Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
“เข้าใจแล้ว กูจะให้เขามีชีวิตของเขา”<br />
“มึงเข้าใจจริงเหรอวะ...ไอ้ชาม”<br />
ติ๊ด!<br />
ผมกดตัดสายทันทีก่อนจะกำหมัดแน่น สายโทรเข้ามาอีกเป็นเบอร์<br />
ไอ้ปอน ผมไม่อยากรับจึงกดปิดเครื่องทันที ผมควรจะให้เสี่ยเขามีชีวิตอยู่<br />
กับตัวเองใช่มั้ย ผมมันเยอะเกินไป ไปงี่เง่าใส่เขาทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน<br />
เห็นเขาทำดีด้วยหน่อยก็คิดไปไกลแล้วว่าเขาคิดเหมือนกัน...อึก...<br />
“ทำอะไร”<br />
“!!!”<br />
ผมรีบเช็ดนำ้ำตาตัวเองออกลวกๆ ทันทีก่อนจะหันไปส่งยิ้มแหยๆ ให้<br />
เสี่ยน้อยเขา มันคงจะเป็นรอยยิ้มที่แย่ที่สุดเท่าที่ผมเคยยิ้มมา ก่อนจะลุก<br />
ยืนปัดก้นตัวเองเร็วๆ<br />
“เปล่าครับ แค่ออกมาสูดอากาศนิดหน่อย” ผมตอบโดยที่ไม่ได้มอง<br />
หน้าร่างสูง<br />
“...”<br />
เสี่ยน้อยไม่ตอบ จนผมใจหายไปหมด<br />
“แหะๆ กลับห้องก่อนนะครับ ง่วงแล้วอะ” ผมเดินผ่านร่างสูงไป<br />
อย่างเร่งรีบ นึกกลัวในใจว่าเขาจะมาได้ยินที่ผมพูดสายเมื่อกี้แล้วยังจะเห็น<br />
สภาพผมมานั่งร้องไห้เป็นตุ๊ดอีก แต่เสียงเข้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก็<br />
หยุดเท้าผมที่ก้าวเดินอยู่ มันเป็นเสียงที่เย็นชาและเจ็บที่สุดเท่าที่ผมเคย<br />
ได้ยินออกจากปากของเขา...<br />
“กูยืนยันคำเดิมว่ากูไม่ได้ชอบผู้ชาย”<br />
EYEY.<br />
95
Change language