยๆ แต่มันจะเก่งเกินไปแล้ว ถึงขนาด<br />
วางแผนยัดผู้ชายให้เพื่อนเนี่ย<br />
20 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“เขาอะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย กูอยากให้เพื่อนสบาย แถมเพื่อนเขาก็มีแต่<br />
คนสวยๆ...กูชอบพี่พิ้งค์”<br />
กูว่าละ นี่แหละครับประเด็นมันจริงๆ...แต่มึงหวังสูงเกินไปมั้ยครับ<br />
พี่พิ้งค์เขาเป็นดาวมหา’ลัยเลยนะเว้ย เรียนวิศวะปิโตรเลียมอีกต่างหาก มัน<br />
ทำหน้าหื่นออกมาอย่างปิดไม่มิดจนผมต้องรีบเดินหนี สวยก็สวยครับ แต่<br />
จังไรไฟไหม้มากเพื่อนผม<br />
แต่ก็เพราะมันที่ทำให้ผมได้เจอกับเขา คนที่กระชากหัวใจผมไป<br />
ตั้งแต่แรกเจอ...อย่างน้อยก็ยังมีความโชคดีในวันที่โชคร้ายแบบนี้ คือผมยิ้ม<br />
ไม่หุบเลยครับ แค่คิดว่าเสี่ยน้อยแกจะเป็นแฟนผม...งานนี้ผมทุ่มสุดตัว! คน<br />
นี้ผมจองแล้วนะ!<br />
EYEY.<br />
21
ตอนที่ 1<br />
“ไงจ๊ะ แหม วันนี้สวยเชียว”<br />
ผมมองหน้าไอ้ปอนเอือมๆ ทันทีที่มันเดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่ใต้<br />
อาคารเรียนพร้อมหนังสือเล่มหนาปึกใหญ่ แต่ช่วงนี้ผมต้องขยันมากขึ้นไป<br />
อีกเพราะอีกไม่กี่ปีก็จะฝึกงานแล้วจะยิ่งไม่มีเวลาตามจีบเสี่ย เมื่อคืนผมโทร<br />
เมาท์กับไอ้ปอนไม่หยุดเรื่องกลุ่มของเสี่ยเขา พวกเสี่ยเขาอยู่วิศวะปิโตรเลียม<br />
ปีสี่ แต่ละคนมีดีกรีอดีตดาวเดือนมหา’ลัยทั้งนั้น ถึงจะอยู่คนละคณะแต่<br />
พวกเขาก็เล่นกันเป็นกลุ่มใหญ่ และเมื่อตอนปิดเทอมไม่นานมานี้พวกเขาก็<br />
ไปเที่ยวดูไบด้วยกัน ผมล่ะโคตรอิจฉา เสี่ยโคตรรวยโคตรเจ๋ง ยิ่งได้ฟังเรื่อง<br />
ราวจากไอ้ปอนแล้วผมยิ่งหลงรักเสี่ยเข้าไปใหญ่ ถึงจะแอบนอยด์เรื่องที่เขา<br />
มีแฟนหลายคนก็เถอะ...และตอนนี้ก็ดูเหมือนจะมีข่าวกับพี่พิ้งค์ของไอ้ปอน<br />
อีก ประมาณเป็นคู่จิ้นอะไรแบบนี้ ผมกับไอ้ปอนก็เลยต้องหาทางสืบกันอีก<br />
ยาวๆ<br />
“กูอยากไปหาเสี่ย”<br />
22 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมพูดออกมาเสียงอ้อมแอ้ม ไอ้ปอนหันมามองหน้าผมทันที ก่อน<br />
จะเบ้ปากล้อผมใหญ่<br />
“แหม เริ่มออกลายแล้วเหรอวะ”<br />
“ไหนวะ ลาย”<br />
ผมพูดพร้อมยกแขนตัวเองมาดู บิดซ้ายบิดขวาก็หาไม่เจอก่อนจะ<br />
เจ็บที่หัวเมื่อไอ้ปอนมันตบหัวผม!<br />
“เตี้ยแล้วไม่เจียม”<br />
มันเกี่ยวอะไรกับส่วนสูงกูครับ ผมไม่เถียงมันหรอกไม่งั้นคงอีกยาว<br />
สักพักพวกไอ้ฟิกกับไอ้พัดก็เดินเข้ามารวมกัน กลุ่มเราถึงได้ขึ้นเรียน วันนี้<br />
ตอนเที่ยงผมกับไอ้ปอนกะจะไปหาอะไรทานที่คณะวิศวะซะหน่อย คึๆ เรื่อง<br />
นี้มีแค่ผมกับไอ้ปอนและไอ้พัดเท่านั้นที่รู้ แต่ผมว่ามันก็ไม่แปลกอะไรเพราะ<br />
ไอ้ฟิกมันสนใจเรื่องคนอื่นที่ไหนล่ะ<br />
ถึงเวลาเรียนเราก็ตั้งใจกันทุกคน ยิ่งเรียนหมอยิ่งต้องตั้งใจหนักแบบ<br />
ให้ความรู้ซึมทุกอณูรูขุมขน ไม่นานก็เลิกคลาสภาคเช้า ผมกับไอ้ปอนรีบชิ่ง<br />
ทันที ไอ้พัดตะโกนเรียกก็ไม่ทัน ผมกับไอ้ปอนวิ่งจูงมือกันพร้อมหัวเราะออก<br />
มาเสียงดังลั่นตรงนั้นแบบไม่อายใคร มองๆ ไปเหมือนไอ้ปอนจูงมือเด็ก<br />
ประถมมาเดินเล่นเลยครับ<br />
จนกระทั่งเรามาถึงโรงอาหารของคณะเสี่ยน้อยก็ทำเนียนเหมือนไม่<br />
ได้วิ่งมาก่อนจะเดินเข้าโรงอาหารช้าๆ<br />
พรึ่บ!<br />
เดี๋ยว! ที่นี่เขาใส่ช็อปกันเหรอ!!! ผมกับไอ้ปอนยืนเป็นเป้าสายตาทันที<br />
ที่เดินเข้ามา เพราะในนี้มีพวกผมสองคนเท่านั้นที่ใส่เสื้อสีขาว ผมหันไปมอง<br />
ไอ้ปอนมันเองก็หน้าแดงอายไปถึงหูเลยครับ<br />
EYEY.<br />
23
“เฮ้อๆ กลับมั้ยวะ”<br />
“คิดเหมือนกันเลย...”<br />
ผมพูดตอบมันเบาๆ ก่อนจะหันหลังกลับทันที แต่คงรีบเกินไปไม่ทัน<br />
ได้มองคนที่ตามมาด้านหลัง ทำให้ผมชนกับเขาเต็มๆ ก่อนจะรู้สึกเย็นๆ ที่<br />
เสื้อ...แต่ไอ้ความที่ตื่นตกใจพร้อมรีบสุดๆ ทำให้สมองผมมันพิการไปชั่ว<br />
ขณะกับคำพูดที่หลุดจากปากผมที่เล่นเอาผมไม่กล้ามาที่นี่อีก<br />
พลั่ก!!!<br />
“อ๊ากกก ร้อนนน!!!”<br />
“นั่นมันนำ้ำเย็น!!!”<br />
ผมสะดุ้งทันทีที่เสียงเข้มตะคอกกลับมา ก่อนจะก้มมองเสื้อนักศึกษา<br />
ที่เปียกลู่ไปตามตัว ดีที่ใส่เสื้อกล้ามข้างใน ผมเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า<br />
พร้อมกับยิ้มแห้งๆ ออกมา ก่อนที่เราทั้งสองคนจะชะงักกันไปนิด<br />
“มึง!!!”<br />
“มึง!!!”<br />
ผมชี้หน้าไอ้คนที่เกือบขับรถเหยียบผมเมื่อวาน ถึงจะจำได้รางๆ แต่<br />
เป็นมันไม่ผิดแน่ๆ มันเองก็มองผมแบบเดียวกัน แค่คิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ<br />
นานาที่เกิดขึ้นเมื่อวานผมก็โมโหขึ้นมาทันที<br />
“มึงยังไม่ขอโทษกูเลยนะครับ”<br />
ผมพูดออกมาก่อนจะทำท่ากร่างสุดพลัง คือไม่ใช่ไง เมื่อวานผม<br />
เกือบหัวใจวายตายเพราะไอ้หล่อตรงหน้านี่ มันใส่ช็อปก็แสดงว่าเรียนที่นี่<br />
โลกกลมจริงๆ ไอ้ปอนได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจแต่ผมไม่สนมัน ไอ้หล่อตรง<br />
หน้ามันยิ้มมาให้ผมกวนๆ<br />
“มึงผิดเองที่ไปนั่งอยู่กลางถนนแบบนั้น”<br />
24 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
มันพูดพร้อมขยับเข้ามาใกล้ผมอีกนิดจนผมเองก็แอบหวั่น ก็มันทั ้ง<br />
สูงกว่าทั้งตัวใหญ่กว่า<br />
“มึงก็น่าจะมองถนนเหมือนกันแหละ!”<br />
ผมเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ก่อนจะตะคอกกลับไปจนมันเริ่มจะหงุดหงิด<br />
ไอ้ปอนถึงได้มาดึงแขนเล็กๆ ของผมไว้อย่างปรามๆ<br />
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ อชิ”<br />
เสียงหวานใสดังขึ้นมาจากข้างหลังก่อนที่ทั้งผมและไอ้ปอนจะอึ้งไป<br />
สิบวิ ก็กลุ่มที่เดินเข้ามาเป็นกลุ่มของเสี่ยน้อย! แล้วเสียงเมื่อกี้ก็เป็นเสียง<br />
ของพี่พิ้งค์! เดี๋ยวๆ งั้นก็แสดงว่าไอ้เลวที่จะเหยียบผมเป็นรุ่นพี่! และก็เป็น<br />
เพื่อนของเสี่ยของผมอีก<br />
“หึ คุยเล่นกับเด็กนิดหน่อย”<br />
ไอ้คนที่ชื่ออชิตอบกลับไปพร้อมกับมองมาทางผมกวนๆ แต่ผมไม่<br />
ได้สนใจมัน! ผมสนใจร่างสูงของคนที่ผมคิดถึงทุกเวลาหลังอาหารเช้า<br />
กลางวันเย็น ตอนนี้เสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้หญิงคณะเขาบวกกับผู้หญิงคณะ<br />
อื่นที่ทำเนียนเดินผ่านมาทางนี้เพื่อมาส่องกลุ่มเสี่ยเขาโดยเฉพาะดังขึ้น<br />
เรื่อยๆ ผมไม่กล้ามองหน้าใครเลย รู้แต่ว่าหน้ามันร้อนขึ้นมาดื้อๆ ทั้งๆ ที่<br />
มองหน้าเสี่ยเขาแค่แวบเดียวแต่หัวใจก็ยังเต้นแรงมากกว่าเมื่อวานอีก!<br />
“คุยเล่นเหรอ เราว่านายแกล้งน้องเขามากกว่านะ”<br />
“ฉันบอกว่าคุยเล่นก็คุยเล่นสิพิ้งค์”<br />
“นายไปกัดน้องเขาล่ะสิ”<br />
เสียงพูดคุยของพี่พิ้งค์กับไอ้อชิดังขึ้นไม่หยุด ผมหันไปมองหน้าไอ้<br />
ปอนที่ก้มหน้าอยู่ ไอ้ปอนเองก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน แล้วเราจะมายืนเป็น<br />
ฝุ่นตรงนี้ทำไม<br />
EYEY.<br />
25
“ไปทานข้าวได้แล้วล่ะ หิวแล้วๆ”<br />
เสียงใสๆ ของพี่พิ้งค์พูดพร้อมกับดึงไอ้พี่อชิไปด้วย ผมเงยหน้ามอง<br />
หน้ามันที่ชี้หน้าผมประมาณ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง อะไรแบบนี้ แต่ผมก็ต้อง<br />
ตัวแข็งทื่อทันทีที่ร่างสูงเดินผ่านหน้าผมไป ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเจ้าตัว<br />
ด้วย ผมสูดเข้าไปเต็มปอดก่อนจะยกมือทาบอกอย่างปริ่มๆ ถึงจะดูโรคจิต<br />
แต่ผมโคตรจะมีความสุข<br />
“เป็นเอามากนะมึง...”<br />
ไอ้ปอนพูดพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ ผมอดจะแปลกใจไม่ได้ ปกติมัน<br />
จะหัวเราะเสียงดังลั่นไม่ใช่รึไง แต่กูไม่สน กูมีความสุขครับ<br />
“ก็กูชอบเสี่ย”<br />
ผมพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้มันอย่างอารมณ์ดีก่อนจะอ้าปากค้างอยู่<br />
ท่านั้นเมื่อเพื่อนในกลุ่มเสี่ยเขาอีกคนยังไม่เดินไปไหน แต่มองผมด้วย<br />
สายตานิ่งๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนไป...<br />
เขาคงจะไม่ได้เอาไปบอกเสี่ยหรอก...ใช่มั้ย<br />
“มึงซวยแน่อีชาม”<br />
ผมทำหน้าจะร้องไห้ใส่ไอ้ปอนที่ทำหน้าสมสาร (สงสาร+สมเพช) ใส่<br />
ผม ผมมองไปทางด้านที่กลุ่มเสี่ยน้อยเขาเดินไปอย่างทำอะไรไม่ได้<br />
“กูจะทำยังไงดีวะ!”<br />
ผมหันไปถามมันเสียงจริงจัง ก่อนที่มันจะหัวเราะให้ผมพร้อมกับ<br />
เดินออกไปจากบริเวณนี้ ขอบใจมากเลยเพื่อนรัก...<br />
ผมกับมันเลยได้กลับไปง้อข้าวที่คณะตัวเอง ผมเดินคอตกเข้าไปไอ้<br />
พัดมันก็หัวเราะเยาะผมทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร นี่ถ้ ามันรู้มันต้องล้อผมแน่ๆ<br />
ทางที่ดีส่งซิกให้ไอ้ปอนดีกว่า ผมจ้องไอ้ปอนที่ตอนนี้เรานั่งตรงข้ามกัน ส่วน<br />
26 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ข้างๆ ผมก็ไอ้ฟิก ไอ้พัดมันนั่งข้างไอ้ปอน มันเองก็มองมาทางผมที่มองไอ้<br />
ปอนอยู่ จนผมเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดีเมื่อไอ้ปอนมันสะบัดผมยาวๆ ของตัวเอง<br />
ไปด้านหลังพร้อมเชิดหน้าสวยๆ ของมันใส่ผม<br />
“พัดเพื่อนรัก...คืนนี้เจอกันที่เดิมนะ มีเรื่องจะเมาท์อ่า~”<br />
“เหรอ โอเค”<br />
ผมแทบจะทรุดลงไปตรงนั้นเมื่อไอ้ที่เดิมของพวกมันก็คือผับ! สถานที่<br />
ที่ผมไม่เคยย่างกรายเข้าไปใกล้ มันมองแบบผู้เหนือกว่ามาก ผมไม่อยาก<br />
ให้ใครรู้จริงๆ ยิ่งไอ้พัดด้วยแล้ว มันน่าอายจะตายไปที่ไปทำกิริยาแบบนั้น<br />
แต่อะไรก็ไม่เจ็บปวดเท่าเพื่อนเสี่ยน้อยรู้ แล้วถ้าเขาเอาไปบอกเสี่ยน้อยผม<br />
จะอยู่ยังไง<br />
“ปอนเพื่อนรักอยากกินอะไรก็บอกนะ”<br />
ผมพูดบอกมันพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตรสุดๆ ไอ้ปอนมันหัวเราะ<br />
คิกคักใหญ่เลยก่อนจะส่ายหน้าไปมา<br />
“งั้น เหล้าซักกลมนะ คืนนี้”<br />
ผมมองหน้ามันอย่างเคียดแค้น มึงจะเอากูไปที่นั่นให้ได้ใช่มั้ย จน<br />
ไอ้พัดเริ่มสงสัยแต่ผมไม่เปิดโอกาส เรื่องนี้รู้น้อยยิ่งดี! ผมรีบดึงไอ้ปอนไป<br />
ซื้อข้าวทันที มันเองก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งเราทานข้าวเสร็จไอ้ฟิกถึงได้<br />
ชวนขึ้นเรียน<br />
ผมกลับหออย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ไม่รู้ล่ะ ผมจะร้องไห้จริงๆ<br />
นะถ้าเสี่ยน้อยเขารู้ ไม่เคยรู้สึกอับอายเท่านี้มาก่อนเลยสักครั้ง<br />
วันนี้ก็ได้โหนรถเมล์เหมือนเดิม แอบระแวงไอ้เด็กช่างกลด้วย ถ้าเจอ<br />
มันต้องอัดผมเละแน่ๆ รอให้ผมได้เสี่ยน้อยเป็นแฟนก่อนเถอะ หึๆ แค่คิด<br />
ก็อดจะทำหน้าเยิ้มไม่ได้อะครับ ผมรีบเก็บอาการทันทีที ่คุณป้าที่นั่งเบาะที่<br />
EYEY.<br />
27
ผมยืนหันเข้าหาอยู่มองมาทางผมนิ่งๆ จนกระทั่งรถมาถึงป้ายที่ผมต้องลง<br />
ผมนี่ไม่รอช้ารีบวิ่งลงทันที<br />
ผมเดินเข้าไปในบริเวณตัวหอก่อนจะชะงักฝีเท้าเมื่อไอ้คนที่กำลังเดิน<br />
ออกมาจากทางลงบันไดหอมันหน้าคุ้นๆ ผมรีบวิ่งไปหลบด้านข้างตึกทันที<br />
ก่อนจะแอบยื่นหน้าออกไปมองกลุ่มมนุษย์ช่างกล โลกมันก็กลมจริงๆ นะ<br />
ครับ ผมเจอไอ้อชิแล้วยังมาเจอไอ้ช่างกลนี่อีก ซวยจริงๆ เป็นไปได้ขอเจอ<br />
แค่เสี่ยน้อยทุกวันได้มั้ยวะ! ผมโล่งอกทันทีที ่ไอ้ช่างกลมันขึ้นมอเตอร์ไซค์ขี่<br />
ออกไปกันหมด ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้นขึ้นห้องทันทีเพราะวันนี้มีนัด<br />
ล้างสมองกับเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดของผมเอง<br />
ผมมาถึงผับที่พวกมันนัดตอนสี่ทุ่มกว่าๆ เดินตรงไปทางประตูทาง<br />
เข้าเพราะพวกมันสองตัวอยู่ด้านในกันแล้ว ไอ้ฟิกมันไม่มาหรอกครับ ราย<br />
นั้นจะสนใจอะไรกับใครเขา คิดภาพมันเป็นคุณหมอใจดียิ้มแย้มไปทั่วไม่ได้<br />
จริงๆ<br />
“น้อง อายุไม่ถึงยี่สิบห้ามเข้า”<br />
ผมมองหน้าการ์ดที่ยืนขวางทางผมไว้ทันทีที่เดินมาถึง คือกูก็แต่งตัว<br />
ออกจะดูแก่อยู่นะ อีกอย่างผมยี่สิบแล้วด้วย!<br />
“ผมยี่สิบแล้วครับ”<br />
ผมพูดพร้อมกับยื่นบัตรประชาชนให้พวกเขาดู ไอ้การ์ดแว่นดำอ้า<br />
ปากค้างนิดๆ ก่อนจะยื่นบัตรคืนให้ผมพร้อมหลีกทางให้ แต่ก่อนจะเดินพ้น<br />
ผมก็ได้ยินประโยคที่เล่นเอาผมแทบอยากจะกระโดดถีบขาคู่ใส่จริงๆ<br />
“กูนึกว่าเด็กประถม ห่า”<br />
แต่ติดตรงขาไม่ถึงนี่สิ...<br />
28 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
เพียงแค่ผมเดินพ้นทางเลี้ยวเสียงเพลงก็ดังกระหึ่มบีบอัดจนผม<br />
หายใจไม่ออก ก่อนจะพยายามมองว่าใครเป็นใครแล้วเพื่อนผมอยู่ไหน! คน<br />
แน่นจนแทบจะไม่มีที่เดิน แต่ก็อดจะตะลึงไม่ได้เพราะพวกนั้นหน้าตาดีกัน<br />
ทุกคน พอมองขึ้นไปข้างบนก็ต้องอึ้งอีกเพราะข้างบนมันมีอีกชั้นที่เป็นพื้น<br />
กระจกแบบมองลงมาเห็นด้านล่าง เห็นหมดเลยอะครับถึงจะมืดก็เถอะ...<br />
ผมรีบส่งไลน์หาเพื่อนทันที มันบอกว่าอยู่มุมซ้ายสุด ผมพยายามมองแต่คน<br />
ก็เยอะแถมยังกระโดดเต้นซะสูงอีก จนผมมองไม่เห็นถึงได้ตัดสินใจฝ่าผู้คน<br />
เข้าไป ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรใครบ้างแต่ก็แอบรู้สึกนิดๆ ว่ามือไปโดนหน้าอก<br />
ผู้หญิงเข้า ชุดแต่ละคนก็สวยนะครับแต่ผมว่ามันโป๊ไปหน่อย<br />
“ไอ้ชามมม!!! ทางนี้โว้ยยย!!!”<br />
เสียงตะโกนเรียกชื่อผมดังขึ้น ผมหันไปตามเสียงนั้นก่อนจะรีบวิ่ง<br />
เข้าไปหาไอ้ปอนกับไอ้พัดที่จัดเต็มจัดหนักกันมาก ทั้งการแต่งตัวเสื้อผ้าหน้า<br />
ผม ยิ่งไอ้ปอนมันดูเปรี้ยวจี๊ดถึงใจเลยล่ะ ไอ้พัดก็หล่อบรรเจิดจนผมนี่แสบ<br />
ตา ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กประถมจริงๆ ก็วันนี้แหละครับ...<br />
“เลี้ยงเลยๆ มาถึงแล้วอะ...น้องคะ”<br />
ผมอดจะเบ้ปากใส่มันไม่ได้เมื่อมันพูดกับผมเสียงอย่างโฉด แต่พอ<br />
หันไปเรียกบริกรก็เสียงหวานหยดเชียว ไอ้ปอนมันก็เชิดใส่ผมก่อนจะลุกยืน<br />
เต้นกับไอ้พัด ผมได้แต่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทรงสูงที่โต๊ะติดผนังเลยล่ะ ดีหน่อยที่<br />
เสียงเพลงไม่ดังเท่าไหร่ แต่คนก็เยอะจริงๆ เพลงก็มันโคตร<br />
“แดกสัดแดก”<br />
ไอ้พัดพูดพร้อมกับยื่นแก้วเหล้ามาให้ผม แต่ผมไม่รับพร้อมส่ายหน้า<br />
ทันทีจนมันเอาไปดื่มแทน ของแบบนี้ผมขอไม่ใกล้ดีกว่า แต่มันก็ดูไม่ได้เลว<br />
ร้ายอะไร ก็ดูสนุกดีด้วยซำ้ำ ชักอยากจะไปเต้นกับเขาแล้วล่ะครับ...<br />
EYEY.<br />
29
“มึงอยู่คนเดียวได้นะ เดี๋ยวกูออกไปเต้นกับไอ้พรแป๊บ”<br />
ไอ้ปอนถามผมขึ้นมาแต่เล่นเอาไอ้พัดแทบสำลักเหล้า<br />
“กูชื่อพัด!!!”<br />
“เออๆ ไปเถอะ”<br />
ผมพูดตอบ พวกมันก็มองผมอย่างห่วงๆ แต่ขามันนี่รีบวิ่งออกไป<br />
เลยครับ ผมก็ไม่ใช่เด็กแล้วแค่นี้ไม่หลงหรอก ผมมองไปรอบๆ ก่อนจะ<br />
ชะงักเมื่อพนักงานเขาส่งยิ้มมาให้ ผมยิ้มพร้อมก้มหัวตอบน้อยๆ คนที่นี่เขา<br />
เป็นมิตรดีจัง ผมหันไปทางไหนก็มีแต่คนส่งยิ้มให้ตลอด<br />
“สวัสดีครับ”<br />
ผมหันไปมองเสียงทุ้มของบุคคลปริศนาที่เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับ<br />
แก้วเหล้าในมือสองแก้ว<br />
“สวัสดีครับ”<br />
ผมตอบยิ้มๆ ไป ก่อนจะชะงักเมื่อร่างสูงหน้าตาดีระดับหนึ่งส่งแก้ว<br />
เหล้ามาให้ผม ผมรีบยกมือห้ามไว้ก่อนจะมองเขาอย่างรู้สึกผิด<br />
“เอ่อ...ขอโทษครับ ผมไม่ดื่ม”<br />
“แปลกนะครับ คนที่นี่เขาก็ดื่มทั้งนั้น เพิ่งเคยมางั้นเหรอ”<br />
ผมมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนที่สายตาจะเลื่อนไปมองบุคคลที่ผมโคตร<br />
จะคุ้น<br />
“เสี่ยน้อย!!!”<br />
ผมรีบลุกขึ้นพร้อมอุทานออกมาเสียงดัง แต่คนที่นี่เขาไม่ได้ยิน<br />
นอกจากไอ้คนที่ถามผมเมื่อกี้ แต่ผมไม่ได้สนใจ รีบเดินออกมาตามกลุ่ม<br />
ของเสี่ยน้อยที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับเดินไปทางบันไดขึ้นไปบนชั้นสอง กว่า<br />
จะเบียดคนมาได้กลัวจะไปเหยียบเท้าใครจริงๆ ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดทันที<br />
30 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“มีบัตร VIP รึเปล่าครับ”<br />
ผมมองหน้าการ์ดที่โหดกว่าตรงทางเข้าอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันไป<br />
มองด้านข้างบันไดก็เห็นกลุ่มเสี่ยนั่งบนชุดโซฟาสุดหรู ผมมองเสี่ยน้อยกับ<br />
การ์ดสลับกันไปมาอย่างนั้น อยากเข้าไปทัก...แต่จะทักอะไรวะ! ไอ้ปอนก็<br />
หายหัว ฮือ ไม่มีตัวช่วย อีกอย่างวันนี้กลุ่มเสี่ยแกมีแต่ผู้ชายมา ไม่มีพี่พิ้งค์<br />
ของไอ้ปอนอีก<br />
“ถ้าไม่มีก็กลับลงไปข้างล่างได้แล้ว ส่วนตรงนี้มีแค่พวกระดับสูงๆ<br />
เท่านั้นครับ”<br />
ผมมองหน้าการ์ดอย่างหงุดหงิด แม่งถ้าแบบนี้ก็เอาแค่พวกรวยๆ<br />
เข้าผับดิ ปล่อยให้กูเข้ามาทำไม ตรวจเงินในกระเป๋าแทน ไม่ต้องตรวจ<br />
หรอกบัตรน่ะ!<br />
ไม่ได้ๆ ผมจะไปหงุดหงิดใส่ไม่ได้ ผมยิ้มออกมาอย่างประจบให้พวก<br />
เฮียการ์ดทันที จนพวกเขาผงะไปนิดหนึ่ง<br />
“คือผมรู้จักคนที่อยู่ข้างในน่ะครับ จะเข้าไปทักนิดหน่อยไม่ได้เหรอ”<br />
พูดไม่พอต้องกะพริบตาอย่างไร้เดียงสาด้วยนะครับ<br />
“รู้จักคนไหน ถ้าเรียกออกมารับก็เข้าไปได้”<br />
“คนนั้นอะๆ เสี่ยน้อยไงรู้จักปะเนี่ย”<br />
ผมพูดอย่างกร่างสุดๆ จนไอ้การ์ดสองคนหันไปมองหน้ากัน ผมยก<br />
ยิ้มออกมานิดๆ ก่อนที่การ์ดหนึ่งในนั้นจะเดินเข้าไปด้านใน ผมทำท่าจะ<br />
เดินตามเข้าไปแต่ไอ้การ์ดอีกคนก็เข้ามายืนขวาง<br />
“เอ้า! ให้เข้าไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมถามมัน<br />
“ยังไม่ได้บอกเลยนะครับ”<br />
“แต่เฮียคนเมื่อกี้ส่งสายตาบอกให้ผมตามเข้าไปนะเว้ย!”<br />
EYEY.<br />
31
กูแถ...บอกตรงนี้เลย มีแว่นตาดำขนาดนั้นผมคงรู้หรอกนะว่าสายตา<br />
ที่ส่งมามันหมายความว่ายังไง<br />
“ยืนรอสักครู่ครับ”<br />
ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันไปทางด้านเสี่ยน้อยที่นั่งกันอยู่<br />
ผมไม่เห็นเพื่อนเขาคนนั้นที่เห็นผมทำตัวโรคจิตเมื่อตอนเที่ยงกับไอ้อชิ แต่<br />
ผมว่าพวกเขามาแน่นอน แต่เพื่อนคณะอื่นก็มีสาวสวยนั่งข้างๆ แถมแต่ละ<br />
คนนี่อย่างเอ็กซ์จนผมเริ่มใจไม่ดีเพราะถ้าเสี่ยเขามีบ้างผมต้องร้องไห้ออก<br />
มาตรงนั้นแน่ๆ<br />
เสี่ยน้อยคุยอะไรกับไอ้การ์ดคนนั้นไม่รู้แค่แวบหนึ่งผมก็เห็นเขามอง<br />
มาทางผมก่อนจะพยักหน้าอะไรกับการ์ดก็ไม่รู้ การ์ดคนนั้นเดินกลับมา<br />
ทำให้ผมอดจะลุ้นออกมาไม่ได้<br />
พอมันเปิดประตูกระจกออกมาก็กระซิบกับเพื่อนมันทันทีพร้อมหลีก<br />
ทางให้ผมเข้าไปเป็นอันว่ากูเข้าไปได้ครับ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะว่าที่<br />
ผมบอกรู้จักกับเสี่ยน้อยผมโกหก!!! คุยก็ไม่เคยคุย แล้วเสี่ยเขายอมให้ผม<br />
เข้าไปหาได้ไง ผมเดินเข้าไปอย่างเก้ๆ กังๆ เพราะคนก็มองมาทางผมบ้าง<br />
ส่วนใหญ่คนข้างบนกระเป๋าหนักจริงๆ แต่ละคนนี่ดูออร่าป๋ามากครับ<br />
กลับตอนนี้ทันมั้ย...ฮือออ พอใกล้จะถึงโต๊ะเสี ่ยน้อยเขาก็ไม่ได้มอง<br />
มาทางผมหรอกแต่เขาคุยสนุกอยู่กับเพื่อน ไม่สิ กลุ่มเขาเลยแหละ ไม่แม้แต่<br />
จะเห็นผมอยู่ในสายตา แต่ละคนน่าจะเป็นพวกนายแบบบ้าง ไม่ก็เจ้าของ<br />
บริษัทบ้างล่ะ เห็นแบบนี้แล้วผมก้าวขาไม่ออก ใจมันแป้วขึ้นมาทันที ก่อน<br />
จะหมุนตัวเดินกลับออกมา พอหันหลังไปมองพวกเขาก็ยังสนุกกันอยู่ แล้ว<br />
ผมจะอยู่ทำไมล่ะ...เดินเข้าไปหาเลยสิครับ<br />
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก<br />
32 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
โอ๊ยยย ยิ่งใกล้ยิ่งหล่อ ผมยิ่งหลงหนักกว่าเดิม ก่อนที่ผมจะถือ<br />
วิสาสะนั่งลงที่ว่างข้างๆ เสี่ยน้อยทันทีแบบกระโดดเข้าไปนั่งเลยครับ<br />
พรึ่บ!!!<br />
ผมส่งยิ้มให้ทุกคนอย่างน่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไอ้อชิมันก็อยู่ด้วย<br />
มันอ้าปากเหวอๆ จนผมอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้จริงๆ ส่วนพี่คนที่เห็นผมทำ<br />
หน้าโรคจิตเขาก็มองผมนิ่งๆ ผมว่าเขาน่าจะเป็นประเภทเดียวกับไอ้ฟิกนะ<br />
แต่ก็ดีแล้ว! เพราะเสี่ยน้อยไม่รู้แน่ๆ พอผมหันไปยิ้มให้เสี่ยเขาบ้างแต่ก็ต้อง<br />
หุบยิ้มทันทีเมื่อเขามองผมอย่างงงๆ เอ่อ...อย่าทำให้อึดอัดดิ<br />
“สวัสดีครับ ชื่อชามครับ!”<br />
ผมตัดสินใจแนะนำตัวเองไปก่อน<br />
“ใครอยากรู้วะ!”<br />
ไอ้อชิพูดออกมาก่อนที่เพื่อนเขาบางคนจะหันไปขำเบาๆ แต่กูไม่สน<br />
ครับ<br />
“ผมบอกเสี่ยน้อยอะพี่”<br />
ผมพูดพร้อมหันไปยิ้มให้เสี่ยน้อยเขา แต่เสี่ยเขาก็เลิกคิ้วงงๆ ใส่ผม<br />
อีก แล้วไอ้คนที่ให้กูเข้ามาหาได้นี่มันใครล่ะวุ้ย!<br />
“ฮ่าๆ เดี๋ยวๆ น้อง อย่าบอกนะว่าจะมาจีบเพื่อนพี่อะ”<br />
ไอ้พี่ A นามสมมติพูดพร้อมกับชี้หน้าเสี่ยน้อย ผมเองก็สะอึกกับ<br />
คำถามพวกเขาเช่นกันก่อนจะพยักหน้าเบาๆ จนพวกเขาขำกันทั้งกลุ่ม<br />
ยกเว้นไอ้อชิที่อึ้งแดกไปแล้ว<br />
“ไอ้ทราฟแม่งเด็ดว่ะ เดี๋ยวนี้เปลี่ยนแนวแล้วไง?”<br />
“หึ กูชอบผู้หญิง”<br />
หัวใจผมกระตุกทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นจากร่างสูง แล้วเสียงหัวเราะ<br />
EYEY.<br />
33
ก็ยิ ่งดังขึ้นมาอีกโดยเฉพาะไอ้อชิที่ดูจะสะใจมากกว่าเพื่อน ผมหันไปมอง<br />
หน้าเสี่ยน้อยที่หัวเราะกับเพื่อนเช่นกันโดยไม่หันมามองผมสักนิด ผมกำ<br />
หมัดแน่นก่อนจะพยายามฝืนยิ้มออกมา ทั้งๆ ที่ในใจมันร้องไห้ไปแล้ว ถึง<br />
จะเตรียมใจมาก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บนะ<br />
“แต่ผมชอบเสี่ยน้อยนะครับ”<br />
ทุกสายตาหันมามองผมพร้อมกับเสียงหัวเราะที่หยุดนิ่งไป ผมทำ<br />
หน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน<br />
“และก็จะเอาเสี่ยน้อยมาเป็นแฟนด้วย ถ้าไม่ชอบผม เดี๋ยวผมทำให้<br />
ชอบเองก็ได้”<br />
“!!!”<br />
34 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ตอนที่ 2<br />
“ตลก กลับบ้านไปได้แล้ว”<br />
“ขอบคุณที่ให้ผมนั่งด้วยนะครับ”<br />
ผมพูดตอบเสี่ยน้อย พอเขาได้ยินก็ไม่มองหน้าผมอีกเลย พวกเพื่อน<br />
เขาก็เข้ามาถามผมใหญ่ว่าเป็นใครมาจากไหน ผมก็ตอบไปหมด อีกอย่าง<br />
อยากจะให้เสี่ยเขาได้ยินด้วย คึๆ และก็ได้รู้ว่ากลุ่มเสี่ยเขามีเพื่อนห้าคน ไอ้<br />
อชิ พี่เฟส คนที่ได้ยินผมทำวีรกรรมไว้น่ะครับ เขาค่อนข้างพูดน้อย (มาก)<br />
แต่ผมก็ได้รู้ว่าเขาไม่ได้เอาเรื่องนั้นไปบอกเสี่ยน้อย ถ้าเจอข้างนอกผมจะไป<br />
ขอบคุณเขาซะหน่อย ต่อมาก็พี่ริโซ่ เขาเป็นเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยนต์ต่าง<br />
ประเทศเชียวน้า เพิ่งจบบริหารมาหมาดๆ เลยล่ะ ทั้งสูงทั้งหล่อแต่น้อยกว่า<br />
เสี่ยของผมอยู่ดี กับพี่โคม่า เฮียเขาเป็นเจ้าของผับที่นี่เองครับ อันนี้ผมก็<br />
เพิ่งรู ้ เฮียเขาใจดี ดูเป็นผู ้ชายอบอุ ่นแต่เจ้าชู ้ไม่หยอกเลยทีเดียวเพราะตอน<br />
นี้กำลังนัวเนียกับสาวสวยของเขาอยู่แถมเขายังเป็นนายแบบในนิตยสาร RRR<br />
เล่มล่าสุดด้วย และก็พี่วิล เขาเป็นลูกครึ่ง เป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าหลาย<br />
EYEY.<br />
35
แห่ง ในต่างประเทศก็ยังมี ผมว่าพ่อกับแม่เขารวยกันทุกคนแน่ๆ ครับ ส่วน<br />
เสี่ยน้อย ไม่แม้แต่จะพูดเรื่องของตัวเอง พวกเพื่อนเขาก็ไม่มีใครกล้าบอก<br />
ผม ชิ ไปหาเองก็ได้ และผมมั่นใจว่าพี่เขาหล่อที่สุดในกลุ่ม หน้าตาที่ออก<br />
จะโหดๆ ไว้ผมปรกหน้านิดหน่อย ผมว่าถ้าบังคับให้ตัดจะตัดรึเปล่านะ หึๆ<br />
ต้องหล่อมากแน่ๆ ครับ อีกอย่างหุ่นดีอย่างพวกออกกำลังกายทุกวัน น่า<br />
กอดมากๆ เลยครับ<br />
“เฮ้ย! ปล่อยกู!”<br />
เสียงร้องตกใจของเสี่ยน้อยดังขึ้น ผมเงยหน้ามองร่างสูงอย่างตื่น<br />
ตกใจเช่นกันก่อนจะเจอกับสายตาโหดๆ ของแก ผมค่อยๆ มองร่างกาย<br />
ตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะผมดันเผลอกอดร่างสูงไปจริงๆ<br />
คนอะไรฮ้อมหอม เนื้อก็แน่น! ก่อนจะปล่อยแขนออกจากเสี่ยเขาอย่าง<br />
เสียดาย<br />
“น้องชามนี่ตลกจัง”<br />
เสียงทุ้มของพี่วิลพูดออกมาขำๆ<br />
“แรดน่ะสิไม่ว่า”<br />
ผมหันไปมองไอ้อชิพร้อมเบ้ปากออกมานิดๆ ไม่อยากรับเป็นพี่เลย<br />
ครับ ผมหมั่นไส้ คนอะไรก็ไม่รู้ปากดีจริงๆ มันเองก็เบ้ปากใส่ผมเช่นกัน<br />
“ไปว่าน้องเขาแบบนั้นได้ยังไง เดี๋ยวก็จะได้มาเป็นแฟนเพื่อนมึงแล้ว<br />
นะ”<br />
พี่ริโซ่พูดพร้อมหันไปชนแก้วกับพี่โคม่าอย่างถูกอกถูกใจ ผมเองก็<br />
ถูกใจแต่ไม่มีแก้วให้ยกชน<br />
“กูไม่ได้ชอบผู้ชาย”<br />
มาอีกแล้วไอ้คำพูดสุดแสนจะเจ็บปวด ผมหันไปมองหน้าเสี่ยน้อย<br />
36 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ด้วยสายตาตัดพ้อเต็มที่ จนร่างสูงมองผมเอือมๆ<br />
“ผมก็ชอบผู้หญิงเหมือนกันแหละ!”<br />
“แล้วกูเป็นผู้หญิง?”<br />
เสี่ยน้อยพูดพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมทำสีหน้างงสุดๆ<br />
“ไม่ใช่ซะหน่อย ผมจะบอกว่า ผมไม่ได้เป็นเกย์หรืออะไร แต่ผมชอบ<br />
ผู้ชายแค่พี่คนเดียว”<br />
ผมพูดอ้อมแอ้มออกมา อดจะเขินไม่ได้ ยกมือขึ้นมาเกาแก้มตัวเอง<br />
เบาๆ รู้สึกหน้ามันร้อนมากกว่าเดิมเพราะคำพูดนั้นมันเหมือนจะสารภาพ<br />
รักร่างสูงกลายๆ<br />
“ดูยังไงก็เกย์ กูขอบอกอีกทีว่าไม่ได้ชอบ และก็เลิกยุ่งกับกูซะ”<br />
เสียงทุ้มตำ่ำพูดแค่นั้นก่อนจะลุกขึ ้นยืนเดินออกไป เพื ่อนๆ เขาก็งง<br />
เช่นกัน ผมทำท่าจะลุกตามแต่พี่วิลจับแขนไว้ ผมหันไปมองหน้าพี่เขาที่ยิ้ม<br />
ปลอบใจมาให้<br />
“อย่าเพิ่งตื๊อมันเลย มันไม่ชอบพูดอะไรซำ้ำซากน่ะ ไว้รอโอกาสหน้า<br />
เถอะเชื่อพี่”<br />
พี่วิลพูดห้ามผมไว้<br />
“หึ มันคงรำคาญมึงแล้วล่ะนะ”<br />
ไอ้อชิพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะผมใหญ่จนถูกพี่วิลมองดุๆ ถึงได้เงียบ<br />
ผมพยักหน้ายอมนั่งอยู่เฉยๆ รอเสี่ยน้อยกลับมาอย่างเดียว พวกเพื่อนพี่เขา<br />
ก็เป็นกันเอง ไม่มีใครรังเกียจผมยกเว้นไอ้อชิ ทุกคนคุยเฮฮาตามปกติ แต่<br />
