Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
เสียงเข้มพูดขึ้นเมื่อเรามาถึงตัวรถ ตรงนี้ก็เป็นใจเหลือเกิน ไม่มีใคร<br />
สักคน นี่ถ้าผมเผลอพูดหยาบออกไปอีกต้องถูกต่อยปากแตกแน่ๆ ครับ กลัว<br />
นะครับแต่น้อยใจมากกว่า<br />
“ผมไม่ได้ทิ้ง แค่อยากจะกลับบ้าน...คนเดียว!”<br />
ผมเน้นคำพูดสุดท้ายชัดๆ ก่อนจะรีบหันหน้าหนีจากใบหน้าคมที่<br />
เริ่มตึงขึ้นมากับคำพูดของผม ผมเองก็โมโหเหอะ ใครมันจะไปทนได้กันล่ะ<br />
เน้นมาเน้นกลับไม่โกงครับ<br />
“ไอ้ชาม...”<br />
เสียงเข้มกดตำ่ำทันที ผมหันหลังให้ร่างสูงก่อนจะเม้มปากพยายาม<br />
กลั้นไอ้นำ้ำตาเฮงซวย ตาแม่งก็ร้อน นำ้ำมูกก็จะไหลอีก อึก...แม่งเหี้ยเหอะ<br />
ไอ้ความรู้สึกนี้<br />
เสียงถอนหายใจหนักๆ จากด้านหลังดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะเดินอ้อม<br />
มาตรงหน้าผม ผมรีบหันหลังให้เขาทันทีไม่อยากให้มาสมเพชผมมากไป<br />
กว่านี้แล้ว ตอกยำ้ำจังเลยไอ้สถานะน่ะ<br />
“ชาม หันมาคุยกันก่อน มึงลืมไปแล้วรึไงว่ามึงเป็นใคร”<br />
“เออ! ไม่ลืมหรอก ใครจะไปลืม...อึก...ละ...แล้วทำไมต้องมา<br />
ตอกยำ้ำกันด้วย ฮึก...”<br />
เสียงผมสั่นจนควบคุมไม่อยู่ นำ้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่เหมือน<br />
กัน ร่างสูงเงียบจนผมใจหาย ผมก็อยากให้เวลา อยากจะค่อยเป็นค่อยไป<br />
อยู่หรอก แต่คนอย่างเสี ่ยเขาไม่จำเป็นเลยที่จะมารักผม แค่ชอบก็บุญแล้ว<br />
แต่ผมดันรักเขามากขนาดนี้ ถึงจะเจ็บมาเยอะแค่ไหนแต่ไอ้คำพูดตอกยำ้ำ<br />
สถานะแบบนั้นผมก็ทนไม่ได้หรอกครับ ผมหันหลังกลับไปมองร่างสูงที่ทำ<br />
หน้าเครียดไม่แพ้กัน สายตาเสี่ยเขาดูสับสนไม่น้อยจนผมหงุดหงิดตัวเองที่<br />
EYEY.<br />
145
Change language