Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ใจผมหล่นวูบลงเหวทันทีก่อนจะพยายามปีนขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ทำตา<br />
โตหน้าตาโอเวอร์แบบ อะไรผมไม่ได้ทำ!?<br />
“อะไรกัน ผมไม่ได้ยั่วพี่สักหน่อย ปัดโธ่!”<br />
“เหรอ...”<br />
ผมรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปตะครุบแขนหนาของร่างสูงไว้ทันที เสี่ยน้อยทำ<br />
หน้าเหวอแดกก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ผมล่ะอยากจะหัวเราะล้อ<br />
ร่างสูงดังๆ ซะเหลือเกิน ดูท่าจะกลัวผมจริงจังไปแล้วล่ะครับ ผมควรจะ<br />
ดีใจหรืออะไร?<br />
“ไปแต่งตัว สัด!”<br />
เสียงเข้มพูดออกมาด้วยเสียงเริ่มดังขึ้น ก่อนจะพยายามแกะมือผม<br />
ออก แต่เรื่องแบบนี้ขอให้บอกชามเถอะ ผมไม่ปล่อยง่ายๆ แน่ครับ<br />
“ไม่ไป จนกว่าพี่จะบอกว่าโกรธอะไรผม”<br />
ผมยังไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะรู้เรื่องนี้ ร่างสูงดูจะหัวเสียมาก<br />
จนผมเริ่มอดหวั่นใจไม่ได้ กลัวว่าจะโดนไล่กลับบ้านตอนนี้<br />
“กูไม่ได้โกรธ ปล่อยกูก่อนที่กูจะหมดความอดทน”<br />
เสียงเข้มกดตำ่ำจนผมเริ่มคลายมือออกจากแขนร่างสูง แต่ผมก็ยัง<br />
อยากรู้อยู่นี่ ก็เขาทำเหมือนจะหึงผมเลย...ผมก็อยากจะรู้ความรู้สึกเสี่ยเขา<br />
เหมือนกันนะ<br />
“แต่...”<br />
“พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะมึง อย่ามาเยอะกับกู กูไม่ชอบ”<br />
แขนผมถูกสะบัดออกทันทีก่อนที่จะยืนนิ่งค้างอยู่แบบนั้น ร่างสูงไม่<br />
สนใจผมอีก เดินออกไปจากห้องนอนทันที ผมเม้มปากแน่น พยายามกลั้น<br />
นำ้ำตาตัวเองไว้ ถึงในใจตอนนี้แทบจะอยากปล่อยมันให้ไหลเป็นสายเลือด<br />
92 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language