ใจผมมันวุ่นวายอยู่ไม่สุขก็เพราะร่างสูงหายไปตั้งนาน จนผมตัดสินใจลุก<br />
ขึ้นเพื่อออกไปตาม<br />
“เดี๋ยว น้องชามจะไปไหน”<br />
EYEY.<br />
37
พี่วิลรีบถามผมขึ้นมาทันที<br />
“ผมจะไปตามเสี่ยน้อย!”<br />
ผมพูดออกมาติดจะหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งลงไปชั้นล่างไม่<br />
ฟังคำพูดของพวกเฮียๆ เขาที่ร้องห้าม พอลงมาก็ต้องเจอฝูงคนที่ไม่น้อยลง<br />
เลย! ผมมองหาร่างสูงไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ<br />
หมับ!<br />
“อ๊ากกก!”<br />
“กูเอง!”<br />
ผมร้องตะโกนตกใจแข่งกับเสียงเพลงก่อนจะหันไปด้านหลังที่มีมือ<br />
ปริศนามาจับที่ไหล่ แล้วถอนหายใจโล่งอกนิดๆ เพราะเป็นเพื่อนรักหัก<br />
เหลี่ยมโหดของผมเอง<br />
“ไอ้ปอน! มึงหายไปไหนมา!”<br />
ผมรีบถามไอ้ปอนอย่างร้อนรน<br />
“เดี๋ยวๆ กูน่าจะถามมึงมากกว่าว่ามึงหายไปไหนมา!”<br />
“กูก็ไปหาเสี่ยน้อยน่ะสิ!”<br />
พอผมพูดแค่นั้นไอ้ปอนก็ตาโตทันทีก่อนจะรีบดึงแขนผมไปที่โต๊ะที่<br />
เรานั่งอยู่พร้อมกับขยับเข้ามานั่งชิดผมจนแทบจะเกยขึ้นมานั่งตักแล้วครับ<br />
กลิ่นเหล้านี่หึ่งเชียว ผมยกมือมาปิดจมูกตัวเอง มันก็ฟาดมือเรียวบนแขน<br />
ผมทันที<br />
“สัด กูเจ็บนะ”<br />
“ดี! แล้วมึงต้องเล่าให้กูฟังให้หมด! ว่าเกิดอะไรขึ้น”<br />
มันทำหน้าอยากรู้อยากเห็นจนออกนอกหน้า ผมกระตุกยิ้มนิดๆ<br />
ก่อนจะต่อรองมันก่อน<br />
38 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“ถ้าอยากรู้มึงห้ามเอาเรื่องนั้นไปบอกไอ้พัด!”<br />
“โอเคจ้ะ”<br />
เดี๋ยวๆ คือมึงเร็วมาก พอมันยอมผมก็เริ่มเล่าให้มันฟังตั้งแต่เจอเสี่ย<br />
น้อยจากข้างล่าง มันเองเริ่มทำหน้าเครียดเมื่อผมเล่ามาถึงประโยคที่เสี่ย<br />
เขาชอบผู้หญิง คิดแล้วก็เสียใจแต่ผมก็ไม่ถอดใจหรอก ยังไงเสี่ยน้อยก็ยัง<br />
ไม่มีแฟน ผมก็จะเดินหน้าต่อไป ไอ้ปอนฟังจบก็ตบไหล่ผมหนักๆ จนผม<br />
คิดว่านี่เหรอแรงผู้หญิง?<br />
“สักวันเขาจะเป็นของเรา”<br />
อื้อหือ โคตรคม! ผมยิ้มให้มัน มันเองก็ยิ้มมาให้ผมก่อนที่มันจะโดน<br />
ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาดึงตัวไป แต่ก่อนจะไปมีบอกให้ผมไปตามหาเสี่ยน้อย<br />
ต่อ ไม่บอกผมก็จะไปอยู่แล้ว! ผมหันไปมองทั่วพื้นที ่ในนี้แต่ก็ไม่เจอ ก่อน<br />
จะนึกขึ้นได้ว่าเสี่ยน้อยอาจจะไปขี้ก็ได้<br />
ผมเดินผ่านผู้คนบริเวณทางเดินไปห้องนำ้ำ ทั้งเหล้าทั้งบุหรี่แถมยังมี<br />
คู่ชายหญิงนัวเนียกันมาตลอดทาง ผมรีบเดินเร็วๆ เพราะบางคนก็มองมา<br />
ที่ผมด้วยสายตาฉำ่ำๆ จนผมอดจะกลัวไม่ได้ ผมเดินเข้ามาภายในห้องนำ้ำที่<br />
ค่อนข้างเงียบกว่าข้างนอก...ก่อนที่เท้าจะชะงักก้าวไม่ออก เหมือนเดินบน<br />
ถนนคอนกรีตที่เขายังทำไม่เสร็จปูนเลยติดอยู่ที่ขา<br />
“อ๊า~ อ๊ะ! อื้อ~ ทราฟคะ~ เร็วอีก~ อ๊ะ”<br />
“ซี้ดดด...”<br />
เสียงครางกระเส่าดังออกมาจากห้องนำ้ำด้านในสุดพร้อมเสียงดังกึกๆ<br />
ไม่หยุด เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังมากบ่งบอกได้ว่าคนที่กระทำกิจกรรมนั้น<br />
รุนแรงแค่ไหน จะอะไรก็ไม่เท่ากับชื่อที่เสียงแหลมของผู้หญิงคนนั้นเรียก<br />
ออกมา...หัวใจผมบีบแน่นจนอยากจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น แต่ก็ไม่มีแม้แต่<br />
EYEY.<br />
39
นำ้ำตา ผมยืนฟังพวกเขาทำจนเสร็จ ยิ่งเสียงครางตำ่ำดังขึ้นมากเท่าไหร่ผม<br />
ยิ่งรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้าย ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะเป็นเอามากขนาดนี้ ถึงขนาด<br />
ฟังเสียงแบบนี้แล้วไม่เกิดอารมณ์ แต่มันเหมือนมีดหลายๆ เล่มพุ่งเข้ามา<br />
แทงผมคนเดียวมากกว่า<br />
พลั่ก!<br />
กึก...<br />
ผมมองร่างสูงของคนที่ผมชอบที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมเบิกนิดๆ แต่<br />
ก็กลับมาเฉยชาเหมือนเดิม ก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้ผมพร้อมกับเดินผ่าน<br />
ตัวผมออกไปโดยไม่สนใจอะไร ผมเองก็ไม่ได้ตามไปแต่กลับจ้องไปที่ร่าง<br />
เพรียวหุ่นดีของสาวสวยตรงหน้าที่ออกมาสภาพเหมือนโดนรุมโทรมยังไง<br />
ยังงั้น คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นงงๆ ก่อนจะเดินไปล้างมือแล้วออกไปจากตรงนี้<br />
ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองจะมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม<br />
“หึๆๆ”<br />
ผมหัวเราะให้กับความน่าสมเพชของตัวเองก่อนจะรีบกลับหอทันที<br />
พร้อมกับกดส่งข้อความให้ไอ้ปอนไปด้วย ผมว่าผมกลับไปอ่านหนังสือดีกว่า<br />
ไม่อยากเก็บมาคิดมาก ในเมื่อเสี่ยเขาไม่ได้มองผมด้วยซำ้ำทำแบบนี้ก็ไม่<br />
แปลกอะไร แต่ผมต้องทนให้ได้ ก็ในเมื่อผมชอบไปแล้วผมไม่หยุดหรอก<br />
แต่ขอพักหน่อยครับ...<br />
ตอนเช้าผมเดินลงรถเมล์มามหา’ลัยอย่างกับร่างที่ไร้วิญญาณ วันนี้<br />
เป็นวันที่สองแล้วที่ไม่ได้เจอเสี่ยน้อยเพราะผมมีงานยุ่งแถมต้องสอบย่อยอีก<br />
โต้รุ่งมาสองวันแล้วก็ว่าได้ แต่ผมก็ไม่เคยชินสักที เคยโต้มาเยอะกว่านี้จน<br />
สลบคาห้องนำ้ำก็มี ผมอยู่คนเดียวไม่มีใครเห็นหรอกครับ เลยต้องตื่นเอง...<br />
40 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมเดินเข้าร้านนมสดปั่นก่อนจะยืนมองเมนูด้วยดวงตาที่กลายเป็นแพนด้า<br />
แล้วตอนนี้<br />
“คุณหมอ งานหนักเหรอคะ”<br />
“เหอะๆ ครับ...”<br />
ผมตอบแม่ค้าที่รู้จักกันเพราะผมมาซื้อที่นี่บ่อยๆ เขาก็ยิ้มมาให้อย่าง<br />
ใจดี ผมสั่งของกินที่ตัวเองทานประจำก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างอย่างเอื่อย<br />
เฉื่อย อย่าว่าแต่ผมเลย พวกไอ้ปอนแทบจะไม่เหลือคราบนางงาม ผมวาง<br />
กระเป๋าไว้เก้าอี้ข้างๆ ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ<br />
“ไอ้ทราฟ มึงแดกเหมือนเดิมใช่ปะ”<br />
“เออ”<br />
พรึ่บ!<br />
“กรี๊ด แก พี่ทราฟ”<br />
“เสี่ยน้อย กรี๊ดดด หล่อกว่าในรูปอีกแก”<br />
เสียงกรี๊ดกร๊าดของนักศึกษาที่นั่งอยู่ในร้านอยู่ก่อนแล้วดังขึ้นเบาๆ<br />
ผมมองหน้าร่างสูงที่นั่งลงที่โต๊ะห่างจากผมแค่โต๊ะเดียว ดวงตาคมสบเข้า<br />
กับผมแค่แวบเดียวก็หันไปสนใจเพื่อนตัวเองต่อ กลุ่มเขาก็มากันครบ ทั้งไอ้<br />
อชิ พี่เฟส แล้วก็พี่พิ้งค์ ผมพยายามยิ้มให้ร่างสูงพร้อมกับโบกมือน้อยๆ<br />
อย่างกับคนบ้า ยอมบ้าอะครับถ้าเสี่ยเขาเห็น ตอนนี้ไอ้อชิเดินไปสั่งของกิน<br />
แล้ว ผมรีบปิดหนังสือก่อนจะหยิบแก้วนมสดไปด้วย<br />
พรึ่บ!<br />
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่าง คาดว่าน่าจะเป็นของไอ้อชิ พี ่เฟสกับพี่พิ้งค์<br />
หันมามองทันที แต่ผมไม่สน ผมสนแค่เสี่ยน้อยที่ตอนนี้ก็มองผมเช่นกัน<br />
“คิดถึงผมปะ”<br />
EYEY.<br />
41
นี่! ต้องเจอความด้านระดับชาม! ร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะขำ<br />
ในลำคอออกมาพอให้ผมได้ยิน<br />
“มึงเป็นใคร”<br />
อึก! โคตรเจ็บ! ไม่ได้ ห้ามถอย!<br />
“เฮ้ย! ไอ้ถ้วยมึงมานั่งกับพวกกูทำไม!!!”<br />
หา ผมหันไปมองร่างสูงของไอ้อชิปากดีที่ยืนมองหน้าผมอย่างหา<br />
เรื่องเต็มที่จนพี่พิ้งค์เอื้อมมือไปจับแขนมันไว้อย่ างปรามๆ แต่ผมไม่สน ลอย<br />
หน้าลอยตาใส่อย่างเดียวก่อนจะหันมาหาเสี่ยน้อยต่อ ตอนนี้คนก็เริ่มมอง<br />
กันแล้ว อันที่จริงปกติเขาก็มองมาที่กลุ่มของเสี่ยอยู่แล้วไง<br />
“ออกไปเลยสัด”<br />
ไอ้อชิมันยังไม่ล้มเลิกความพยายามจนผมเองก็เริ่มหงุดหงิดเช่นกัน<br />
อุตส่าห์ได้นั่งใกล้เสี่ยน้อยเขาแล้วแท้ๆ<br />
“ไม่ไป!”<br />
ผมเถียงมันกลับ ไอ้อชิก็หน้าตึงไปทันที<br />
“โว้ยยย กูต่อยมันได้มั้ยเนี่ย!”<br />
“เอาสิ! ถ้าไม่กลัวเสี่ยน้อยโกรธอะ ข้อหาทำแฟนเขาเจ็บเลยนะเว้ย!”<br />
“ฮะ!!!”<br />
เสียงคนทั้งร้านประสานกันแทบจะพร้อมเพรียง ผมทำหน้าเหลอหลา<br />
ก่อนจะกระตุกยิ้มชอบใจออกมาเพราะสิ่งที่ตัวเองพูดมันเป็นความจริงร้อย<br />
เปอร์เซ็นต์ ผมหันไปมองหน้าเสี่ยน้อยที่เปลี่ยนมาทำสีหน้ารำคาญผมเต็มที<br />
เขาไม่แคร์เลยว่าที่ผมพูดไปคนอื่นจะเชื่อแบบไหน ผมว่าอีกไม่นานคำพูด<br />
ผมต้องกระจายไปทั่วแน่ๆ เสี่ยน้อยเขาดังน้อยที่ไหนล่ะ แบบนี้ก็เข้าทางผม<br />
เลย<br />
42 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“ไร้สาระจริงๆ กูว่ามึงเอาเวลาไปเรียนดีกว่านะ”<br />
เสียงทุ้มพูดออกมาเรียบๆ ก่อนจะมองผมนิ่งๆ<br />
“เรียนก็ส่วนเรียน อีกอย่างมันไม่ได้ไร้สาระนะครับ”<br />
“ไม่ไร้สาระยังไง?”<br />
พอเจอคำถามนี้ผมเองก็ไปไม่เป็น จนร่างสูงตรงหน้าหัวเราะขึ้นมา<br />
เบาๆ แต่ไอ้อชิก็ยังไม่ละความพยายาม มันยังเถียงกับผมต่อแต่ผมก็ไม่<br />
ยอมจนมันต้องหาเก้าอี้มานั่ง ผมแนะนำตัวกับพี่พิ้งค์ไปด้วย พี่เขาก็ใจดี<br />
เป็นผู้หญิงหวานๆ หน้าตาสวยด้วยครับ ตัวเล็กมาก นี่ถ้าไอ้ปอนรู้ต้องอิจฉา<br />
ผมแน่ๆ<br />
“พี่ทานข้าวยัง”<br />
ผมหันไปถามร่างสูงที่เอาแต่ดื่มกาแฟเย็นอยู่ ก่อนเขาจะหันมามอง<br />
หน้าผมนิ่งๆ คือเสี่ยเขานิ่งได้อีก แต่ผมจะทำลายความนิ่งนั้นให้ได้ใน<br />
สักวัน แล้วให้เขาหันมามองผมอย่างรักใคร่แทน คอยดู<br />
“อืม”<br />
แค่นั้นแหละครับ ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้เขาอีก ได้กลิ่นนำ้ำหอมอ่อนๆ<br />
ลอยมาด้วย<br />
“หน้ามึงน่ากลัวสัด”<br />
ผมอดจะขำออกมาไม่ได้เพราะเสี่ยน้อยเริ่มถดตัวถอยห่างจากผม<br />
“แล้วกลัวปะ”<br />
ผมถามพร้อมยักคิ้วใส่ มันต้องสยองมากใช่มั้ยครับเสี่ยน้อยถึงทำ<br />
หน้าผวาออกมาแบบนั้น ตอนนี้สภาพผมยิ่งดูไม่ได้อยู่ด้วย<br />
“กูเริ่มกลัวแล้วเนี่ย หลอนฉิบหาย”<br />
พอเสี่ยน้อยพูดออกมาแค่นั้นไอ้อชิก็ขำออกมาทันทีจนผมต้องหันไป<br />
EYEY.<br />
43
มองมันค้อนๆ ขนาดพี่พิ้งค์ยังแอบขำเลยครับ แต่ผมไม่โกรธหรอกนะครับ...<br />
อืม ผมเบะปากใส่เสี่ยน้อยทันที เกิดมาไม่เคยทำอะไรแต๋วขนาดนี้มาก่อน<br />
ผมชะงักไปนิดเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นเบาๆ พอหยิบขึ้นมาดูก็เป็นไลน์<br />
ไอ้พัดที่บอกว่ารอผมอยู่หน้าตึกเรียน ผมถอนหายใจเซ็งๆ<br />
“พี่ ผมต้องไปแล้ว ตอนเที่ยงเดี๋ยวผมไปทานข้าวด้วยนะๆ”<br />
ผมพูดพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ ยิ้มอ้อนร่างสูงไปอีก<br />
“กูจะไปกินข้างนอก”<br />
เสี่ยน้อยตอบอย่างไม่ใส่ใจ<br />
“มารับผมด้วยสิ!”<br />
“มันใช่ธุระกูมั้ยครับ”<br />
ร่างสูงพูดพร้อมส่ายหน้าใส่ผมจนผมทำหน้างอออกมาจริงๆ<br />
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็ต้องไปกับพี่ให้ได้”<br />
ผมพูดแค่นั้นก็ทำท่ามุ่งมั่นใส่พร้อมลุกขึ้นยืนไหว้พี่เฟสพี่พิ้งค์ ไม่ลืม<br />
ที่จะสะบัดหน้าใส่ไอ้อชิก่อนจะไปเอากระเป๋าตัวเองแล้วเดินออกจากร้านไป<br />
ไม่วายหันไปบ๊ายบายเสี่ยน้อยอีก ถึงเขาจะไม่ได้หันมามองผมก็เถอะ<br />
งานนี้ได้ทานข้าวสองต่อสองแน่ครับ! รีบไปหาไอ้ปอนให้ช่วยดีกว่า<br />
คึๆ<br />
44 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ตอนที่ 3<br />
“ไม่ทันจนได้! ให้ตายเถอะ”<br />
ผมมองนาฬิกาในมือถือตัวเองที่บ่งบอกว่าจะบ่ายโมงในอีกไม่กี่นาที<br />
ผมเพิ่งจะเลิกคลาสเช้าเมื่อกี้ อาจารย์ปล่อยช้าโคตร ป่านนี้เสี่ยน้อยเขาคง<br />
รอผมแย่เลย แต่พวกผมก็ได้แค่ดื่มนมประทังชีวิตเพราะต้องขึ้นเรียนคาบ<br />
บ่ายต่อ ชีวิต...<br />
“วันนี้กินแห้วแน่ๆ เลยเพื่อนฉัน”<br />
เสียงติดจะแหบๆ ของไอ้ปอนพูดพร้อมกับเดินมากอดคอผมออก<br />
จากห้องเรียน ตอนนี้ก็หกโมงเย็นแล้ว...เราได้ทำภาคปฏิบัติด้วยเลยเลิกช้า<br />
อีกอย่างดูเหมือนเพื่อนๆ ผมจะเริ่มไม่สบายกันแล้ว ผมเองก็รู้สึกไม่สบาย<br />
ตัวขึ้นมานิดๆ แต่อะไรก็ไม่เจ็บใจเท่าวันนี้ไม่ได้เจอเสี่ยน้อยเลย<br />
“แต่กูเห็นแฟนคลับเสี่ยเขาโพสต์ในเฟซว่าวันนี้เสี่ยน้อยอยู่เล่นบาส<br />
ในชมรมด้วย...”<br />
ผมหันไปมองหน้าไอ้พัดทันทีที่มันพูดจบ มันยิ้มมาให้อย่างคน<br />
EYEY.<br />
45
หมดแรง ผมทำหน้าซาบซึ้งให้มันก่อนจะรีบใส่เกียร์สุนัขวิ่งไปที่ชมรม<br />
บาสเกตบอลทันที<br />
แฮ่กๆ<br />
“ทันรึเปล่า!”<br />
ผมพูดกับตัวเองก่อนจะรีบเกาะขอบประตูหน้าโรงยิม เสียงลูกกลมๆ<br />
กระทบพื้นกับเสียงรองเท้าบดกับพื้นบ่งบอกให้รู้ว่ายังมีคนเล่นอยู่ แถมเสียง<br />
กรี๊ดกร๊าดเบาๆ ก็ยังดังพอให้ได้ยิน แสดงว่ายังไม่กลับ เยส!<br />
“น้องชาม”<br />
หืม? ผมหันไปตามเสียงหวานเล็กที่เรียกผมจากด้านหลัง ก่อนจะ<br />
สะดุ้งตกใจเพราะพี่พิ้งค์จู่ๆ ก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้ อีกอย่างผมไม่รู้ตัว<br />
เลยว่าพี่เขามาอยู่ด้านหลังผมตอนไหน! ผมส่งยิ้มแห้งๆ ให้พี่เขาก่อนพี่พิ้งค์<br />
จะหันไปยืนคุยกับคนที ่ตัวเล็กและก็สูงไล่เลี่ยผมซึ่งยืนยิ้มหวานหยดมาให้<br />
อยู่ ไม่แปลกใจที่เพื่อนผมหลงพี่เขา...ก็น่ารักขนาดนี้<br />
“มาหาทราฟเหรอจ๊ะ”<br />
“ครับ”<br />
ผมตอบกลับไปทันที พี่พิ้งค์ขำออกมานิดๆ ก่อนจะชวนผมเข้าไป<br />
ด้วยกัน มีเหรอผมจะปฏิเสธ ผมเดินตามพี่พิ้งค์เข้าไปด้านใน<br />
นักกีฬาจากคณะวิทย์กีฬาก็อยู่เพียบ บางคนก็หันมาแซวพี่พิ้งค์แต่<br />
กลับไม่มีใครมองมาทางผมเลย...เราเดินมาหยุดอยู่กับกลุ่มของเสี่ยน้อย<br />
ตอนนี้มีแค่พี่เฟสที่นั่งเล่นเกมในมือถือ แต่เสี่ยน้อยกับไอ้อชิกำลังแย่งลูกบาส<br />
ฝ่ายตรงข้ามอย่างเมามัน ผมอดจะเขินออกมาไม่ได้ ก็ชุดบาสที่เสี่ยน้อยใส่<br />
อยู่มันออกจะใหญ่กว่าตัวเขา แล้ว...มันก็เลยแบบเห็นกล้ามหน้าท้องด้วย...<br />
“แหม หน้าแดงใหญ่เลยอะ คึๆ”<br />
46 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมทำหน้าเลิ่กลั่กทันทีที่โดนพี่พิ้งค์แซว<br />
“นั่งก่อนๆ เดี๋ยวเป็นลม”<br />
ผมเริ่มคิดว่าน่ารักไม่พอยังกวน...อีกนะครับพี่พิ้งค์ ผมยิ้มให้พี่พิ้งค์<br />
อย่างเขินๆ ก่อนจะนั่งลงข้างร่างบาง เสียงกรี๊ดดังขึ้นทุกครั้งที่เสี่ยน้อยทำ<br />
แต้มได้ อีกไม่กี่นาทีก็จบเกม หญิงสาวหลายคนต่างเตรียมนำ้ำกับผ้าเช็ดหน้า<br />
มาให้เสี่ยน้อย<br />
“เอาไปให้ทราฟสิ เอ้า!”<br />
ผมมองพี่พิ้งค์อย่างตื้นตันใจก่อนจะรับขวดนำ้ำกับผ้าเช็ดหน้าผืนหนา<br />
มาไว้ในมือ รู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างกับสาวน้อยกำลังออกเดต ผมกำลังจะ<br />
ลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องนั่งลงที่เดิมเพราะผู้หญิงหลายคนวิ่งเข้าไปรุมเสี่ยน้อยเขา<br />
เป็นวงใหญ่เลย แต่อะไรก็ไม่เท่ากับเสี่ยน้อยรับนำ้ำดื่มจากผู้หญิงพวกนั้นทุก<br />
คน ไม่รู้ว่าเพื่อตัดปัญหาหรือเพราะอยากรับของจากผู้หญิงพวกนั้นกันแน่<br />
“พี่พิ้งค์ ผมคืนครับ และก็ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ”<br />
ผมพูดเสียงอ่อนเสียงอ่อยอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะวางขวดนำ้ำกับ<br />
ผ้าเช็ดหน้าไว้ข้างๆ พี่พิ้งค์ ไม่กล้ามองหน้าพี่เขา กลัวจะเจอสายตาที่มอง<br />
ผมอย่างสงสาร<br />
“อ้าว ไอ้ถ้วยมาอีกแล้วเหรอมึง”<br />
ผมเงยหน้ามองไอ้อชิที่วันนี้รู้สึกจะเลิกพูดจาหาเรื่องผมแล้ว อดจะ<br />
ระแวงไม่ได้ครับ แต่สิ่งที่เรียกความสนใจจากมันไปก็คือร่างสูงที่เดินฝ่าฝูง<br />
แฟนคลับออกมาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับวางขวดนำ้ำไว้ แต่ไม่ยัก<br />
กะเห็นว่าจะหยิบดื่ม ผมรีบหยิบขวดนำ้ำที่ตัวเองวางไว้เมื่อกี้ยื่นให้ร่างสูงตรง<br />
หน้าที่กำลังเช็ดเหงื่ออย่างเซ็กซี่สุดๆ อยู่<br />
“นำ้ำครับ”<br />
EYEY.<br />
47
ผมยิ้มกว้างส่งไปให้อย่างจริงใจ ใบหน้าหล่อเหลาเลิกคิ้วสวยขึ้น<br />
นิดๆ ก่อนจะรับนำ้ำจากผมไปเปิดดื่ม<br />
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก<br />
ไม่นึกไม่ฝันเลยว้อยยย!!! นำ้ำตาแทบจะเล็ดออกมา<br />
“ตอนกลางวันผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้ไปตามนัด”<br />
ผมพูดออกมาด้วยนำ้ำเสียงรู้สึกผิดจริงๆ เสี่ยน้อยวางขวดนำ้ำลงรวม<br />
กับของแฟนคลับเขาก่อนจะมองหน้าผมนิ่งๆ ยิ่งทำให้ผมอยากจะจับใบหน้า<br />
นั่นมานัวเนียสักครั้ง<br />
“มึงพูดเองเออเอง ไม่ต้องมาขอโทษ กูไม่ได้รอ”<br />
ผมสะอึกนำ้ำลายตัวเองทันทีก่อนจะถูกไอ้อชิหัวเราะเยาะ ได้ยินเสียง<br />
แฟนคลับผู้หญิงบางคนหัวเราะด้วย ผมกำมือแน่นอย่างข่มอารมณ์สุดๆ ไม่<br />
อยากทำร้ายหน้าหล่อๆ นั่นเลยจริงๆ<br />
“วันพรุ่งนี้ผมจะไปให้ทันแน่นอนครับ”<br />
และผมก็ยังหน้าด้านต่อไป จนร่างสูงส่ายหน้าเอือมๆ ใส่ผมทันที<br />
ผมทำหน้ายุ่งแต่เขาก็ไม่สนใจ เดินออกไปเปลี่ยนชุดกับเพื่อนเฉยเลย ผม<br />
ก็ได้แต่นั่งทนให้พวกแฟนคลับเสี่ยน้อยเขาที่ยังไม่กลับมองอย่างกับผมเป็น<br />
ตัวประหลาดอะไรสักอย่าง<br />
“อย่าไปสนใจเลยนะน้องชาม ทราฟเขาก็เป็นแบบนี้แหละ พี่เชียร์<br />
น้องชามนะ!”<br />
ผมหันไปมองพี่พิ้งค์ก่อนจะหรี่ตามองใบหน้าใสที่กำลังยิ้มระรื่นอยู่<br />
“อย่าบอกนะครับว่าพี่พิ้งค์เป็นสาว...วาย”<br />
“กรี๊ดดด น้องชามรู้แล้วๆ ว้ายยย เขินจัง”<br />
แล้วพี่เขาก็หลุดตัวตนที่แท้จริงออกมา ผมนั่งเมาท์กับพี่พิ้งค์อย่าง<br />
48 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ออกรสทันที ไม่นานร่างสูงของเสี่ยน้อยก็เดินกลับมาพร้อมชุดนักศึกษา<br />
เต็มยศ<br />
“พิ้งค์กลับกับไอ้อชิ เดี๋ยวเรากลับคนเดียว”<br />
เสี่ยน้อยพูดขึ้นตอนเดินเข้ามาหาพี่พิ้งค์<br />
“เฮ้ย เอาน้องชามไปส่งให้หน่อยสิ น้องเขาไม่มีรถกลับ มันเริ ่มดึก<br />
แล้วด้วย”<br />
พี่พิ้งค์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปเขย่าแขนหนาของเสี่ยน้อยทันที ผม<br />
เองก็ทำหน้าเศร้าตีบทแตก ความจริงกูกลับแท็กซี่ได้ครับ<br />
“มันมาเองก็กลับเองได้”<br />
เสี่ยน้อยพูดก่อนจะออกอาการหงุดหงิดเล็กๆ จนผมเริ่มใจแป้ว พี่<br />
พิ้งค์ก็ไม่ยอมแต่ไอ้อชิก็มาลากตัวร่างบางออกไป มันหันมายักคิ้วให้ผมอย่าง<br />
เหนือกว่า ตอนนี้คนก็ออกไปกันหมดแล้วเหลือแค่ผมกับเสี่ยน้อย แต่ดู<br />
เหมือนจะเหลือแค่ผมเพราะเสี่ยเขาเดินออกไปแล้ว ผมรีบวิ่งตามร่างสูงไป<br />
ที่รถทันที แต่ก็เหมือนจะไม่ทันเพราะรถหรูกระชากตัวออกไปอย่างแรง<br />
“กูจะบ้าตาย!”<br />
ผมตะโกนออกมาตรงนั้นอย่างไม่อายใคร ก่อนจะเริ่มทำใจและกลับ<br />
บ้านไปหาวิธีใหม่ ไม่นึกเลยว่าการจีบใครสักคนมันจะยากเย็นขนาดนี้...<br />
วันนี้มีเรียนบ่าย แต่ผมตื่นแต่เช้า ใส่ชุดนักศึกษาเข้ามหา’ลัย ตรง<br />
ไปที่คณะวิศวะทันที ก่อนจะรู้สึกว่าโชคเข้าข้างขึ้นมานิดเพราะเสี่ยน้อยกำลัง<br />
นั่งอยู่ที่หน้าตึกกับผองเพื่อน ผมแอบอยู่ด้านข้างตึก มองร่างสูงที่กำลังคุย<br />
กับเพื่อนอย่างมีความสุข อดจะอิจฉาพวกเพื่อนๆ เขาไม่ได้ที่ได้เห็นรอยยิ้ม<br />
ของเสี่ยแล้วก็เสียงหัวเราะด้วย ผมยืนมองอยู่แบบนั้นอย่างคนสองอารมณ์<br />
EYEY.<br />
49
ทั้งดีใจที่ได้เห็นหน้าและก็เฟลที่ไม่ได้เข้าใกล้ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถว<br />
นั้นมองผมหมด แต่ผมไม่แคร์! จนกระทั่งเสี่ยน้อยเดินขึ้นตึกเรียนผมถึงได้<br />
เดินเข้ามานั่งแทนที่เสี่ยน้อยเขาที่เพิ่งลุกออกไป<br />
ผมทำแบบนี้อยู่ซำ้ำๆ วันไหนมีเรียนบ่ายก็มาตอนเช้า ถ้ามีเรียนทั้ง<br />
วันจะชวดไปทันที แต่ถ้ามีเรียนเช้าตอนบ่ายจะมาทานข้าวที ่นี่...ช่วงนี้ผม<br />
ได้แต่หลบอยู ่ตรงมุมเท่านั้นเพราะสภาพหน้าผมมันไม่โอเค ขอบตาดำเป็น<br />
หมีแพนด้า หน้าซีดอย่างกับศพ ด้วยงานที่ท่วมหัวผม แถมยังต้องตามติด<br />
สามี (?) นอนตีสี่ตื่นหกโมงเช้าแทบจะทุกวัน...<br />
และนี่ก็เข้าสู่ฤดูหนาว...มันก็ไม่ได้หนาวเท่าไหร่ก็แค่เย็นๆ ผมใส่เสื้อ<br />
แขนยาว สวมหน้ากากอนามัยบังหนังหน้าตัวเองไว้ แต่บังตาแพนด้าไม่ได้<br />
จริงๆ ไอ้ปอนวันนี้มันสวยเลิศอย่างกับเกิดใหม่ ไม่ใช่แค่มัน ไอ้พัดก็เช่น<br />
กัน...ไอ้ฟิกมันไม่มาครับ วันนี้นอนป่วยอยู่บ้าน จนได้สิน่า...ต้องมีสักคนที่<br />
ล้มลงไปก่อน<br />
“อีชาม นี่ก็ผ่านมาสองเดือนแล้วมึงยังไม่ได้แดกเสี่ยเขาอีกเหรอฮะ!”<br />
“เออ กูกะจะถามหลายวันแล้ว เห็นไปหาเขาทุกวันแต่ก็ไม่มีอะไร<br />
ติดมือมาสักอย่าง”<br />
ผมมองพวกมันเอือมๆ ไม่ใช่อะไร กะจะเสือกสินะ<br />
“กูกำลังพยายามอยู่”<br />
ผมตอบมันไป พวกมันมองหน้ากันเครียดๆ ผมเองก็เครียดตาม<br />
เพราะที่ผมพยายามทำอยู่มันก็ไม่ได้อะไรจริงๆ ถึงจะได้แค่มองอยู่อย่างนั้น<br />
ก็เถอะ แรกๆ ก็ถูกทำร้ายจิตใจหนักบวกกับเรียนหนักเลยคิดว่าแค่แอบมอง<br />
ก็ยังดี มันก็ทำให้ผมมีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด<br />
“เลิกดีปะ แล้วตอนจบค่อยหาใหม่ อย่างมึงแต่งหน่อยคงมีคนมารุม<br />
50 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ตรึม!”<br />
“เออๆ กูเห็นด้วย”<br />
ไอ้พัดกับไอ้ปอนพูดออกมาอีกนับไม่ถ้วน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องด่า<br />
ผมสอนผมอย่างเดียว<br />
“เรื่องแบบนี้เข้ากันได้ดีเชียวนะมึง”<br />
ผมอดจะเบ้ปากหมั่นไส้พวกมันไม่ได้ แต่คงไม่เห็นหรอกเพราะผม<br />
ใส่หน้ากากอนามัยอยู่ พวกมันสองคนสะบัดหน้าเชิดๆ ใส่ผมก่อนจะแสยะ<br />
ยิ้มนางมารร้ายออกมา<br />
“เดี๋ยวกูไปหาเสี่ยเขาก่อน พวกมึงนั่งรอเนี่ยแหละ”<br />
ผมพูดเสียงเบาก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้<br />
“อีชามแบบนี้มันจะดีเหรอวะ กูเห็นมึงทำหน้าเศร้าทุกวัน ไม่เห็นจะ<br />
มีความสุขเหี้ยไรเลย”<br />
ไอ้ปอนพูดออกมาอย่างสุดจะทน แต่คำพูดมันเหมือนเอาหอกมาจี้<br />
ใจดำผมไม่มีผิด ผมมองมันที่จ้องจะดุจะขัดแต่ผม<br />
“เออน่า กูมีความสุขอยู่แล้วไม่ต้องห่วง”<br />
ผมพูดติดตลกออกไปไม่ให้มันเครียดแต่พวกมันกลับเครียดยิ่งกว่า<br />
เดิมซะงั้น ผมมองพวกมันอย่างขอโทษก่อนจะเดินไปหาเสี่ยน้อย จะว่าไป<br />
หาก็ไม่ถูก เรียกว่าไปแอบมองจะดีกว่า...<br />
ที่บอกว่าผมดูเศร้า ไม่จริงหรอก แค่มองผมก็มีความสุขแล้ว ถ้าถาม<br />
ว่าไม่ล้มเลิกเหรอ เคยคิดครับแต่ผมคิดว่าผมคงชอบเสี่ยเขามากกว่าที่ตัว<br />
เองคิด มันไม่ใช่แค่เรื่องสนุกเหมือนตอนแรกๆ แต่ตอนนี้ผมทั้งรักทั้งหลง<br />
ยิ่งนานวันผมก็ยิ่งอยากเข้าไปหาแต่ก็กลัวโดนไล่ออกมา ความรู้สึกผมยิ่ง<br />
ชัดเจน ยิ่งกลัวที่จะเจอคำพูดพวกนั้น...<br />
EYEY.<br />
51
ผมเดินมาจนถึงจุดที่ตัวเองยืนแอบมองเสี่ยน้อยเขาอยู่จนกลายเป็น<br />
ที่ประจำของผมไปแล้ว คนก็ไม่มองผมแล้วล่ะพวกเขาคงชิน...แต่ผมก็ต้อง<br />
รู้สึกแห้วเพราะในกลุ่มเสี่ยน้อยที่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่มีเขา<br />
“หายไปไหนวะ”<br />
ผมพยายามมองหา แต่ก็ไม่เจอ ไม่อยากจะวิ่งเข้าไปถามด้วยสิ แต่<br />
ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือปริศนาวางลงบนบ่าผมหนักๆ<br />
“ผี!!!”<br />
ผมร้องตะโกนออกมาทันทีก่อนจะรีบปิดตาตัวเองเมื่อสิ่งที่ผมคิดมัน<br />
อาจจะเป็นจริง<br />
“คน”<br />
แต่เสียงเข้มจากด้านหลังก็ตอบกลับมา ผมหันไปมองทันทีก่อนจะ<br />
อ้าปากเตรียมด่า แต่ก็ต้องอ้าปากค้างไว้อย่างนั้นเมื่อคนที่ผมตามหาเขามา<br />
ยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว!!!<br />
“พะ...พี่...”<br />
ผมพูดอะไรไม่ออก เสียงที่มีก่อนหน้านี้หายไปหมด ผมมองใบหน้า<br />
หล่อเหลานั่นอย่างลนลานก่อนที่แรงบีบจากมือหนาที่วางอยู่บนไหล่ผมจะ<br />
เพิ่มขึ้น<br />
“มายืนทำอะไรตรงนี้”<br />
เสียงราบเรียบถามออกมา ผมไม่กล้ามองหน้าเขาอีกต่อไปเลยได้แต่<br />
ชมสวนดอกไม้ด้านข้างไปก่อน<br />
“เอ่อ...ผมมา...ทำ...”<br />
ทำอะไรดีล่ะกู จะให้บอกผมเป็นสตอล์กเกอร์ตามพี่มาหลายเดือน<br />
แล้วนะครับ แบบนี้กูคงกล้าหรอก ใจผมมันวูบวาบทันทีเมื่อได้ยินเสียงถอน<br />
52 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
หายใจหนักๆ จากคนตรงหน้า ก่อนที่ร่างผมจะปลิวว่อนตามแรงที่ถูก<br />
กระชากให้ออกจากมุมนี้ตรงไปที่โต๊ะที่เพื่อนๆ เขานั่งอยู่<br />
“อ้าว! น้องชาม~”<br />
พี่พิ้งค์ทักผมคนแรกพร้อมกับยิ้มให้อย่างน่ารัก ผมยิ้มเจื่อนๆ ไปให้<br />
ไอ้อชิก็มองมาทางผมอย่างหัวเสียทันที ส่วนพี่เฟสเขาก็นั่งมองนิ่งๆ ไม่ได้<br />
พูดอะไร แต่คนที่ลากผมอยู่นี่สิ! เขาจะรู้ตัวมั้ยว่าผมกำลังตื่นเต้นที่ถูกจับ<br />
ข้อมือด้วยมือที่ผมเฝ้าฝันว่าอยากจะจับมานานแค่ไหน<br />
พรึ่บ!<br />
ก้นผมกระแทกกับม้านั่งอย่างแรงก่อนจะเม้มปากเข้าหากันนิดๆ<br />
ด้วยความเขินเมื่อร่างสูงที่ดึงผมมานั่งด้วยนั่งลงข้างผม<br />
“เห...หายไปไหนมาอะเรา แล้วเนี่ยดูสิหน้าตาโทรมมากเลย”<br />
“เอ่อ ผมเรียนหนักน่ะครับ”<br />
ผมตอบพี่พิ้งค์ไป เธอก็ทำหน้าเป็นห่วงผมมา<br />
“ไม่สบายด้วยรึเปล่าเนี่ย”<br />
ผมรีบส่ายหน้าทันทีก่อนที่จะถูกพี่พิ้งค์ถามมาอีกยกใหญ่ แต่ร่างสูง<br />
ที่นั่งอยู่ข้างผมกลับไม่ได้พูดหรือถามอะไรผมสักอย่าง แล้วจะลากผมมา<br />
ทำไม! แถมยังไม่ปล่อยมือออกจากแขนผมอีก ไอ้เราก็กินกำไรไม่ยอมบิด<br />
ออกซะด้วย...<br />
“ชาม...น้องชามรึเปล่าครับ”<br />
ผมหันไปตามเสียงเรียกชื่อตัวเอง ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างออกมาถึงอีก<br />
ฝ่ายจะไม่เห็นก็เถอะ ใบหน้าอบอุ่นกับนำ้ำเสียงอบอุ่นแบบนั้นจะเป็นใครซะ<br />
อีกล่ะ...<br />
“พี่หมอ”<br />
EYEY.<br />
53
ตอนที่ 4<br />
“ชามจริงๆ ด้วย”<br />
เสียงทุ้มอบอุ่นพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาผม ผมมองใบหน้าหล่อที่ผู้<br />
หญิงคณะผมหลงกันทุกคน พี่เขาอยู่ปีสามแล้วครับ ชื่อพี่สยาม เป็นพี่รหัส<br />
ผมเอง ผมส่งยิ้มกว้างให้ร่างสูง เราไม่ได้เจอกันนานแล้วด้วย แต่ผมรู้สึกไป<br />
เองรึเปล่า มือหนาที่จับแขนผมอยู่บีบแขนผมแรงขึ้นเล็กน้อย ผมหันไปมอง<br />
ร่างสูงด้านข้างแต่ก็ต้องใจแป้ว เพราะเสี่ยเขาไม่ได้สนใจอะไรพี่สยามหรือ<br />
