Tunwalai 001-2-readtest

มองมันค้อนๆ ขนาดพี่พิ้งค์ยังแอบขำเลยครับ แต่ผมไม่โกรธหรอกนะครับ...
อืม ผมเบะปากใส่เสี่ยน้อยทันที เกิดมาไม่เคยทำอะไรแต๋วขนาดนี้มาก่อน
ผมชะงักไปนิดเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นเบาๆ พอหยิบขึ้นมาดูก็เป็นไลน์
ไอ้พัดที่บอกว่ารอผมอยู่หน้าตึกเรียน ผมถอนหายใจเซ็งๆ
“พี่ ผมต้องไปแล้ว ตอนเที่ยงเดี๋ยวผมไปทานข้าวด้วยนะๆ”
ผมพูดพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ ยิ้มอ้อนร่างสูงไปอีก
“กูจะไปกินข้างนอก”
เสี่ยน้อยตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“มารับผมด้วยสิ!”
“มันใช่ธุระกูมั้ยครับ”
ร่างสูงพูดพร้อมส่ายหน้าใส่ผมจนผมทำหน้างอออกมาจริงๆ
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็ต้องไปกับพี่ให้ได้”
ผมพูดแค่นั้นก็ทำท่ามุ่งมั่นใส่พร้อมลุกขึ้นยืนไหว้พี่เฟสพี่พิ้งค์ ไม่ลืม
ที่จะสะบัดหน้าใส่ไอ้อชิก่อนจะไปเอากระเป๋าตัวเองแล้วเดินออกจากร้านไป
ไม่วายหันไปบ๊ายบายเสี่ยน้อยอีก ถึงเขาจะไม่ได้หันมามองผมก็เถอะ
งานนี้ได้ทานข้าวสองต่อสองแน่ครับ! รีบไปหาไอ้ปอนให้ช่วยดีกว่า
คึๆ
44 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย