Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ผมอย่างเอ็นดูเหมือนเคย<br />
“งั้นวันหลังถ้าว่างเรามาทานกันอีกนะ”<br />
“ไอ้เอยอั๊บ (ได้เลยครับ)”<br />
พี่หมอหัวเราะขำพรืดทันทีที่ผมพูดออกไปไม่ชัดเพราะของกินเต็ม<br />
ปากได้แต่ครางอู้อี้ตอบ ผมย่นจมูกใส่ร่างสูงนิดๆ ก่อนจะทานต่ออย่างไม่<br />
สนใจเขาที่เอาแต่หัวเราะผม แต่ผมก็ต้องชะงักช้อนที่กำลังจะเอาเข้าปาก<br />
ค้างอยู่แบบนั้นเมื่อมองออกไปด้านหน้าร้านก็เจอกับคนที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่<br />
ตลอด แต่อาจจะลืมไปช่วงหนึ่งคือช่วงที่ผมกำลังเจริญอาหาร พี่หมอดู<br />
เหมือนจะเห็นผมไม่ทานต่อ พี่เขาก็เลยมองตามสายตาที่ผมมองอยู่ ร่างสูง<br />
ของเสี่ยน้อยกำลังเดินมาพร้อมผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ แต่สวยโคตรๆ ควงแขน<br />
กันอย่างสนิทสนมจนผมเริ่มเจ็บตื้อขึ้นมาที่อกข้างซ้าย ผมมองจนกระทั่ง<br />
ทั้งสองคนเดินเข้าร้านอาหารหรูฝั่งตรงข้ามกับผมไป<br />
“ชาม...น้องชาม”<br />
“หา...เอ่อ ครับ?” ผมเผลอสะดุ้งนิดๆ จนเกือบทำช้อนหล่น ก่อน<br />
จะหันไปมองหน้าพี่หมอที่มองผมอย่างไม่เข้าใจอยู่ก่อนแล้ว<br />
“พี่เห็นเราเหม่อ เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่าครับ”<br />
ผมวางช้อนลงก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้พี่หมอนิดๆ<br />
“เปล่าครับ แค่มองอะไรเพลินๆ นิดหน่อย” ผมพูดติดตลกไปเพื่อ<br />
ไม่ให้อีกคนคิดมาก แต่ดูเหมือนพี่หมอจะไม่เชื่อ เอาแต่จ้องหน้าผมอย่าง<br />
กดดัน<br />
“พี่เห็นเรามองผู้ชายคนนั้น...ใช่คนเดียวกับที่อยู่กับเราเมื่อเช้ารึเปล่า<br />
ครับ”<br />
ตายโหง! เกิดเป็นหมอความจำดีเกินไปมันก็ไม่ดีนะครับผมว่า ผม<br />
EYEY.<br />
57
Change language