ผมเลยสักนิด นั่งมองหน้าพี่เฟสเฉยเลย ผมบิดแขนตัวเองไม่แรงนัก ทำให้<br />
ใบหน้าหล่อนั่นหันมามองหน้าผมพร้อมทำสีหน้าดุๆ ใส่ทันที ผมมองเสี่ย<br />
น้อยอย่างไม่เข้าใจ<br />
“เดี๋ยวผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ”<br />
เสี่ยเขาดูชะงักไปนิดก่อนจะยอมปล่อยแขนผมออก ผมยิ้มให้พี่พิ้งค์<br />
ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปคุยกับพี่สยามที่เหมือนจะรอคุยกับผมอยู่ แต่<br />
เราก็ยืนใกล้ๆ โต๊ะเสี่ยเขาเนี่ยแหละ<br />
54 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“พี่หมอมาทำอะไรที่นี่ครับ”<br />
“พี่มาหาเพื่อนครับ แล้วเราไม่ไปเรียนเหรอ”<br />
“กำลังจะไปครับ แหะๆ” ผมพูดพร้อมหัวเราะออกมาแห้งๆ กลัวพี่<br />
เขาจะคิดว่าผมโดดเรียนจริงๆ พี่หมอเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ก่อนจะมองไปทาง<br />
โต๊ะเสี่ยน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา<br />
“งั้นเย็นนี้ว่างมั้ย เราไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ ร้านเดิม โอเค้?”<br />
“ผมปฏิเสธได้ด้วยเหรอเนี่ย แต่ก็ตกลงครับ” ผมพูดตอบพี่สยาม<br />
ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไป...ผมยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองที่มันเต้นระรัวแทบ<br />
จะออกมาจากอก ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเสี่ยน้อยเขามองมาทางผมตลอดเวลา<br />
ที่ยืนคุยกับพี่หมอ หัวใจผมมันพองโต ดีใจจนยิ้มไม่หุบเลยตอนนี้ ทั้งๆ ที่<br />
เสี่ยน้อยเขาอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับผม แต่ทำแบบนี้ผมก็คิดนะเว้ย!<br />
หรือว่า! เขาจะเริ่มชอบเราแล้ววะ...เฮ้ย ก็ปกติสนใจกูที่ไหนล่ะ...<br />
โทรหาไอ้ปอนดีกว่า<br />
แต่พอเห็นเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ผมก็พบว่ามันสายแล้ววว!!! ผม<br />
รีบเก็บโทรศัพท์ของตัวเองลงกระเป๋าเพราะมันถึงเวลาเข้าคลาสแล้ว งานนี้<br />
ใส่เกียร์หมาทันที<br />
“ปอน เดี๋ยวกูจะไปกินข้าวเย็นกับพี่หมอ มึงไปด้วยปะ” ผมพูดบอก<br />
ไอ้ปอนที่เดินลงมาพร้อมกัน ส่วนไอ้พัดไปกับแฟนสาวมันแล้ว<br />
“เสียดายนะ แต่กูมีนัดแล้วอะ มึงไปเถอะ”<br />
ผมพยักหน้าตกลง เราลากันนิดหน่อยไอ้ปอนก็แยกกลับทันที ผม<br />
ส่งไลน์ไปหาพี่หมอ พี่เขาก็บอกว่ากำลังขับรถมารับผม ผมเดินไปนั่งรอหน้า<br />
คณะ ตอนนี้เริ่มจะมืดแล้วด้วย ช่วงนี้ค่อนข้างมืดเร็วแถมอากาศก็เย็นขึ้น<br />
EYEY.<br />
55
ทุกวันอีก ไม่นานเสียงรถยนต์ก็ขับเข้ามาจอดด้านหน้าผม ผมเปิดประตูข้าง<br />
คนขับขึ้นรถทันที พี่หมอส่งยิ้มมาให้ก่อนจะออกรถ<br />
@ห้าง XXX<br />
“เราอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”<br />
ผมหันไปมองหน้าพี่หมอ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา<br />
“ไม่เอาครับ แต่เราต้องแชร์กันนะ ไม่งั้นผมไม่ยอม” ผมพูดติดตลก<br />
นิดหน่อย พี่หมอยกมือมายีหัวผมเล่นเบาๆ ก่อนจะหัวเราะขำกับท่าทีของ<br />
ผม<br />
“เรานี่น้า...ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ตัวแสบ”<br />
ผมหน้ายุ่งทันทีที่โดนร่างสูงว่าออกมา ถึงจะไม่ได้จริงจังอะไรแต่ผม<br />
ก็ไม่ชอบให้คนมาว่าผมแสบนะ ผมออกจะหล่อและดูดี เราทั้งคู่เดินเข้าไป<br />
ในร้านอาหารเกาหลีที่เคยมาด้วยกันประจำ ช่วงที่ผมอยู่ปีหนึ่ง พี่สยามพา<br />
มาเลี้ยงทุกวัน แต่ช่วงหลังๆ พี่เขาทั้งเรียนทั ้งเริ่มฝึกงาน ครอบครัวพี่เขา<br />
เป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนแถวนี้ครับ และก็เป็นพี่ชายที่แสนดีสำหรับ<br />
ผมมากๆ เลยล่ะ<br />
เราเลือกนั่งโต๊ะริมกระจก คนข้างนอกเดินผ่านไปมาเห็นหมด แต่<br />
ผมก็กินลง ผมไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร<br />
พี่หมอสั่งอาหารให้ทั้งผมและของเขา เราก็กินเหมือนเดิมจนจำได้<br />
หมดแล้ว เว้นแต่พนักงานรู้สึกจะเปลี่ยนคนใหม่ สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ ผม<br />
ลงมือทานทันทีเพราะยังไม่ได้กินอะไรมาเลยมันก็รู้สึกหิวขึ้นมาโคตรๆ<br />
“อร่อยมั้ย”<br />
พี่หมอถามยิ้มๆ เมื่อเห็นผมซัดเอาๆ ผมพยักหน้าตอบ ร่างสูงก็มอง<br />
56 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมอย่างเอ็นดูเหมือนเคย<br />
“งั้นวันหลังถ้าว่างเรามาทานกันอีกนะ”<br />
“ไอ้เอยอั๊บ (ได้เลยครับ)”<br />
พี่หมอหัวเราะขำพรืดทันทีที่ผมพูดออกไปไม่ชัดเพราะของกินเต็ม<br />
ปากได้แต่ครางอู้อี้ตอบ ผมย่นจมูกใส่ร่างสูงนิดๆ ก่อนจะทานต่ออย่างไม่<br />
สนใจเขาที่เอาแต่หัวเราะผม แต่ผมก็ต้องชะงักช้อนที่กำลังจะเอาเข้าปาก<br />
ค้างอยู่แบบนั้นเมื่อมองออกไปด้านหน้าร้านก็เจอกับคนที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่<br />
ตลอด แต่อาจจะลืมไปช่วงหนึ่งคือช่วงที่ผมกำลังเจริญอาหาร พี่หมอดู<br />
เหมือนจะเห็นผมไม่ทานต่อ พี่เขาก็เลยมองตามสายตาที่ผมมองอยู่ ร่างสูง<br />
ของเสี่ยน้อยกำลังเดินมาพร้อมผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ แต่สวยโคตรๆ ควงแขน<br />
กันอย่างสนิทสนมจนผมเริ่มเจ็บตื้อขึ้นมาที่อกข้างซ้าย ผมมองจนกระทั่ง<br />
ทั้งสองคนเดินเข้าร้านอาหารหรูฝั่งตรงข้ามกับผมไป<br />
“ชาม...น้องชาม”<br />
“หา...เอ่อ ครับ?” ผมเผลอสะดุ้งนิดๆ จนเกือบทำช้อนหล่น ก่อน<br />
จะหันไปมองหน้าพี่หมอที่มองผมอย่างไม่เข้าใจอยู่ก่อนแล้ว<br />
“พี่เห็นเราเหม่อ เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่าครับ”<br />
ผมวางช้อนลงก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้พี่หมอนิดๆ<br />
“เปล่าครับ แค่มองอะไรเพลินๆ นิดหน่อย” ผมพูดติดตลกไปเพื่อ<br />
ไม่ให้อีกคนคิดมาก แต่ดูเหมือนพี่หมอจะไม่เชื่อ เอาแต่จ้องหน้าผมอย่าง<br />
กดดัน<br />
“พี่เห็นเรามองผู้ชายคนนั้น...ใช่คนเดียวกับที่อยู่กับเราเมื่อเช้ารึเปล่า<br />
ครับ”<br />
ตายโหง! เกิดเป็นหมอความจำดีเกินไปมันก็ไม่ดีนะครับผมว่า ผม<br />
EYEY.<br />
57
รีบส่ายหน้า โบกมือปฏิเสธทันที ผมยังไม่อยากให้ใครรู้หรอกนะว่าผมกำลัง<br />
จีบผู้ชายและดูเหมือนกำลังจะอกหักด้วย<br />
“ไม่ใช่นะครับ ผมก็มองไปเรื่อยอะ ทานต่อกันเถอะ เนอะ”<br />
พี่หมอยอมพยักหน้าไม่ถามอะไรผมต่อ ผมก็ได้แต่ปั้นหน้ายิ้มเท่านั้น<br />
ตอนนี้อยากจะวิ่งออกไปหาร่างสูงอีกคนจะตายห่าอยู่แล้วครับ ใจมันวุ่นวาย<br />
อย่างบอกไม่ถูก อยากถามว่ามากับใคร...แต่ติดตรงที่ผมอยู่ในฐานะอะไร<br />
นี่สิ<br />
จนกระทั่งเราทั้งคู่อิ่ม พี่หมอก็ถูกที่บ้านโทรตามกลับทันที ผมเป็น<br />
คนขี้เกรงใจอยู่แล้วเลยบอกจะกลับเอง ตอนแรกๆ พี่หมอก็ไม่ยอม แต่เรื่อง<br />
ดื้อนี่ขอให้บอกผมเถอะ จนพี่เขายอมกลับแต่ก็กำชับมีอะไรโทรหาพี่เขาได้<br />
ตลอด พ่อคุณคนดีจริงๆ นี่ถ้าผมไม่มีเสี่ยน้อยอยู่แล้วผมคงจะหลงรักพี่รหัส<br />
ตัวเองไปแล้วแน่ๆ ครับ<br />
ผมเดินกลับเข้ามาในห้างอีกครั้งเพราะตอนที่ผมออกมาเสี่ยน้อยเขา<br />
ยังไม่ได้ออกมาจากร้าน ผมรีบวิ่งกลับไปที่ร้านเดิมทันทีแต่ก็ไม่เห็นคนที่ผม<br />
ตามหาแล้ว ไม่เอานะ ถ้าเกิดพวกเขาแอบไปกินตับกันแล้วผมล่ะ ผมเลิก<br />
คิดมากก่อนจะเป็นบ้ามโนไปซะก่อน แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนสุดที่เป็นชั้นโรง<br />
หนัง<br />
“มึง!”<br />
เฮือก!<br />
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงเข้มห้าวตะโกนออกมาอย่างไม่อายใคร แต่<br />
จะไม่ให้ผมตกใจได้ยังไง ก็ไอ้เด็กช่างกลคนนั้นไง! วันซวยอีกแล้ว ผมหัน<br />
มองซ้ายมองขวาหาทางหนี คนแถวนั้นก็หันมามองกันหมด ผมรีบวิ่งหนีมัน<br />
ทันทีที่มันเริ่มก้าวขามาทางผมแล้ว<br />
58 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“สัด! อย่าตามกูมา”<br />
ผมตะโกนบอกมันแต่พอหันไปมองก็เห็นมันแสยะยิ้มเหี้ยมๆ ส่งให้<br />
ผมอยู่ เอ้อ หล่อสัด เดี๋ยว! ไม่ใช่เวลา<br />
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะมึง”<br />
หยุดก็โง่ดิ ถ้ามองดูจากด้านนอกคนที ่ไม่รู้ว่ามันแค้นผมกะจะเอา<br />
ชีวิตคงจะดูเหมือนว่าเรากำลังวิ่งไล่จับกันเป็นเด็กๆ เราวิ่งวนรอบชั้นได้หนึ่ง<br />
รอบแล้วมั้ง แต่มันจะตามผมอะไรขนาดนั้น! ผมเริ่มหอบ ขาเริ่มอ่อนแรง<br />
จนแทบจะก้าวไม่ออก แต่อะไรก็ไม่เท่ากับตอนนี้คือ...กูจุก! ก็เพิ่งกินข้าว<br />
มานี่<br />
ตุบ!<br />
สุดท้ายผมก็ล้มลงมาจูบกับพื้น ความเจ็บแล่นเข้าสู่สมองทันที เจ็บ<br />
หน้าอกฉิบหาย...ร่วงกระแทกพื้นดังอั้ก แถมไม่มีแรงลุกแล้ว ผมได้แต่นอน<br />
หอบอยู่ตรงนั้น กระเป๋าที่สะพายอยู่ก็มีแต่หนังสือหนักๆ ก่อนจะหายใจค้าง<br />
อยู่แบบนั้น...ได้ยินเสียงฝีเท้าไอ้เด็กช่างมันหยุด มันก็คงจะเหนื่อยเหมือน<br />
กันถึงได้วิ่งช้าลง...<br />
“เปลี่ยนที่นอนเหรอ หึๆ”<br />
“เพราะมึงนั่นแหละ!!!”<br />
พอได้ยินเสียงทุ้มผมก็ตอบกลับทันทีแต่ก็ต้องชะงักอ้ าปากเหวอนิดๆ<br />
เพราะเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงที่ผมคุ้นหูดี ผมเงยหน้าหันไปมองด้านหลังก็<br />
เหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งผมอีกครั้ง เสี่ยน้อย!!! แต่ก็ต้องแปลกใจบวกตกใจ<br />
เพิ่มอีก เพราะไอ้เด็กช่างกลมันยืนอยู่ข้างหลังเสี่ยที่มีผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้ าง<br />
กายไม่ห่าง ความน้อยใจตื้อขึ้นมาเต็มหัวใจผมซะดื้อๆ ก่อนจะพยุงตัวเอง<br />
ลุกขึ้นไม่เรียกให้ใครช่วย พอยืนก็เริ่มปวดที่เอวขึ้นมา ขาก็ล้า ผมอดจะแค้น<br />
EYEY.<br />
59
ไอ้เด็กช่างแม่งไม่ได้จริงๆ แต่คนตรงหน้าผมสำคัญกว่า<br />
“เฮีย มาห้ามผมทำไมเนี่ย”<br />
ผมทำหน้าแปลกใจทันทีที่ไอ้เด็กช่างหันไปโวยวายใส่เสี่ยน้อยที่<br />
เอาแต่มองหน้าผม ผมยกมือลูบหน้าตัวเองก่อนจะคิดว่าอะไรติดหน้ากูรึ<br />
เปล่า อย่ามอง! ห้ามมอง! น้อยใจอยู่ไม่เห็นรึไง ผมไม่รู้ว่าตัวเองแสดงสีหน้า<br />
ยังไงออกไปเสี่ยน้อยเขาถึงได้หลุดหัวเราะออกมาครั้งแรก...ผมถึงกับยืนอึ้ง<br />
หน้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ<br />
“เพื่อนรอไม่ใช่รึไง”<br />
เสี่ยน้อยเลิกสนใจผมก่อนจะหันไปพูดกับไอ้เด็กช่าง<br />
“ให้มันรอไปก่อน แต่ผมมีธุระเคลียร์กับไอ้นี่แป๊บเดียว”<br />
ไอ้เด็กช่างมันทำท่าจะเข้ามาหาผมแต่เสี่ยน้อยก็ยกมือห้ามจนมันได้<br />
แต่ทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ<br />
“เฮีย! ห้ามผมทำไมเนี่ย เฮียรู้จักมันรึไง”<br />
“เออ”<br />
เสี่ยน้อยตอบด้วยเสียงที่เริ่มจะหงุดหงิดจนไอ้เด็กช่างมันเลิกคิดที่จะ<br />
ตีผม แต่หันไปซักถามเฮียมันต่อ ผมกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนกลายเป็น<br />
อากาศไปแล้ว...<br />
“แล้วมันเป็นใครครับ”<br />
ไอ้เด็กช่างพูดถามออกมาอย่างกวนๆ แต่หารู้ไม่ว่าคำถามมันเล่น<br />
เอาผมตัวชาวาบไปทั้งตัว ก่อนจะมองหน้าเสี่ยน้อยที่มองหน้าไอ้เด็กช่างนั่น<br />
นิ่งๆ ในใจก็หวังอะไรบางอย่าง<br />
“มันเป็นแฟนกู พอใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว”<br />
“หา!”<br />
60 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
สองเสียงประสานกันทันทีเมื่อเสียงเข้มพูดออกมาอย่างจริงจัง ไอ้<br />
เด็กช่างมันเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก ผู้หญิงคนนั้นปรี่เข้ามาซักถามเสี่ยน้อยทันที<br />
ผมกำมือตัวเองแน่น หัวใจเต้นระรัวแทบจะระเบิดออกมาตรงนั้น หน้าร้อน<br />
ฉ่าจนสัมผัสได้<br />
“จะ...จริงเหรอเฮีย”<br />
“อืม”<br />
“ทราฟคะ! คุณพูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ยคะ!?”<br />
เสียงแหลมๆ ของหล่อนพูดอย่างโกรธๆ เสี่ยน้อยมองหน้าสวยนั่น<br />
ด้วยสายตาเย็นชาจนผมยังแอบกลัวเลย หล่อนหน้าเสียไปนิดที่เผลอตะคอก<br />
ใส่ร่างสูงตรงหน้า<br />
“ผมรู้ตัวเสมอว่าตัวเองพูดอะไรออกมา”<br />
เสี่ยน้อยพูดตอบด้วยเสียงจริงจังไม่พอร่างสูงยังเดินเข้ามาใกล้ผมที่<br />
ยืนอึ้งค้างทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเดินเข้ามาโอบเอวผมไว้หลวมๆ<br />
ผมที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองสบตาคมดุด้วยสายตาสั่นๆ มันดีใจจนแทบ<br />
จะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว...<br />
“และมันก็เป็นเรื่องจริง...เราสองคนคบกันอยู่”<br />
ไม่!...ไม่เชื่อ...ไม่เชื่อ...ไม่จริง...<br />
ม่ายยย~ หัวใจผมจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว ใบหน้าหล่อนั่นหันมา<br />
ส่งยิ้มให้ผมเป็นครั ้งแรก...ก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้...ใกล้ซะจนลม<br />
หายใจผมติดขัด...ผมหลับตาลงช้าๆ เพื่อรับสัมผัสที่อยากได้จากร่างสูงตรง<br />
หน้ามาโดยตลอด เฝ้าฝันมาโดยตลอด...<br />
โป๊ก!!!<br />
“เอ๊อะ!!!” ผมร้องเสียงหลงทันทีก่อนจะกุมหน้าผากตัวเองแน่น<br />
EYEY.<br />
61
นำ้ำตาเล็ดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเสี่ยน้อยที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมดีดหน้า<br />
ผากผมเสียงดังจนกะโหลกแตกไปแล้วมั้ง...<br />
แต่เดี๋ยว...เมื่อกี้......กูฝัน?<br />
ใบหน้านิ่งๆ นั่นคือสีหน้าของทั้งสามคนที่มองมาทางผมคนเดียว...<br />
!!!<br />
“แหะๆ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” ผมพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ ก่อน<br />
จะยกมือเกาท้ายทอยตัวเอง แต่เสี่ยน้อยก็ตอบกลับมาทันที<br />
“อย่ามาเนียน...”<br />
“!!!”<br />
62 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ตอนที่ 5<br />
Thraf’s Part<br />
“แล้วมันเป็นใครครับ”<br />
เสียงเข้มของลูกพี่ลูกน้องผม มันชื่อน็อต เรียนช่างกลที่วิทยาลัยแถว<br />
นี้ ที่บ้านรวยนะครับแต่มันเป็นประเภทติดดินมากกว่า ปีนี้ก็เรียนปีสุดท้าย<br />
แล้วล่ะ<br />
“มันเป็นรุ่นน้องกู พอใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว”<br />
“ฮะ!”<br />
“จะ...จริงเหรอเฮีย”<br />
“อืม”<br />
“ทราฟคะ เดี๋ยวใกล้ถึงรอบหนังเราแล้วนะคะ รีบไปกันเถอะค่ะ”<br />
ผมพยักหน้านิ่งๆ ให้เพลสผู้หญิงที่ผมเพิ่งไปเด็ดมา เธอก็สวยดี ผม<br />
หันไปมองร่างเล็กของไอ้เด็กนั่นก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจเพราะมัน<br />
ทำหน้าตาตลกโคตรๆ อย่างกับกำลังเพ้อฝันอะไรอยู่ สายตาเหม่อลอย แถม<br />
EYEY.<br />
63
ปริ่มด้วยนำ้ำตา มันคงกำลังคิดอะไรประหลาดๆ อีกแน่ๆ ครับ เพราะตั้งแต่<br />
ที่มันบอกว่าชอบผมแล้วมาตามตื๊อ ทุกการกระทำของมันออกจะเหนือความ<br />
คาดหมายผมแทบทุกอย่าง<br />
“เดี๋ยวผมขอจัดการอะไรสักอย่างก่อน”<br />
ผมพูดบอกเพลสก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างเล็กนั่น คนอะไรตัวเล็กยิ่ง<br />
กว่าผู้หญิงบางคนซะอีก อาจจะเท่าๆ กับพิ้งค์เพื่อนสนิทผม...<br />
“แล้วนี่มึงเป็นอะไร”<br />
ผมถามมัน ผมอดจะตะลึงกับอาการมันไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นมัน มัน<br />
มักจะทำอะไรแปลกๆ เสมอ ผมมองหน้ามันใกล้ขึ้นอีกนิดเมื่อสีหน้ามันเริ่ม<br />
เปลี่ยนเป็นเหมือนกำลังมีความสุข...ตื่นเต้น? นี่มันเห็นผมจริงๆ รึเปล่า<br />
เหมือนจะมองผมนะครับแต่ก็ไม่ได้มอง ดวงตาที่มีแววซุกซนอยู่ตลอด<br />
หลับตาลงช้าๆ พร้อมกับเผยอริมฝีปากขึ้นมา...ผมยกยิ้มทันที อยากจะขำ<br />
แทบตายเมื่อรู้ว่ามันกำลังเป็นอะไร...<br />
โป๊ก!<br />
“เอ๊อะ!”<br />
ร่างเล็กร้องเสียงหลงทันทีที่ผมดีดหน้าผากมันไปแรงๆ ขนาดเสียง<br />
หรือคำที่เผลออุทานออกมายังทำผมอึ้งแล้วอึ้งอีก ผมมองหน้ามันนิ่งๆ มือ<br />
เล็กยกมือกุมหน้าผากตัวเองก่อนจะทำสีหน้าเจ็บปวดจนผมแอบรู้สึกผิดอยู่<br />
ลึกๆ ใบหน้าโทรมๆ ของมันเงยหน้ามองหน้าพวกผมก่อนจะอ้าปากเหวอ<br />
แดก แต่ด้วยสกิลความแถของร่างเล็กที่มีอยู่ มันยกมือมาเกาท้ายทอยตัว<br />
เองก่อนจะทำสีหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนเลยว่าแถ<br />
“แหะๆ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”<br />
“อย่ามาเนียน...”<br />
64 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมพูดบอกมันเสียงติดจะเอือมไปนิด จนร่างเล็กเริ่มหน้าเสียก่อนจะ<br />
ก้มหน้าลงอย่างซึมๆ<br />
“เฮีย งั้นผมไปก่อนนะเพื่อนเรียก แล้วก็มึง! ฝากไว้ก่อน เห็นว่าเป็น<br />
รุ่นน้องเฮียกูหรอกถึงปล่อยไป”<br />
ไอ้น็อตพูดเร็วๆ ก่อนจะไหว้ผมแล้วเดินกลับไปหาเพื่อน ไอ้ชามมัน<br />
เงยหน้าขึ้นมาก่อนจะทำหน้าไม่เข้าใจกับคำพูดของไอ้น็อต แต่ผมเห็นแวว<br />
ตามันสั่นไหววูบหนึ่งก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ผมเหมือนอย่างเคย<br />
“ทราฟคะ ไปกันเถอะค่ะ”<br />
เพลสพูดขึ้นมา สีหน้าเธอเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว ผมมองหน้าไอ้ชามที่<br />
เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันนี่คือเรื่องจริง...ผมไม่<br />
ชอบให้ความหวังใคร ถ้าผมจะชอบ ผมก็คงสนใจมันตั้งแต่แรก อีกอย่าง<br />
ผมคิดว่ายังไงผู้หญิงก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว ผมเดินกลับไปหาเพลสที่ยืนรอก่อน<br />
จะยิ้มบางๆ ให้เพื่อให้เธอคลายอารมณ์เสียบ้าง แต่อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้<br />
รักเธอ...ก็แค่คู่ควง<br />
ทุกคนก็คงจะรู้จักผมแล้ว แต่ขอบอกว่าผมชื่อทราฟ หลายคนคงลืม<br />
ชื่อผมไปแล้วล่ะ เพราะเรียกเสี่ยน้อยตามคนอื่นๆ แต่ชื่อนี้มีเฉพาะคนที่บ้าน<br />
ผมเท่านั้นที่เรียก ตอนแรกๆ ก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ไปๆ มาๆ ดันชินไป<br />
ซะแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าคนจะมาชอบผมเยอะแยะแบบนี้ แต่ไอ้ชามเป็นผู้ชาย<br />
คนแรกที่มาชอบผม...ตอนแรกก็ตกใจและอยากจะดูความพยายามของมัน<br />
ซะหน่อย...ตั้งแต่ที่ผมทิ้งมันไว้หน้าโรงยิมวันนั้นมันก็ไม่มาเซ้าซี้ผมอีกเลย<br />
แต่ไม่นานมานี้ผมได้ยินผู้หญิงแถวนั้นพูดถึงมันที่ชอบหลบอยู่มุมตึก และ<br />
ผมก็ได้รู้เลยว่ามันแอบมองผมมาตลอดสองเดือนที่ผ่านมา ผมล่ะนับถือมัน<br />
จริงๆ...ถ้าเป็นคนอื่นคงหมดหวังไปตั้งนานแล้ว...<br />
EYEY.<br />
65
“ทราฟ คิดมากอะไรรึเปล่าคะ”<br />
เสียงของเพลสดังขัดความคิดผม ผมหันไปมองหน้าเธอนิดๆ ก่อน<br />
จะหันไปมองทางตรงหน้าต่อก่อนจะตอบเธอไป<br />
“หืม เปล่านี่ครับ”<br />
“แต่หน้าทราฟดูเครียดนะคะ”<br />
เครียดงั้นเหรอ...ผมขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ ก่อนจะมองกลับไปทาง<br />
ด้านหลังตัวเองที่มีอีกคนยืนอยู่พร้อมกับมองมาทางผมอย่างซึมๆ จนใจผม<br />
มันกระตุกวูบไหวแปลกๆ<br />
“เด็กคนนั้นเพลสเห็นตอนเรานั่งทานข้าวกันน่ะค่ะ...เอ...ใช่รึเปล่า<br />
นะ ที่มากับผู้ชายอีกคนอะค่ะ ทราฟเห็นมั้ย มองมาทางเราตลอดเลยนะ”<br />
ผมหันไปมองหน้าเพลสทันทีก่อนจะส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย อย่าบอก<br />
ว่าเป็นมันจริงๆ แล้วมันก็เห็นผมมาตั้งแต่แรก<br />
“แล้วยังไงต่ออีก”<br />
“คะ?”<br />
เพลสทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยเมื่อผมถามประโยคกำกวมออกไป<br />
“ผมถามว่าแล้วเด็กนั่นทำอะไรต่ออีก”<br />
ผมถามด้วยเสียงติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเอง<br />
หงุดหงิดอะไร เพลสทำหน้าคิดสักพักก่อนจะตอบออกมา<br />
“ก็คงจะทานเสร็จ ตอนแรกเพลสคิดว่าน่าจะกลับบ้าน แต่คงไม่ใช่<br />
เพราะผู้ชายอีกคนไม่ได้อยู่ด้วย”<br />
“...”<br />
“แต่ก็ช่างเถอะค่ะ รีบไปดูหนังกันดีกว่านะ”<br />
ผมพยักหน้านิ่งๆ ก่อนจะเดินตามแรงดึงจากแขนเล็กๆ ของเพลส<br />
66 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
่<br />
ไม่หันหลังไปมองไอ้ชามอีกเลย แต่มันคงจะกลับบ้านได้เอง แล้วผู้ชายคน<br />
ที่มากับมัน ผมคิดว่าน่าจะเป็นพี่หมอของมันที่เจอกันเมื่อตอนเช้า<br />
Shit! แล้วผมจะหงุดหงิดทำไมวะ...<br />
เช้าวันนี้ผมมีพรีเซ็นต์โปรเจกต์จบ แล้วก็จะสอบไฟนอลในวันพรุ่งนี้<br />
เพื่อนๆ ผมนัดกันอย่างดีว่าจะไปเที่ยวทะเลกัน ผมกำลังจะเดินขึ้นตึกแต่ก็<br />
ต้องชะงักเท้าพร้อมกับมองไปที่มุมตึกที่มักจะมีคนตัวเล็กๆ ถำ้ำมองผมอยู่<br />
ผมเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะรีบหุบยิ้มก้าวขึ้นห้องเรียนทันที<br />
“เยส! ในที่สุดก็ผ่านเว้ยยย!”<br />
ไอ้อชิตะโกนออกมาอย่างสุดจะทนเมื่อมันกำลังจะจบแล้ว อารมณ์<br />
พวกผมทุกคนก็เป็นแบบมันนั่นแหละครับ<br />
“ดีใจจริงๆ เหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลย~ ไม่สิ เหมือนได้อ่านโดจิน<br />
วายมากกว่า คึๆ”<br />
เสียงเล็กๆ ของพิ้งค์พูดพร้อมกับทำหน้ามีความสุขเต็มที่ คนที่คิด<br />
ว่าพิ้งค์เรียบร้อยนี่คิดใหม่นะครับ ส่วนไอ้เฟสมันก็นิ่งๆ เหมือนเคย ถ้าอยู่<br />
ด้วยกันเฉพาะกลุ่มเรามันถึงจะพูด แต่ติดที่ตรงนี้เป็นมหา’ลัย มันถึงได้พูด<br />
น้อยขนาดนี้ ถ้าได้รู้จักมันจริงๆ จะรู้ว่ามันเป็นพวกมึนๆ อึนๆ กวนตีน<br />
นิ่งๆ<br />
“อ๊ะ! ทราฟ! น้องชามมา”<br />
ผมมองหน้าพิ้งค์ที่ทำหน้าตื่นเต้นนิ่งๆ ก่อนจะหันไปมองทางด้าน<br />
หลังตัวเอง ก็เห็นร่างเล็กวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับกล่องแซนด์วิชและนมอยู<br />
ในนั้นครบชุด<br />
“พี่ ผมทำมาให้”<br />
EYEY.<br />
67
ชามยื่นกล่องมาให้พร้อมกับนั่งลงข้างผมอย่างถือวิสาสะ แต่ผมก็ไม่<br />
ได้ว่าอะไร ติดใจตรงที่มันกล้ามาหาผม แถมยังมาแบบมีกำลังใจล้นปรี่อีก<br />
อดจะทึ่งกับความคิดในด้านบวกของมันไม่ได้จริงๆ ร่างเล็กส่งยิ้มให้ผม<br />
เหมือนอย่างเคย หน้าตาก็ยังโทรมเหมือนเดิม...ติดใจอีกอย่างคือมันบอก<br />
ว่าทำเอง...<br />
“ระวังตายนะไอ้ทราฟ กูว่าแม่งใส่ยาพิษแน่ๆ”<br />
ไอ้อชิเริ่มกัดกับน้องมันทันที ไอ้ชามมันก็ไม่ยอม หันไปแว้ดๆ ใส่<br />
กัน ผมไม่สนใจเสียงพวกมันก่อนจะมองกล่องในมือตัวเองพร้อมพลิกดู ผม<br />
ชะงักมือที่ถืออยู่ทันทีก่อนจะเอากล่องแซนด์วิชที่มันบอกว่าทำเองเคาะ<br />
หัวคนให้แบบไม่แรงมากนัก<br />
“โอ๊ยยย! เจ็บนะ”<br />
ไอ้ชามทำหน้ายุ ่งๆ ยู ่จมูกจนย่นเลยครับ ผมชูกล่องให้มันดูก่อนจะ<br />
เอาวางไว้ที่โต๊ะตรงหน้า<br />
“อะไรของพี่เนี่ย ขอโทษผมเลยนะ”<br />
เสียงเล็กๆ ของมันพูดออกมาอย่างงอนๆ จนผมเริ่มหมั่นไส้มันแทน<br />
ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะมองหน้ามันพร้อมเลิกคิ้วอย่างสงสัย<br />
“ลืมแกะราคาออกนะ แถมยังมีโลโก้รูปแซนด์วิชอีก”<br />
“เห...”<br />
ไอ้ชามมันทำหน้าเหวอจนผมอดจะขำในใจไม่ได้ ก่อนจะมองไปที่<br />
ไอ้อชิที่มันเล่นขำซะจนต้องกุมท้องตัวเองไว้ พิ้งค์เองก็ยังขำไม่หยุดจนไอ้<br />
ชามเริ่มหน้างองำ้ำ<br />
“แต่ผมก็ตั้งใจ...ซื้อมาให้นะครับ”<br />
มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ผมถึงได้พยักหน้าให้มันนิ่งๆ ก่อนจะยิ้ม<br />
68 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
บางๆ ออกมา<br />
“ขอบใจ”<br />
หึๆ ตลกฉิบหาย...พอผมพูดไปมันก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีก่อนจะบังคับ<br />
ให้ผมทาน ผมจึงต้องทานเข้าไป ไม่ใช่อะไรนะ ก็เพื่อให้มันสบายใจ เพราะ<br />
ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยยังไงล่ะ<br />
นั่งเล่นด้วยกันสักพักไอ้ชามก็ขอตัวไปเรียน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร มีแค่<br />
มันที่พูดคนเดียวไม่หยุด แต่ก็แปลกที่ผมเริ่มจะไม่รำคาญมันแล้ว ทั้งๆ ที่<br />
รู้ว่ามันเข้ามาหาผมเพื่ออะไร และมันก็เป็นเพศที่ผมไม่คิดจะชอบกลับ...แต่<br />
อะไรไม่รู้ทำให้ผมคิดแบบนั้น<br />
“น้องชามเขาก็น่ารักนะ ทราฟ”<br />
ผมเงยหน้ามองพิ้งค์อย่างแปลกใจ แต่ก็ต้องหรี่ตามองใบหน้าน่ารัก<br />
นั่นเพราะเริ่มมีลางบอกว่าเธอจะต้องทำอะไรสักอย่างที่ผมจะเดือดร้อนแน่ๆ<br />
“พิ้งค์ อย่าแม้แต่จะคิด ไอ้เด็กนั่นมันไม่เหมาะกับเพื ่อนเธอหรอก<br />
น่า”<br />
“อชิ! แล้วใครล่ะเหมาะกับเพื่อนนาย ไม่รู้ห้ามพูดเลยฉันจะคุยกับ<br />
ทราฟ เนอะเฟส”<br />
พิ้งค์พูดรัวๆ ใส่อารมณ์เต็มที่ก่อนจะหันไปหาไอ้เฟสที่นั่งฟังเงียบๆ<br />
แต่มันก็ยอมพยักหน้าเห็นด้วยกับพิ้งค์ ไอ้อชิมันทำท่าฮึดฮัดเล็กน้อยแต่ก็ไม่<br />
ได้เถียงอะไร พิ้งค์จึงหันมาสนใจผมต่อ<br />
“ว่าไงล่ะทราฟ น้องชามน่ารักรึเปล่า”<br />
พอเจอคำถามนี้ก็เล่นเอาผมแทบจะไม่กล้าตอบอะไรกลับไป ถ้าพูด<br />
ถึงหน้าตามันก็ธรรมดา...แต่นิสัยจากที่เห็นก็...น่ารักดี<br />
“ก็น่ารัก...”<br />
EYEY.<br />
69
เสียงเบาไปมั้ยวะ<br />
แปะ!<br />
“กรี๊ดดด นั่นไงล่ะ! ฉันว่าคนนี้แหละเนื้อคู่นาย!!!”<br />
พิ้งค์ตบมือเสียงดังถูกใจทันที ไอ้อชิกับไอ้เฟสถึงกับหันมามองหน้า<br />
ผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ เออ กูเองก็ไม่เชื่อตัวเองครับ ผมตอบเองแท้ๆ ยัง<br />
อึ้งกับคำพูดตัวเองเลย<br />
“เพ้อเจ้อน่าพิ้งค์ แล้วไปอ่านหนังสือได้ยัง”<br />
ผมพูดพยายามหลีกเลี่ยงเรื่องนี้เต็มที่จนพิ้งค์ทำหน้าไม่พอใจเล็ก<br />
น้อยแต่ก็ยอมลุกเดินออกมาพร้อมกันเพื่อที่จะไปอ่านหนังสือแต่ก็ไม่วายพูด<br />
ไปตลอดทางเดิน<br />
“โธ่ อะไรอะ แต่เดี๋ยวไม่นานพวกนายสองคนต้องได้คบกันแน่ๆ ฟัน<br />
ธง!”<br />
“เอาเรื่องนี้ออกจากสมองแล้วไปเรียนเถอะว่ะ พิ้งค์”<br />
ไอ้อชิเองก็เหมือนจะไม่ชอบไอ้ชามเท่าไหร่ แต่มันคงแค่อยากแกล้ง<br />
น้องมันเล่นแค่นั้น จากนั้นสองคนนี้ก็ทะเลาะกันมาจนสุดทาง ผมรีบขึ้นรถ<br />
ตัวเองทันทีก่อนที่เรื่องของไอ้ชามมันจะเข้ามาแทนเรื่องเรียนผมตอนนี้<br />
RRRR RRRR<br />
“ฮัลโหล”<br />
“เตรียมของยังวะ!”<br />
“ยัง มึงจะรีบไปไหนฮะ”<br />
“โธ่ ก็กูอยากไปแล้วนี่นา หึๆ เออๆ แค่นี้แหละเว้ย”<br />
