Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
“กูถามว่าเป็นอะไร หน้าแดงๆ ไม่สบาย?”<br />
สีหน้าอีกคนดูจะเป็นห่วงผมจนปิดไม่มิด แสดงออกเหมือนว่ารักผม<br />
ไม่ใช่แค่ชอบแท้ๆ ยังจะปากแข็งอยู่อีก ผมล่ะใจจะขาด ทั้งรักทั้งหลงขนาด<br />
นี้แต่ผมก็ไม่ได้อยากได้ความรักที่เสี่ยน้อยเขายังไม่มั่นใจหรอก เสี่ยเขาก็คง<br />
อยากจะมั่นใจให้มากกว่านี้ก่อนถึงจะยอมพูดออกมา เขาเป็นคนจริงจังกับ<br />
เรื่องความรักมาก...ผมคิดแบบนั้น<br />
“เปล่า...”<br />
ผมเม้มปาก ทำหน้าเขินร่างสูงเข้าไปอีกเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้นก่อน<br />
จะเผลอมองริมฝีปากเรียวบางได้รูปของอีกคน เสียงหัวเราะในลำคอจาก<br />
ร่างสูงดังขึ้นมาให้ได้ยินเบาๆ ผมเงยหน้ามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่<br />
เมื่อกี้เขาเป็นคนงงเองแท้ๆ<br />
“ชอบจูบกูเหรอ”<br />
ผมพยักหน้าหงึกหงักทันที อะไรเล่า! ก็ผมชอบจริงๆ ชอบทุกอย่าง<br />
ที่เป็นเสี่ยน้อยนั่นแหละ ถึงจูบเมื่อกี้จะเร็วไปหน่อยแถมไม่ได้ลึกซึ้งอะไร แต่<br />
ก็ทำผมติดใจไม่น้อย หัวใจผมกระตุกทันทีเมื่อใบหน้าหล่อโน้มหน้าเข้ามา<br />
ใกล้ผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดทั่วใบหน้าผมให้เสียวในใจเล่น<br />
ผมช้อนสายตาสบกับนัยน์ตาดุๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะสนุกกับการแกล้งผม<br />
มากกว่า ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมือหนายกขึ้นมากุมท้ายทอยผมไว้ ผม<br />
ชะงักนิ่งอึ้งทันทีที่ริมฝีปากร้อนๆ กดจูบลงบนปากผมอย่างรวดเร็ว ผม<br />
ยกมือทั้งสองข้างดันเขาออกเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกำเสื้อร่างสูงไว้แน่น<br />
เมื่อลิ้นร้อนเริ่มสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากผมอย่างนุ่มนวล สมองผมขาว<br />
โพลนทันที ไม่เคยจูบกับผู้ชายมาก่อน ไม่นึกเลยว่ามันจะให้ความรู้สึกดี<br />
ขนาดนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะเป็นเสี่ยน้อยกันนะ<br />
120 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language