Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
เหมือนนำ้ำลายจะฟูมปาก ยิ่งเห็นแววตาที่ปกติจะนิ่งๆ แต่ตอนนี้กลับ<br />
จริงจังจนผมแทบจะเป็นลม เจอคำพูดนี้เข้าไปเหมือนเสี่ยน้อยสาดกระสุน<br />
ใส่จนสติผมเกือบหลุด หัวใจเต้นถี่รัวอย่างบ้าคลั่ง<br />
“เอ๋อเข้าไป มึงทำให้กูเป็นบ้ารู้ตัวมั้ย”<br />
นำ้ำเสียงกดตำ่ำจนผมเริ่มได้สติ มองอีกคนด้วยสายตาสั่นๆ ความ<br />
น้อยใจแม่งพรั่งพรูออกมา<br />
“ตะ แต่พี่บอก...มะ...ไม่ได้ชอบผู้ชาย”<br />
ผมกัดปากกลั้นเสียงสะอื้นไว้ทันที ไม่เข้าใจกับเสี่ยน้อยเขาจริงๆ ยิ่ง<br />
นึกถึงประโยคนี้ยิ่งเหมือนกับคำพูดของเสี่ยนั้นคล้ายจะตบหัวแล้วลูบหลัง<br />
ผมยังไงยังงั้น<br />
“เออ”<br />
ยิ่งเจอคำตอบจากร่างสูงยิ่งทำให้ผมกลั้นนำ้ำตาไว้ไม่อยู่ ตั้งแต่เมื่อ<br />
วานแล้ว พยายามที่จะไม่ร้องแล้วแท้ๆ ผมยกมือเช็ดนำ้ำตาตัวเองอย่างน่า<br />
สมเพชก่อนจะหันหน้าเมินร่างสูงพร้อมทำท่าจะเปิดประตูลงไป ยังไงผู้ชาย<br />
แท้ๆ เขาก็ชอบผู้หญิงอยู่ดี มันก็แค่คำพูดที่เขาเผลอพูดออกมา<br />
“มึงอย่าชอบคิดไปเองได้มั้ย”<br />
แต่เขาก็เรียกผมไว้ ผมหันไประเบิดอารมณ์ใส่เขาทันที<br />
“แล้วจะให้ผมคิดยังไง ก็พี่บอกผมตั้งแต่วันนั้นแล้ว ผมก็พยายาม<br />
ไม่ทำให้พี่อึดอัดใจอยู่นี่ไง!”<br />
“โอเค คุยกันดีๆ อย่าเพิ่งอารมณ์เสีย”<br />
นำ้ำเสียงและสายตาอีกคนเริ่มอ่อนลงทันที แต่ผมกลับโมโหหนักกว่า<br />
เดิม<br />
“พี่นั่นแหละชอบอารมณ์เสีย! อะไรๆ แม่งก็โมโห เคยรู้ตัวมั้ยวะ”<br />
EYEY.<br />
115
Change language