ผมชิงกดตัดสายก่อนที่ไอ้ริโซ่ที่โทรเข้ามาถามคำถามปัญญาอ่อนสุด<br />
70 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ขั้ว ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม พรุ่งนี้เราก็จะได้ไปเที่ยวทะเลตามที่พวก<br />
มันนัดกัน กว่าทุกคนจะว่างมันหาโอกาสยาก ไม่แปลกใจที่พวกมันจะ<br />
ตื่นเต้นกัน ผมเพิ่งสอบเสร็จก็รู้สึกอยากพักผ่อนเช่นกัน<br />
งานนี้ไปเกือบอาทิตย์เลยมั้ง จะว่าไปผมก็ไม่ได้เจอหน้าไอ้ชามมัน<br />
มาหลายวันแล้วเพราะผมเอาแต่สนใจเรื่องสอบ เห็นมันมาหาแต่ก็ไม่ได้ออก<br />
ไปเจอเพราะยังไงเรื่องเรียนก็สำคัญกว่า ยิ่งผมจะได้ไปทำงานที่บริษัทพี่ชาย<br />
ตัวเองด้วยยิ่งต้องใส่ใจอย่างหนัก ผมลืมบอกไปรึเปล่าว่าผมมีพี่ชายหนึ่งคน<br />
เป็นผู้บริหารบริษัทนำเข้ารถยนต์ จะว่าเป็นคู่แข่งของไอ้ริโซ่ก็ได้ แต่เรา<br />
ค้าขายคนละประเทศกัน พี่ชายผมมีลูกมีครอบครัวแล้วครับ ผมเป็นลูกคน<br />
เล็ก บ้านเราทำทุกอย่างที่เกี่ยวกับรถ ไม่แปลกใจที่ผมจะถูกเรียกว่าเสี่ย ผม<br />
กำลังจะลุกขึ้นไปจัดกระเป๋าแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน ผมกลอกตา<br />
เซ็งๆ อีกรอบเพราะคิดว่าน่าจะเป็นไอ้ริโซ่ แต่พอหยิบมากลับไม่ใช่ มันเป็น<br />
เบอร์แปลก<br />
“ครับ”<br />
ผมกดรับสายก่อนจะเลิกคิ้วงงๆ เพราะเสียงจากทางนั้นดูเหมือนจะ<br />
สั่นๆ<br />
“พะ...พี่ทราฟรึเปล่าครับ”<br />
“หืม...ใครครับ”<br />
“เยส!...เอ่อ...ผมชามไงครับบบ!”<br />
จากเสียงสั่นๆ ตอนแรกแต่ตอนนี้กลับมาเป็นเสียงใสแจ๋ว แต่ก็อด<br />
ทำผมแปลกใจอีกไม่ได้เพราะมัน...ไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน<br />
“เอาเบอร์กูมาจากไหน”<br />
“ไม่บอก คึๆ”<br />
EYEY.<br />
71
“ยัยพิ้งค์...”<br />
“อ๊ากกก โดนจับได้แล้ว”<br />
เสียงใสๆ ของมันตะโกนออกมาจนโอเวอร์ ผมถึงกับต้องยกโทรศัพท์<br />
ออกจากหู ทำไมจะเดาไม่ออก ก็มีแค่พิ้งค์ที่อวยมันให้ผมอยู่ แต่การที่พิ้งค์<br />
กล้าให้แบบนี้ไอ้ชามมันคงจะขอร้องอ้อนวอนอย่างหนักเพราะผมไม่ชอบให้<br />
เบอร์ใครมั่วๆ<br />
“ช่างเถอะ แล้วมีอะไร”<br />
ผมถอนหายใจเซ็งๆ ก่อนจะเริ่มถามถึงประเด็นที่อีกคนโทรเข้ามา<br />
ได้ยินเสียงตะกุกตะกักจากทางนั้นคงเป็นเสียงเปลี่ยนท่านอน<br />
“พี่พิ้งค์ชวนไปเที่ยวด้วย...พี่ให้ผมไปด้วยปะ ผมว่างนะไปได้ อยาก<br />
ไป อยากเจอพี่ โคตรคิดถึงเลย”<br />
หึ<br />
ผมอดจะยกยิ้มออกมาไม่ได้กับความเป็นเด็กน้อยของมัน แต่ก็ต้อง<br />
รีบหุบยิ้มเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอดีใจไปกับคำพูดของมันนิดหน่อย...คิดถึงเหรอ<br />
เด็กนี่มันจะเพ้อเจ้อเกินไปแล้ว แล้วทำไมใจผมมันไม่คิดแบบนั้นวะ<br />
“ไปทำไม ลำบาก”<br />
ผมพูดออกไปตรงๆ อันที่จริงผมไม่ชอบให้ใครมากวนตัวเองเท่าไหร่<br />
ถ้ามันไปด้วยมีหวังเกาะผมแจแน่นอน<br />
“แต่ผมอยากไป...ก็ผมไม่ได้เจอหน้าพี่หลายวันแล้ว...”<br />
เสียงอ่อนเสียงอ่อยมากครับ จนกระทั่งได้ยินเสียงมันสะอื้นออกมา<br />
ไม่รู้ว่าแกล้งทำหรือของจริงแต่ใจผมอยู่ๆ มันก็อ่อนยวบลงไปครึ่ง ไอ้ชาม<br />
พูดไปสะอื้นไป นะๆๆ อยู่นั่นแหละ จนผมต้องให้มันไปด้วยถึงยอมหยุด<br />
พูด<br />
72 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“ให้ผมไปด้วยจริงนะ!”<br />
“อืม แล้วไม่ร้องไห้แล้วเหรอวะ”<br />
“ไม่อะ ดีใจ เดี๋ยวผมเก็บของแป๊บนะครับแล้วจะโทรมาใหม่ คึๆ”<br />
ผมว่าผมคงโดนมารยามันเข้าแล้วล่ะ...แต่ก็ต้องหลุดจากความคิด<br />
นึกหมั่นไส้ร่างเล็ก เพราะเสียงโทรศัพท์ที่หน้าจอโชว์เบอร์เดิมก็ดังขึ้นอีก ผม<br />
กดรับสายทันทีก่อนจะรอให้มันพูดออกมาเอง<br />
“พรุ่งนี้มารับผมด้วยนะครับ...นะ...”<br />
เมื่อกี้มันเสียงอ่อย มาคราวนี้เสียงอ้อนมาเชียว ผมยกมือขึ้นกุมขมับ<br />
ตัวเองไม่ยอมพูดบอกมันออกไป พยายามสงบอารมณ์ตัวเองที่ตอนนี้เริ่มจะ<br />
ไม่คงที่ ใจกระตุกทุกครั้งที่มันพูดอะไรแบบนี้ใส่ ตอนแรกๆ ยังไม่เป็น แล้ว<br />
ตอนนี้ผมเป็นอะไร!<br />
“นะครับ...มารับผมนะพี่ทราฟ...”<br />
“Shit! เออๆ”<br />
“เยส!!! คึๆ”<br />
แค่มันเรียกพี่ทราฟ...ทำไมกูตอบกลับง่ายจังวะ...ถึงผมจะไม่รู้ว่าตัว<br />
เองเป็นอะไรตอนนี้ แต่ที่รู้แน่ๆ คือ ผู้ชายมันมีมารยาแบบนี้ด้วยเหรอครับ<br />
หรือมีแค่ไอ้ชามมัน...แค่คิดชีวิตผมก็สีม่วงแล้วครับ<br />
EYEY.<br />
73
ตอนที่ 6<br />
“มึงกูจะไปเที่ยวกับเสี่ยน้อย!”<br />
“ฮะ! เขาให้มึงไปด้วยเหรอ”<br />
“อ้าว ให้ไปดิ ก็กูเป็นแฟนเขา!”<br />
“เอิ่ม...”<br />
ไอ้ปอนลากเสียงผ่านโทรศัพท์ทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป<br />
“อะไรเล่า! หรือมันไม่จริง”<br />
ผมพูดเสียงกระเง้ากระงอดจนได้ยินเสียงมันถอนหายใจหนักๆ จงใจ<br />
ทำใส่ผมชัดๆ<br />
“นับวันมึงชักจะเยอะนะสัด ระวังเขาจะรำคาญ”<br />
“ปากไม่ดีนะมึง แค่นี้แหละ กูจะไปเก็บของแล้ว” ผมชิงตัดสายก่อน<br />
ไม่รอให้มันแขวะอะไรผมอีก ผมนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวจนจะบ้าอยู่<br />
แล้ว การที่เสี่ยเขาตามใจผมแบบนี้ก็ทำให้หัวใจผมมันพองโตสุดๆ แล้วล่ะ<br />
ผมรีบไปเก็บของทันที ไม่รู้ไปกี่วันเอาไปแค่สามสี่ชุดก็พอ ก่อนจะส่งไลน์ไป<br />
74 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
หาเสี่ยเขาให้มารับผมด้วยพร้อมบอกที่อยู่หอเสร็จสรรพ เสี่ยน้อยอ่านแต่ก็<br />
ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแต่ผมมั่นใจว่าเขาต้องมารับผมแน่ๆ ผมจัดการโทร<br />
ไปหาพี่พิ้งค์ว่าจะไปตอนไหน ปรากฏว่ารถจะออกตอนหกโมงเช้า รู้สึกว่า<br />
จะเอารถใครรถมันไป แบบนี้ผมก็ได้อยู่คันเดียวกับเสี่ยสองต่อสองน่ะสิ! หึๆ<br />
ผมแสยะยิ้มออกมานิดๆ เมื่อคิดแผนลับๆ ขึ้นมา ก่อนจะอาบนำ้ำเตรียมตัว<br />
ใหม่ เอาจริงๆ นอนไม่หลับหรอกครับ ส่องไลน์เสี่ยน้อยทั้งคืน ถึงจะไม่มี<br />
อะไรให้อ่านแต่ก็ยังส่อง ผมคงเป็นเอามาก<br />
ก๊อกๆ ก๊อกๆ ก๊อก...ปังๆๆๆ<br />
“ตื่นแล้วเว้ยยย! ใครวะ!?”<br />
ผมตะโกนกลับไปอย่างหงุดหงิด คนยิ่งเพิ่งนอนไปเมื่อสองชั ่วโมงที่<br />
แล้ว ผมยกมือยีหัวฟูๆ ของตัวเองก่อนจะรีบวิ่งทั้งๆ ที่ตายังไม่ตื่นเต็มที่<br />
เปิดประตูมองหน้าคนที่แม่งมาหาอะไรแต่เช้า แต่ก็ต้องตาโตอ้าปากค้าง<br />
ทันทีเมื่อเจอเทวดาสุดหล่อของผมเอง! เดี๋ยว!<br />
“อ๊ากกก! อุ๊บ!”<br />
มือหนายกมาประกบปิดปากผมทันทีที่ผมตะโกนร้องอย่างตกใจ<br />
ไม่ใช่ตกใจที่เสี่ยน้อยมาแต่ดันลืมเรื่องที่ต้องตื่นเช้ าเพื่อออกไปเที่ยวกับเสี่ย!!!<br />
“เดี๋ยวข้างห้องด่า”<br />
ร่างสูงพูดพร้อมทำหน้าดุผมก่อนจะดันผมให้เข้าห้องตัวเอง ผมก็<br />
ถอยเข้าห้องตัวเองจนขาขัดกันแทบจะล้มหัวทิ่ม แล้วที่พูดออกมาน่ะมั่นใจ<br />
เหรอเสี่ย ทีตัวเองทุบประตูห้องผมล่ะ ไม่กลัวข้างห้องด่าเหรอครับ จะว่า<br />
ไปมือเสี่ยก็นุ้มนุ่ม ไวกว่าความคิดผมขยับปากตัวเองเข้าหาฝ่ามือหนาทันที<br />
จุ๊บ!<br />
EYEY.<br />
75
“Shit!!!”<br />
เสี่ยน้อยเก็บมือตัวเองแทบไม่ทันก่อนจะมองหน้ าผมอย่างเหวอๆ ผม<br />
จับหน้าตัวเองอย่างเขินๆ ทันทีก่อนจะเจอกับสายตาเอือมๆ จากร่างสูงส่ง<br />
มาแต่ก็ไม่ได้ด่าผมแต่อย่างไร กำไรชัดๆ ก่อนจะโดนไล่ให้ไปล้างหน้าแปรง<br />
ฟันเพราะตอนนี้มันจะหกโมงครึ่งแล้ว<br />
“พี่ผมอาบนำ้ำนะ” ผมยื่นหน้าออกมาจากห้องนำ้ำ มองเสี่ยน้อยที่นั่ง<br />
อยู่บนเตียงผมซึ่งมองมาทางนี้พอดี วันนี้แต่งตัวหล่อโคตรจนผมอดจะตะลึง<br />
ไม่ได้ ตอนเข้ามาตอนแรกก็ลืมดู มัวแต่ตกใจ<br />
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเพื่อนกูรอ ขนกระเป๋าขึ้นรถเลย”<br />
ผมอ้าปากค้างทันที จะให้ผมไปทั้งชุดนอนเนี่ยนะ! มันจะอินดี้ไปมั้ย<br />
ครับ ชุดนอนผมก็น่ารักเชียวลายหมีขี้เกียจสีนำ้ำตาลแขนยาวขายาวสุดแขน<br />
สุดขา ร่างสูงไม่รอให้ผมเถียงอะไร เดินออกจากห้องไปทันที ผมรีบทาแป้ง<br />
ใส่หน้าตัวเองลวกๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเงิน โทรศัพท์ พร้อมกระเป๋าลาก<br />
ที่เตรียมไว้แบกลงไปด้านล่างทันที รองเท้าแตะเลยครับงานนี้ รู้สึกเหมือน<br />
เป็นคนรับใช้เสี่ยเขาเลยครับพอมายืนข้างๆ กัน ร่างสูงกระชาก เน้นว่า<br />
กระชาก...กระเป๋าจากมือผมไปยัดใส่หลังรถทันที ผมรีบเปิดประตูเข้าไป<br />
นั่งด้านข้างคนขับอย่างรวดเร็ว ร่างสูงก็เดินอ้อมไปขึ้นรถอีกด้านก่อนจะ<br />
สตาร์ตรถขับออกไปทันที<br />
“พี่ไม่หิวเหรอ”<br />
“ยัง ถ้าหิวเดี๋ยวพาแวะ”<br />
ผมพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะขอนอนต่อ เสี่ยเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ความ<br />
จริงผมตื่นตั้งแต่เจอเสี่ยเขาที่หน้าห้องแล้วแหละครับ ก่อนจะแกล้งหลับ รถ<br />
วิ่งมานานแล้วไม่มีวี่แววว่าร่างสูงจะจอด ก่อนผมจะค่อยๆ เอนหัวไปทาง<br />
76 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ด้านคนขับอย่างเนียนๆ<br />
“สัด...”<br />
ร่างสูงสบถออกมาอีกก่อนจะยกมืออีกข้างผลักหัวผมออกจากบ่า<br />
แกร่งอย่างไม่ไยดี ผมเผลอทำหน้ายุ่งนิดก่อนจะเอนไปใหม่ ได้กลิ่นนำ้ำ<br />
หอมอ่อนๆ จากร่างสูงด้วย<br />
“ไอ้ชาม มึงอย่ามาเนียน เดี๋ยวรถชน”<br />
ผมผงะหัวขึ้นมองหน้าเสี่ยน้อยเขา แต่เขาไม่ได้มองมาทางผม<br />
เอาแต่มองถนนตรงหน้า ผมจำต้องถอยกลับมานอนตะแคงมองร่างสูงอย่าง<br />
ปริ่มๆ ในใจ<br />
“พี่คิดอะไรกับผมปะ!”<br />
ผมถามออกไปตรงๆ ร่างสูงเผลอแตะเบรกไปนิดจนรถกระตุกก่อน<br />
จะตั้งสติกลับมาขับตามปกติ สีหน้าร่างสูงเริ่มขมวดคิ้วมุ่นจนผมต้องทำ<br />
ปากยู่ๆ อย่างขัดใจ<br />
“มึงเลิกพูดแล้วนอนไป”<br />
“ก็ได้ครับ”<br />
ผมตอบก่อนจะหันกลับมาตั้งใจนอนอีก แต่ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรที่<br />
พี่เขาไม่ตอบ จะว่าดีก็ได้นะ ผมก็ไม่ได้อยากได้ยินคำพูดประมาณว่าเสี่ย<br />
เขาไม่ได้ชอบและไม่คิดจะชอบเพราะผมเป็นผู้ชาย ผมหลับตาลงก่อนจะ<br />
เผลอหลับไปจริงๆ รู้สึกตัวอีกทีตอนที่เสี่ยเขาแวะจอดปั๊มก่อนจะสะกิดปลุก<br />
ผม ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะมองร่างสูงงงๆ<br />
“เข้าห้องนำ้ำมั้ย”<br />
ผมพยักหน้าเงียบๆ ก่อนจะลงรถไป แต่ก็ต้องชะงักเท้าเมื่อผู้หญิง<br />
ตรงหน้าที่ยืนรวมอยู่กับเพื่อนๆ เสี่ยน้อยที่อยู่ไม่ไกลมาก<br />
EYEY.<br />
77
“ยืนทำอะไรอยู่”<br />
ได้ยินเสียงเสี่ยน้อยถามขึ้นก่อนผมจะหันไปมองร่างเสี่ยที่ยืนอยู่ตรง<br />
ประตูด้านคนขับ ผมยิ้มให้เขานิดหน่อยก่อนจะรีบเข้าห้องนำ้ำด้วยความรู้สึก<br />
สับสนปนสงสัย เธอ...แฟนเก่าผมเอง คนที่เพิ่งเลิกไปคนล่าสุด ตี้...เธอมา<br />
กับใคร? แล้วรู้จักกับกลุ่มเสี่ยน้อยได้ยังไง? ผมรีบสลัดความคิดออก ก่อน<br />
จะรีบทำธุระแล้วเดินออกไปหาเสี่ยน้อยเขาที่ยืนรวมกับเพื่อนอยู่ ผมไม่กล้า<br />
ขยับเดินเข้าไป ก่อนจะสะดุ้งนิดๆ เมื่อพี่ริโซ่เรียกผมเสียงดังพอสมควร ผม<br />
หันไปส่งยิ้มแหยๆ ให้ ทุกคนหันมามองทางผมรวมถึงสาวสวยอย่างตี้ที่มอง<br />
ผมอย่างแปลกใจไม่น้อย ผมเดินเข้าไปหาพวกเขาก่อนจะถูกไอ้อชิขำกับการ<br />
แต่งตัวของผม<br />
“ตื่นสายรึไงเรา”<br />
พี่โคม่าพูดเสียงใจดีเหมือนเคย ผมยิ้มให้พี ่เขาก่อนจะรู้ว่าตี้มากับ<br />
ใครเพราะตอนนี้ถูกพี่โคม่าเขาโอบเอวไว้อยู่<br />
“สายนิดหน่อยครับ”<br />
ผมตอบไปก็โดนไอ้อชิล้อไม่หยุด ทริปนี้เราต้องเดินทางประมาณเก้า<br />
ชั่วโมงยี่สิบสองนาทีกันเลยทีเดียวกว่าจะถึงที่หมาย<br />
“เดี๋ยวแวะทานอาหารแถวนี้ก่อนมั้ย”<br />
พี่ริโซ่เสนอออกมาเพราะทุกคนก็หิวกันแล้วก่อนจะยอมพยักหน้า<br />
ตกลง เราขับรถตรงมาตามทางก็เจอกับร้านอาหารห้าดาวหรูหรา นี่ถ้าผม<br />
ไม่ได้มากับพวกเขาคงไม่มีปัญญาแวะอะครับ<br />
“ไอ้ชาม”<br />
ผมหันไปมองร่างสูงงงๆ เมื่อเราขับเข้ามาจอดรถแล้วแต่เสี่ยเขาก็<br />
ยังไม่ดับเครื่องแต่หันมามองผมอย่างตั้งคำถาม<br />
78 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“เป็นอะไรเห็นเหม่อๆ”<br />
ใจผมกระตุกวูบทันทีที่ร่างสูงตรงหน้าพูดเหมือนจะเป็นห่วงผม ผม<br />
ยิ้มกว้างออกมาทันที ในใจก็รู้สึกปริ่มอย่างสุดขั้ว<br />
“ห่วงผมหรอ คึๆ”<br />
“สัด กูถามดีๆ”<br />
เสียงเข้มพูดติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะมองผมอย่างกดดัน ผม<br />
ยู่ปากนิดๆ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา<br />
“ไม่มีอะไรนี่ครับ”<br />
ผมโกหกออกไป ตาคมหรี่มองผมนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปดับ<br />
เครื่องแล้วลงไปเลย ท่าทางเหมือนจะไม่เชื่อที่ผมพูดด้วย แต่ผมก็ไม่คิดที่<br />
จะบอกเสี่ยเขาหรอกครับ เพราะผมเองก็ไม่ได้อยากจะจำเรื่องของผมกับตี้<br />
เท่าไหร่ ไม่รื้อฟื้นดีที่สุด ผมลงรถเดินตีคู่ไปกับเสี่ยน้อยเขา ตลอดทางที่เดิน<br />
เข้ามาในร้านคนก็มองมาทางกลุ่มเรากันหมด แต่ไม่มีใครมองผมหรอก ก็<br />
พวกเฮียๆ เขาหล่อกันน้อยซะที่ไหน ผู้หญิงไทยและต่างชาติมองจนคอแทบ<br />
จะหัก เราเดินมานั่งโต๊ะใหญ่กัน ผมนั่งข้างเสี่ย อีกข้างก็เป็นพี่พิ้งค์ที่ดูจะ<br />
หิวกว่าคนอื่นเขา ตรงข้ามผมดันเป็นตี้ที่ไม่มองมาทางผมเลยสักนิด เอาใจ<br />
พี่โคม่าอย่างเดียว เธอจะรู้มั้ยว่าพี่เขาเจ้าชู้ขนาดไหน ถึงขนาดทิ้งผู้ชายดีๆ<br />
อย่างผมไปหาเขา เยี่ยมจริงๆ ขอบคุณ แต่ผมก็เจอเนื้อคู่ผมแล้วล่ะนะ<br />
“ยิ้มอะไร”<br />
ผมหลุดขำออกมานิดๆ เมื่อผมหันไปยิ้มให้เสี่ยน้อยทั้งๆ ที่ก่อนหน้ า<br />
นี้แทบจะไม่มีอารมณ์ยิ้ม<br />
“ยิ้มหล่อไงครับ”<br />
ผมตอบกวนๆ กลับไป ร่างสูงมองผมอย่างกับตัวประหลาดทันที<br />
EYEY.<br />
79
“หล่อมาก”<br />
เหมือนจะประชดนะครับ...เราเลิกคุยกันสักพักก่อนจะหันไปสั่ง<br />
อาหาร ไอ้อชิมันก็เหมือนจะหิวพอๆ กับพี่พิ้งค์เพราะมันไม่กัดผมเลยครับ<br />
กินอย่างเดียว ผมนั่งทานไปเรื่อยๆ ก่อนจะมองเห็นไอศกรีม เลยยื่นมือไป<br />
สะกิดแขนเสี่ยน้อย<br />
“อะไร?”<br />
“ผมอยากกินไอติม”<br />
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองรอบๆ แล้วมองผม<br />
ประมาณก็ไปซื้อดิ<br />
“ผมลืมเอากระเป๋าตังค์ลงมา เสี่ยน้อยเลี้ยงผมหน่อยสิครับ”<br />
ผมพูดพร้อมกะพริบตาปริบๆ จนร่างสูงยื่นกระเป๋าตังค์ใบหนาเตอะ<br />
มาให้ ผมถึงกับยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนจะหันไปถามพี่พิ้งค์ด้วย<br />
“อืม เอาสิ ขอมะนาวนะจ๊ะ”<br />
“กูเอาด้วย ช็อกโกแลต”<br />
ไอ้อชิขัดขึ้นมาทันทีก่อนจะทำหน้าร้องขอผม ผมมองมันพร้อมเบ้<br />
ปากแต่ก็ยอมไปซื้อให้ พวกเฮียคนอื่นเขาไม่ทานกันหรอกครับ และผมก็ไม่<br />
กล้าถามตี้ด้วย แต่เฮียโคม่าถามให้แต่เธอไม่เอา ผมบอกบริกรร้านเขาให้<br />
มาส่งที่โต๊ะก่อนจะเอาเงินเสี่ยน้อยเลี้ยงทุกคน ของเสี่ยน้อยก็เหมือนของของ<br />
ผมแหละครับ ผมเดินกลับมานั่งที่เดิมเหมือนเคย แต่เสี่ยน้อยก็โดนเพื่อน<br />
ล้อว่าตามใจผมแสดงว่าคิดอะไรกับผมแล้ว พี่วิลก็หัวเราะขำไม่หยุด พี่เขา<br />
ดูเส้นตื้นมากครับ หน้าตาลูกครึ่งแต่หัวเราะได้เอิ๊กอ๊ากมาก<br />
“เดี๋ยวตี้มานะคะ”<br />
เสียงเล็กๆ พูดขึ้นก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องนำ้ำ ผมมองตามนิดๆ แต่<br />
80 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ก็ไม่ได้อะไร ก่อนจะเจอกับสายตาพี่โคม่าที่มองมาอย่างทะลุปรุโปร่ง ผม<br />
อึกอัก แกล้งหันไปมองทางอื่น<br />
“ยังลืมไม่ได้รึไง”<br />
ทุกคนหันไปมองหน้าพี่โคม่าทันที มีเพียงแค่ผมที่ไม่ได้หันไป แต่<br />
ประโยคเมื่อกี้เล่นเอาผมค้างกลางอากาศ<br />
“ลืมแล้วครับ”<br />
ผมตอบกลับเสียงจริงจังไม่น้อย ความจริงก็ลืมจริงๆ แล้วครับ แต่<br />
พอมาเจอกันแบบนี้ก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง อีกอย่างยังไงเราก็เคยเป็นแฟนกัน<br />
เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน เคยบอกรักกัน มาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้<br />
มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะนิ่งได้<br />
เสี่ยน้อยมองหน้าผมนิ่งๆ แต่สายตารู้เลยว่าเสี่ยเขามองสถานการณ์<br />
ออกแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เล่นเอาผมนำ้ำตาแทบร่วงเมื่อเขายังเฉยชากับผมอยู่<br />
“ลืมอะไรวะ”<br />
ผมทำหน้าจะร้องไห้ทันทีที่ไอ้อชิตัวเสือกพูดถามพี่โคม่า พี่วิล พี่ริโซ่<br />
และพี่พิ้งค์ต่างก็สนใจ แต่มีพี่เฟสคนเดียวที่เอาแต่กินกับกิน พี่โคม่ากำลัง<br />
จะตอบแต่พนักงานมาเสิร์ฟไอศกรีมให้ก่อน ช่วยชีวิตผมไว้แท้ๆ<br />
“เรามาทานกันก่อนดีกว่านะครับ ไอ้อชิทานเลยครับมึง”<br />
ผมรีบหันไปเอาใจมันทันที มันมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจก่อนจะ<br />
เอาใจคนทั้งกลุ่มแม่งเลย พี่พิ้งค์ก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อ เรานั่งทานกันสักพัก<br />
ก็ออกเดินทางกันต่อ<br />
บรรยากาศในรถอย่างเงียบ เงียบจนผมอึดอัด หันไปมองหน้าเสี่ย<br />
น้อยเขาก็นิ่งมาตั้งแต่ในร้านละ ผมเอื้อมมือไปเปิดเพลงเองซะเลย ก่อนจะ<br />
ร้องเพลงตามไปด้วย เสี่ยหันมามองนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อเพลง<br />
EYEY.<br />
81
ดังมาถึงท่อนที่ผมชอบ ผมทั้งร้องทั้งทำท่าทางเต็มที่<br />
“~อยากจะมอง อยากจะมอง<br />
อยากมอง ลึกเข้าไป อยากจะรู้ในใจเธอนั้นคิดอะไร<br />
เธอจะเหงา เธอจะเหงา<br />
เธอจะเหงา เหมือนกันบ้างไหมเธอ<br />
แค่อยากให้เธอได้รู้ อยากให้เธอลอง<br />
เธออาจจะยังไม่พร้อม จะยอมรักใครจริงสักคน<br />
โอกาสดีๆ อย่างนี้จะมีอีกกี่หน<br />
จะเป็นไปได้ไหม ให้เราสองคนได้มาคุยกัน~”<br />
(อยากให้เธอลอง - Musketeers)<br />
“อู้ววว อู้ อูววว~ อูยยย...” ผมฮัมเพลงไปกับดนตรีอย่างโคตรจะ<br />
สุนทรี ก่อนจะหันไปเจอกับหน้าโหดๆ ของเสี่ยน้อยเขาที่มองมาอย่างดุๆ<br />
จนเสียงผมเบาแทบจะกลายเป็นกระซิบ<br />
“เรียนหมอได้ไงวะ ปัญญาอ่อน”<br />
“อะไรเล่า! ผมก็เรียนเก่งนะครับ”<br />
ผมเถียงออกไปทันทีที่โดนร่างสูงแขวะ ใบหน้าหล่อยกยิ้มขำๆ ก่อน<br />
จะสนใจทางข้างหน้าเหมือนเดิม แต่ผมกลับโล่งใจที ่ทำให้เสี่ยน้อยเขายิ้ม<br />
ออกมาได้ เหมือนผมกลัวว่าเขาจะโกรธเรื่องตี้ ทั้งๆ ที่เขาไม่น่าจะโกรธแล้ว<br />
มาหึงผมเลยนะ แต่ผมก็อดจะแคร์ร่างสูงไม่ได้จริงๆ ก็ผมรักเขานี่นา<br />
“แล้วเมื่อไหร่จะถึงครับ”<br />
“คงจะดึกๆ ง่วงเหรอวะ”<br />
82 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ร่างสูงถามพร้อมหันมามองหน้าผม ผมพยักหน้าพร้อมกับเริ่มขยี้ตา<br />
ตัวเองไปด้วย ก่อนจะหันหลังปรับเบาะแล้วเอนตัวนอน<br />
“เปลี่ยนให้ผมขับก็ได้นะครับ”<br />
ผมนอนตะแคงหันมามองหน้าเสี่ยน้อยที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถจนผม<br />
อดใจสั่นไม่ได้<br />
“ขับเป็นรึไง”<br />
คิ้วสวยเลิกขึ้นนิดๆ อย่างสงสัย ผมหัวเราะออกมาน้อยๆ ก่อนจะ<br />
ตอบกลับไป<br />
“ไม่ครับ”<br />
“...เยี่ยม งั้นก็นอนไป กูยังอยากไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่”<br />
คนอะไรกวนฉิบหาย แต่ไม่เป็นไร ผมให้อภัยเขา<br />
“ก็ผมเป็นห่วงพี่นี่นา กลัวจะหลับใน”<br />
ผมพูดออกมาจากใจจริง ก็เราไม่มีการเปลี่ยนคนขับได้เลยนี่ ก็กลัว<br />
ว่าเสี่ยน้อยเขาจะเพลีย แต่คำตอบที่ได้รับทำผมคิดไปไกลทันที ก่อนจะทำ<br />
หน้าเขินอยู่คนเดียว<br />
“หึๆ กูอึด”<br />
“บนเตียงด้วยปะ”<br />
“น่ากลัวนะมึง”<br />
เสียงเข้มพูดออกมาติดจะตลกหน่อยๆ จนผมตาโตอย่างนึกหวั่นใจ<br />
“หา พี่เป็นพวกรุนแรงเหรอครับ!?” ผมถามเสียงดังลั่นรถทันทีพร้อม<br />
เด้งตัวขึ้นมามองหน้าร่างสูงอย่างจริงจัง ถ้าผมเจอ ผมไม่พร้อมนะผมกลัว<br />
“เปล่า...กูว่ามึงน่ะน่ากลัวสัด”<br />
ครับ...<br />
EYEY.<br />
83
ตอนที่ 7<br />
“ว้าว”<br />
“ว้าววว”<br />
“ว้าวววววว”<br />
“โว้ยยย!”<br />
ผมกับพี่พิ้งค์หันไปมองไอ้อชิเหวี่ยงๆ ทันทีเมื่อมันตะโกนหยุดเสียง<br />
อุทานอันมีความสุขมากมายของผมกับพี่พิ้งค์ที่สลับกันว้าวอยู่ ผมเลิกสนใจ<br />
มัน ให้โดนพี่พิ้งค์ด่าไปแบบนั้นแหละ ก่อนจะมองทะเลตรงหน้าที่นำ้ำโคตร<br />
ใส ตอนนี้เรามาทะเลกันในเช้าวันใหม่ เรามาถึงที่พักตั้งแต่เมื่อคืน แล้วก็<br />
เป็นไปตามคาดครับ ผมต้องฝ่าป่าดงดิบกว่าจะได้นอนกับเสี่ยน้อยเขา คึๆ<br />
ตื่นเช้ามาเราทานอาหารกันที่โรงแรมแล้วก็ขับเรือออกจากเกาะที่พักมายัง<br />
เกาะ VV เพื่อมาเล่นนำ้ำกันที่นี่ นำ้ำจากฝั่งเกาะที่ผมพักอยู่จะคนละสีกับนำ้ำ<br />
ที่เกาะนี้ ผมถ่ายรูปไปอวดพวกเพื่อนซี้ทันทีก็โดนพวกมันสวดยับเลยครับ<br />
แต่ไม่แคร์ ตรงนี้เป็นเกาะส่วนตัวแต่พอดีเป็นเกาะคนรู้จักกับพี่โคม่าเขา เรา<br />
84 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
เลยได้สิทธิพิเศษ สมกับเป็นเกาะส่วนตัวมากเพราะมันสวยโคตรๆ ผมไม่<br />
เคยมาที่แบบนี้มาก่อนจึงอดจะปริ่มในใจไม่ได้ แถมยังได้มากับแฟนใน<br />
อนาคตอีกด้วย<br />
“พี่มาถ่ายรูปเร็ว”<br />
ผมรีบวิ่งไปหาเสี่ยน้อยที่กำลังนั่งอยู่บนเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่แถวนั้นกับ<br />
พวกพี่ริโซ่พี่โคม่าแล้วก็ตี้ พี่เฟสเขานอนเปลเล่นเกมเฉยเลย ถึงจะใส่ชุดมา<br />
เล่นนำ้ำแต่เขาก็ยังเล่นเกมอยู่ดี มองๆ ไปเหมือนเห็นไอ้ฟิกซ้อนทับพี่เฟสเลย<br />
ครับ<br />
“ซนเป็นลิงเชียวนะมึง”<br />
“ยิ้มเร็วๆ”<br />
ผมไม่ฟังคำพูดของร่างสูงก่อนจะพยายามให้อีกคนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม<br />
อยู่ดี จนสุดท้ายรูปออกมามีแค่ผมที่ยิ้มส่วนเสี่ยน้อยมองไปทางอื่นเลยครับ<br />
ผมนี่นำ้ำตาไหลพราก<br />
“น้องชามมาเล่นวอลเลย์บอลเร็ว พี่เอาลูกบอลมาด้วย”<br />
ผมวางโทรศัพท์ไว้บนตักเสี่ยน้อยก่อนจะรีบวิ่งไปเล่นกับพี่พิ้งค์แล้ว<br />
ก็ไอ้อชิที่มันเตรียมพร้อมอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับผม ผมเดินลุยนำ้ำลงไปยืนข้างๆ<br />
พี่พิ้งค์ที่ใส่ชุบิกินีสีชมพูน่ารักเชียว แอบถ่ายรูปให้ไอ้ปอนดูด้วยครับมันโทร<br />
มาด่าผมเลยล่ะบอกว่าหวงๆ เออแล้วพี่เขาจะรู้มั้ย พี่วิลถือลูกบอลไว้ในมือ<br />
ก่อนจะหันไปชกหมัดกับไอ้อชิเหมือนวางแผนจะแกล้งพวกผมสองคน พี่<br />
พิ้งค์ยืนเท้าสะเอวเครียดทันทีที่มองดูหุ่นผมกับหุ่นพวกพี่เขา<br />
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่พิ้งค์ ผมก็ผู้ชายนะ”<br />
“อื้ม”<br />
เราสองคนเหมือนมีไฟพุ่งออกมาจากตัวทั้งคู่ ไอ้อชิมันหัวเราะนิดๆ<br />
EYEY.<br />
85
ก่อนจะให้เสี่ยน้อยที่นั่งอยู่บนบกเป็นเน็ตบอล พวกเขาก็มองพวกผมเล่นกัน<br />
อยู่<br />
ร่างสูงสมส่วนของพี่วิลกระโดนตบลูกบอลด้วยท่วงท่าที่เล่นเอาผม<br />
อ้าปากเหวอทันที หุ่นก็โคตรจะแข็งแรง<br />
“เสิร์ฟแรงขนาดนี้ไปเป็นนักกีฬาทีมชา...”<br />
ตุบ!<br />
หน้าผมชาดิกทันทีที่แรงอัดจากลูกบอลกระทบหน้า กำลังพูดอยู่<br />
แท้ๆ...ผมหงายหลังล้มจมนำ้ำทันทีก่อนจะรีบผุดขึ้นมาเอาเรื่องพี่วิลที่ยกมือ<br />
ไหว้ผมใหญ่ ส่วนไอ้อชิก็หัวเราะดังลั่นกับพวกข้างบนบกที่กำลังกลั้นหัวเราะ<br />
อยู่<br />
“เป็นอะไรรึเปล่าน้องชาม”<br />
พี่พิ้งค์รีบเข้ามาถามผมทันที ผมเบะปากน้อยๆ เมื่อเสี่ยน้อยเขาก็<br />
หัวเราะเยาะผมเช่นกัน<br />
“ผมไม่เล่นแล้ว เจ็บอะ”<br />
“โหยยย หน้าแดงเลยน้องฉัน! วิล! แก...”<br />
ผมลูบแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินกลับขึ้นบก ไม่สนใจพี่วิลที่กำลัง<br />
โดนพี่พิ้งค์สวดยับอยู่ ไอ้อชิก็ถูกพี่วิลใช้เป็นโล่กำบังไว้ เสี่ยน้อยมองหน้าผม<br />
พลางหัวเราะขำเบาๆ ผมเดินไปนั่งตรงหน้าร่างสูงก่อนจะหันไปสนใจอาหาร<br />
ตรงหน้าแทน<br />
“เจ็บรึเปล่าน้องชาม”<br />
พี่โคม่าถามผมขึ้น<br />
“ไม่เจ็บครับ แต่ชา”<br />
ผมพูดติดจะตลกนิดหน่อยก่อนจะดูดนำ้ำอัดลมลงคออย่างชื่นใจ<br />
86 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ขนาดตี้ยังหัวเราะเลยครับ โคตรอาย<br />
“อยากกินกุ้ง พี่ทราฟแกะให้หน่อยสิครับ”<br />
ผมยื่นกุ้งไปตรงหน้าร่างสูงที่กำลังนั่งจิบเบียร์อย่างสบายอารมณ์อยู่<br />
คิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างกวนๆ<br />
“มือมึงก็มี”<br />
“มีแต่มันเค็มแล้ว ผมเพิ่งขึ้นจากนำ้ำทะเลนะ”<br />
ผมพูดแถอย่างหน้าด้านๆ จนร่างสูงจำยอมถึงได้รับกุ้งไปแกะให้ผม<br />
โดนพี่โคม่ากับพี่ริโซ่แซวไม่หยุด ผมก็ยิ้มหน้าระรื่นสิครับจะรออะไร จน<br />
กระทั่งกุ้งแห่งความรักของผมแกะเสร็จ ผมอ้าปากรอรับอย่างเนียนๆ แต่<br />
เสี่ยน้อยเขาไม่ป้อนผมครับ จับใส่ปากตัวเองทันที<br />
“เอิ่ม...”<br />
ผมเบ้ปากออกมานิดๆ ก่อนจะเชิดหน้าใส่อย่างงอนๆ ไม่ได้แกล้ง<br />
แต่งอนจริงๆ<br />
“เป็นตุ๊ดรึไงวะ หึๆ”<br />
เสียงเข้มพูดล้อผมออกมาแต่ผมไม่แคร์ ผมหันไปมองใบหน้าหล่อ<br />
นิดๆ ก่อนจะชะงักเพราะร่างสูงหยิบกุ้งขึ้นมาจะแกะให้ผมใหม่<br />
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวผมแกะเอง”<br />
ถึงจะดีใจจนแทบลุกเต้นลมพัดตึ้งแต่ก็ขอเล่นตัวหน่อยเถอะ แต่ก็<br />
ต้องเหวอไปดิเพราะร่างสูงยอมง่ายๆ<br />
“อืม”<br />
“อะไรอะ ง้อด้วยดิ แกะให้เลย”<br />
ผมทำหน้าบูดหน้าเบี้ยวทันที ก่อนจะดันมือหนาที่จับกุ้งอยู่ไปหาเจ้า<br />
ตัวอีกครั้งเพื่อให้แกะให้<br />
EYEY.<br />
87
“มึงจะเอายังไงกันแน่วะ”<br />
เสียงเข้มว่าออกมาติดจะหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ผมรู้ว่าเสี ่ยเขาไม่ได้<br />
จริงจังอะไร ออกจะเอ็นดูผมด้วยซำ้ำ<br />
“ไม่เอายังไง แต่จะเอาพี่”<br />
ผมพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจกับคำพูดตัวเอง แต่ประโยค<br />
ของเสี่ยน้อยเด็ดกว่าเล่นเอาผมหุบยิ้มฉับ เสียงเข้มบอก...<br />
“ซำ้ำ”<br />
“ชามชอบพี่ทราฟเหรอ”<br />
