Tunwalai 001-2-readtest

โทรศัพท์โทรออกหาไอ้ปอนทันที ถ้าไม่หาอะไรทำมีหวังผมร้องไห้ออกมา
จริงๆ แน่ รู้สึกผิดที่ไปทำให้เสี่ยน้อยเขารู้สึกไม่ดี อีกอย่างผมรู้สึกไม่มีกำลัง
ใจเหมือนเขาจะไม่มีทางมาชอบผมได้เลย ไม่นานไอ้ปอนก็กดรับสาย
“มึง”
“อะไรยะ มีความสุขจนร้องไห้เลยรึไง”
“กูไม่ได้ร้องซะหน่อย”
ผมล่ะอยากจะบีบคอตัวเองซะเหลือเกิน เสียงจะสั่นไปไหน
“มึงเป็นอะไร เสียงไม่ดี ใครทำอะไรมึงบอกกูมา”
“เปล่าไม่มีใครทำกู มีแต่กูเนี่ยทำตัวเอง”
“มึงทำอะไร ไหนเล่าดิ๊สัด!!!”
“เบาๆ หน่อย หูจะแตก...กูดันทำให้เสี่ยน้อยเขาไม่ชอบใจอะดิ”
“เห็นมั้ย กูบอกแล้ว มึงอะอย่าไปเยอะกับเขา”
“ก็กูรักของกู แม่งไม่ให้กูเยอะด้วยแล้วจะให้กูไปเยอะกับเมียไอ้พัด
รึไง เออนี่ถ้ากลับไปนะ กูจะไปจีบคนอื่นแม่ง!”
“มึงอย่าลืมว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”
“...อะเอ่อ ไม่ลืม กูมันก็แค่คนที่สะเหล่อเข้ามาในชีวิตเขาแค่นั้น
แหละ”
“เฮ้อ...ไอ้ชาม ใช่ว่ากูจะไม่เข้าใจความรู้สึกมึง แต่มึงก็ควรจะให้เขา
มีชีวิตของเขาด้วย อะไรที่ปล่อยผ่านไปมึงก็ยอมเขาหน่อย ไม่ใช่ไปทำตัว
งี่เง่าใส่เขา...ที่กูพูดไม่ใช่ว่าไม่ได้เข้าข้างมึง แต่กูห่วงมึง ไม่อยากให้มึงเจ็บ
เพราะดูท่าเสี่ยเขาจะไม่ได้สนใจผู้ชายจริงๆ”
“อือ...”
“มึงเข้าใจใช่มั้ย”
94 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย