Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
“หล่อมาก”<br />
เหมือนจะประชดนะครับ...เราเลิกคุยกันสักพักก่อนจะหันไปสั่ง<br />
อาหาร ไอ้อชิมันก็เหมือนจะหิวพอๆ กับพี่พิ้งค์เพราะมันไม่กัดผมเลยครับ<br />
กินอย่างเดียว ผมนั่งทานไปเรื่อยๆ ก่อนจะมองเห็นไอศกรีม เลยยื่นมือไป<br />
สะกิดแขนเสี่ยน้อย<br />
“อะไร?”<br />
“ผมอยากกินไอติม”<br />
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองรอบๆ แล้วมองผม<br />
ประมาณก็ไปซื้อดิ<br />
“ผมลืมเอากระเป๋าตังค์ลงมา เสี่ยน้อยเลี้ยงผมหน่อยสิครับ”<br />
ผมพูดพร้อมกะพริบตาปริบๆ จนร่างสูงยื่นกระเป๋าตังค์ใบหนาเตอะ<br />
มาให้ ผมถึงกับยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนจะหันไปถามพี่พิ้งค์ด้วย<br />
“อืม เอาสิ ขอมะนาวนะจ๊ะ”<br />
“กูเอาด้วย ช็อกโกแลต”<br />
ไอ้อชิขัดขึ้นมาทันทีก่อนจะทำหน้าร้องขอผม ผมมองมันพร้อมเบ้<br />
ปากแต่ก็ยอมไปซื้อให้ พวกเฮียคนอื่นเขาไม่ทานกันหรอกครับ และผมก็ไม่<br />
กล้าถามตี้ด้วย แต่เฮียโคม่าถามให้แต่เธอไม่เอา ผมบอกบริกรร้านเขาให้<br />
มาส่งที่โต๊ะก่อนจะเอาเงินเสี่ยน้อยเลี้ยงทุกคน ของเสี่ยน้อยก็เหมือนของของ<br />
ผมแหละครับ ผมเดินกลับมานั่งที่เดิมเหมือนเคย แต่เสี่ยน้อยก็โดนเพื่อน<br />
ล้อว่าตามใจผมแสดงว่าคิดอะไรกับผมแล้ว พี่วิลก็หัวเราะขำไม่หยุด พี่เขา<br />
ดูเส้นตื้นมากครับ หน้าตาลูกครึ่งแต่หัวเราะได้เอิ๊กอ๊ากมาก<br />
“เดี๋ยวตี้มานะคะ”<br />
เสียงเล็กๆ พูดขึ้นก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องนำ้ำ ผมมองตามนิดๆ แต่<br />
80 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language