ผมเงยหน้ามองตี้ที ่ตอนนี้อยู่ในชุดบิกินีเช่นกัน ตอนนี้พวกพี่ๆ เขา<br />
ลุกไปถ่ายรูปรวมกันอยู่ เสี่ยน้อยก็ไปทั้งๆ ที่ผมอ้อนวอนแค่ไหนก็ไม่ยอม<br />
ถ่ายด้วย<br />
“อืม”<br />
ผมตอบเธอไปตรงๆ ตี้ไม่มีท่าทีแปลกใจอะไรเพราะคงจะเห็นว่าผม<br />
แสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนั้นแล้ว เธอพยักหน้ารับรู้นิ่งๆ ก่อนจะยิ้มออกมา<br />
ให้ผมเช่นเคย<br />
“แล้วตี้คบกับพี่โคม่าเหรอ”<br />
“เปล่าหรอก...ก็แค่คนควงน่ะ”<br />
เสียงหวานพูดติดจะสั่นนิดๆ สายตาเธอดูจะเจ็บปวดไม่น้อย คงจะ<br />
รักพี่เขาไปแล้วล่ะมั้ง ผมพยักหน้ารับรู้นิ่งๆ ก่อนจะยิ้มให้เธออย่างให้กำลัง<br />
ใจ แต่ก็ต้องสะดุ้งนิดๆ เมื่อเสี่ยน้อยเดินเข้ามานั่งที่เดิมตอนไหนก็ไม่รู้<br />
“หน้ายุ่งๆ อารมณ์เสียอะไรเหรอครับ”<br />
ผมถามเสี่ยน้อยออกไป เพราะหน้าเสี่ยเขายุ่งเหมือนหมาพันธุ์ปั๊ก<br />
เลยครับ ตลกชะมัด แต่ก็ต้องกลืนนำ้ำลายลงคอเมื่อร่างสูงมองผมประมาณ<br />
88 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ว่า กูไม่ตลก...<br />
“เดี๋ยวเราจะกลับกันแล้วนะ”<br />
พี่วิลเดินเข้ามาบอก ตอนนี้จะบ่ายสองแล้ว อากาศเริ่มเย็นลงนิด<br />
หน่อย ที่นี่เป็นภาคใต้ อากาศดีเลย ช่วงนี้ไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่เพราะถ้าไม่<br />
เย็นก็ฝนตกลงมาเลย เราขนของขึ้นเรือตามเดิมก่อนจะกลับโรงแรมกันทันที<br />
ผมเดินตามร่างสูงของเสี่ยที่เงียบมาตั้งแต่อยู่ที่เกาะแล้ว ถามก็ไม่ยอมบอก<br />
เอาแต่ทำหน้านิ่งๆ เสี่ยน้อยเปิดประตูเข้าห้องผมก็เดินตามไป ห้องของที่นี่<br />
ก็เล่นเอาตังค์หมดไปหลายบาทอยู่ พวกเราได้ห้องพักวันละหลายหมื่น แต่<br />
เอาจริงๆ แค่มีเตียงผมก็นอนได้แล้วครับ แต่อันนี้แพงเกินจนผมแทบไม่<br />
กล้าหลับ<br />
“เดี๋ยวผมไปอาบนำ้ำก่อนนะครับ” ผมพูดก่อนจะเดินเอากระเป๋าไป<br />
เก็บ เสี่ยน้อยเขาไม่ได้พูดตอบอะไรจนผมเริ่มจะทนไม่ไหว<br />
“พี่โกรธอะไรผมรึเปล่า”<br />
ร่างสูงหันมามองหน้าผมพร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ผมเองก็สงสัย<br />
เหมือนกันนะครับคุณ<br />
“มีอะไรให้โกรธ”<br />
เสียงเข้มพูดติดตลกออกมา เดี๋ยวๆ ทั้งที่ตอนแรกนิ่งแสนนิ่งขนาด<br />
นั้น พอผมถามออกไปก็กลับมาเป็นคนเดิมเลยรึไง ผมหน้ายุ่งหนักกว่าเดิม<br />
อีก<br />
“ไม่รู้ล่ะ ก็พี่เงียบ”<br />
“กูเงียบบางทีกูอาจจะเหนื่อยก็ได้”<br />
“ผมไม่เชื่อ! พี่ต้องโกรธอะไรผมแน่ๆ พูดออกมานะ”<br />
EYEY.<br />
89
ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าไม่เชื่อเต็มที่ จนอีกคนหัวเราะในลำคอ<br />
เบาๆ ผมทำหน้ายุ่งเข้าไปอีก<br />
“คิดเองเออเองอีกแล้วนะมึง ไปอาบนำ้ำได้แล้วไป”<br />
ไล่ผมไม่พอ เดินเข้ามาผลักผมเข้าไปในห้องนำ้ำโคตรจะแรง จนผม<br />
ต้านแรงเสี่ยเขาไม่ไหวถึงได้ถูกขังในห้องนำ้ำตอนนี้<br />
“เฮ้ยยย ตอบมาก่อนดิ!”<br />
ผมพยายามผลักประตูแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล จนได้แต่ฮึดฮัดคน<br />
เดียวแล้วลงมืออาบนำ้ำ กะว่าเสร็จละค่อยออกไปถามใหม่ ผมรีบอาบนำ้ำ<br />
เร็วๆ ก่อนจะออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมอาบนำ้ำ ร่างสูงที่ถอดเสื้อรออาบอยู่<br />
แล้วตอนนี้กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง โอ๊ยเดี๋ยว! ทำไมบรรยากาศเหมือน<br />
สองสามีภรรยามาฮันนีมูนกันเลย แล้วตอนนี้ก็ถึงตอนที่กำลังจะ...<br />
“จึกๆๆ ฮึ้ยยย”<br />
ผมยืนบิดตัวไปมาก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู<br />
ระเบียง เสี่ยน้อยมองผมด้วยสายตาระแวงจนปิดไม่มิด ผมล่ะอยากจะขำ<br />
ออกมาจริงๆ<br />
“เหม็นอะ ผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่”<br />
ร่างสูงมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะเดินผ่านผมไปเฉยแต่ก็ทิ้งคำพูดไว้<br />
ให้ผมเจ็บใจเล่น<br />
“เรื่องของมึง”<br />
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมานิดๆ พลางเดินไป<br />
หยิบโทรศัพท์ ไลน์หาพวกเพื่อนรักทันที<br />
น้องชาม > กูจะกินเสี่ยน้อยเขาแล้วนะครับเพื่อนๆ<br />
ครืดๆ<br />
90 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
โทรศัพท์ในมือผมสั่นทันทีเมื่อข้อความตอบกลับจากไอ้ปอนเด้งขึ้น<br />
มา แต่มันส่งมาแค่ประโยคเดียวคือ...<br />
PP > แรด<br />
ครืด...<br />
P > ระวังตูดพัง ไอ้คนใจง่าย<br />
F > ให้โอกาสคิดใหม่ กูไปศึกษาดูแล้วมันเจ็บ<br />
PP > หึๆ ปล่อยมันไป เดี๋ยวมันก็รู้สึก ชิ<br />
P > อย่าลืมของฝาก<br />
บลาๆ สารพัดนอกเรื่องออกทะเลไปไกลเกินกว่าหัวข้อที่ผมเปิด<br />
ประเด็น ผมอ่านข้อความพวกมันอีกครั้งอดจะหวั่นใจไม่ได้ ไอ้พัดบอกว่า<br />
ผมใจง่าย ไอ้ฟิกที่นานๆ พิมพ์ตอบกลับมาบอกว่าเจ็บ! ฮือออ ไม่นะผม<br />
อุตส่าห์อยู่ในชุดที่กำลังถือว่าดีแล้วแท้ๆ<br />
แกร๊ก<br />
“ทำอะไร”<br />
เสียงเข้มพูดพร้อมกับออกมาด้วยเสื้อผ้าเต็มยศ ผมอดจะเบะปาก<br />
เสียดายไม่ได้ นึกว่าจะออกมาแบบเผยกล้ามเนื้อสุดเซ็กซี่ที่ผมเห็นเมื่อไม่<br />
นานมานี้แล้วซะอีก อดจะใจสั่นไม่ได้เลยครับเวลาที่เห็นหุ่นเสี่ยน้อย ยอมรับ<br />
เลยว่าถ้าได้จับนี่เกิดอารมณ์ง่ายๆ เลยล่ะ หึๆ ร่างสูงมองผมก่อนจะขมวด<br />
คิ้วนิดๆ เพราะตอนนี้ผมยังอยู่ในเสื้อคลุมอาบนำ้ำอยู่<br />
“ไปใส่เสื้อผ้า”<br />
ผมสั่นหัวปฏิเสธก่อนจะยิ้มออกมาอย่างปริ่มๆ ร่างสูงดูจะหงุดหงิด<br />
ไม่น้อยที่เจอผมโหมดดื้อเข้าไป<br />
“ยั่วกูรึไง ขอบอกเลยว่าไม่ได้ผล”<br />
EYEY.<br />
91
ใจผมหล่นวูบลงเหวทันทีก่อนจะพยายามปีนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ทำตา<br />
โตหน้าตาโอเวอร์แบบ อะไรผมไม่ได้ทำ!?<br />
“อะไรกัน ผมไม่ได้ยั่วพี่สักหน่อย ปัดโธ่!”<br />
“เหรอ...”<br />
ผมรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปตะครุบแขนหนาของร่างสูงไว้ทันที เสี่ยน้อยทำ<br />
หน้าเหวอแดกก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ผมล่ะอยากจะหัวเราะล้อ<br />
ร่างสูงดังๆ ซะเหลือเกิน ดูท่าจะกลัวผมจริงจังไปแล้วล่ะครับ ผมควรจะ<br />
ดีใจหรืออะไร?<br />
“ไปแต่งตัว สัด!”<br />
เสียงเข้มพูดออกมาด้วยเสียงเริ่มดังขึ้น ก่อนจะพยายามแกะมือผม<br />
ออก แต่เรื่องแบบนี้ขอให้บอกชามเถอะ ผมไม่ปล่อยง่ายๆ แน่ครับ<br />
“ไม่ไป จนกว่าพี่จะบอกว่าโกรธอะไรผม”<br />
ผมยังไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะรู้เรื่องนี้ ร่างสูงดูจะหัวเสียมาก<br />
จนผมเริ่มอดหวั่นใจไม่ได้ กลัวว่าจะโดนไล่กลับบ้านตอนนี้<br />
“กูไม่ได้โกรธ ปล่อยกูก่อนที่กูจะหมดความอดทน”<br />
เสียงเข้มกดตำ่ำจนผมเริ่มคลายมือออกจากแขนร่างสูง แต่ผมก็ยัง<br />
อยากรู้อยู่นี่ ก็เขาทำเหมือนจะหึงผมเลย...ผมก็อยากจะรู้ความรู้สึกเสี่ยเขา<br />
เหมือนกันนะ<br />
“แต่...”<br />
“พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะมึง อย่ามาเยอะกับกู กูไม่ชอบ”<br />
แขนผมถูกสะบัดออกทันทีก่อนที่จะยืนนิ่งค้างอยู่แบบนั้น ร่างสูงไม่<br />
สนใจผมอีก เดินออกไปจากห้องนอนทันที ผมเม้มปากแน่น พยายามกลั้น<br />
นำ้ำตาตัวเองไว้ ถึงในใจตอนนี้แทบจะอยากปล่อยมันให้ไหลเป็นสายเลือด<br />
92 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ไปเลย มันอาจจะแบ่งเบาความเจ็บแปลบๆ ในอกของผมได้บ้าง...ทั้งเจ็บ<br />
ทั้งจุกจนพูดไม่ออก<br />
ช่วงเย็น<br />
“อร่อยมั้ยน้องชาม”<br />
“อร่อยครับ”<br />
“อร่อยจริงเหรอ เห็นกินไม่หมด ปกติเรากินเยอะจะตาย”<br />
ผมชะงักไปนิดก่อนจะพยายามฝืนยิ้มให้พี่พิ้งค์ที่ดูจะเริ่มสงสัยอาการ<br />
ของผม ตอนนี้เรามานั่งทานอาหารเย็นริมหาดกัน ตั้งแต่ตอนที่ถูกเสี่ยน้อย<br />
ตะคอกเขาก็ไม่ได้กลับเข้าห้องจนผมเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ตอนพี่พิ้งค์<br />
มาเคาะประตูเรียก และผมก็ได้เห็นเสี่ยน้อยเขาอีกครั้งตอนทานอาหาร...ก็<br />
คือตอนนี้ที่ร่างสูงนั่งอยู ่หัวโต๊ะ ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว ทุกคนก็ยังเฮฮา<br />
ตามเดิม แต่มีผมคนเดียวที่รู้สึกหมดสนุก ไม่อยากทำอะไร ในใจมันเหมือน<br />
เหนื่อยๆ เพลียๆ<br />
“ผมไม่ค่อยหิวน่ะครับ”<br />
ผมตอบพี่พิ้งค์เสียงเบา<br />
“เหอะๆ มึงไม่ต้องเกรงใจ พวกกูจ่าย”<br />
ผมหันไปพยักหน้านิ่งๆ ให้ไอ้อชิจนมันเองก็ชะงักไปนิดที่เห็นผมไม่<br />
เถียง มันหันไปทำหน้าเลิ่กลั่กกับพวกพี่วิลทันที ผมขอตัวออกไปเดินเล่น<br />
ก่อนจะถูกตกเป็นเป้าสายตา<br />
ผมเดินออกมาห่างจากโต๊ะพวกเสี่ยเขาไม่ไกลมาก ก่อนจะนั่งลงบน<br />
พื้นทราย มองภาพบรรยากาศเงียบๆ มันก็หนาวและมันก็เหงาด้วย ยิ่ง<br />
อารมณ์ผมเศร้าแบบนี้แม่งทำมาเป็นใจเชียวนะไอ้บรรยากาศบ้า ผมหยิบ<br />
EYEY.<br />
93
โทรศัพท์โทรออกหาไอ้ปอนทันที ถ้าไม่หาอะไรทำมีหวังผมร้องไห้ออกมา<br />
จริงๆ แน่ รู้สึกผิดที่ไปทำให้เสี่ยน้อยเขารู้สึกไม่ดี อีกอย่างผมรู้สึกไม่มีกำลัง<br />
ใจเหมือนเขาจะไม่มีทางมาชอบผมได้เลย ไม่นานไอ้ปอนก็กดรับสาย<br />
“มึง”<br />
“อะไรยะ มีความสุขจนร้องไห้เลยรึไง”<br />
“กูไม่ได้ร้องซะหน่อย”<br />
ผมล่ะอยากจะบีบคอตัวเองซะเหลือเกิน เสียงจะสั่นไปไหน<br />
“มึงเป็นอะไร เสียงไม่ดี ใครทำอะไรมึงบอกกูมา”<br />
“เปล่าไม่มีใครทำกู มีแต่กูเนี่ยทำตัวเอง”<br />
“มึงทำอะไร ไหนเล่าดิ๊สัด!!!”<br />
“เบาๆ หน่อย หูจะแตก...กูดันทำให้เสี่ยน้อยเขาไม่ชอบใจอะดิ”<br />
“เห็นมั้ย กูบอกแล้ว มึงอะอย่าไปเยอะกับเขา”<br />
“ก็กูรักของกู แม่งไม่ให้กูเยอะด้วยแล้วจะให้กูไปเยอะกับเมียไอ้พัด<br />
รึไง เออนี่ถ้ากลับไปนะ กูจะไปจีบคนอื่นแม่ง!”<br />
“มึงอย่าลืมว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”<br />
“...อะเอ่อ ไม่ลืม กูมันก็แค่คนที่สะเหล่อเข้ามาในชีวิตเขาแค่นั้น<br />
แหละ”<br />
“เฮ้อ...ไอ้ชาม ใช่ว่ากูจะไม่เข้าใจความรู้สึกมึง แต่มึงก็ควรจะให้เขา<br />
มีชีวิตของเขาด้วย อะไรที่ปล่อยผ่านไปมึงก็ยอมเขาหน่อย ไม่ใช่ไปทำตัว<br />
งี่เง่าใส่เขา...ที่กูพูดไม่ใช่ว่าไม่ได้เข้าข้างมึง แต่กูห่วงมึง ไม่อยากให้มึงเจ็บ<br />
เพราะดูท่าเสี่ยเขาจะไม่ได้สนใจผู้ชายจริงๆ”<br />
“อือ...”<br />
“มึงเข้าใจใช่มั้ย”<br />
94 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“เข้าใจแล้ว กูจะให้เขามีชีวิตของเขา”<br />
“มึงเข้าใจจริงเหรอวะ...ไอ้ชาม”<br />
ติ๊ด!<br />
ผมกดตัดสายทันทีก่อนจะกำหมัดแน่น สายโทรเข้ามาอีกเป็นเบอร์<br />
ไอ้ปอน ผมไม่อยากรับจึงกดปิดเครื่องทันที ผมควรจะให้เสี่ยเขามีชีวิตอยู่<br />
กับตัวเองใช่มั้ย ผมมันเยอะเกินไป ไปงี่เง่าใส่เขาทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน<br />
เห็นเขาทำดีด้วยหน่อยก็คิดไปไกลแล้วว่าเขาคิดเหมือนกัน...อึก...<br />
“ทำอะไร”<br />
“!!!”<br />
ผมรีบเช็ดนำ้ำตาตัวเองออกลวกๆ ทันทีก่อนจะหันไปส่งยิ้มแหยๆ ให้<br />
เสี่ยน้อยเขา มันคงจะเป็นรอยยิ้มที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมเคยยิ้มมา ก่อนจะลุก<br />
ยืนปัดก้นตัวเองเร็วๆ<br />
“เปล่าครับ แค่ออกมาสูดอากาศนิดหน่อย” ผมตอบโดยที่ไม่ได้มอง<br />
หน้าร่างสูง<br />
“...”<br />
เสี่ยน้อยไม่ตอบ จนผมใจหายไปหมด<br />
“แหะๆ กลับห้องก่อนนะครับ ง่วงแล้วอะ” ผมเดินผ่านร่างสูงไป<br />
อย่างเร่งรีบ นึกกลัวในใจว่าเขาจะมาได้ยินที่ผมพูดสายเมื่อกี้แล้วยังจะเห็น<br />
สภาพผมมานั่งร้องไห้เป็นตุ๊ดอีก แต่เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก็<br />
หยุดเท้าผมที่ก้าวเดินอยู่ มันเป็นเสียงที่เย็นชาและเจ็บที่สุดเท่าที่ผมเคย<br />
ได้ยินออกจากปากของเขา...<br />
“กูยืนยันคำเดิมว่ากูไม่ได้ชอบผู้ชาย”<br />
EYEY.<br />
95
ตอนที่ 8<br />
เช้านี้ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะหันไปมองเตียงด้านข้างที่มีร่างสูง<br />
นอนหันหลังให้อยู่ เมื่อคืนหลังจากที่ผมได้ยินคำนั้น ผมก็เดินหนีเขาออก<br />
มาทันที แต่ผมก็ยังทำตัวปกติ...ยิ ้มให้อย่างเอาใจ ก็พยายามทำให้เหมือน<br />
เดิมที่สุด แต่หลังจากกลับจากทริปนี้ผมคิดว่าคงไม่เหมือนเดิม...ความรู้สึก<br />
ผมไม่เหมือนเดิมแน่นอน เพราะตอนนี้เจ็บจนจุกแทบจะวิ่งต่อไม่ไหว ส่วน<br />
เสี่ยน้อยเขาก็คงยังชิลๆ เหมือนเดิม<br />
RRRR RRRR<br />
ผมรีบกดรับโทรศัพท์ทันทีด้วยกลัวว่าอีกคนจะตื่น ก่อนจะเดินออก<br />
ไปรับโทรศัพท์ข้างนอกระเบียง มองลงไปก็เห็นวิวหาดทรายสุดลูกหูลูกตา<br />
“ว่า”<br />
“อีชาม พรุ่งนี้มีควิซนะจ๊ะ กลับด่วน”<br />
“อ้าว แบบนี้ก็หมดสนุกน่ะสิ”<br />
“เสียใจด้วย แต่กูอยากให้มึงกลับวันนี้ เพราะมึงต้องคุยกับกูอีกยาว”<br />
96 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมเงียบ ไม่ตอบไอ้ปอนได้แต่ให้มันบ่นๆ มา แต่มันไม่พูดเรื่องเมื่อ<br />
คืนเลยสักนิด<br />
“งั้นเดี๋ยวกูขึ้นเครื่องกลับ แค่นี้แหละ บ่นมากขอให้ตีนกาขึ้น”<br />
“กรี๊ดดด มึง!”<br />
ผมกดตัดสายทิ้งอย่างขำๆ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้อง ร่างสูงไม่<br />
ได้อยู่บนเตียงแล้ว คงจะเข้าห้องนำ้ำ ผมเตรียมเสื้อผ้า เก็บของเข้ากระเป๋า<br />
ให้เรียบร้อย เสียงเปิดประตูจากด้านหลังบ่งบอกว่าอีกคนออกมาแล้ว<br />
“เก็บของทำไม”<br />
เสียงติดจะง่วงๆ ของเสี่ยถามขึ้น ผมยิ้มน้อยๆ ให้ก่อนจะตอบตาม<br />
ความจริง<br />
“ผมจะกลับแล้วครับ พรุ่งนี้มีควิซน่ะครับ”<br />
“เหรอ...”<br />
“เดี๋ยวผมรบกวนให้พี่ไปส่งที่สนามบินได้มั้ยครับ”<br />
ผมถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก็ผมไปรบกวนเขาอีกแล้ว ร่างสูง<br />
มองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะตอบออกมา<br />
“อืม งั้นรีบไปอาบนำ้ำ”<br />
ผมรีบเข้าไปอาบนำ้ำตามที่ร่างสูงบอกทันที กลับแบบไม่ได้บอก<br />
เพื่อนๆ เสี่ยเขา ผมก็ฝากเสี่ยขอโทษพวกพี่พิ้งค์ไปแล้วก่อนจะนั่งรอเครื่อง<br />
ออกกลับกรุงเทพฯ โดยมีเสี่ยน้อยนั่งเป็นเพื่อน...<br />
“เดี๋ยวผมรอคนเดียวก็ได้นะครับ”<br />
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง”<br />
ผมมองหน้าเสี่ยอย่างเกรงใจแต่ก็ถูกสายตาดุๆ ส่งกลับมาเลยได้แต่<br />
ยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้ โทรศัพท์ในมือผมสั่นเมื่อมีคนโทรเข้า ผมอดจะแปลก<br />
EYEY.<br />
97
ใจไม่ได้เมื่อเป็นพี่หมอที่โทรเข้ามา ผมกดรับสายทันที<br />
“ครับ”<br />
“ไงเรา ไปเที่ยวไม่บอกพี่เลยนะ”<br />
“ขอโทษครับ พอดีมันกะทันหันอะ”<br />
อยู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมาเต็มอก ผมมันพวกแคร์ความรู้สึกคนสำคัญซะ<br />
ด้วยจนเผลอทำเสียงอ่อยๆ ไป แถมยังนอยด์เรื่องเสี่ยอีก อารมณ์เลยเศร้า<br />
นิดเศร้าหน่อย<br />
“อย่าทำเสียงแบบนั้น พี่แค่ล้อเล่น”<br />
“แล้วพี่หมอมีอะไรรึเปล่าครับ”<br />
“นี่เรายังไม่รู้เหรอ น้องรหัสเราตามหาตัวเราซะทั่วเลยนะ”<br />
“เฮ้ย!!! อ๊ากกก ผมลืมมม!”<br />
“รีบๆ กลับมาล่ะ น้องเขาอยากเจอเราแล้วมากวนพี่ทุกวัน”<br />
“ฮื้อ ผมขอโทษด้วยนะครับ งั้นถ้าผมกลับไป เราเจอกันหน่อยได้<br />
มั้ย”<br />
“ได้สิ แล้วกลับวันไหนครับ”<br />
“วันนี้ครับ”<br />
“อ้าว รีบจัง งั้นก็ได้ เดี๋ยวพี่นัดหลานรหัสไปด้วย”<br />
“ขอบคุณนะครับ ให้พี่ดูแลเด็กดื้อซะนานเลย ผมลืมน้องมันไปซะ<br />
สนิท”<br />
ผมขอโทษพี่หมอออกมาจากใจก่อนสายจะถูกตัดไป ผมกดส่ง<br />
ข้อความหาไอ้น้องรหัสสุดแสบของผมเอง ผมเพิ่งจะขึ้นปีสองเอง น้องรหัส<br />
เพิ่งจะรู้จักกันแถมยังไม่เคยเลี้ยงอะไรมันอีก ป่านนี้ไปป่วนพี่หมอจนพี่เขา<br />
แทบไม่มีเวลาทำอะไรแน่ๆ ถึงขนาดโทรมาหาผมเองแบบนี้<br />
98 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
สักพักเสียงประกาศของเที่ยวบินผมก็ดังออกมา ผมหันไปไหว้ลาเสี่ย<br />
น้อยเขาก่อนจะรีบขึ้นเครื่องแบบไม่รอพูดรำ่ำลาอะไร<br />
ประมาณเที่ยงผมก็กลับมาถึงหอพักของตนเองก่อนจะโทรไปนัดพี่<br />
หมอกับไอ้น้องรหัสตัวแสบไว้ตอนหนึ่งทุ่ม ผมนอนลงบนเตียงอย่างเซ็งๆ<br />
พลางมองโทรศัพท์ ลังเลว่าจะโทรบอกเสี่ยเขาดีมั้ย<br />
ครืด...<br />
ผมเด้งตัวขึ้นนั่งทันทีก่อนจะขยี้ตามองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองอีกครั้ง<br />
เมื่อสายที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ของเสี่ยน้อย ก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาตัวช่วย<br />
ทั้งๆ ที่มันไม่มี ผมจะกดรับดีมั้ย<br />
ติ๊ด!<br />
“ฮะ...ฮัลโหลครับ”<br />
สุดท้ายก็รับ...อะไรเล่า ผมก็แค่กลัวเสี่ยเขาเป็นห่วงผมเอง ถึงความ<br />
จริงจะไม่ห่วงผมก็เถอะ<br />
“ถึงห้องรึยัง”<br />
เสียงเข้มดังขึ้นมา ออกจะดูหงุดหงิดไม่น้อย<br />
“ถึงนานแล้วครับ”<br />
“แล้วทำไมไม่โทรมาบอก”<br />
“อะเอ่อ...ก็ผมกลัวว่าพี่จะ...”<br />
สมองผมมึนงงเล็กน้อยว่าอีกคนไปหงุดหงิดใครมารึเปล่า<br />
“จะอะไร”<br />
“เปล่าครับ แหะๆ ขอโทษครับที่ไม่ได้โทรไปบอก พอดีผมเพลียๆ<br />
น่ะ”<br />
EYEY.<br />
99
ผมพูดโกหกออกไปก่อนจะทำเสียงเหมือนเหนื่อยๆ เต็มที่ แต่ความ<br />
จริงผมก็เหนื่อยจริงๆ นั่นแหละครับ...<br />
“...อืม งั้นนอนพักเถอะ”<br />
“ครับ”<br />
ผมตอบกลับไป ความจริงยังไม่ได้นอนพักตามที่อีกคนบอก รอให้<br />
เสี่ยเขาตัดสายก่อน<br />
“...”<br />
“เอ่อ...” อีกฝ่ายเงียบจนผมต้องขอเป็นฝ่ายตัดสายก่อนเอง แต่เสียง<br />
เข้มก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน<br />
“คืนนี้จะไปไหน”<br />
“อะ อะไรนะครับ”<br />
ใจผมกระตุกทันทีที่ได้ยินคำถามนี้จากอีกคน ก่อนจะทำอะไรไม่ถูก<br />
สมองมโนไปไกลว่าเขาเป็นห่วงเรารึเปล่า ทำไมต้องมาถามด้วย ผมไม่เข้าใจ<br />
“Shit! กูถามว่าคืนนี้มึงจะออกไปไหนรึเปล่า”<br />
“อ้อ จะไปทานข้าวกับพี่รหัสน่ะครับ”<br />
“ใครเป็นพี่รหัส ใช่คนที่เจอวันที่ไปทานข้าวด้วยกันวันนั้นรึเปล่า”<br />
“เอ่อ วันไหนครับ”<br />
ผมถามออกไปอย่างไม่เข้าใจสักเท่าไหร่ ก็วันนั้นพี่หมอเขากลับไป<br />
แล้วก็ไม่ได้เจอกับเสี่ยน้อยเขาสักหน่อย<br />
“...วันที่กูเจอมึงนั่นแหละ ใช่รึเปล่า”<br />
“ใช่ครับ พี่รู้ได้ไงอะ”<br />
“เดาเอา งั้นแค่นี้”<br />
เดาเก่งไปมั้ยครับ ผมกำลังจะถามออกไปแต่สายก็ถูกตัดเสียก่อน ดู<br />
100 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
เหมือนอีกคนจะเริ่มกระชากเสียงใส่ผมตั้งแต่ผมบอกว่าออกไปกับพี่หมอ<br />
แล้ว<br />
ติ๊ด!<br />
“อะไรของเขาวะ?”<br />
ผมอุทานออกมาทันทีก่อนจะมองโทรศัพท์ในมืออย่างไม่เข้าใจคำพูด<br />
ของเสี่ยแล้วยังต้องมาสับสนกับความรู้สึกตัวเองอีก ก็ดีใจที่ร่างสูงโทรมา<br />
ถามและก็กลัวเพราะไม่อยากคิดไปเองว่าเขาถามเพราะอะไร แล้วงงอีกว่า<br />
รู้ได้ยังไงว่าพี่หมอคือคนไหน<br />
“อ๊ากกก ไม่เอาไม่คิด นอนเว้ยไอ้ชาม นอน!”<br />
ผมตะโกนออกมาอย่างสุดจะทนก่อนจะรีบข่มตาหลับ ขี้เกียจปวด<br />
หัวกับเรื่องนี้แล้ว ยิ่งมีเรียนอีก ให้ตาย ไหนอาจารย์บอกหยุดสี่วันไง นี่มัน<br />
เพิ่งจะได้แค่สามวันเองนะ...<br />
@ร้าน XX<br />
“พี่ชามมม!!!”<br />
เสียงแหลมๆ ของไอ้เด็กน้องรหัสตะโกนเรียกชื่อผมตั้งแต่ตอนที่ผม<br />
เพิ่งจะเดินเข้ามาภายในร้าน คนหันมามองผมหมดจนต้องยกกระเป๋า<br />
สะพายข้างขึ ้นมาบังหน้าแล้วเดินไปนั่งข้างน้องมันทันที ส่วนตรงข้ามน้อง<br />
มันก็เป็นพี่รหัสผมเอง พี่สยามน่ะครับ วันนี้ดูจะหน้าตึงๆ หน่อยคงเพราะ<br />
โดนไอ้แสบข้างๆ ผมมันก่อกวนมาหลายวัน หน้าตาก็น่ารัก ตัวเล็กๆ น้อง<br />
มันยอมรับเลยว่าตัวเองเป็นเกย์รับ อีกอย่างที่ผมเรียกแสบๆ ความจริงน้อง<br />
มันก็ชื่อ ตัวแสบ นั่นแหละครับ บางคนก็เรียกตัวเล็ก แต่ผมเรียกไอ้แสบ<br />
แม่งเลย นิสัยเอาแต่ใจ ขี้โวยวาย อยู่กับผมไม่เท่าไหร่ แต่อยู่กับพี่สยามที<br />
EYEY.<br />
101
ไรมีเฮ ผมยกมือไหว้พี่หมอ เขาก็รับพร้อมกับยิ้มใจดีมาให้ผมเหมือนเคย<br />
“สั่งอะไรไปรึยัง หน้าอย่างกับช้างตกมัน”<br />
ผมหันไปแขวะคนด้านข้าง มันก็ยิ่งทำหน้ายุ่งเข้าไปใหญ่<br />
“สั่งแล้ว ใครช้างตกมันกันอ้ะ ผมออกจะผอมเพรียว”<br />
“หึๆ เหรอ”<br />
เสียงเข้มพูดออกมาอย่างกวนๆ พี่หมอก็ถูกไอ้แสบมันโวยวายกลับ<br />
ไปตามเดิม ความจริงเห็นแบบนี้เรียนโคตรจะเก่ง สอบเข้ามาในคณะได้เป็น<br />
อันดับหนึ่งเชียวนะครับ กินเหล้าก็เก่ง...เด็กสมัยนี้ผมตามไม่ทันแล้วนะ<br />
“แล้วชามไปเที่ยวสนุกรึเปล่า”<br />
พี่หมอถามผมอย่างใจดีแต่เสียงเล็กๆ ด้านข้างกลับพูดแทรกขึ้นมา<br />
อย่างน้อยใจ<br />
“คงสนุกหรอกถ้าไม่มีผมไปด้วย ผมล่ะน้อยใจ โดนพี่รหัสเมิน”<br />
“ใครเมินมึง กูเปล่านะเว้ย มึงแหละหายหัว”<br />
ผมอดจะเหวอไม่ได้ก็มันพูดซะตรงจุด ผมก็เมินมันจริงๆ มัวแต่<br />
สนใจเสี่ยน้อยเขา...พูดโยนความผิดให้น้องเฉยเลยครับ คึๆ<br />
“หึๆ ก็ผมต้องไปเดตนี่นา~”<br />
แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่รู้ตัวว่าโดนผมโบ้ยใส่ เลยตามนำ้ำผมไป ผม<br />
หัวเราะขำกับมันก่อนจะวกกลับมาเรื่องเที่ยวผมเหมือนเดิม<br />
“ไปเที่ยวที่นั่นนะ โคตรสวยเลยจะบอกให้ ว่างๆ เราไปด้วยกันนะ<br />
ครับพี่หมอ แล้วมึงด้วยไอ้แสบ”<br />
“สวยจริงอะ อยากมีเวลาว่างจริงๆ เล้ย”<br />
ไอ้แสบพูดออกมาอย่างกระเง้ากระงอดเป็นตุ๊ดเชียว น้อยใจเรื่อง<br />
เรียนตัวเองว่างั้น<br />
102 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“นั่นสิ พี่ก็อยากว่างเหมือนกัน ฮ่ะๆ แล้วนี่พวกปอนไม่ได้ไปด้วย<br />
เหรอ”<br />
พี่หมอก็เห็นด้วยกับไอ้แสบ แต่คำถามพี่เขาเล่นเอาผมชะงักค้างไป<br />
นิดก่อนจะยิ้มแห้งๆ ส่งไปให้<br />
“เปล่าครับ พวกมันก็นอนอืดเหมือนเคย พอดีผมไปกับรุ่นพี่น่ะ”<br />
“หืม? พวกเสี่ยน้อยที่ชามชอบมองรึเปล่านะ”<br />
ผมเบิกตานิดๆ ก่อนจะหลบหน้าไอ้คนด้านข้างที่หันมามองหน้าผม<br />
ทันที ผมมองหน้าพี่หมอเหมือนลมหายใจจะหยุด พี่หมอเองก็ดูท่าจะลืมตัว<br />
ที่พูดออกไป ลืมไปแล้วรึไงครับพี่ไอ้คนข้างๆ มัน...<br />
“เหอะๆ ผมพลาดอะไรไปเหรอครับ...”<br />
ผมกลืนนำ้ำลายอย่างยากลำบาก แต่ดูเหมือนจะเบี ่ยงเบนหลีกเลี ่ยง<br />
ไอ้แสบมันไม่ได้เลย เพราะมันตัวเสือกระดับบอสเลยครับ ผมเลยต้องจำใจ<br />
เล่า<br />
“มีความสุขมั้ยครับ?”<br />
อึก...<br />
เจอประโยคแรกจากร่างเล็กด้านข้าง ตอนผมเล่าแรกๆ ก็ออกจะ<br />
ดี๊ด๊า แต่พอเล่าคร่าวๆ ว่าเขาไม่ชอบผู้ชายจนเผลอทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน<br />
วานไปด้วยเลยเก็บอาการไม่อยู่ ดูท่ามันจะดูออกถึงได้ถามผมพร้อมกับ<br />
สีหน้าจริงจัง รวมถึงพี่สยามที่ดูจะเป็นห่วงผมไม่น้อยเลย<br />
“ก็มีความสุขดี ได้มองเขาแค่นี้ก็พอใจแล้ว” ผมตอบ<br />
“พี่โกหกผมได้ แต่พี่โกหกใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ”<br />
สัด...โคตรจี้ใจดำ ผมหันหน้าไปมองด้านอื่นทันที ความรู้สึกวูบโหวง<br />
ในใจก็ไม่หายไป ยิ่งนึกก็ยิ่งชัดเจน เจ็บจนปวดไปหมด...ไม่นึกเลยว่าตัวเอง<br />
EYEY.<br />
103
จะรักเขาได้มากขนาดนี้<br />
“งั้นชามลองห่างดูมั้ย เผื่อเจอคนที่ใช่จะได้ไม่ต้องทุกข์แบบนี้ พี่เป็น<br />
ห่วงเรานะ”<br />
“ขอบคุณครับ”<br />
ผมพูดขอบคุณพี่หมอไปเบาๆ ถ้าให้ห่างจริงๆ ผมก็ทำไม่ได้หรอก<br />
ไม่ให้เจอยิ่งแล้วใหญ่ ตอนนี้ก็คิดถึงแต่หน้าเสี่ยเขา ถึงจะเจ็บก็เถอะ หัวผม<br />
คงเริ่มมีเขางอกแล้วล่ะ...ไอ้แสบมันทำท่าจะถามผมต่อแต่พอดีกับที่อาหาร<br />
มาเสิร์ฟไอ้แสบมันเลยชวดไป ถ้าเลี่ยงที่จะคุยได้ผมก็อยากเลี่ยง ผมไม่อยาก<br />
ให้ใครมาบอกเท่าไหร่ว่าต้องทำแบบนั้นทำแบบนี้ ผมรู้ตัวเองดีว่าควรพอ<br />
หรือไม่ แล้วต้องทำยังไงต่อ<br />
“เลิกหงุดหงิดแล้วกินให้อร่อยเถอะครับน้องตัวแสบ”<br />
พี่หมอว่าออกมาขำๆ ก็เป็นแบบนี้ทุกทีแหละครับ เวลาที่โดนไอ้แสบ<br />
มันกวนหน่อยก็เก๊กขรึม ความจริงก็เป็นคนใจดีอย่างที่เห็น<br />
“ชิ! จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไงล่ะ!”<br />
ร่างเล็กด้านข้างผมวางช้อนตักอาหารลงก่อนจะใช้มือหยิบกับข้าว<br />
ขึ้นมากินแทนอย่างอร่อย...ถ้าน้องมันโมโหมากๆ มันจะแดกอย่างเดียว<br />
เสียงหัวเราะจากร่างสูงก็ยังดังปลอบให้ไอ้แสบมันหายหงุดหงิด<br />
“ฮ่ะๆ เอาน่า ปล่อยให้น้องชามเขาจัดการเถอะ เราไม่ได้เป็นเขาซะ<br />
หน่อย”<br />
“ถึงผมไม่เป็นพี่ชาม แต่ผมก็เข้าใจความรู้สึกพี่ชามนะ”<br />
“หือ? จริงเหรอวะ อย่างมึงแม่งเคยอกหักด้วยเหรอ”<br />
ผมหันไปมองหน้ามันอย่างเหลือเชื่อทันที คนที่มั่นใจในตัวเอง ผู้ชาย<br />
เข้าหาอย่างกับดารานี่มันอกหักแอบรักกับเขาเป็นด้วยเหรอวะ<br />
104 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“เออดิครับ แต่ต่างอยู่นิดหน่อยคือตอนนี้แม่งยังไม่รู้ตัวไงว่าผมคิด<br />
อะไร เอาแต่ตามจีบคนอื่นอยู่”<br />
เสียงมันแอบมีน้อยใจปนติดมา ผมไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแหละครับ แต่<br />
ไอ้คำพูดมันก็ตงิดๆ ในใจผมไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร มันก็เอาแต่กินอย่าง<br />
เดียวไม่สนใจใครอีก ผมก็จัดการเปลี่ยนเรื่องคุยทันทีก่อนจะชะงักไปนิดเมื่อ<br />
โทรศัพท์มือถือสั่น ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา แต่รายชื่อที่โชว์<br />
อยู่เล่นเอาช้อนในมือผมร่วงลงในจานทันที<br />
เคร้ง!<br />
เสียงพูดคุยบนโต๊ะเงียบทันทีก่อนจะหันมามองผมอย่างตกใจ ผมไม่<br />
ได้สนใจทั้งสองคนเลยสักนิด ก็คนที่โทรมาหาผมนี่สิ...ทำหัวใจผมสั่นไหว<br />
ไม่น้อยเลย ทั้งๆ ที่พยายามจะไม่คิดถึงแล้วเชียว<br />
...เสี่ยน้อยเขาโทรหาผมอีกแล้ว...<br />
EYEY.<br />
105
ตอนที่ 9<br />
RRRR RRRR<br />
เสียงโทรศัพท์ในมือผมดังไม่หยุด ผมยังไม่กล้ากดรับ...ดีใจนะครับ<br />
แต่มันก็ออกจะหน่วงๆ ในใจ เขาทำไปเพื่ออะไร...ไม่ใช่ว่าผมจะเลิกชอบ<br />
