Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ออกรสทันที ไม่นานร่างสูงของเสี่ยน้อยก็เดินกลับมาพร้อมชุดนักศึกษา<br />
เต็มยศ<br />
“พิ้งค์กลับกับไอ้อชิ เดี๋ยวเรากลับคนเดียว”<br />
เสี่ยน้อยพูดขึ้นตอนเดินเข้ามาหาพี่พิ้งค์<br />
“เฮ้ย เอาน้องชามไปส่งให้หน่อยสิ น้องเขาไม่มีรถกลับ มันเริ ่มดึก<br />
แล้วด้วย”<br />
พี่พิ้งค์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปเขย่าแขนหนาของเสี่ยน้อยทันที ผม<br />
เองก็ทำหน้าเศร้าตีบทแตก ความจริงกูกลับแท็กซี่ได้ครับ<br />
“มันมาเองก็กลับเองได้”<br />
เสี่ยน้อยพูดก่อนจะออกอาการหงุดหงิดเล็กๆ จนผมเริ่มใจแป้ว พี่<br />
พิ้งค์ก็ไม่ยอมแต่ไอ้อชิก็มาลากตัวร่างบางออกไป มันหันมายักคิ้วให้ผมอย่าง<br />
เหนือกว่า ตอนนี้คนก็ออกไปกันหมดแล้วเหลือแค่ผมกับเสี่ยน้อย แต่ดู<br />
เหมือนจะเหลือแค่ผมเพราะเสี่ยเขาเดินออกไปแล้ว ผมรีบวิ่งตามร่างสูงไป<br />
ที่รถทันที แต่ก็เหมือนจะไม่ทันเพราะรถหรูกระชากตัวออกไปอย่างแรง<br />
“กูจะบ้าตาย!”<br />
ผมตะโกนออกมาตรงนั้นอย่างไม่อายใคร ก่อนจะเริ่มทำใจและกลับ<br />
บ้านไปหาวิธีใหม่ ไม่นึกเลยว่าการจีบใครสักคนมันจะยากเย็นขนาดนี้...<br />
วันนี้มีเรียนบ่าย แต่ผมตื่นแต่เช้า ใส่ชุดนักศึกษาเข้ามหา’ลัย ตรง<br />
ไปที่คณะวิศวะทันที ก่อนจะรู้สึกว่าโชคเข้าข้างขึ้นมานิดเพราะเสี่ยน้อยกำลัง<br />
นั่งอยู่ที่หน้าตึกกับผองเพื่อน ผมแอบอยู่ด้านข้างตึก มองร่างสูงที่กำลังคุย<br />
กับเพื่อนอย่างมีความสุข อดจะอิจฉาพวกเพื่อนๆ เขาไม่ได้ที่ได้เห็นรอยยิ้ม<br />
ของเสี่ยแล้วก็เสียงหัวเราะด้วย ผมยืนมองอยู่แบบนั้นอย่างคนสองอารมณ์<br />
EYEY.<br />
49
Change language