Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
“แล้วที่มึงทำนี่ละ อย่างกับเด็กงี่เง่าเอาแต่ใจ”<br />
“เออ ผมมันเด็ก หน้าเด็กด้วย”<br />
“กูไม่ขำ”<br />
ผมมองสบดวงตานิ่งๆ ที่ตอนนี้แทบจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว ผมเองก็<br />
โกรธเป็นนะเว้ย<br />
“แล้วพี่ว่าผมขำรึไง ดูหน้าผมด้วยครับ!”<br />
ผมตะคอกเสียงดังออกมาตรงนั้น เสี่ยน้อยทำท่าจะเข้ามากระชาก<br />
ตัวผมไป แต่ร่างสูงของพลัสรีบเข้ามาขวาง เสี่ยน้อยชะงักไปนิดก่อนจะพ่น<br />
ลมหายใจออกมาอย่างน่ากลัว ผมก็เพิ่งเคยเห็นเสี่ยเขาโกรธจริงๆ ก็วันนี้<br />
ล่ะ ยอมรับเลยว่าใจโคตรสั่น<br />
“เดี๋ยวๆ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ คนมองกันหมดแล้วนะ”<br />
พอพลัสพูดจบผมก็หันไปมองรอบๆ ก็จริงอย่างที่พลัสพูด คนที่เดิน<br />
มามหา’ลัยเขาก็เริ่มมองมากันแล้ว<br />
“ขอตัวครับ ผมมีเรียน”<br />
ผมรีบพูดก่อนจะเดินข้ามทางเดินอีกฝั่งของถนน ไม่หันหลังไปมอง<br />
อีก เสี่ยน้อยเขาก็ไม่ได้ตามมา ผมเองก็รีบสลัดไอ้อาการเจ็บหน่วงๆ ในใจ<br />
ทิ้งแล้วรีบขึ้นเรียน<br />
“มึงไม่ให้กูไปส่งแน่นะ”<br />
ไอ้พัดพูดออกมาอย่างเป็นห่วง ผมเล่าเรื่องให้พวกมันฟังเมื่อตอน<br />
กลางวัน พวกมันกลัวว่าเสี่ยจะตามมางับหัวผมถึงคณะแต่ก็ไม่เห็น และเรา<br />
ก็เดาอีกว่าเสี่ยอาจจะมางับหัวผมตอนเลิกเรียน ผมหันมองซ้ายมองขวากับ<br />
ไอ้ปอน ไอ้ฟิกมันก็ยืนมองเฉยๆ ไม่ได้ว่าอะไรแต่หน้ามันก็ยุ่งเหมือนเคย<br />
152 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language