ไปง่ายๆ แต่ผมก็ควรจะมีขอบเขตกับเสี ่ยเขาด้วย ในเมื่อเสี่ยน้อยต้องการ<br />
แบบนั้นผมก็จะยอมทำให้...<br />
“ไม่รับเหรอครับ”<br />
ผมสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงเข้มที่ดังขึ้น ก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆ ให้พี่<br />
หมอเขา ผมกดตัดสายเสี่ยน้อยทันทีก่อนจะรีบปิดเครื่อง ตัดเองเจ็บเองครับ<br />
ผมไม่รู้ว่าเสี่ยน้อยเขาโทรมาหาผมทำไม ความน้อยใจเริ่มตีตื้นกลับขึ้นมา<br />
อีกครั้งจนผมต้องรีบปรับสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิมเพราะทั้งสองคนเริ่มหันมา<br />
เล็งเป้าที่ผมแล้ว<br />
“ทานต่อเลยครับ”<br />
ผมพูดอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ก่อนจะบริการน้องแสบสุดที ่รักให้หาย<br />
106 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
คิดถึงซะหน่อย พวกเขาก็ไม่ถามผมต่ออีก จนกระทั่งเราทานข้าวเสร็จพี่<br />
หมอก็อาสาไปส่งพวกผมทั้งสองคนซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมลังเลที่จะเปิด<br />
โทรศัพท์แต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้ ดีเลย ช่วงนี้ต้องยุ่งอยู่กับควิซจนไม่ได้<br />
คิดอะไรแน่ๆ ภาวนาขอให้เป็นอย่างที่คิดด้วยเถอะ<br />
ตอนเช้าผมรีบตื่นขึ้นมาอาบนำ้ำแต่งตัวไปเรียน เอาโทรศัพท์ไว้ที่หอ<br />
ก่อนจะรีบไปยังมหา’ลัยเพื่อเข้าเรียน เจอพวกไอ้ปอนมันก็ทำตัวกันปกติ แต่<br />
ผมว่ามันซักผมแน่ๆ หลังจากเรียนเสร็จผมเองก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ<br />
ที่สุด แต่ดูเหมือนเราจะหมกมุ่นกับการเรียนจนแทบลืมเรื่องราวที่เคยเกิด<br />
ขึ้น มันแทบจะไม่ได้คิดอะไรนอกจากเรื่องเรียนเลยจริงๆ ผมรู้สึกสมอง<br />
โล่ง...แต่ในใจมันกลับว้าวุ่นจนแทบจะอยู่ไม่สุขเพราะเอาแต่คิดถึงร่างสูง<br />
คิดถึงโทรศัพท์ ว่าเขาจะโทรเข้ามารึเปล่า...จะโทรเข้ามากี่สายกันนะ<br />
“เมาเซลล์เหรอมึง”<br />
“มึงมากกว่ามั้ง”<br />
ผมตอบไอ้พัดไปนิ่งๆ มันก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากทันที สภาพก็ไม่ต่างกัน<br />
เลยนะครับแต่ก็เอาแต่จิกกัดผมอย่างเดียว<br />
“เออ แล้วเป็นไง เที่ยวสนุกมั้ยล่ะมึง”<br />
ไอ้พัดยังคงถามต่อ ผมพยักหน้าเหนื่อยๆ ให้มัน ส่วนไอ้ปอนก็ลุก<br />
ขึ้นไปปรึกษาอาจารย์ ไอ้ฟิกก็จดงานยิกๆ ผมกับไอ้พัดได้แต่ฟุบหน้าลงกับ<br />
โต๊ะอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก<br />
“ชาม อาจารย์ใช้ไปซื้อนำ้ำ”<br />
ไอ้ปอนเดินเข้ามาบอกผมด้วยนำ้ำเสียงจริงจังแบบพยายามทำให้<br />
เนียนที่สุด ผมทำหน้าเบื่อมันทันที<br />
EYEY.<br />
107
“มึงจะใช้กูก็บอกเหอะสัด”<br />
เสียงแหลมหัวเราะคิกคักก่อนจะยื่นเงินให้ผม เสร็จแล้วก็กลับไปคุย<br />
งานกับอาจารย์ต่อ เพื่อนคนอื่นๆ ก็แทบจะกลายเป็นศพเพราะตอนนี้ก็ห้า<br />
โมงเย็นแล้วยังไม่ได้ออกไปเจอตะวันเลย ผมตะโกนถามเพื่อนๆ ว่ามีใคร<br />
เอาอะไรมั้ย ทีงี้เข้ามารุมผมเลยครับ รายการทั้งหมดก็...อื้ม...ยี่สิบคนได้<br />
ส่วนมากจะเป็นพวกนำ้ำดื่ม<br />
“ฟิกไปกับกูหน่อย”<br />
ไอ้ฟิกจิ๊ปากอย่างหัวเสียเพราะผมขัดอารมณ์มันกำลังเขียนงาน ส่วน<br />
ไอ้พัดมันหลับไปแล้วล่ะครับ<br />
ผมกับไอ้ฟิกเดินออกไปมินิมาร์ทในมหา’ลัย เดินไม่ไกลก็มาถึง ไอ้<br />
ฟิกทำหน้าที่ถือตะกร้า ตอนนี้ผมกับไอ้ฟิกใส่เสื้อกาวน์หมออยู่ คนก็เลยมอง<br />
แหละครับ จะจีบผมอะดิ...ความจริงมองแต่ไอ้ฟิกมันครับ เหอะๆ ผมเลือก<br />
ซื้อของให้เพื่อนเสร็จก็ไปจ่ายตังค์โดยมีไอ้ฟิกช่วยถือ<br />
“มึง เหมือนจะซื้อมาไม่ครบว่ะ แม่งเยอะชิบหาย”<br />
“เดี๋ยวกูเข้าไปซื้อเอง”<br />
ผมพยักหน้าตอบไอ้ฟิกก่อนจะเอาถุงใส่นำ้ำเปล่าสามถุงวางบนเก้าอี้<br />
หน้ามินิมาร์ทแล้วนั่งลงด้านข้าง<br />
“น้องชาม! เจอตัวแล้ว!”<br />
เสียงเล็กเรียกผมซะตื่นเต้น ผมหันไปมองทางพี่พิ้งค์ทันที ร่างบาง<br />
มาคนเดียวแถมยังอยู่ในชุดไปรเวทอีก พี่พิ้งค์รีบวิ่งเข้ามาหาผม ผมอดจะ<br />
แปลกใจไม่ได้ที่เห็นพี่พิ้งค์อยู่ที่นี่ นึกว่าจะเที่ยวกันอยู่ซะอีก<br />
“พี่พิ้งค์มีอะไรรึเปล่าครับ” ผมถามขึ้นทันที<br />
“เราอะไม่ต้องมาพูดเลย ปล่อยให้พี่เหงา เที่ยวคนเดียว!”<br />
108 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ใบหน้าน่ารักทำปากจู๋อย่างงอนๆ ผมอดจะยิ้มขำไม่ได้ ก่อนจะตอบ<br />
กลับไปอย่างรู้สึกผิดจริงๆ<br />
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ พอดีผมมีเรียนอะ”<br />
“ชิ ไม่เป็นไร ให้อภัยก็ได้”<br />
“แล้วทำไมกลับมาเร็วจังเลยครับ”<br />
ผมถามออกไปด้วยความสงสัย ร่างบางตอนแรกเริ่มอารมณ์ดีแล้ว<br />
แต่พอเจอประโยคคำถามผมก็กลับมาอารมณ์เสียเหมือนเดิมทันที<br />
“จะอะไรซะอีกล่ะ! ก็ทราฟน่ะสิ พอบอกว่าน้องชามกลับแล้ว ตอน<br />
แรกก็เฉยๆ เที่ยวปกติ พอคำ่ำหน่อยเหมือนหงุดหงิดอะไรไม่รู้ ทำหน้ายักษ์<br />
ใส่พวกพี่ตลอด เราก็กลับกันคืนนั้นเลย”<br />
“ระ...เหรอครับ พี่เขาคงมีธุระที่นี่ล่ะมั้ง”<br />
ผมตอบเสียงตะกุกตะกักทันที ใจเต้นไม่เป็นสำ่ำเมื่อคิดเข้าข้างตัวเอง<br />
ว่าเสี่ยอาจจะหงุดหงิดที่ผมไม่รับโทรศัพท์ แต่ผมคงไม่ได้สำคัญขนาดนั้น<br />
หรอก...โอ๊ยยย ผมไม่อยากคิดอีกแล้วนะ!<br />
“หึ เป็นแบบนั้นก็ดี พี่ล่ะหมั่นไส้ไอ้คนปากแข็ง!”<br />
พี่พิ้งค์เบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ ผมมองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะถามออก<br />
ไป<br />
“ใครปากแข็งเหรอครับ”<br />
“ก็ทราฟน่ะสิ!”<br />
พี่พิ้งค์ตอบกลับมาทันที<br />
“มีอะไรกับฉันเหรอพิ้งค์”<br />
เราทั้งสองสะดุ้งนิดๆ กับเสียงทุ้มเข้มที่ดังขึ้นด้านหลังพี่พิ้งค์ ผมเงย<br />
หน้ามองร่างสูงคุ้นตาก่อนจะรีบหลบสายตาคมที่มองมา พี่พิ้งค์หัวเราะ<br />
EYEY.<br />
109
แห้งๆ ก่อนจะรีบหันไปยิ้มแย้มใส่เพื่อนตัวเองทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังอารมณ์<br />
เสียอยู่เลย<br />
“มาได้ไงอะ”<br />
“เดินมา”<br />
ร่างสูงตอบกลับพี่พิ้งค์ เสียงติดจะกวนนิดๆ ผมไม่กล้าเงยหน้ามอง<br />
เสี่ยน้อยเขาเลย หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่เสียงสวรรค์ด้าน<br />
หลังผมก็ช่วยผมไว้ซะก่อน<br />
“ไปกันเถอะชาม”<br />
ร่างสูงโปร่งของไอ้ฟิกเดินเข้ามาแทรกผมกับพี่พิ้งค์พร้อมกับยื่นมือ<br />
มาหยิบถุงใส่นำ้ำไปถือไว้<br />
“อะ อืม พี่พิ้งค์ผมไปเรียนก่อนนะครับ”<br />
ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้พี่พิ้งค์ ส่วนไอ้ฟิกมันเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ผม<br />
หันไปมองหน้าเสี่ยน้อยอย่างคนทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าสบตาคมดุที่มองผม<br />
เหมือนจะกินหัวผมยังไงยังงั้น<br />
“ผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ”<br />
ผมพูดบอกร่างสูงเพื่อไม่ให้เสียมารยาท ความจริงผมอยากจะคุยกับ<br />
เสี่ยเขาแต่ก็ต้องห้ามใจไว้ เดี๋ยวเขาจะรำคาญผมเปล่าๆ<br />
“เดี๋ยว”<br />
เสียงทุ้มเข้มพูดขึ้นก่อนจะมองหน้าผมนิ่งๆ แต่คิ้วสวยขมวดเป็นปม<br />
จนผมเริ่มอยากจะออกไปจากตรงนี้<br />
“มีอะไรรึเปล่าครับ”<br />
“เลิกคลาสตอนไหนจะมารับ”<br />
หัวใจผมกระตุกทันทีกับคำพูดจากร่างสูง มือชื้นเหงื่อจนต้องกำแน่น<br />
110 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ก่อนจะอ้าปากเหวอๆ อย่างไม่เข้าใจอารมณ์คนตรงหน้า<br />
“หา?”<br />
“ถามว่าเลิกคลาสตอนไหน”<br />
เสี่ยน้อยยำ้ำอีกครั้ง ผมยิ่งลนลานหนักกว่าเดิม<br />
“อะเอ่อ...ไม่ต้องมารับก็ได้ครับ ผมกลับเองได้”<br />
“เลิกตอนไหน”<br />
ใบหน้าหล่อเริ่มหงุดหงิดขึ ้นมาจนผมเองก็ไม่ชอบใจกับท่าทีของอีก<br />
ฝ่าย ก่อนจะตอบเสียงแข็งๆ ไป<br />
“หกโมงครับ”<br />
“อืม เดี๋ยวจะรออยู่หน้าตึก”<br />
ร่างสูงไม่สนใจด้วยซำ้ำว่าผมจะแสดงอาการอะไรออกไป ก่อนจะรีบ<br />
เดินออกไปจากตรงนี้ทันทีโดยไม่ลืมที่จะลากพี่พิ้งค์ไปด้วย พี่พิ้งค์เองก็ดูงง<br />
กับสถานการณ์ไม่ต่างกับผมที่ทั้งงงทั้งสับสนในใจ ไอ้ฟิกตะโกนด่าผมจน<br />
ผมต้องรีบไปหามัน พอมองกลับไปทางที่เสี่ยน้อยเดินไปก็ไม่เจอทั้งสองคน<br />
แล้ว ผมเดินขึ้นเรียนด้วยสมองที่ลอยไปกับทะเลคำพูดกับการกระทำของ<br />
ร่างสูงเต็มหัวไปหมด สรุปเสี่ยเขาจะเอายังไงกับผมกันแน่วะ<br />
ผมเลิกคลาสของวันนี้ก่อนจะเดินกลับบ้านคนเดียว ไอ้ปอนติดงาน<br />
ไอ้พัดก็รีบชิ่งไปรับแฟนเพราะปกติพวกเราไม่ค่อยมีเวลาให้คนสำคัญอยู่แล้ว<br />
ส่วนไอ้ฟิกจดงานอยู่ข้างบนยังไม่ลงมา ผมว่าจะอยู่เป็นเพื่อนมันแต่ก็โดน<br />
ด่าไล่ออกมาเพราะผมพูดมากจนมันแทบจะปาสมุดใส่ผมอยู่แล้ว ขาผม<br />
ชะงักไปทันทีเมื่อเจอร่างสูงที่ผมไม่คิดว่าจะมารับผมจริงๆ ยืนพิงรถอยู่<br />
ใบหน้าหล่อเงยหน้ามองมาทางผม จนผมต้องเดินเข้าไปหา คนก็มองกัน<br />
EYEY.<br />
111
เต็มไปหมด เพราะเวลานี้คนเริ่มทยอยกันกลับบ้านแล้ว<br />
“จะพาผมไปไหนเหรอครับ”<br />
ผมถามขึ้นมาเมื่อเดินเข้ามาใกล้ร่างสูงพอสมควรแล้วแต่ก็ไม่กล้า<br />
เข้าไปใกล้เหมือนที่ผ่านๆ มา<br />
“ขึ้นรถก่อน”<br />
เสียงเข้มพูดบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินขึ้นรถอีกฝั่ง แต่ผมก็เรียกไว้<br />
ก่อน<br />
“ไม่เอา ถ้าไม่บอกผมก็ไม่ไป ผมมีงานต้องทำ”<br />
“ไอ้ชาม ขึ้นรถ”<br />
ผมมองหน้าอีกคนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำเหมือนสนใจผมด้วยวะ<br />
“พี่จะมาบังคับผมทำไมวะ!”<br />
“เลิกพูดมากแล้วไปกับกูก่อน”<br />
“ผมไม่ไป!”<br />
ผมตะคอกใส่หน้าร่างสูงอย่างสุดจะทนทันที บางคนก็หยุดยืนดูเรา<br />
ทะเลาะกัน หรือจะเรียกว่าผมเป็นบ้าอยู่ฝ่ายเดียวก็ได้ ใบหน้าหล่อกัดฟัน<br />
ข่มอารมณ์ไว้ทันทีก่อนจะมองผมกลับอย่างโมโหไม่แพ้กัน แต่ผมไปทำอะไร<br />
ให้เขาวะ แม่ง!<br />
“กูหันมาพูดด้วยหน่อยมึงก็เล่นตัวแล้วเหรอ ฮะ!?”<br />
ผมสะอึกกับคำพูดอีกคน ก่อนจะอำ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก มันจุกจน<br />
แทบจะยืนไม่อยู่แล้ว<br />
“ผมเปล่า...แต่ผมไม่อยากทำให้พี่อึดอัด”<br />
ผมก้มหน้าพูดตอบออกไปเสียงเบา ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินมั้ย เสียงถอน<br />
หายใจหนักๆ จากอีกคนบ่งบอกว่าอารมณ์เสียและเบื่อหน่ายผมมากแค่ไหน<br />
112 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
แต่ถึงอย่างนั้นร่างผมก็ถูกกระชากขึ้นรถทันที จะด่าก็ด่าไม่ออก ก้อนสะอื้น<br />
แม่งมาจุกที่คอหอยอีก<br />
เสี่ยน้อยออกรถทันทีก่อนจะขับเร็วตามอารมณ์เขาตอนนี้ ผมแทบ<br />
จะคาดเข็มขัดไม่ทัน ไม่มองหน้าเขาเลย ทั ้งรถตกอยู่ในความเงียบพร้อม<br />
กับความสับสนในใจผม เจ็บเฉยๆ คงไม่พอ เจ็บเหี้ยๆ เลยอาการนี้<br />
“พี่จะพาผมไปไหน”<br />
ผมตัดสินใจถามออกไปเพราะรถค่อนข้างที่จะขับมาไกลแต่ไม่มี<br />
วี่แววว่าอีกคนจะจอดหรือพาแวะไหน<br />
“กูไม่รู้”<br />
อ้าว...ผมหันไปมองหน้าเสี่ยน้อยทันทีก่อนจะหลุดเหวอออกมานิด<br />
หน่อย แต่เสี่ยเขาก็ยังทำหน้านิ่งๆ ตามเดิม<br />
“งั้นให้ผมลงตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับ”<br />
“อืม”<br />
รถเลี้ยวจอดเข้าข้างทางทันทีทำให้ผมใจหายไม่น้อย ก่อนจะเปิด<br />
ประตูลงแต่ก็เปิดไม่ได้เพราะมันล็อกไว้ ผมกำลังจะปลดล็อกเองแต่เสียง<br />
เข้มก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน<br />
“กูไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ...”<br />
เสียงเข้มพูดออกมาเบาๆ ผมหันไปมองหน้าร่างสูงที่ยกมือขึ้นปิด<br />
หน้าตัวเองอย่างคนคิดหนัก<br />
“พี่เป็นอะไรรึเปล่าครับ”<br />
ผมถามออกไปอย่างเป็นห่วงจากใจจริง จนไม่กล้าที่จะเอาความ<br />
น้อยใจของตัวเองเข้ามาเกี่ยว ดูท่าเสี่ยเขาจะมีเรื่องให้คิดมากอยู่แล้ว นี่ผม<br />
แคร์เขาขนาดนี้เลยเหรอ...<br />
EYEY.<br />
113
“เมื่อคืน...”<br />
“ครับ?”<br />
ผมทำหน้าเหลอหลาทันทีกับคำพูดจากร่างสูง เสี่ยน้อยเอามือออก<br />
จากหน้าก่อนจะหันมามองหน้าผมอย่างกดดันทันที ทำไมอารมณ์เปลี่ยน<br />
ง่ายจังวะ!<br />
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ แล้วปิดเครื่องทำไม”<br />
“อ้อ...แบตหมดน่ะครับ แหะๆ” อย่าไปบอกนะครับว่าผมโกหก จะ<br />
ให้ไปบอกว่าปิดเครื่องหนีเดี๋ยวก็หาว่าผมเล่นตัว คิดว่าตัวเองสำคัญอีก<br />
“แล้วอยู่กับใคร”<br />
พอถึงคำถามนี้ร่างสูงเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดหนักกว่าเดิมเข้าไป<br />
อีก จนผมเริ่มจะหวั่นๆ ในใจ<br />
“กับพี่หมอแล้วก็ อะ เอ่อ...ผมทำอะไรผิดรึเปล่าครับ”<br />
พอร่างสูงได้ยินคำว่าพี่หมอก็สบถด่างึมงำกับตัวเองจนผมพูดไม่จบ<br />
ประโยคต้องรีบถามเขาออกไป แต่ก็ต้องสะดุ้งน้อยๆ เพราะดวงตาคมตวัด<br />
มองผมอย่างกับจะงับหัว หัวใจก็เต้นแรงขึ้นอีกเมื่อท่าทีแบบนี้ทำให้ผมเริ่ม<br />
จะคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว...ร่างสูงถอนหายใจเซ็งๆ ก่อนจะยกมือลูบหน้า<br />
ตัวเองพร้อมกับมองมาทางผมด้วยสายตาจริงจัง จนผมต้องนั่งตัวตรง<br />
เกร็งๆ เพราะทำอะไรไม่ถูก<br />
“มึงทำผิด...”<br />
“ผิดอะไรเหรอครับ?”<br />
ผมอุทานออกมาทันที เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ!<br />
“ผิดที่ทำให้กูทั้งห่วงทั้งหวงมึงขนาดนี้”<br />
“!!!”<br />
114 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
เหมือนนำ้ำลายจะฟูมปาก ยิ่งเห็นแววตาที่ปกติจะนิ่งๆ แต่ตอนนี้กลับ<br />
จริงจังจนผมแทบจะเป็นลม เจอคำพูดนี้เข้าไปเหมือนเสี่ยน้อยสาดกระสุน<br />
ใส่จนสติผมเกือบหลุด หัวใจเต้นถี่รัวอย่างบ้าคลั่ง<br />
“เอ๋อเข้าไป มึงทำให้กูเป็นบ้ารู้ตัวมั้ย”<br />
นำ้ำเสียงกดตำ่ำจนผมเริ่มได้สติ มองอีกคนด้วยสายตาสั่นๆ ความ<br />
น้อยใจแม่งพรั่งพรูออกมา<br />
“ตะ แต่พี่บอก...มะ...ไม่ได้ชอบผู้ชาย”<br />
ผมกัดปากกลั้นเสียงสะอื้นไว้ทันที ไม่เข้าใจกับเสี่ยน้อยเขาจริงๆ ยิ่ง<br />
นึกถึงประโยคนี้ยิ่งเหมือนกับคำพูดของเสี่ยนั้นคล้ายจะตบหัวแล้วลูบหลัง<br />
ผมยังไงยังงั้น<br />
“เออ”<br />
ยิ่งเจอคำตอบจากร่างสูงยิ่งทำให้ผมกลั้นนำ้ำตาไว้ไม่อยู่ ตั้งแต่เมื่อ<br />
วานแล้ว พยายามที่จะไม่ร้องแล้วแท้ๆ ผมยกมือเช็ดนำ้ำตาตัวเองอย่างน่า<br />
สมเพชก่อนจะหันหน้าเมินร่างสูงพร้อมทำท่าจะเปิดประตูลงไป ยังไงผู้ชาย<br />
แท้ๆ เขาก็ชอบผู้หญิงอยู่ดี มันก็แค่คำพูดที่เขาเผลอพูดออกมา<br />
“มึงอย่าชอบคิดไปเองได้มั้ย”<br />
แต่เขาก็เรียกผมไว้ ผมหันไประเบิดอารมณ์ใส่เขาทันที<br />
“แล้วจะให้ผมคิดยังไง ก็พี่บอกผมตั้งแต่วันนั้นแล้ว ผมก็พยายาม<br />
ไม่ทำให้พี่อึดอัดใจอยู่นี่ไง!”<br />
“โอเค คุยกันดีๆ อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย”<br />
นำ้ำเสียงและสายตาอีกคนเริ่มอ่อนลงทันที แต่ผมกลับโมโหหนักกว่า<br />
เดิม<br />
“พี่นั่นแหละชอบอารมณ์เสีย! อะไรๆ แม่งก็โมโห เคยรู้ตัวมั้ยวะ”<br />
EYEY.<br />
115
“เออๆ กูยอม”<br />
“แม่ง ผมจะไปชอบคนอื่นแล้ว!”<br />
ผมพูดอย่างสุดจะทนกับอาการบ้าๆ ของเขา แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อ<br />
เสียงเข้มตะคอกใส่หน้าผมทันทีที่ผมพูดประโยคนั้น<br />
“ไม่ได้!”<br />
“จะชอบ! ก็พี่ไม่ได้ชอบผม จะมาทำเป็นสนใจทำไมฮะ!”<br />
ผมเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ถึงในใจกลัวว่าจะโดนต่อยอยู่ก็เถอะที่ดันไป<br />
ตะคอกใส่หน้าเสี่ยเขาปาวๆ แบบนี้ แต่ผมก็คนนะเว้ย โกรธเป็น เจ็บเป็น<br />
ต่อยคนเป็นเหมือนกัน หัวใจก็ดันไปสั่นไหวกับคำพูดจากร่างสูงอีก<br />
“ไหนบอกว่าชอบกูยังงั้นรักกูยังงี้ไง ตอแหลรึไง”<br />
“เออ ผมตอแหล!”<br />
“SHIT!”<br />
คำสบถดังลั่นรถทันที ผมเองก็กลัว แต่ปากมันไปไวก่อน<br />
“เลวแม่ง! อุ๊บ! อื้อออ!”<br />
เสียงผมขาดหายทันที แต่ที่ต้องอึ ้งแดกเพราะริมฝีปากหนาจากคน<br />
ตรงหน้าก้มลงมากดจูบปิดปากผม ก่อนจะขบเม้มแรงๆ จนผมเจ็บจี๊ด แต่<br />
ก็ถอนออกไปอย่างรวดเร็ว หน้าผมร้อนฉ่าจนสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงจน<br />
ปวดหนึบ ทั้งตื่นเต้นทั้งเสียใจปะปนกันไปหมด เสียงเข้มพูดติดตลกขึ้นมา<br />
ทันทีจนผมจะตายกับความรู้สึกของตัวเอง<br />
“หึๆ ปากเก่ง”<br />
ผมเบ้ปากปล่อยโฮออกมาทันที ร่างสูงดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นผม<br />
ร้องไห้หนักขนาดนี้<br />
“ทำแบบนี้ทำไม...ผมเจ็บนะเว้ย! ฮึก...ฮือ”<br />
116 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ตอนที่ 10<br />
“หยุดร้องก่อน เอ้าดื่มนำ้ำ”<br />
ผมยื่นมือไปรับขวดนำ้ำจากอีกคนก่อนจะยกขึ้นดื่ม รู้สึกโล่งคอขึ้นมา<br />
หน่อย ตาผมคงบวมไปแล้วมั้ง<br />
“ที่กูพูดไปทั้งหมดหวังว่ามึงจะคิดได้และไม่คิดเป็นอย่างอื่น”<br />
“...”<br />
“กูพูดยังไงกูก็หมายความว่าอย่างนั้น”<br />
“...”<br />
ผมได้แต่มองสีหน้าจริงจังจากร่างสูงเงียบๆ ไม่พูดอะไรออกมา<br />
“ฟังอยู่รึเปล่า”<br />
“ฟังครับ แต่ผม...”<br />
ผมอึกอักพูดต่อไม่ได้ ร่างสูงถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะมองผมพร้อม<br />
เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย<br />
“อะไร”<br />
EYEY.<br />
117
“ผมยังไม่เข้าใจพี่อยู่ดี”<br />
ผมพูดเสียงอ้อมแอ้ม ร่างสูงตรงหน้าหัวเราะขำเบาๆ ก่อนจะยกมือ<br />
มาตบหัวผมปุๆ<br />
“อย่างอื่นฉลาดจังนะ ทีเรื่องนี้ล่ะโง่เชียว”<br />
“เอ้า! พี่มาว่าผมทำไมเล่า! ก็พี่พูดเหมือน...ชะ...ชอบผมงั้นแหละ...<br />
ผมไม่อยากคิดไปเองนะเว้ย”<br />
“เออ ก็ตามนั้นแหละ”<br />
“!!!”<br />
ผมอ้าปากเหวอๆ ทันทีเมื่อเสียงเข้มพูดบอกออกมา ใบหน้าหล่อยก<br />
ยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นอาการหน้าดำหน้าแดงของผม หัวใจเต้นระรัว เลือดสูบ<br />
ฉีดแทบไม่ทัน จะเป็นลมให้ได้เลยตอนนี้ พูดอะไรไม่ออกได้แต่อ้าปาก<br />
พะงาบๆ ดีใจเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ยังไงยังงั้น ไม่นึกเลยว่าอีกคนจะหันมา<br />
ชอบผมจนได้...เป็นโมเมนต์ที่เคยมีมาแล้วแต่ไม่เคยดีใจเท่าครั้งนี้มาก่อน<br />
“แต่ขอให้มึงอยู่ในฐานะคนที่กูชอบก่อน...”<br />
ร่างสูงพูดบอกออกมานิ่งๆ ผมอดจะใจแป้วไม่ได้ ถึงจะดีใจมากๆ<br />
ที่คนอย่างเสี่ยน้อยบอกว่าชอบ ถึงจะไม่ได้พูดออกมาแต่ก็เหมือนพูดนั่น<br />
แหละครับ ผมเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะมองอีกคนอย่างอ้อนๆ เกิดมาไม่เคย<br />
ทำตัวแบบนี้มาก่อนอดจะเขินไม่ได้จริงๆ ครับ ผมไม่ได้ด้านขนาดนั้นนะ<br />
“ทำไมล่ะ ผมอยากเป็นแฟนนะ!”<br />
“แก่แดด ให้เวลากูหน่อย โอเคมั้ย”<br />
ร่างสูงมองหน้าผมอย่างเหวอๆ ก่อนจะพูดออกมาเสียงนิ่ง ผมถึงได้<br />
ยอม ไม่งั้นเสี่ยเขาอาจจะเปลี่ยนใจ ก็ออกจะอินดี้ขนาดนั้น<br />
“ก็ได้ครับ...”<br />
118 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“อะไรไม่ดีใจรึไง”<br />
“ดีใจสิครับ จะร้องไห้ออกมาอีกแล้วเนี่ย คึๆ”<br />
ผมพูดออกมาจากใจจริง<br />
“เออ แล้วอย่าหาย ห้ามกดตัดสายกูด้วย”<br />
“อะไรอะ ทำเหมือนแฟนเลยนะครับ”<br />
“มึงนี่นะ ทำให้กูกลัวได้ตลอดจริงๆ”<br />
ผมยู่ปากน้อยๆ ก่อนจะถูกมือหนายกขึ้นมาบีบปากผมแรงๆ อย่าง<br />
หมั่นไส้จนผมต้องมองหน้าร่างสูงอย่างงอนๆ เขาถึงได้ปล่อยพร้อมหัวเราะ<br />
เยาะผม แต่แบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีความสุข ถึงอีกคนจะยังไม่ได้รักผม อย่าง<br />
น้อยความพยายามของผมก็ทำให้เขาสนใจผมขึ้นมาได้ และต่อจากนี้ผมคง<br />
ต้องรุกหนักกว่าเดิมซะแล้วล่ะครับ เพื่อมัดใจเสี่ยน้อยเขาให้ได้ครบร้อย<br />
เปอรเซ็นต์ คึๆ ผมทำหน้าดีอกดีใจใหญ่จนถูกเสียงเข้มต่อว่าออกมาน้อยๆ<br />
ถึงได้ยอมหยุด เสี่ยน้อยพาผมไปทานข้าวที่ร้านอาหารแถวนี้ แล้วถึงพาผม<br />
กลับไปส่งที่หอ ยำ้ำผมแล้วยำ้ำผมอีกว่าห้ามตัดสายเขา<br />
อีกอย่างผมยังติดใจจูบจากร่างสูงไม่หาย แค่นึกถึงหัวใจก็เต้นแรง<br />
หน้าก็ร้อน ทั้งๆ ที่เคยฝันไว้แต่ความรู้สึกที่ถูกสัมผัสจริงๆ มันเทียบไม่ได้<br />
เลยสักนิดเดียว<br />
“ฮึ่ยยย”<br />
ผมเผลอหลุดอุทานออกมาพร้อมกอดตัวเองบิดไปมา<br />
“เป็นอะไร!”<br />
เสียงเข้มพูดออกมาอย่างตกใจยกใหญ่ ผมหันไปมองหน้าเสี่ยน้อย<br />
ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วอย่างสงสัยจนผมอยากจะขำ<br />
ใส่หน้าเขาจริงๆ<br />
EYEY.<br />
119
“กูถามว่าเป็นอะไร หน้าแดงๆ ไม่สบาย?”<br />
สีหน้าอีกคนดูจะเป็นห่วงผมจนปิดไม่มิด แสดงออกเหมือนว่ารักผม<br />
ไม่ใช่แค่ชอบแท้ๆ ยังจะปากแข็งอยู่อีก ผมล่ะใจจะขาด ทั้งรักทั้งหลงขนาด<br />
นี้แต่ผมก็ไม่ได้อยากได้ความรักที่เสี่ยน้อยเขายังไม่มั่นใจหรอก เสี่ยเขาก็คง<br />
อยากจะมั่นใจให้มากกว่านี้ก่อนถึงจะยอมพูดออกมา เขาเป็นคนจริงจังกับ<br />
เรื่องความรักมาก...ผมคิดแบบนั้น<br />
“เปล่า...”<br />
ผมเม้มปาก ทำหน้าเขินร่างสูงเข้าไปอีกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นก่อน<br />
จะเผลอมองริมฝีปากเรียวบางได้รูปของอีกคน เสียงหัวเราะในลำคอจาก<br />
ร่างสูงดังขึ้นมาให้ได้ยินเบาๆ ผมเงยหน้ามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่<br />
เมื่อกี้เขาเป็นคนงงเองแท้ๆ<br />
“ชอบจูบกูเหรอ”<br />
ผมพยักหน้าหงึกหงักทันที อะไรเล่า! ก็ผมชอบจริงๆ ชอบทุกอย่าง<br />
ที่เป็นเสี่ยน้อยนั่นแหละ ถึงจูบเมื่อกี้จะเร็วไปหน่อยแถมไม่ได้ลึกซึ้งอะไร แต่<br />
ก็ทำผมติดใจไม่น้อย หัวใจผมกระตุกทันทีเมื่อใบหน้าหล่อโน้มหน้าเข้ามา<br />
ใกล้ผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดทั่วใบหน้าผมให้เสียวในใจเล่น<br />
ผมช้อนสายตาสบกับนัยน์ตาดุๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะสนุกกับการแกล้งผม<br />
มากกว่า ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมือหนายกขึ้นมากุมท้ายทอยผมไว้ ผม<br />
ชะงักนิ่งอึ้งทันทีที่ริมฝีปากร้อนๆ กดจูบลงบนปากผมอย่างรวดเร็ว ผม<br />
ยกมือทั้งสองข้างดันเขาออกเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกำเสื้อร่างสูงไว้แน่น<br />
เมื่อลิ้นร้อนเริ่มสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากผมอย่างนุ่มนวล สมองผมขาว<br />
โพลนทันที ไม่เคยจูบกับผู้ชายมาก่อน ไม่นึกเลยว่ามันจะให้ความรู้สึกดี<br />
ขนาดนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะเป็นเสี่ยน้อยกันนะ<br />
120 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“อื้อ...อืมมม”<br />
ผมครางในลำคอเบาๆ เมื่อใบหน้าหล่อเริ่มเอียงองศาให้เข้าที่ก่อน<br />
จะเริ่มดูดเม้มปากผมไม่หยุด ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร<br />
ผมไม่ใช่คนจูบเก่งแต่อารมณ์มันพาไปเอง<br />
“ฮึมมม...”<br />
เสียงครางตำ่ำจากร่างสูงดังออกมาเป็นระยะยอมรับเลยว่าเสี่ยจูบ<br />
โคตรเก่งจนผมแทบจะไหลลงไปนอนกับเบาะ ริมฝีปากบางกดจูบลงมาซำ้ำๆ<br />
ขบเม้มจนผมเสียวจี๊ดที่ท้องน้อย ยิ่งลิ้นร้อนๆ ดูดดึงปลายลิ้นผมก็แทบจะ<br />
คลั่งตายมันซะตอนนี้ ริมฝีปากบางผละจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ผมขยับใบหน้า<br />
ตามอย่างลืมตัวจนมือหนากดไหล่ผมลงกับเบาะถึงได้หยุดพักหายใจ<br />
“หึๆ กูเพิ่งรู้วันนี้แหละว่าจูบกับผู้ชายมันเป็นยังไง”<br />
เสียงเข้มพูดพร้อมกับเช็ดมุมปากตัวเองอย่างเซ็กซี่จนผมหน้าร้อน<br />
ฉ่า นึกอายการกระทำตัวเองขึ้นมาทันทีก่อนจะเม้มปากบวมชำ้ำของตัวเอง<br />
ไว้ ไม่กล้ามองหน้าอีกคนขึ้นมาซะดื้อๆ<br />
“ก็หวานดี”<br />
หะ หัวใจผมจะวายแล้วครับ...ช่วยด้วย...<br />
RRRR RRRR<br />
“ครับ”<br />
“อยู่ไหนเดี๋ยวไปรับ”<br />
“อะเอ่อ...อยู่หน้าตึกครับ”<br />
“รอแป๊บเดียว”<br />
สายเสี่ยน้อยถูกตัดทันที ผมลุกขึ้นยืนท่ามกลางฝูงเพื่อนๆ ที่มองมา<br />
EYEY.<br />
121
อย่างล้อเลียนก่อนผมจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นสุดแขน โอ๊ยยย!!!<br />
“มีความสุขเว้ยยยยย!!!” ผมร้องตะโกนออกมาอย่างไม่อายใครจน<br />
ไอ้พัดรีบดึงแขนผมให้นั่งลงเหมือนเดิม<br />
“แหม ตอนกลับมาจากเที่ยวกับเขากูนึกว่าจะตายห่าซะแล้วนะ ดู<br />
ตอนนี้ดิ”<br />
ไอ้ปอนพูดล้อผมใหญ่จนผมทำหน้าปริ่มๆ ตอบมันแทน ผมเล่าให้<br />
เพื่อนฟังทุกอย่าง แรกๆ มันก็ไม่เชื่อผมหรอก แต่เมื่อกี้ที่เสียน้อยโทรมา<br />
บอกจะพาผมไปทานข้าวเที่ยงด้วย พวกมันถึงเชื่อ แต่ก็มิวายขัดขาผมหา<br />
ว่าเสี่ยเขาแค่ชอบยังไม่ได้รัก อีกอย่างแฟนคลับเขาก็เยอะ ไม่รู้ว่าจะโดนดัก<br />
ตบเมื่อไหร่...แต่ผมไม่สนใจหรอก ยังไงซะผมก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ ถ้าลอง<br />
ให้ได้รักใครสักคนแล้ว พวกคุณจะรู้ว่าไม่ว่าจะเจออะไรก็ไม่กลัวทั้งนั้น...<br />
ไม่นานรถหรูคุ้นตาก็ขับเข้ามาจอดเทียบหน้าตึกคณะที่ผมนั่งอยู่ บาง<br />
คนก็หยุดมองเพราะรู้ว่าเป็นรถเสี่ยน้อย ผมรีบเก็บของทันทีก่อนลาเพื่อนแต่<br />
กลับโดนพวกมันด่ากลับมา ผมเปิดประตูรถด้านฝั่งข้างคนขับก่อนจะถอด<br />
กระเป๋าออกจากตัวเพื่อเข้าไปนั่ง<br />
“เดี๋ยว!”<br />
หืม...ผมหันกลับไปตามเสียงแหลมเล็กของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอรีบ<br />
เดินเข้ามาทางผม ผมหรี่ตามองก่อนจะร้องอ๋อในใจทันที เพราะผู้หญิงตรง<br />
หน้าผมคือคนที่เสี่ยน้อยเคยมีอะไรกันในวันนั้นที่ผับในห้องนำ้ำ เธอดูจะแตก<br />
ต่างไปนิดคงเพราะไม่ได้แต่งอะไรมาก สายตาที่มองมาทางผมนั้นไม่เป็น<br />
มิตรเลยสักนิด<br />
“ทราฟคะ!”<br />
หญิงสาวเดินเข้ามาผลักผมออกไปก่อนจะก้มลงมองเข้าไปในรถ<br />
122 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
พร้อมฉีกยิ้มออกมาน้อยๆ เสี่ยน้อยลงจากรถทันทีก่อนจะมองมาทางพวก<br />
ผมอย่างหงุดหงิด<br />
“เธอมีอะไร”<br />
เสียงเข้มพูดออกมานิ่งๆ ผู้หญิงคนนั้นเดินอ้อมไปหาร่างสูงพร้อม<br />
กับกอดแขนหนาเอาไว้อย่างสนิทสนมจนผมต้องรีบข่มอารมณ์เอาไว้ไม่ให้<br />
เข้าไปกระชากเธอออกมาจากแฟนผม!<br />
“ทราฟไม่ติดต่อพิมเลยนะคะ พิมคิดถึง ไปหาที่คณะก็ไม่เจอเลย”<br />
เสียงเล็กพูดอย่างออดอ้อนไม่อายคนว่าเขาจะมองยังไง ผมมองหน้า<br />
เสี่ยน้อยนิ่งๆ ก่อนจะยกแขนกอดอกมองสถานการณ์ ร่างสูงถอนหายใจ<br />
หนักๆ แล้วดึงแขนเล็กของหญิงสาวออกจนเธอหน้าเสียไปนิด<br />
“เราตกลงกันแล้วนะ”<br />
พิมเม้มปากแน่นอย่างหัวเสียเมื่อถูกปฏิเสธกลับมา ดูท่าเธอคงจะ<br />
หวังเงินจากเสี่ยน้อยเขามากกว่าไม่งั้นคงไม่โผล่มาหาแน่ๆ เสี่ยน้อยไม่พูด<br />
พรำ่ำอะไร มองผมเป็นเชิงบอกให้ขึ้นรถก่อนจะเข้าไปนั่งก่อน ผมมองผู้หญิง<br />
คนนั้นอย่างสงสารเพราะเธอดูจะทึ่งกับความตรงๆ ของเสี่ยเขาไม่น้อย<br />
“ผมจำได้นะ ผู้หญิงคนเมื่อกี้”<br />
ผมพูดออกมาอย่างน้อยใจ ร่างสูงหันมามองผมแวบเดียวก็หันกลับ<br />
ไปสนใจข้างหน้าต่อ<br />
“แล้วไง”<br />
“ก็ผมไม่ชอบ ผมหึงนะ”<br />
ผมพูดออกไปตรงๆ ร่างสูงหัวเราะขำเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรผม<br />
กลับมา จนกระทั่งเรามาถึงร้านอาหารห้าดาว ผมไม่เคยมาหรอกแต่เสี่ยเขา<br />
เสนอพามาเอง ผมเปิดประตูรถลงไป เสี่ยเขาก็ลงตามมาก่อนจะเดินนำผม<br />
EYEY.<br />
123
เข้าไปในร้าน เราเลือกที ่นั ่งกันริมด้านในสุด บรรยากาศดีครับดูเหมือนฝน<br />
จะตกด้วย<br />
“มีเรียนบ่ายรึเปล่า”<br />
ผมพยักหน้าตอบเสี่ยน้อยไปก่อนจะสั่งอาหารที่อยากทาน ไม่มอง<br />
หน้าร่างสูงเลยสักนิดเพราะผมยังเคืองอยู่ ถึงตอนนั้นจะผ่านมาแล้วและเสี่ย<br />
เขาก็ไม่ผิด แต่ผมก็อดจะน้อยใจไม่ได้อยู่ดี มีใครที่ไหนจะทนได้ที่เห็นคนที่<br />
ชอบมีอะไรกับคนอื่น<br />
“มึงจะเก็บมาคิดทำไม มันผ่านมาแล้วนะ”<br />
เสียงเข้มพูดพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ ผมยู่ปากน้อยๆ ก่อนจะ<br />
มองอีกคนอย่างตัดพ้อ<br />
“พี่ก็รู้ว่าผมชอบ ตอนนั้นน่าจะเข้ามาปลอบใจผมนะ”<br />
“ทำไมกูต้องทำแบบนั้นด้วย”<br />
ร่างสูงพูดพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นมองผมอย่างสงสัย ผมหน้างอเข้าไป<br />
อีกเมื่ออีกคนพูดเหมือนไม่สนใจผม<br />
“เอ้า! พูดแบบนี้พี่ไม่แคร์ผมเลยงั้นดิ”<br />
“อย่ามางี่เง่า”<br />
เสียงเข้มกดตำ่ำจนทำให้ผมชะงักไปนิด เผลอเยอะอีกแล้วกู!<br />
“อะ...ขอโทษครับ”<br />
ผมพูดบอกออกไปพร้อมกับยิ้มแหยๆ ถึงในใจจะรู้สึกอยากร้องไห้ก็<br />
เถอะ ไอ้ความรู้สึกที่ว่าตัวเองไม่มีฐานะมันกลับคืนมาอีกแล้ว...เสี่ยน้อยถอน<br />
หายใจออกมาพร้อมกับยกมือลูบหน้าตัวเองอย่างคนจนมุม<br />
“กูหมายถึงตอนนั้น...ทำไมกูต้องทำแบบนั้นด้วย เพราะกูยังไม่ได้<br />
คิดอะไร แต่มันไม่ใช่กับตอนนี้”<br />
124 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมหลุดยิ้มออกมาทันที ดีใจมากๆ ที่ได้ยินร่างสูงพูดบอกแบบนั้น<br />
ถึงคำพูดเขาจะชอบทำร้ายจิตใจไปหน่อย ผมว่าเสี่ยเป็นพวกชอบแสดงออก<br />
ทางการกระทำมากกว่าคำพูด บางทีร่างสูงอาจจะเป็นคนขี้อายก็ได้ใครจะรู้<br />
“แล้วก็เลิกทำหน้างอเป็นข้อศอกหมาซักที เห็นแล้วขัดใจ”<br />
ผมหัวเราะขำออกมาเบาๆ เมื่อร่างสูงพูดแขวะผม ผมก็ไม่ได้สนใจ<br />
อะไร ลอยหน้าลอยตาอย่างนั้น สักพักอาหารที่สั่งก็นำมาเสิร์ฟ ผมมอง<br />
หน้าตามันอย่างพิจารณาเพราะไม่ค่อยชอบอาหารแพงๆ เท่าไหร่ มันค่อน<br />
ข้างไม่ถูกปากผม<br />
“จะดมแทนแดกรึไง”<br />
“พี่ทำเป็นเพื่อนผมมั้ยล่ะ”<br />
ผมพูดพร้อมเบ้ปากใส่ร่างสูงอย่างหมั่นไส้ เสี่ยน้อยหัวเราะกับคำพูด<br />
ของผม ผมมองใบหน้าหล่อที่ปกติจะนิ่งๆ ขรึมๆ แต่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้<br />
กลับยิ้มและหัวเราะ มันเหมือนฝันเลยครับ...ดีใจจนแทบจะล้น มันมีความ<br />
สุขจนบรรยายไม่ออก ไม่อยากให้ช่วงเวลาแบบนี้หมดไปเลย อยากจะอยู่<br />
แบบนี้ไปนานๆ...<br />
“จะกินกูแทนข้าวเลยมั้ยวะ”<br />
“ให้กินเหรอครับ!”<br />
ผมพูดออกมาอย่างตื่นเต้นเพราะผมหวังจะกินเสี่ยเขามาตั้งแต่เจอ<br />
ครั้งแรกแล้วน่ะ ร่างสูงมองหน้าผมเอือมๆ ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะด่าผม<br />
กลับมาเหมือนทุกทีแต่ครั้งนี้ไม่ใช่...ทำไมมันดูง่ายจนน่ากลัว...<br />
ริมฝีปากบางยกยิ้มมุมปากร้ายๆ จนผมเผลอมองไปชั่วขณะ อย่าง<br />
เท่! แถมมันทำให้ผมถึงไปถึงจูบสั่นสะท้านโลกนั่นอีก...ฮือออ...ผมต้องเป็น<br />
โรคหัวใจแน่ๆ นี่ผมยังต้องเจอเสี่ยน้อยโหมดไหนอีก...<br />
EYEY.<br />
125
ตอนที่ 11<br />
“เสี่ย ผมไม่ว่างนะครับ วันนี้มีควิซอีกแล้ว”<br />
ผมครวญครางใส่ปลายสายอย่างอ่อนระทวย เอาความจริงผมโคตร<br />
เหนื ่อย ง่วง อยากนอนโคตรๆ แถมยังอยากเจอเสี่ยน้อยด้วย นี่ก็ผ่านมา<br />
หนึ่งวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าเสี่ย ไม่ได้ออกไปทานข้าวด้วย ถึงเสี่ยเขาจะ<br />
ไม่โทรมาหาผมเลยก็เถอะ แต่ถ้าผมว่างผมจะโทรหาเขาเอง<br />
“อืม เรียนแหละดีแล้ว กูเองก็จะเข้าเรียนแล้วเหมือนกัน”<br />
ผมร้องหงิงๆ ใส่โทรศัพท์ไปอีก ได้ยินเสียงทุ้มหัวเราะขำกับท่าทีของ<br />
ผม แค่นั้นก็ทำให้ผมยิ้มไปทั้งวันแล้วล่ะ ผมอะบอกเสี่ยเขาทุกเช้ากลางวัน<br />
เย็นเลยว่าคิดถึงมาก แต่เสี่ยเขาก็ไม่เคยบอกผมกลับหรอก ผมรีบบอกลา<br />
ร่างสูงทันทีเมื่ออาจารย์เข้ามาสอนเรียบร้อย เพื่อนๆ ผมก็สภาพไม่ต่างกัน<br />
ดีหน่อยที่วันนี้ดูท่าจะมีแค่คลาสเช้า แต่ถ้าอาจารย์เปลี่ยนใจนี่จบเห่ กะจะ<br />
ไปเซอร์ไพรส์เสี่ยเขาซะหน่อย<br />
“แหมๆ กูล่ะอิจฉาพวกมีความรักจริงๆ”<br />
126 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมเหล่ตามองเพื่อนสาวผมเอง ไอ้ปอนมันมองจิกผมอย่างนางมาร<br />
ร้าย ผมยู่ปากใส่มันน้อยๆ ก่อนจะยักไหล่ไม่แคร์<br />
“กูนึกว่าพวกที่มีความรักหน้าตาจะดูดีขึ้นซะอีกนะ แต่พอเจอ...<br />
เอิ่มนะ”<br />
“มึงว่ากูเหรอ!”<br />
ผมหันขวับไปถามไอ้พัดทันที ก่อนจะมองมันอย่างเคืองๆ นี่ถ้า<br />
อาจารย์ไม่สอนอยู่ผมบีบคอมันจริงๆ ด้วย ไอ้พัดมันยิ้มกวนๆ มาให้ก่อน<br />
จะหันไปนินทาผมกับไอ้ปอนซะสนุกสนาน ส่วนผม! ก็เก็บคำที่มันพูดมา<br />
คิดมาก...<br />
พอเลิกคลาสเช้า นักศึกษาทุกคนดีใจกันใหญ่ที่ไม่มีต่อคาบบ่าย ผม<br />
เองก็อยากจะดีใจกับเขาอยู่หรอกถ้ามีแรงเหลือ กลุ่มผมเดินเข้ามาในโรง<br />
อาหารของคณะแพทย์ ไอ้พัดเลือกที่นั่งให้ก่อนที่เราจะเดินไปหาอาหารทาน<br />
กันแล้วเดินกลับมานั่งรวมกันที่โต๊ะเหมือนเดิม<br />
“แม่ง ทำไมวันนี้ข้าวไม่อร่อยแบบนี้ คงเพราะกูคิดถึงเสี่ยน้อยแน่ๆ”<br />
ไอ้พัดหันมามองหน้าผมเอือมๆ ทันที ผมก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว<br />
ก่อนจะโดนไอ้ปอนมันแซวว่ายังไม่ได้เป็นแฟนยังขนาดนี้ถ้าเป็นจะขนาดไหน<br />
ผมว่าผมคงฟินตัวแตกทุกวันแน่ๆ ครับ<br />
“แล้วมึงจะไปหาเสี่ยเขาปะ”<br />
ไอ้ปอนถามพร้อมกับเคี้ยวข้าวในปากไปด้วย ผมพยักหน้าตอบมัน<br />
นิ่งๆ ก่อนจะเลิกคิ้วมองมันอย่างสงสัย<br />
“ไปดิ ทำไม”<br />
“ก็ไม่มีอะไร แค่เดี๋ยวนี้ข่าวแม่งรั่วไปทั่วว่าเสี่ยเป็นเกย์”<br />
“หา ก็เรื่องจริงนี่หว่า หึๆ”<br />
EYEY.<br />
127
“ไอ้พัด เพื่อนมึงแม่งพูดออกมาไม่อายปากจริงๆ”<br />
ผมหันไปหัวเราะใส่ไอ้พัดอีกคน มันสองตัวทำหน้าตากลัวผมซะจน<br />
ผมเริ่มจะหมั่นไส้ เดี๋ยวจะเก็บไปนินทากับไอ้ฟิกเลยคอยดู ไอ้ฟิกมันก็ยัง<br />
เล่นแต่เกมในมือถือครับ ไม่ยอมพูดคุยอะไรกับเพื่อนเลย<br />
“แล้วยังไง กูก็ไม่เห็นว่าเสี่ยเขาจะสนใจคำพูดคนอื่นเลย เสี่ยของกู<br />
โคตรจะแมน!”<br />
“ไหนบอกเขาเป็นเกย์ไงวะ”<br />
“พูดไปงั้น ความจริงเขาชอบผู้ชายคนเดียวและคนคนนั้นก็คือกูไง”<br />
แค่กๆๆ<br />
สองสาวทำท่าสำลักข้าวอย่างโอเวอร์ทันทีที่ผมตอบคำถามไป ผม<br />
มองพวกมันอย่างเคืองๆ แต่ก็อดจะขำกับคำพูดตัวเองไม่ได้ ไอ้คนที่เคย<br />
แมนๆ คบผู้หญิงมาก่อนนี่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ครับ แค่ผู้ชายคนเดียวก็<br />
เปลี่ยนผมได้ถึงขนาดนี้...<br />
ความจริง....ตั้งแต่วันที่เสี่ยมารับผมหน้าคณะ ผมก็ถูกเอาไปนินทา<br />
ทุกวัน ขนาดเพื่อนในห้องเดียวกับผมก็เริ่มจะไม่ชอบขี้หน้าผมแล้ว ดีที่มี<br />
พวกไอ้พัดคอยกันให้ ผมไม่อยากมีเรื่องเพียงเพราะเขาชอบคนคนเดียวกัน<br />
กับผม เห็นแบบนี้ผมก็ไม่ได้จะไปตบตีกับใครเพื่อแย่งผู้ชายหรอกนะครับ<br />
ผมยังยืนยันว่าตัวเองแมนเต็มร้อย...เดินไปไหนมาไหนหลายคนก็มองมา<br />
บ้างแต่ผมจะใส่หน้ากากอนามัยมากกว่าเลยไม่ค่อยมีใครจำได้...และก็มี<br />
ครั้งหนึ่งที่พวกเขาพูดกัน<br />
“แกๆ ได้ยินข่าวว่าพี่ทราฟเขามีแฟนแล้วเป็นผู้ชายอะ หน้าเห่ย<br />
ชะมัด”<br />
“จริงเหรอ เสี่ยน้อยน่าจะเหมาะกับพี่เพลสมากกว่านะ ถ้าเป็นคนนี้<br />
128 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ฉันเชียร์อะ”<br />
“รับไม่ได้! ทำไมต้องผู้ชาย ฉันจะแชตไปถามเสี่ยเดี๋ยวนี้เลย ฮือ”<br />
“ผู้ชายที่ว่าเรียนหมอด้วยนะ หน้าตาแต่ละวันที่ฉันแอบไปส่องดู<br />
โอ๊ยยย ไม่อยากจะเมาท์ย่ะ ฉันยังดูดีกว่าเลยเธอ!”<br />
“โหยยย นี่ขนาดเธอยังดูดีกว่า ฉันว่าผู้ชายคนนั้นต้องอุบาทว์แน่ๆ<br />
ฮ่าๆ”<br />
และก็อีกมากมายสารพัดความขี้เหร่ของผม...หายสงสัยยังล่ะว่า<br />
ทำไมผมต้องเก็บคำพูดไอ้พัดมันมาคิดมาก เห็นผมร่าเริงทุกวันมันอาจจะ<br />
แค่การแสดงก็ได้ ผมเองก็อยากจะเปลี่ยนตัวเองให้เหมาะกับเสี่ยเขา อยาก<br />
ถูกเชียร์ให้คู่กับเสี่ยน้อย...อยากถูกชมว่าคู่นี้น่ารักจัง...ฟินจังเลย...แต่มันก็<br />
เป็นได้แค่ความคิดก็ผมยังเรียนหนักอยู่แบบนี้แทบจะไม่มีเวลาดูแลตัวเอง<br />
เลยล่ะครับ<br />
“เฮ้อออ...” ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ จู่ๆ ก็ทานอาหารไม่ลง พวก<br />
ไอ้พัดมองหน้าผมอย่างงงๆ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม หน้าผมคงจะเศร้าหมอง<br />
มากเกินไปแล้ว<br />
“เดี๋ยวกูไปเข้าห้องนำ้ำก่อน”<br />
พวกมันพยักหน้ารับก่อนจะมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง ผมเบ้ปาก<br />
ใส่พวกมันก่อนจะโดนไอ้ปอนตบก้นมาที ผมด่ามันแล้วรีบชิ่งหนีไปที่ห้องนำ้ำ<br />
ใกล้โรงอาหาร จัดการทำธุระก่อนจะเดินออกมาส่องดูหน้าตัวเองในกระจก<br />
“ไอ้แพนด้าระดับบอส!”<br />
ผมด่าตัวเองไม่ดังมากนักก่อนจะยืดแก้มตัวเองเล่น หน้าผมก็ไม่มี<br />
สิวนะครับเพียงแค่มันโทรม...ตาเป็นหมีแพนด้าแค่นั้นเอง ยิ่งบวกกับทรง<br />
ผมฟูๆ ด้วย สักวันต้องเปลี่ยนชื่อเป็นกังฟูแพนด้าแล้วล่ะครับ<br />
EYEY.<br />
129
ปึก!<br />
“โอ๊ยยย เจ็บนะ”<br />
ผมอุทานออกมาเสียงดังลั่นทันทีที่เดินชนอกแข็งๆ ของใครก็ไม่รู้<br />
ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างเคืองๆ ก่อนจะชะงักไปนิดเมื่อผู้ชายที่ยืน<br />
อยู่ตรงหน้าผมคือ...พลัส อดีตเดือนคณะนิเทศ! ปีสอง อายุเท่าผมเนี่ยแหละ<br />
ครับ แต่หุ่นเขาช่าง...สูงหล่อ เอ๊ะ หรือสวย...ผมยาวประบ่า แถมยังดูดีซะ<br />
จนผมเริ่มแสบตา แต่ติดตรงที่เขาค่อนข้างจะหยิ่ง...และสำอาง...ออกจะ<br />
ผู้ดีรวยล้นฟ้าพอๆ กับเสี่ยน้อย ชื่อเสียงเองก็เช่นกัน ไม่ใช่ว่าผมจะบอกว่า<br />
เสี่ยน้อยไม่ดีนะ เสี่ยน้อยดีกว่าอยู่แล้วน่า คึๆ แต่คนตรงหน้าก็แอบน่ากลัว<br />
เหมือนกันแฮะ<br />
“ขอโทษที มองไม่เห็น เตี้ยเกิน”<br />
นำ้ำเสียงเหนื่อยๆ พูดพร้อมกับมองผมด้วยหางตา เน้นว่าหางตา!<br />
แต่อะไรก็ไม่เท่ากับคำพูดของอีกคน<br />
“ฮะ...”<br />
ผมอ้าปากเหวอๆ ทันที ร่างสูงเดินผ่านไปเข้าห้องนำ้ำอย่างไม่แยแส<br />
อะไร ผมสะอึกแล้วสะอึกอีกกับคำพูด ไอ้หน้าตาดีๆ นี่มันไม่มีความหมาย<br />
อะไรเลยใช่มั้ยครับ...<br />
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะอย่างมึนๆ พวกไอ้ปอนจัดการเก็บจานข้าวผม<br />
เรียบร้อยรวมทั้งของมันด้วย คือผมยังกินไม่หมด...<br />
“มึงจะไปหาเสี่ยเลยเปล่าวะ”<br />
ผมพยักหน้าตอบไอ้พัดมันก่อนที่จะถูกด่ามาอีกสองสามประโยค แต่<br />
ก็ประโยคเดิมแหละครับ ไม่แรดก็แรด ผมลาเพื่อนๆ ก่อนจะเดินแยกออก<br />
มาคนเดียวตรงไปที่คณะวิศวะทันที ผมก้มหน้าก้มตาเดินเมื่อเริ่มเข้ามาถึง<br />
130 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
คณะวิศวะเพราะคนที่นี่เริ่มจะรู้แล้วว่าผมคิดยังไงกับเสี่ยน้อยเขา ฮึ่ยยย จะ<br />
มองทำไมเนี่ย ผมเดินหน้ายุ่งเข้าไปหาเสี่ยที่นั่งรวมกับเพื่อนๆ อยู่หน้าคณะ<br />
เหมือนเคย เสี่ยเขาดูจะแปลกใจไม่น้อยที่เห็นผมที่นี่ ผมอุตส่าห์จะอารมณ์<br />
ดีมาหาเสี่ยเขาแล้วแท้ๆ<br />
ฟุ่บ!<br />
“อ้าว ไอ้ถ้วยมาไงวะ”<br />
ผมนั่งลงข้างเสี่ยเขาก่อนจะพยายามปรับอารมณ์ ไอ้อชิมันก็ปาก<br />
สุนัขเหมือนเคยครับ ผมแทบจะไม่เรียกมันว่าพี่เลยจริงๆ ก็ดูหน้ามันสิ กวน<br />
อะ<br />
“เดินมา”<br />
ผมตอบกลับไปนิ่งๆ จนพี่พิ้งค์ที่นั่งมองอยู่ถึงกับขำออกมา<br />
“คึๆ น้องชามตลกจัง”<br />
“พูดดีๆ”<br />
ผมหันไปยู่ปากใส่เสี่ยน้อยที่พูดดุผมขึ้นมา ไอ้อชิแม่งก็หัวเราะ<br />
ชอบใจใหญ่ นี่สินะครับ หัวเราะทีหลังดังกว่า<br />
“แล้วไม่มีเรียนรึไง”<br />
ผมส่ายหน้าตอบร่างสูงไปก่อนจะมองอีกคนด้วยสายตาอ้อนๆ แหม<br />
ผมโคตรจะลงทุนเลยนะ!<br />
“ไม่ครับ เลิกคลาสเช้าแล้ว ผมอุตส่าห์มาเซอร์ไพรส์เลยน้า ดีใจมั้ย<br />
ครับ”<br />
“หึๆ เซอร์ไพรส์ของมึงเหรอวะ ทำหน้าบูดมาแต่ไกล”<br />
“ผมก็ทำไปงั้นๆ แหละเสี่ยจะได้แปลกใจไง”<br />
“เหรอ...”<br />
EYEY.<br />
131
ผมพยักหน้าหงึกหงักทันที ไม่อยากพูดให้เสี่ยเขาโกรธแทนหรอก<br />
ครับ ผมรู้ว่าเสี่ยแคร์ผมมากแค่ไหน นี่ถ้ารู้ว่าผมถูกแฟนคลับเขาตามมอง<br />
แบบจิกๆ อยู่เขาต้องออกมาปกป้องผมแน่ๆ เลย ผมเองก็ไม่อยากให้พวก<br />
เขาผิดใจกัน<br />
“แล้วพี่มีเรียนอีกรึเปล่า”<br />
“ไม่หรอก แต่มีซ้อมบาส ซ้อมให้พวกปีหนึ่งในชมรมน่ะ”<br />
เสียงเข้มพูดพร้อมกับหันไปคุยเรื่องเกี่ยวกับรุ่นน้องในชมรมกับไอ้อชิ<br />
ดูๆ ไปมันก็เป็นงานเป็นการเหมือนกันนะครับ ไอ้อชิน่ะ คึๆ ผมหุบยิ้มทันที<br />
ที่ถูกมันมองเหมือนจะรู้ว่าผมนินทามันอยู่ ก่อนจะหันไปพูดกับพี่พิ้งค์ต่อ<br />
ไม่นานเราก็ย้ายกันไปที่ชมรมบาสของเสี่ยน้อยเขา ปีสุดท้ายแล้ว<br />
รู้สึกจะทุ่มเทกับทุกสิ่งจริงๆ ครับ ผมล่ะอดจะทึ่งไม่ได้เลย แฟนผมนี่หล่อ<br />
ทั้งกายและใจจริงๆ ครับ ผมเดินเข้าไปนั่งข้างสนามกับพี่พิ้งค์ ได้แต่มอง<br />
เสี่ยน้อยที่เดินแยกออกไปคุยกับคนอื่นๆ ในทีมและรุ่นน้อง แฟนคลับบาง<br />
คนที่ว่างก็เริ่มทยอยกันเข้ามาเรื่อยๆ มีคนชอบไอ้อชิด้วยครับผมเพิ่งรู้เมื่อ<br />
กี้ตอนที่มันเดินออกไปโปรยยิ้ม พูดจาหวานๆ ใส่ จนกระทั่งเสี่ยจัดการพูด<br />
คุยเสร็จก็ดูเหมือนจะทำการแข่งขันกัน ก่อนทุกคนจะแยกตัวออกไปเปลี่ยน<br />
เสื้อผ้า ผมนั่งคุยเล่นกับพี่พิ้งค์จนกระทั่งเกมเริ่มผมกับพี่พิ้งค์รีบเข้าไปยืน<br />
ข้างสนามทันที<br />
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นทันทีที่เสี่ยน้อยจับลูกบาส...ใช่ครับ แค่จับลูก<br />
ผมเองก็อยากจะยืนกรี๊ดกับเขาซะเหลือเกิน<br />
“แหม นำ้ำลายหยดอีกแล้วนะน้องชาม คึๆ”<br />
“อ๊ะ จริงเหรอครับ!” ผมรีบยกมือเช็ดปากตัวเองทันทีก่อนจะต้อง<br />
หน้าเสียเมื่อถูกร่างเล็กด้านข้างแซวเล่น ไอ้ผมก็เป็นคนเชื่อคนง่ายซะด้วยสิ<br />
132 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
พี่พิ้งค์หัวเราะคิกคักใหญ่เลยที่แกล้งผมได้<br />
“เอ่อ...พี่พิ้งค์ แล้วเสี่ยเขาจะลงแข่งกีฬาคณะมั้ยครับ”<br />
“หือ? อ้อ ไม่ลงหรอก ถึงตอนนั้นทราฟเขาก็คงได้ไปฝึกงานแล้วล่ะ”<br />
ผมเบะปากเล็กน้อยอย่างนึกเสียดายเพราะผมไม่เคยเห็นเสี่ยน้อย<br />
เขาแข่งขันจริงๆ จังๆ สักทีนี่นา น่าจะรู้จักกันให้เร็วกว่านี้<br />
“จริงเหรอครับ...แต่ผมอยากเห็นจัง”<br />
“ขอทราฟเลยสิ พี่ว่าถ้าน้องชามขอทราฟน่าจะยอม”<br />
“ผมมิอาจหรอกครับ”<br />
ผมยิ้มแหยๆ ส่งไปให้ทันที ก่อนจะพูดปดออกไป ใครว่าไม่กล้าล่ะ!<br />
เดี๋ยวแข่งเสร็จผมจะขอเลยครับ<br />
“ฮึ่ยยย เรานี่นะ กล้าๆ หน่อย”<br />
“ครับ”<br />
พี่พิ้งค์ยิ้มรับ เราหันไปสนใจการแข่งขันตรงหน้าต่อ ตอนนี้ทีมเสี่ย<br />
น้อยเขาเริ่มนำแล้วแต่ดูเหมือนอีกทีมก็มีรุ่นน้องเก่งๆ ด้วย ผมอดจะทึ่งไม่<br />
ได้ ก็ดูเด็กปีหนึ่งสิ ตัวโตด้วยสูงด้วย แถมหน้าตาก็ดี แบ่งมาให้ผมบ้างก็ได้<br />
นะครับ เสียงกรี๊ดดังขึ้นทุกครั้งที่เสี่ยน้อยเขาชู้ตได้ แต่ดูเหมือนไอ้อชิจะเก่ง<br />
มากเพราะมันชู้ตสามแต้มติดกันสามลูกแล้ว ผมมองร่างสูงที่กำลังไล่ตาม<br />
บอลจากรุ่นน้องตัวใหญ่ที่ผมพูดถึงอยู่ ทั้งรับทั้งรุก เสี่ยเขาเก่งมากแต่อีกคน<br />
ก็ไม่แพ้กัน เสียงรองเท้ายี่ห้อดังดังเสียดสีกับพื้นจนส่งเสียงเอี๊ยดๆ เสียวฟัน<br />
ดูท่าแล้วลูกนี้ถ้าใครได้ไปก็เหมือนจะเปลี่ยนเกมไปเลยเพราะทั้งคู่จริงจัง<br />
แถมยังไม่มีใครยอมใคร<br />
ผมอดจะตื่นเต้นไม่ได้เมื่อเด็กนั่นเริ่มเลี้ยงลูกมาทางผมอย่างรวดเร็ว<br />
เสี่ยน้อยเองก็เช่นกัน ผมรู้สึกปริ่มๆ เมื่อเหงื่อเริ่มไหลลงตามหน้าอกเสี่ยเขา<br />
EYEY.<br />
133
แล้ว!<br />
เอี๊ยดๆ...ตุบๆๆ<br />
ตุบ!<br />
เอี๊ยดดด!<br />
“อ๊ากกก!!!”<br />
“กรี๊ดดด!”<br />
หัวใจผมเต้นระทึกก่อนจะเปลี่ยนเป็นตื่นตกใจ ผมร้องสุดเสียงทันที<br />
ที่การแย่งลูกเริ่มเหมือนจะออกนอกสนามแต่ความเร็วของทั้งคู่ทำให้เสี่ยน้อย<br />
วิ่งเลยมาที่ผม เด็กนั่นหลบทันแต่เสี่ยก็ไม่ได้บอล ร่างสูงที่ลดความเร็วลง<br />
ไม่ทันวิ่งเข้ามาจะชนกระแทกเข้ากับตัวผม ผมได้แต่หลับตาปี๋เพราะร่างสูง<br />
ใหญ่ถ้าทับมามีหวังผมกระอักเลือดแน่ๆ ครับ<br />
หมับ!<br />
ผมรับรู้แรงกอดรัดจากร่างสูงของเสี่ยน้อยทันที กลิ่นเหงื่ออ่อนๆ<br />
จากตัวเขาทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจ ก่อนจะค่อยๆ ลืมตามอง เสียงรอบ<br />
ข้างเงียบสนิท ผมตั้งสติได้ก็รู้เลยว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ล้มลงแต่เป็นร่างสูงที่<br />
รวบตัวผมไปกอดแล้วเบรกเท้าทัน<br />
“เป็นอะไรรึเปล่า แฮ่กๆ”<br />
มือหนาลูบหน้าลูบตาผมพร้อมกับถามออกมาอย่างร้อนรน ผมส่าย<br />
หน้าไปมาทันที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างสูงรวบตัวผมเข้าไปกอดไว้อีกครั้งก่อน<br />
จะยกแขนบอกขอเวลานอก แฟนคลับเสี่ยต่างส่งเสียงฮือฮาดังลั่นโรงยิม แต่<br />
เสี่ยไม่สนใจโอบไหล่ผมเดินเร็วๆ ไปนั่งข้างสนามทันที ตอนนี้ทั้งตกใจแถม<br />
ดีใจจนมันสับสนปนเปไปหมด พี่พิ้งค์เองก็ดูจะตกใจไม่แพ้ผมเช่นกัน ร่าง<br />
สูงกดไหล่ผมให้นั่งลงข้างๆ เขา มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเองพร้อมรับ<br />
134 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผ้าเช็ดหน้าจากพี่พิ้งค์มาเช็ดตามตัว<br />
“เฮ้ย มึงยังจะลงมั้ยวะ”<br />
ไอ้อชิรีบวิ่งเข้ามาถามเสี่ยน้อยพร้อมทำสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยที่เกม<br />
ถูกหยุดกะทันหัน<br />
“ให้คนอื่นลงแทนไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป”<br />
“แม่ง ไม่มีมึงเราก็อาจจะเสียเปรียบเด็กนั่น!”<br />
“มึงจะหงุดหงิดทำไม”<br />
ผมเองก็รู้สึกสงสัยเหมือนเสี่ยน้อยเช่นกัน ไอ้อชิมันชะงักไปนิดก่อน<br />
จะหันไปมองรุ่นน้องพร้อมปล่อยรังสีอาฆาตออกมาเต็มที่<br />
“ก็มันมองกู...เออแม่ง! ช่างเหอะ เดี๋ยวกูให้คนอื่นลงแทน”<br />
ผมกับเสี่ยน้อยได้แต่มองมันอย่างไม่เข้าใจ ไอ้อชิเดินแยกออกไปคุย<br />
กับทีม ผมหันไปมองเสี่ยน้อยก่อนจะรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันทีเพราะเสี่ยเขา<br />
มองผมอยู่ก่อนแล้ว<br />
“เจ็บรึเปล่า”<br />
“ไม่ครับ”<br />
“เฮ้อ...ดีแล้ว”<br />
ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอกเหมือนเรื่องเมื่อกี้จะทำให้เสี่ยเขา<br />
ใจหายไม่น้อย นี่ผมดีใจมากๆ เลยนะ!<br />
“ห่วงผมเหรอ”<br />
ผมยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะเริ่มรู้สึกคลายอาการเกร็งๆ จาก<br />
เหตุการณ์เมื่อกี้ลง แค่เห็นสีหน้าและท่าทางเสี่ยที่เขาแสดงออกว่าเป็นห่วง<br />
ผมขนาดไหนผมก็แทบจะลืมเรื่องทั้งหมดแล้วครับ!<br />
“ไม่ห่วง หึๆ”<br />
EYEY.<br />
135
“ปากแข็งว่ะ”<br />
ผมยู่ปากน้อยๆ ก่อนจะถูกมือหนายกขึ้นมาบีบปากแรงๆ ผมได้แต่<br />
แยกเขี้ยวใส่ร่างสูงเพราะไม่กล้าเข้าไปทำอะไร ถึงคำพูดจะดูเจ็บแต่สีหน้า<br />
เสี่ยเขาดูไม่ได้จริงจังกับคำพูดของเขาเลย ผมขอมโนไปก่อนเลยว่าเสี่ยเขา<br />
เป็นห่วงผม<br />
“ขอโทษนะคะ หนูขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย”<br />
ผมกับเสี่ยหันไปมองผู้หญิงปริศนาที่หน้าแดงตลอดเวลาที่มองเขา<br />
ผมขอเดาว่าคงเป็นแฟนคลับของเขา เสี่ยน้อยพยักหน้าตอบรับเบาๆ ก่อน<br />
จะมองอีกฝ่ายนิ่งๆ แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะยืนเขินไปแล้วครับ มือไม้เริ่ม<br />
เลื้อยไม่รู้จะวางไว้ที่ไหน<br />
“ค่ะคือ เสี่ยน้อยกับพี่คนนี้เป็นแฟนกันเหรอคะ...อ๊ะ ไม่ตอบก็ได้นะ<br />
คะ”<br />
ร่างบางตรงหน้ารีบยกมือส่ายหน้าไปมาเหมือนกลัวเสี่ยน้อยเขาจะ<br />
งับหัวเอา เสียงหัวเราะจากร่างสูงด้านข้างผมดังขึ้นทันที ผมกับผู้หญิงคน<br />
นั้นหันไปมองเสี่ยอย่างไม่เข้าใจเพราะมันไม่มีอะไรน่าขำเลย...ผมเองก็กลัว<br />
คำตอบจากร่างสูงเช่นกัน....แต่ก็ต้องยอบรับสถานะแหละครับเพราะมันคือ<br />
ความจริงที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน<br />
“เธอคิดยังไงล่ะ ก็เป็นแบบนั้นแหละ”<br />
หัวใจผมกระตุกวูบทันทีก่อนจะมองเสี่ยอย่างเหวอๆ เสียงเชียร์บาส<br />
ทั่วโรงยิมเงียบลงทันที ผมคิดว่าแฟนคลับเสี่ยบางคนคงจะผลักดันให้น้อง<br />
ผู้หญิงคนนี้เข้ามาถามแล้วต่างก็รอฟังคำตอบ แต่คำตอบจากร่างสูงมัน<br />
กำกวมและผมคิดว่าทุกคนในนี้คิดแล้วแน่ๆ ว่าผมกับเสี่ยเป็นแฟนกัน<br />
“พะ พี่...แต่...”<br />
136 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“แต่อะไร”<br />
ผมอึกอักพูดไม่ออกทันทีเพราะในใจมันก็สับสน ไม่อยากให้ใครมา<br />
รังเกียจเสี่ยน้อยเขา ตอนนี้ข่าวลือเสียๆ หายๆ ต่างก็ดังไปทั่ว ผมไม่ชอบ<br />
หรอกนะ คนที่เคยรักแล้วอยู่ๆ กลับมาเกลียดกันแบบนี้ เสี่ยเขาจะถูกมอง<br />
ยังไงล่ะ...ขนาดผมยังรับไม่ได้เลยนะที่ถูกมองเหยียดหยามแบบนั้น<br />
“ขอบคุณมากๆ เลยค่ะที่ตอบคำถามหนู”<br />
เสียงเล็กของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นพร้อมกับไหว้ขอบคุณเสี่ยเขาก่อน<br />
จะรีบวิ่งออกไปหาเพื่อน บางคนก็ยังคงอึ้งไม่หาย ผมได้แต่ก้มหน้าทำหน้า<br />
นิ่วคิ้วขมวดอย่างคนคิดหนักทันที<br />
“กูถามว่าแต่อะไร”<br />
ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบเงยหน้าส่งยิ้มที่ห่วยที่สุดให้ร่างสูงจนเสี่ย<br />
น้อยเองก็เริ่มเครียด แต่สายตาที่มองผมทะลุขนาดนั้นคงรู้แล้วล่ะครับผม<br />
ว่า<br />
“ปะ เปล่าครับ”<br />
“โกหก”<br />
ผมเสมองไปทางอื่นทันที ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆ จาก<br />
ร่างสูงด้านข้าง<br />
“กูไม่แคร์คนอื่นหรอก หรือมึงแคร์คนอื่นมากกว่าแคร์กูล่ะ”<br />
ผมหันขวับไปมองหน้าเสี่ยน้อยทันที ไอ้นำ้ำเสียงน้อยเนื้อตำ่ำใจนั่นมัน<br />
อะไร! ฮือ ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่สนใจคนอื่นมากกว่าเสี่ย ทั้งๆ ที่ผมควร<br />
จะด้านแล้วแท้ๆ แต่กลับเป็นร่างสูงที่มั่นใจและเข้มแข็งกว่าผมนัก<br />
“ผมแคร์พี่จะตายไป ผมไม่คิดมากแล้วครับ ขอโทษนะครับ”<br />
ผมรีบออเซาะร่างสูงทันทีพร้อมกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะถูกมือหนา<br />
EYEY.<br />
137
ยกขึ้นมาขยี้หัวผมแรงๆ อย่างหมั่นไส้จนผมได้แต่ทำหน้ายุ่งๆ ส่งไปให้ ร่าง<br />
สูงหัวเราะนิดๆ กับท่าทีผม แต่อะไรก็ไม่เท่ารอยยิ้มเอ็นดูครั้งแรกในชีวิตที่<br />
ผมเคยเห็นแล้วมันทำให้ใจเต้นแรงขนาดนี้...<br />
“มีอะไรก็พูด อย่าให้กูเดาเอาเอง อย่าลืมว่ามึงเป็นคนที่กูชอบ”<br />
O///O!<br />
138 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ตอนที่ 12<br />
“ไปซ้อมได้แล้วครับ”<br />
ผมพูดเสียงเบาตอบร่างสูงไปก่อนจะก้มหน้างุด ตอนนี้หน้าผมต้อง<br />
แดงมากแน่ๆ เลยครับ งื้อออ ทำไมชอบทำให้ผมจะบ้าตายด้วยนะ เสียง<br />
ทุ้มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะลุกเดินเข้าไปรวมกับกลุ่มเพื่อน พี่พิ้งค์ขยับเข้ามา<br />
นั่งใกล้ผมทันทีก่อนจะมองผมด้วยสายตาล้อเลียน ผมหันหน้าไปมองอีก<br />
ด้านอย่างเขินๆ ผมเป็นผู้ชายนะโว้ย แล้วเป็นอะไรเนี่ย<br />
RRRR RRRR<br />
ผมล้วงมือหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นชื่อที่<br />
โชว์อยู่เพราะปกติมันน่าจะนอนอุตุอยู่ในห้องนอนตัวเองแล้วแท้ๆ ผมกดรับ<br />
สายไอ้ปอนทันที<br />
“ฮัลโหล”<br />
“อยู่ไหนวะ”<br />
“อยู่โรงยิม เสี่ยเขาซ้อมบาสอยู่”<br />
EYEY.<br />
139
“แหม่ เดี๋ยวกูไปหานะ”<br />
“อ้าว ไม่ได้กลับบ้านเหรอวะ”<br />
“เออน่า พอดีกูอยากเจอพี่พิ้งค์อะ”<br />
“นึกคึกนะมึง กูนึกว่าลืมพี่เขาไปซะแล้ว”<br />
“ไม่โว้ยยย แค่นี้แหละย่ะ”<br />
ผมเบ้ปากใส่โทรศัพท์ก่อนจะเก็บเข้าที่เดิม หันกลับมาสนใจเชียร์ทีม<br />
เสี่ยน้อยเขากับพี่พิ้งค์ต่อ ตอนนี้แฟนคลับเสี่ยเขาก็มองมาทางผมบ้างแต่ผม<br />
ก็ไม่ได้สนใจ เพราะยังไงซะคนที่ผมแคร์ความรู้สึกที่สุดก็กำลังอยู่ตรงหน้า<br />
ผม อิจฉาหุ่นลำ่ำๆ นั่นจัง<br />
ไม่นานไอ้ปอนก็เดินสวยเข้ามาในโรงยิม ผมเบิกตาทันทีที่เห็นมันถือ<br />
กล่องเค้กเข้ามาด้วย ไอ้ปอนเดินยิ้มสวยเข้ามาแต่ไกล ผมเองก็ยิ้มให้มัน<br />
อย่างเป็นมิตรแต่ก็ต้องยิ้มค้างเมื่อมันเดินเลยผมเข้าไปหาพี่พิ้งค์ที่กำลังนั่ง<br />
เชียร์เพื่อนๆ อยู่ ก่อนมันจะนั่งลงแทรกกลางระหว่างผมกับพี่พิ้งค์จนเป็น<br />
ผมที่ถูกเบียดให้ขยับออกห่าง ผมมีเพื่อนน่ารักจังเลยครับ...<br />
“พี่พิ้งค์ ปอนซื้อเค้กมาให้ค่ะ”<br />
“เอ๋ ลำบากน้องปอนเปล่าๆ น่า เกรงใจจัง”<br />
เดี๋ยวๆ พี่พิ้งค์นั่นเกรงใจเหรอครับ พี ่พิ้งค์รับเค้กไปถือไว้พร้อมกับ<br />
มองด้วยสายตาวาววับจนผมอดจะทึ่งไม่ได้ว่า ไปรู้จักกันตอนไหนวะ! ไอ้<br />
ปอนหันมายักคิ้วใส่ผมสองสามทีก่อนจะหันไปคุยกับพี่พิ้งค์ต่อ<br />
“เดี๋ยวๆ ผมขอเบรกก่อน”<br />
ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาพี่พิ้งค์หันมามองผมอย่างสงสัย ไอ้ปอนมันก็<br />
มองผมครับแต่มันมองแบบจิกกัดผมอยู่<br />
“มีอะไรเหรอน้องชาม”<br />
140 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“คือ พี่พิ้งค์กับไอ้ปอน เอ่อ...ไปรู้จักกันตอนไหนอะครับ”<br />
ผมทำหน้าเหลอหลาก่อนจะถูกไอ้ปอนสะบัดหน้าใส่นิดๆ มองผม<br />
ด้วยสายตาประมาณ กูไม่น่ามีเพื่อนโง่แบบมึงเลย...พี่พิ้งค์ถึงกับหัวเราะขำ<br />
ออกมา<br />
“พอดีน้องปอนเขาทักพี่มาในเฟซน่ะ”<br />
พี่พิ้งค์ตอบยิ้มๆ ไอ้ปอนถึงกับหน้าเสียไปเลยครับ<br />
“อ่อ...แบบนี้นี่เอง”<br />
ผมกลั้นหัวเราะสุดพลังก่อนจะถูกไอ้ปอนหยิกเข้าที่สีข้าง เจ็บนะครับ<br />
แต่ขำมากกว่า รู้สึกชนะโคตรๆ อะ<br />
“กระจอก สัด”<br />
ผมกระซิบกับไอ้ปอนไม่ดังมากนักแต่พี่พิ้งค์ไม่ได้ยินแน่นอน ไอ้ปอน<br />
มันทำหน้าจะร้องไห้ออกมาซะตรงนั้น ผมล่ะอยากไปเมาท์กับไอ้พัดจริงๆ<br />
ครับ พี่พิ้งค์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรว่าถูกเพื่อนผมจีบอยู่ก็คุยหัวเราะคิกคักกันปกติ<br />
เราสามคนหันไปสนใจเกมบาสตรงหน้า จนกระทั่งแต้มเสี่ยน้อยที่ทิ้งห่าง<br />
หนึ่งคะแนนก็ชนะไปอย่างฉิวเฉียด ไอ้อชิดูจะหัวเสียสุดๆ เลยครับ จนผม<br />
ไม่กล้าแซวว่าแต้มห่างน้อยไปนะ เสี่ยน้อยเดินเข้ามาหาผมก่อนจะรับ<br />
ผ้าเช็ดหน้ากับนำ้ำไปดื่ม ผมยิ้มให้ร่างสูงจนตาหยีก่อนจะถูกมือหนายกขึ้น<br />
มายีหัวแรงๆ<br />
“ฮึ่ยยย ผมยุ่งหมดแล้ว!”<br />
“หึ มันยุ่งอยู่แล้วต่างหาก”<br />
ผมเบะปากน้อยๆ ก่อนจะรีบยกมือปิดปากตัวเองเพราะเสียวกลัว<br />
โดนบีบปากอีก ผมล่ะอยากจะรู้จริงๆ ทำไมชอบยีหัว บีบปากผมนัก! แต่<br />
ก็รู้สึกดี เสี่ยน้อยส่ายหน้าขำๆ ก่อนจะนั่งลงข้างผม<br />
EYEY.<br />
141
“แม่งเอ๊ย! กูหงุดหงิดไอ้สัดนั่นฉิบหาย”<br />
ผมมองหน้าไอ้อชิที่ตอนนี้บูดเบี้ยวจนไม่เหลือความหล่อของมันแล้ว<br />
ครับ<br />
“น้องเขาเล่นดีก็ต้องชมสิอชิ!”<br />
พี่พิ้งค์พูดแทรกขึ้นมาดุไอ้อชิไปที แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครกลัวหรอก<br />
ครับก็แค่เกรงใจ ไม่แน่อาจจะมีแค่เพื่อนผมที่กลัว ไอ้อชิมองหน้าไอ้ปอน<br />
แวบเดียวก็ไม่ได้สนใจอะไร<br />
“เออ เล่นดีก็จริง แต่มันน่าหงุดหงิด”<br />
“หงุดหงิดอะไรอะ อิจฉาน้องเขาล่ะสิที่หล่อกว่า”<br />
ผมพูดกวนมันก่อนจะถูกไอ้อชิยกมือขึ้นมาเขกหัวผมจนผมต้องรีบ<br />
หันไปซบไหล่เสี่ยน้อยพร้อมกับกุมหัวตรงบริเวณที่ถูกเขก<br />
“เจ็บนะเว้ยยย!!!”<br />
นำ้ำตาแทบเล็ด เสี่ยน้อยผลักหัวผมออกแรงๆ จนผมแทบหน้าทิ่ม<br />
ผมหันไปทำหน้าบูดใส่เสี่ยน้อยเขาทันที ไอ้อชิแม่งตอนนี้อารมณ์ดีแล้วครับ<br />
หัวเราะเยาะผมใหญ่ที่ถูกเสี่ยผลักหัว<br />
“เสี่ยอะ”<br />
ผมเบะปากทำท่าจะร้องไห้ ร่างสูงที่ตอนแรกทำหน้านิ่งๆ ตอนนี้<br />
กลับกระตุกยิ้มหล่อบรรลัยมาให้ผมแทน<br />
“เดี๋ยวหัวเหม็นเหงื่อ”<br />
ผมหน้าร้อนวูบวาบทันทีพร้อมกับจะเชิดหน้าใส่ร่างสูงก่อนจะชะงัก<br />
ไปนิดเมื่อหันมาอีกข้างก็เจอกับสายตาหมั่นไส้จากเพื่อนผมเอง ผมทำทีไม่<br />
สนใจใครจนกระทั่งเสี่ยน้อยเขาขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไอ้ปอนก็ลากพี่พิ้งค์<br />
ออกไปทันทีโดยไม่รอให้เขาตอบ แต่ดูเหมือนพี่พิ้งค์เองก็จะชอบของฟรี<br />
142 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
เพราะเพื่อนผมมันจะเลี้ยงไอศกรีมพี่เขา! แฟนคลับที่มาดูเสี่ยเริ่มทยอยกลับ<br />
แต่ก็แปลกแฮะ วันนี้ไม่มีใครมารุมเสี่ยเขาตอนซ้อมเสร็จ<br />
ไม่นานเสี่ยกับไอ้อชิก็เดินออกมาจากทางเข้าห้องนำ้ำพร้อมกัน พวก<br />
ปีสองเดินเข้ามาในโรงยิมพอดีก่อนจะคุยนัดหมายกัน เสี่ยน้อยแยกตัวออก<br />
มาเมื่อคุยธุระเสร็จ ผมลุกขึ้นเดินตามเสี่ยออกนอกโรงยิมตรงไปที่รถหรูที่<br />
จอดไว้ก่อนจะเปิดประตูด้านข้างคนขับขึ้นไปนั่ง<br />
“กลับหอเลยมั้ย”<br />
ผมสั่นหัวทันทีเสี่ยหันมามองผมพร้อมกับเลิกคิ้วสงสัย<br />
“กว่าจะได้เจอกัน ผมไม่อยากกลับหอหรอกนะ พี่ต้องพาผมไปเดต<br />
ก่อนสิครับ”<br />
ผมพูดพร้อมกับกะพริบตาอ้อนปริบๆ ร่างสูงยิ้มขำก่อนจะขับรถพา<br />
ผมไปห้างหรูแถวนี้<br />
เราทั้งคู่เดินเข้ามาในห้าง เสี่ยน้อยพาผมมาหาของว่างทาน ซึ่งเป็น<br />
ร้านที่ผมไม่เคยเข้าเลยนะแต่เสี่ยเขาแนะนำมา เราเดินเข้าไปเลือกที่นั่งด้าน<br />
ในก่อนที่เราทั้งคู่จะชะงักไปนิดเมื่อเสียงแหลมเล็กร้องเรียกชื่อเสี่ยน้อยดัง<br />
ขึ้น<br />
“ทราฟคะ!”<br />
ร่างสวยหุ่นเพรียวเดินเข้ามาพร้อมกับยึดแขนหนาไปควงต่อหน้า<br />
ต่อตาผม ผมเองก็ชะงักไปทันทีเมื่อผู้หญิงคนนี้คือคนที่ผมเคยเจอตอนไป<br />
ทานข้าวกับพี่หมอ คนที่เสี่ยน้อยพามาทานข้าวด้วย...แถมวันนั้นยังควงกัน<br />
ต่อหน้าต่อตาผมเช่นกัน แต่ทำไมครั้งนี้มันถึงได้เจ็บกว่าครั้งนั้น<br />
“มานั่งกับเพลสนะคะ แล้วนี่ใครเหรอคะ เอ๊ะ...รุ่นน้องทราฟนี่นา<br />
พอดีเลย เพลสเองก็มากับน้องเหมือนกัน”<br />
EYEY.<br />
143
เสียงแหลมๆ ไม่เปิดโอกาสให้เสี่ยเขาพูดเลยสักนิด ผมเริ่มที่จะ<br />
อยากกลับบ้านทันที เสี่ยน้อยหันไปมองตรงโต๊ะที่ผู้หญิงคนนั้นมองไป ผม<br />
เบิกตาน้อยๆ เมื่อรู้ว่าผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น...คนที่เป็นน้องชายของผู้หญิง<br />
คนนี้คือพลัส...เดือนคณะนิเทศ<br />
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมว่าผมกลับดีกว่า”<br />
ผมพูดพร้อมกับมองหน้าเสี่ยเขาแค่แวบเดียวแต่ดูเหมือนร่างสูงมี<br />
สีหน้าที่ขัดใจไม่น้อย แต่หญิงสาวเองก็ตื๊อไม่เลิกจนผมรำคาญแทน แต่เสี่ย<br />
เขาไม่ได้รำคาญนี่นา...อีกอย่างผมมันก็แค่รุ่นน้องด้วย<br />
หมับ!<br />
“เดี๋ยวก่อน”<br />
มือหนายกขึ้นมาเกี่ยวคอผมเข้าไปกอดไว้ทันที ผมเหวอนิดๆ เกือบ<br />
จะหงายหลังหัวทิ่มแล้วแต่ก็ถูกแรงดึงจากร่างสูงที่กอดคอผมไว้อยู่ ผมหัน<br />
ตัวกลับไปหาอีกฝ่ายพร้อมทำสีหน้าเจ็บปวดอย่างปิดไม่มิด เสี่ยไม่มองหน้า<br />
ผมแต่หันไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้นนิ่งๆ<br />
“เพลสไปนั่งเถอะ เดี๋ยวผมจะเปลี่ยนร้าน ดูท่า ‘รุ่นน้อง’ ผมเขาจะ<br />
ไม่พอใจเท่าไหร่ หึๆ”<br />
ใจผมกระตุกวูบ เจ็บแปลบที่อก ก่อนจะสะบัดตัวออกจากแขนแกร่ง<br />
รีบวิ่งออกจากร้านเฮงซวยนั่นทันที ผมเดินเร็วๆ ออกไปด้านนอกเพื่อจะ<br />
เรียกแท็กซี่กลับแต่ข้อมือก็ถูกกระชากจากทางด้านหลังไปซะก่อน<br />
“อะไรวะ!!!”<br />
ผมหันไปตะคอกใส่หน้าร่างสูงแทบจะทันที เสี่ยน้อยหรี ่ตามองผม<br />
ดุๆ ก่อนจะดึงผมกลับไปที่รถ<br />
“จะทิ้งกูรึไง”<br />
144 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
เสียงเข้มพูดขึ้นเมื่อเรามาถึงตัวรถ ตรงนี้ก็เป็นใจเหลือเกิน ไม่มีใคร<br />
สักคน นี่ถ้าผมเผลอพูดหยาบออกไปอีกต้องถูกต่อยปากแตกแน่ๆ ครับ กลัว<br />
นะครับแต่น้อยใจมากกว่า<br />
“ผมไม่ได้ทิ้ง แค่อยากจะกลับบ้าน...คนเดียว!”<br />
ผมเน้นคำพูดสุดท้ายชัดๆ ก่อนจะรีบหันหน้าหนีจากใบหน้าคมที่<br />
เริ่มตึงขึ้นมากับคำพูดของผม ผมเองก็โมโหเหอะ ใครมันจะไปทนได้กันล่ะ<br />
เน้นมาเน้นกลับไม่โกงครับ<br />
“ไอ้ชาม...”<br />
เสียงเข้มกดตำ่ำทันที ผมหันหลังให้ร่างสูงก่อนจะเม้มปากพยายาม<br />
กลั้นไอ้นำ้ำตาเฮงซวย ตาแม่งก็ร้อน นำ้ำมูกก็จะไหลอีก อึก...แม่งเหี้ยเหอะ<br />
ไอ้ความรู้สึกนี้<br />
เสียงถอนหายใจหนักๆ จากด้านหลังดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะเดินอ้อม<br />
มาตรงหน้าผม ผมรีบหันหลังให้เขาทันทีไม่อยากให้มาสมเพชผมมากไป<br />
กว่านี้แล้ว ตอกยำ้ำจังเลยไอ้สถานะน่ะ<br />
“ชาม หันมาคุยกันก่อน มึงลืมไปแล้วรึไงว่ามึงเป็นใคร”<br />
“เออ! ไม่ลืมหรอก ใครจะไปลืม...อึก...ละ...แล้วทำไมต้องมา<br />
ตอกยำ้ำกันด้วย ฮึก...”<br />
เสียงผมสั่นจนควบคุมไม่อยู่ นำ้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่เหมือน<br />
กัน ร่างสูงเงียบจนผมใจหาย ผมก็อยากให้เวลา อยากจะค่อยเป็นค่อยไป<br />
อยู่หรอก แต่คนอย่างเสี ่ยเขาไม่จำเป็นเลยที่จะมารักผม แค่ชอบก็บุญแล้ว<br />
แต่ผมดันรักเขามากขนาดนี้ ถึงจะเจ็บมาเยอะแค่ไหนแต่ไอ้คำพูดตอกยำ้ำ<br />
สถานะแบบนั้นผมก็ทนไม่ได้หรอกครับ ผมหันหลังกลับไปมองร่างสูงที่ทำ<br />
หน้าเครียดไม่แพ้กัน สายตาเสี่ยเขาดูสับสนไม่น้อยจนผมหงุดหงิดตัวเองที่<br />
EYEY.<br />
145
ทำให้เสี่ยเขาหงุดหงิดใจแบบนั้น<br />
“ผมจะรอ...ผมไม่อยากได้แบบนี้แล้ว...ผมจะรอวันที่พี่บอกว่ารัก<br />
ไม่ใช่ชอบ”<br />
ผมพูดเสียงจริงจัง ร่างสูงดูจะชะงักไปนิดแต่ก็ไม่ได้พูดตอบอะไร<br />
ออกมา ผมหันหลังเดินกลับออกไปที่เดิมทันทีก่อนจะรีบเรียกแท็กซี่เพื่อตรง<br />
กลับหอพัก<br />
วันนี้น่าจะเป็นวันที่ดีแล้วแท้ๆ...ผมรีบเช็ดนำ้ำตาตัวเองออกลวกๆ<br />
ผมคิดว่าควรจะจริงจังกับความรู้สึกเสี่ยเขาสักที ถึงจะเป็นการทรมานตัว<br />
เองก็เถอะ แต่ผมก็อยากจะรู้ผลของมันเร็วๆ อาจจะดูเร่งไปหน่อย แต่เชื่อ<br />
เถอะ ถ้าพวกคุณเป็นผมแค่วันเดียวที่ต้องทำตัวเหมือนคนรักกันแต่ไม่ได้<br />
เป็นอะไรกัน มันเจ็บแค่ไหน...<br />
สองวันต่อมา<br />
ผมเดินลงรถเมล์ด้วยสีหน้าเรียบๆ...สมองก็เรียบๆ...แต่หัวใจปวด<br />
หนึบเจ็บชาไปหมด...แค่วันเดียวผมก็จะขาดใจอยู่แล้ว นี่ตั้งสองวันแล้วที่<br />
ต้องอดกลั้นไว้ไม่ให้โทรไปหาเสี่ยเขา ไม่ไปเจอ ถึงจะเห็นผ่านๆ ก็ต้องรีบ<br />
หลบ แต่เสี่ยเขาก็ไม่มีวี่แววที่จะมาง้อผมเลยสักนิด แต่ก็แอบรู้จากพี่พิ้งค์ว่า<br />
เสี่ยเขาเริ่มยุ่งกับเรื่องกิจการที่บ้าน ก็เสี่ยเขาจะจบแล้วแถมต้องดูงานฝึกงาน<br />
ไปด้วย<br />
“เฮ้! นายน่ะ”<br />
เสียงทุ้มตะโกนดังขึ้นด้านข้างถนนฝั่งตรงข้าม ผมหันไปมองก่อนจะ<br />
เอานิ้วชี้เข้าหาตัวเองเพราะมนุษย์อย่างผมคนอย่างพลัสไม่น่าจะมาเรียกได้<br />
พลัสพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเรียกผมให้ไปหาอีกที ผมเดินข้ามไปหาร่างสูง<br />
146 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ที่กำลังซื้อนำ้ำปั่นอยู่ด้านหน้ามหา’ลัยที่มีพวกรถเข็นขายของแหละครับ แต่<br />
ก็เฉพาะเด็กหอแบบผมเท่านั้นที่จะซื้อ แล้วเด็กคอนโดอย่างเขามาซื้อได้ยัง<br />
ไง<br />
“มีอะไรเหรอครับ”<br />
ผมถามออกไปอย่างสุภาพ ดูเหมือนอีกคนจะจำผมไม่ได้ทั้งๆ ที่ช่วง<br />
นี้รู้สึกจะเจอกันบ่อย<br />
“มีเศษตังค์มั้ย สิบบาท”<br />
ผมช้อนสายตามองร่างสูงอย่างหัวเสียทันที ใบหน้าสวยคมขมวดคิ้ว<br />
สงสัยที่อยู่ๆ ผมก็มองเขาตาขวางแบบนั้น<br />
“สิบบาทมันมีค่า ไม่ใช่เศษตังค์ เชิญติดหนี้ต่อไปเหอะ”<br />
ผมสะบัดหน้าหันหลังกลับวิ่งหนีออกไปทันที พอหันกลับไปมองก็<br />
เห็นร่างสูงยืนอำ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออก ผมจิ๊ปากใส่ไปครั้งหนึ่งก่อนจะรีบชิ่งเข้า<br />
มหา’ลัยเพื่อไปเรียนคลาสเช้า<br />
“หยุดก่อน!”<br />
เสียงทุ้มของพลัสดังขึ้นอีกครั้งจากทางด้านหลัง ผมไม่สนใจก่อนจะ<br />
เร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม ผมไม่พร้อมที่จะไปต่อยกับใครหรอกนะ! ไอ้นี่ก็ตาม<br />
ตื๊อจัง ไม่รู้รึไงคนยิ่งรอแฟนมาง้ออยู่เนี่ย!<br />
EYEY.<br />
147
ตอนที่ 13<br />
ผมตัดสินใจหันกลับไปมองร่างสูงของพลัสนิ่งๆ ใบหน้าคมดูจะ<br />
หงุดหงิดไม่น้อยที่ผมพูดเหมือนจะด่าเขาแบบนั้น<br />
“เมื่อกี้ฉันพูดดีๆ นะ ทำไมต้องมาว่ากันด้วยล่ะ”<br />
เสียงทุ้มพูดออกมานิ่งๆ ผมเม้มปากแน่นก่อนจะมองร่างสูงเคืองๆ<br />
“ก็นายดูถูกเงิน สิบบาทไม่ใช่เศษ หนึ่งบาทก็ไม่ใช่ แค่เห็นก็หงุดหงิด<br />
แล้วว่ะ”<br />
ผมยกแขนกอดอกใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างวางมาด จะว่าผมพาล<br />
ก็ได้ ก็ผมอารมณ์ไม่ดี ทั้งนอยด์ทั้งน้อยใจ โกรธเสี่ยน้อยอีก สับสนปนเป<br />
กันไปหมด สีหน้าของพลัสเปลี่ยนไปทันทีที่ผมพูดจบ ร่างสูงเสยผมตัวเอง<br />
ขึ้นลวกๆ อย่างข่มอารมณ์<br />
“ปากดีฉิบหาย...ฉันจะพูดยังไงมันก็สิทธิ์ของฉัน แล้วฉันก็รู้อะไรเป็น<br />
อะไร นายควรจะขอโทษฉัน”<br />
ผมชะงักไปนิดก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดขึ้นมาตงิดๆ ผมกระแอม<br />
148 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ไอเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปมองทางอื่นอย่างเนียนๆ<br />
“อืม คราวนี้จะปล่อยไปแล้วกัน ขอโทษ”<br />
เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบาๆ ผมหันขวับไปมองหน้าคมทันที แต่<br />
ดูเหมือนอีกคนจะไม่โกรธแล้ว คงจะตลกผมมากกว่า<br />
“ไม่เป็นไร”<br />
ร่างสูงพูดออกมาอย่างติดตลก ผมหน้ายุ่งไปนิดก่อนจะขอตัวไป<br />
เรียน พลัสก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ<br />
กึก!<br />
ผมชะงักเท้าที่กำลังก้าวออกมาได้เพียงแค่สามก้าวเท่านั้นก่อนจะตัว<br />
ชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้าทันที ร่างสูงของเสี่ยน้อยที่กำลังเดินลงจากรถที่จอด<br />
ไว้ไม่ไกลจากผมนักกำลังทำหน้ายักษ์ถมึงทึงเข้ามาหาผม ผมรีบหันซ้ายหัน<br />
ขวากะจะวิ่ง เดี๋ยว! แล้วผมจะวิ่งทำไม!...คิดๆ ดู ถ้าเสี่ยเขาเห็นที่ผมคุย<br />
กับพลัสเมื่อกี้แล้วหึงผม เดี๋ยว...คงไม่ใช่ อาจจะไม่เห็นแต่กำลังตามหาผม<br />
อยู่! ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันหลังไปมองพลัส ร่างสูง<br />
ยังไม่ขยับไปไหนมองไปทางเสี่ยน้อยนิ่งๆ...เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ผมคิดว่าน่าจะทำ<br />
อะไรๆ ให้มันง่ายขึ้นดีกว่า คึๆ<br />
หมับ!<br />
“เมื่อกี้ว่ายังไงนะครับ จะพาชามไปทานข้าวเช้าที่ไหนนะ”<br />
“ฮะ?”<br />
พลัสพูดเสียงหลงทันทีที่ผมเดินเข้าไปคว้าหมับเข้าที่แขนหนาก่อน<br />
จะพ่นคำพูดที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนั้น ผมเองก็เลี่ยนเหอะ<br />
นี่ถ้าเป็นเสี่ยน้อยจะฟินมากๆ ผมยิ้มหวานให้พลัส ร่างสูงดูจะชะงักไปนิด<br />
ก่อนจะมองเลยไปที่เสี่ยน้อยที่หยุดเดินแล้วมองหน้าผมอย่างดุดันจนผม<br />
EYEY.<br />
149
เสียวสันหลังวาบ<br />
“แป๊บเดียว ตามนำ้ำไปก่อน”<br />
ผมกัดฟันพูดกระซิบร่างสูง พลัสเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจจนผมได้แต่<br />
พยักหน้าไปทางเสี่ย ดูเหมือนพลัสก็ยังไม่เข้าใจอีก จนผมเริ่มจะคิดผิดแล้ว<br />
ไม่น่าพึ่งมันเลยครับ!<br />
“ทำอะไรอยู่เนี่ย!”<br />
ร่างสูงพูดกระซิบตอบอย่างหัวเสีย ผมส่งสายตาอ้อนๆ ไปให้ทันที<br />
พร้อมกะพริบตาปริบๆ พลัสเกือบสำลักนำ้ำลายออกมาใส่หน้าผม ดีที่กลั้น<br />
ไว้ทัน<br />
“ทำหน้าลิงทำไม”<br />
ผมหน้ามุ่ยทันที นี่ถ้ามองจากมุมคนอื่นคงเห็นว่าเรากำลังทะเลาะ<br />
กันอย่างกะหนุงกะหนิงแน่ๆ ครับเพราะผมควงแขนมันอยู่แล้วยังทำหน้า<br />
เป็นตุ๊ดแบบคอยให้ร่างสูงหัวเราะแกล้งผมอยู่<br />
“ช่วยหน่อย แป๊บเดียวนะครับ”<br />
ผมตัดสินใจพูดเพราะๆ ตามนิสัย (?) ของตัวเองออกไป พลัสดูจะ<br />
แปลกใจแต่ก็ยอมพยักหน้าตกลง<br />
“ทำอะไรกัน”<br />
เสียงเข้มพูดแทรกขึ้น ผมรีบปรับสีหน้าทันทีก่อนจะมองพลัสอย่าง<br />
เหวอๆ เมื่อร่างสูงยกมือไหว้เสี่ยน้อย<br />
“สวัสดีครับพี่ทราฟ”<br />
“อืม”<br />
เสี่ยน้อยตอบกลับเบาๆ แต่สายตานี่มองจนผมแทบจะพรุนอยู่แล้ว<br />
แล้วสองคนนี้รู้จักกันได้ยังไง! เอ่อ...ดูเหมือนพี่สาวของพลัสเขาจะชื่อเพลส<br />
150 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
คนที ่เป็นผู้หญิงของเสี่ยเขานี่นา รู้จักกันก็ไม่แปลกแต่แปลกที่ผมมันเลือก<br />
ผิดคนเนี่ย! ไอ้พลัส ไอ้ไร้ประโยชน์!<br />
“แล้วที่ฉันถาม”<br />
เสียงเข้มเริ่มกดตำ่ำจนผมได้แต่เสมองไปทางอื่น พลัสหันมามองหน้า<br />
ผมก่อนจะหันไปตอบเสี่ย<br />
“คุยกันนิดหน่อยครับ”<br />
“พี่ไม่ได้ถามเรา พี่ถามชาม”<br />
ผมหันขวับไปมองหน้าเสี่ยทันทีก่อนจะรีบหลบสายตาเพราะสีหน้า<br />
ร่างสูงตอนนี้ดูก็รู้เลยว่าถ้าวิ่งเข้ามาชกผมได้คงวิ่งมาละ<br />
“ถามคนนี้?”<br />
พลัสชี้มาที่ผม เสี่ยน้อยพยักหน้ารับ ผมว่าไอ้พลัสแม่งต้องเป็นพวก<br />
ซื่อๆ แน่เลยครับ ตั้งแต่ที่ผมบอกให้มันไหลตามนำ้ำแล้วดูอะไรไม่ออกเลย<br />
“ตอบพี่เขาไปสิ”<br />
เสียงทุ้มพูดบอก ผมค่อยๆ หันไปมองหน้าเสี่ยก่อนจะเชิดหน้าขึ้น<br />
น้อยๆ อย่างน้อยใจเต็มที่ แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่สนใจ สนแต่จะงับหัวผม<br />
อย่างเดียว<br />
“กำลังจีบกันอยู่ครับ ไม่เห็นรึไง”<br />
ผมพูดก่อนจะเบ้ปากใส่ไอ้คนปากแข็งไปที ร่างสูงคิ้วขมวดฉับ ผม<br />
พยายามปรับสีหน้า ยอมรับเลยว่ากลัวครับ<br />
“ไอ้ชาม...อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ”<br />
เสียงเข้มพูดลอดไรฟัน ผมหันไปมองใบหน้าหล่ออย่างไม่ยอมแพ้<br />
เช่นกัน<br />
“ผมไม่ได้ทำซะหน่อย”<br />
EYEY.<br />
151
“แล้วที่มึงทำนี่ละ อย่างกับเด็กงี่เง่าเอาแต่ใจ”<br />
“เออ ผมมันเด็ก หน้าเด็กด้วย”<br />
“กูไม่ขำ”<br />
ผมมองสบดวงตานิ่งๆ ที่ตอนนี้แทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว ผมเองก็<br />
โกรธเป็นนะเว้ย<br />
“แล้วพี่ว่าผมขำรึไง ดูหน้าผมด้วยครับ!”<br />
ผมตะคอกเสียงดังออกมาตรงนั้น เสี่ยน้อยทำท่าจะเข้ามากระชาก<br />
ตัวผมไป แต่ร่างสูงของพลัสรีบเข้ามาขวาง เสี่ยน้อยชะงักไปนิดก่อนจะพ่น<br />
ลมหายใจออกมาอย่างน่ากลัว ผมก็เพิ่งเคยเห็นเสี่ยเขาโกรธจริงๆ ก็วันนี้<br />
ล่ะ ยอมรับเลยว่าใจโคตรสั่น<br />
“เดี๋ยวๆ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ คนมองกันหมดแล้วนะ”<br />
พอพลัสพูดจบผมก็หันไปมองรอบๆ ก็จริงอย่างที่พลัสพูด คนที่เดิน<br />
มามหา’ลัยเขาก็เริ่มมองมากันแล้ว<br />
“ขอตัวครับ ผมมีเรียน”<br />
ผมรีบพูดก่อนจะเดินข้ามทางเดินอีกฝั่งของถนน ไม่หันหลังไปมอง<br />
อีก เสี่ยน้อยเขาก็ไม่ได้ตามมา ผมเองก็รีบสลัดไอ้อาการเจ็บหน่วงๆ ในใจ<br />
ทิ้งแล้วรีบขึ้นเรียน<br />
“มึงไม่ให้กูไปส่งแน่นะ”<br />
ไอ้พัดพูดออกมาอย่างเป็นห่วง ผมเล่าเรื่องให้พวกมันฟังเมื่อตอน<br />
กลางวัน พวกมันกลัวว่าเสี่ยจะตามมางับหัวผมถึงคณะแต่ก็ไม่เห็น และเรา<br />
ก็เดาอีกว่าเสี่ยอาจจะมางับหัวผมตอนเลิกเรียน ผมหันมองซ้ายมองขวากับ<br />
ไอ้ปอน ไอ้ฟิกมันก็ยืนมองเฉยๆ ไม่ได้ว่าอะไรแต่หน้ามันก็ยุ่งเหมือนเคย<br />
152 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
“ไม่มีใช่ปะ”<br />
ผมถามไอ้ปอน ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมา ผมถอนหายใจอย่างโล่ง<br />
อกทันที เมื่อเช้าก็ทำเอาไว้ซะแสบตูด เสี่ยน้อยก็โกรธซะผมกลัวเลย รอเจอ<br />
ตอนเขาอารมณ์ดีดีกว่าครับเพื่อความปลอดภัยของผมเอง<br />
“ไม่มีก็ดี กูกลับเองได้ พวกมึงกลับเหอะ”<br />
พอผมพูดเพื่อนผมก็ทำหน้าซีเรียสหนักกว่าเดิม ผมเริ่มหว่านล้อม<br />
พวกมันจนสำเร็จแต่ก็ถูกด่าถูกบ่นมาเหมือนเคย ผมก็ได้แต่หัวเราะกลบ<br />
เกลื่อน แล้วลาเพื่อนก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์หน้ามหา’ลัย<br />
“อ๊ะ เดี๋ยวผมช่วยครับ”<br />
ผมชะงักเท้าที ่กำลังจะเดินไปนั่งรอรถเมล์ ก่อนจะรีบไปช่วยคุณป้า<br />
ร้านขายนำ้ำปั่นหน้ามหา’ลัยเก็บของขึ้นรถเข็น<br />
“ขอบใจมากนะจ๊ะ”<br />
“ไม่เป็นไรครับ”<br />
ผมรีบก้มหัวตอบท่านก่อนจะรีบช่วยขนของจนเสร็จถึงได้ลาไปนั่งรอ<br />
รถเมล์เช่นเดิม ตอนนี้ก็เกือบจะสี่โมงแล้ว ไม่รู้ว่ารถเมล์จะวิ่งผ่านหน้า<br />
มหา’ลัยผมไปแล้วหรือยัง ฮึ่ม! คงไม่มีอะไรซวยมากไปกว่านี้อีกแล้วนะ ผม<br />
ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันทีเมื่อมองเห็นรถเมล์กำลังมา พอรถจอดผมก็รีบ<br />
ขึ้นไปโหนทันที<br />
“เฮ้ย หวัดดี”<br />
ผมหันขวับไปมองเสียงทุ้มคุ้นหูทันทีก่อนจะเบะปากน้อยๆ เมื่อเป็น<br />
ไอ้เด็กช่างจริงๆ ด้วย มันเดินเข้ามาหาผมอย่างไม่กลัวตกรถตาย แต่แปลก<br />
ใจนิดหน่อยตรงที่สีหน้ามันดูจะเครียดๆ ไม่น้อย ปกติมันต้องกวนส้นนี่<br />
หว่า...<br />
EYEY.<br />
153
“อะไร”<br />
ผมตอบกลับไป เมื่อร่างสูงหยุดยืนอยู่เบาะข้างๆ ผม ดีหน่อยที่วัน<br />
นี้คนไม่เยอะแต่รถก็ดันมาติดไฟแดงอีก ผมยิ่งไม่อยากอยู่กับมันนานๆ<br />
“มึงเป็นอะไรกับเฮียกูกันแน่ฮะ!”<br />
ผมสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมันตะคอกใส่หน้าผมอย่างไม่เกรงใจชาวบ้าน<br />
นี่ถ้ามีมนุษย์ป้าบนรถมึงไม่ตายดีนะครับ<br />
“ไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”<br />
ตอบเองก็เจ็บเองครับ ผมรีบปรับสีหน้าให้นิ่งเป็นปกติ ร่างสูงหัวเราะ<br />
ในลำคอเบาๆ ก่อนจะมองหน้าผมเหมือนผมเป็นพวก ‘เด็กโง่’ อะไรแบบ<br />
นี้<br />
“อย่าคิดว่ากูไม่รู้ เฮียบอกกูหมดแล้วเว้ย!”<br />
ผมอ้าปากเหวอๆ ทันทีก่อนจะมองมันอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่<br />
แต่สีหน้าและแววตาจริงจังจากร่างสูงทำให้ใจผมสั่นไม่น้อย<br />
“กะ...กูไม่เชื่อเว้ย”<br />
ผมพูดตอบมันเบาๆ ไม่กล้าตะคอกหรอกครับ คนตระกูลนี้หน้าโหด<br />
ทำตัวโฉดกลัวโดนต่อย<br />
“เหอะ! ไม่ต้องเชื่อก็ได้ แต่มึงควรรู้ไว้ว่ามึงไม่มีสิทธิ์มาทำให้เฮียกู<br />
เป็นบ้าได้ถึงขนาดนั้น”<br />
ผมชะงักไปนิดพร้อมกับรถเมล์ที ่ออกตัวทำให้รถกระตุกผมแทบจะ<br />
ถลาไปข้างหน้าถ้าไม่จับที่โหนไว้ ก่อนจะรีบตั้งหลักหันไปมองหน้าไอ้เด็ก<br />
ช่างมันอย่างไม่เข้าใจ<br />
“มึงพูดเรื่องอะไร”<br />
ผมเริ่มซีเรียสขึ้นมาบ้างแต่ก็ต้องถูกมือหนายกขึ้นมาตบหัวแรงๆ จน<br />
154 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ผมร้องอุทานออกมา นำ้ำตาเล็ดเลยครับ โคตรระบม<br />
“เกิดมากูยังไม่เคยเห็นเฮียกูอารมณ์เสียทุกวันขนาดนี้มาก่อน คนใน<br />
บ้านแทบจะไม่มีใครเข้าหน้าเฮียติด ถ้าไม่ใช่เพราะเฮียชวนไปเมา กูคงไม่รู้<br />
ว่าใครมันทำ!”<br />
ใจผมกระตุกวูบทันทีก่อนจะสะอึกนำ้ำลายตัวเองแบบพูดอะไรไม่ออก<br />
ร่างสูงจับหัวผมเขย่าจนผมพยายามมุดหน้าหนี สีหน้ามันแค้นผมหนักจน<br />
ผมเริ่มจะกลัวมันขึ้นมาจริงๆ จู่ๆ นำ้ำตาก็คลอเต็มเบ้าซะงั้น<br />
เอี๊ยดดด!<br />
ผมรีบผลักไอ้เด็กช่างมันให้พ้นทางก่อนจะรีบลงป้ายทางเข้าหอของ<br />
ตัวเอง ไม่งั้นผมคงถูกมันยำตีนแน่ๆ ครับ ผมมองไอ้เด็กช่างที่โผล่หน้าออก<br />
มาทางหน้าต่างชี้หน้าผมอย่างคาดโทษจนผมต้องรีบหันกลับเข้าซอยหอตัว<br />
เอง<br />
ที่มันพูดจะใช่เรื่องจริงรึเปล่า แต่ขนาดที่ทำมันแค้นผมหนักแบบนี ้<br />
คงจะเป็นเรื่องจริง...เสี่ยน้อยเขาคลั่งกับเรื่องของผมด้วย...ผมควรจะดีใจใช่<br />
มั้ย แต่ทำไมผมถึงไม่ยิ้มล่ะ...<br />
“ไอ้บ้าเอ๊ย”<br />
ผมสบถด่าตัวเอง ไอ้ชามงี่เง่า ไอ้คนชอบคิดไปเอง ทำอะไรก็ชอบ<br />
มารู้สึกผิดทีหลังตลอดเลย ฮือ...นี่ผมทำถูกรึเปล่า...ผมทำถูกแล้วใช่มั้ย<br />
“มัวไปอ่อยคนอื่นอยู่รึไง”<br />
ผมชะงักเท้าทันทีเมื่อเสียงเข้มคุ้นหูพูดขึ้น ผมมองร่างสูงที่ยืนพิงรถ<br />
สปอร์ตสุดหรูของตัวเองอยู่ ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอเขาแล้วนะครับ แอบดีใจ<br />
อยู่ลึกๆ แต่ตอนนี้ขอหลีกก่อน ผมกลัว! เสี่ยน้อยมองหน้าผมนิ่งๆ ดูท่า<br />
อารมณ์คงจะกลับมาคงที่ ไม่ก็ร้อนจนเดือดปุดๆ อยู่ข้ างในพร้อมที่จะระเบิด<br />
EYEY.<br />
155
ออกมา ผมรีบก้มหน้าก้มตาเดินผ่านร่างสูงวิ่งขึ้นห้องตัวเองทันที ไอ้คำพูด<br />
เมื่อกี้ผมจะปล่อยผ่านไปแล้วกัน ถึงจะทำให้ผมเจ็บอยู่บ้างก็เถอะ<br />
ปัง!<br />
“เฮือก!”<br />
ผมสะดุ้งสุดตัวทันทีที่มือหนายกขึ้นมาตบประตูห้องผมจากทางด้าน<br />
หลังแรงๆ จนผมทำกุญแจในมือหล่นลงพื้น ร่างสูงรีบก้มลงไปเก็บก่อนจะ<br />
ไขประตูเดินเข้าห้องนำผมไปก่อน ผมทำท่าหันหลังจะกลับไปทางเดิม<br />
“เข้ามา”<br />
เสียงเข้มกดตำ่ำซะจนผมรู้เลยว่าเขาคงไม่ได้ดับอารมณ์ตัวเองเลยสัก<br />
นิด เพียงแค่ถ้าผมก้าวเข้าห้องร่างสูงก็พร้อมที่จะงับหัวผมเต็มที่ ผมค่อยๆ<br />
หันหน้ากลับเข้าห้องช้าๆ ก่อนจะปิดประตูเบาๆ<br />
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก<br />
“อะ...อะไร!”<br />
ผมรีบก้าวถอยหลังฉับๆ ซอยขาแทบไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาหา<br />
ผมอย่างรวดเร็ว<br />
ปึก!<br />
ผมเสียหลักล้มลงไปบนเตียงก่อนจะรีบตะเกียกตะกายคว้าหมอน<br />
มากอดหลังพิงหัวเตียง ร่างสูงมองผมอย่างหัวเสียหนักกว่าเดิม ก่อนยืนนิ่ง<br />
มองผมอยู่ข้างเตียงไม่มีทีท่าจะเข้ามา<br />
“ทีแบบนี้ทำไมกลัว แล้วไอ้ที่ทำเมื่อเช้าทำไมไม่คิดจะกลัวกูบ้างวะ!”<br />
เสียงเข้มตวาดไปทั่วห้อง หายใจฮึดฮัดอย่างน่ากลัวจนผมเริ่มตัวสั่น<br />
หัวใจเต้นระรัว เกิดมาไม่เคยถูกตะคอกถูกด่าเสียงดังขนาดนี้มาก่อน ผม<br />
กัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนได้รสเลือด ร่างสูงเมื่อเห็นอาการที่ตื่นกลัวของผม<br />
156 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
ดูจะชะงักไปนิดก่อนจะถอนหายใจอย่างข่มอารมณ์พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้<br />
ผม นั่งลงบนเตียงแล้วจ้องหน้าผมนิ่งๆ อย่างกดดัน ไม่มีทีท่าว่าจะยอมเข้า<br />
มาปลอบใจผมเลยสักนิด<br />
“มึงทำกูแทบบ้าตายอยู่แล้ว รู้มั้ยครับ...น้องชาม”<br />
EYEY.<br />
157
Change language