Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ก็ไม่ได้อะไร ก่อนจะเจอกับสายตาพี่โคม่าที่มองมาอย่างทะลุปรุโปร่ง ผม<br />
อึกอัก แกล้งหันไปมองทางอื่น<br />
“ยังลืมไม่ได้รึไง”<br />
ทุกคนหันไปมองหน้าพี่โคม่าทันที มีเพียงแค่ผมที่ไม่ได้หันไป แต่<br />
ประโยคเมื่อกี้เล่นเอาผมค้างกลางอากาศ<br />
“ลืมแล้วครับ”<br />
ผมตอบกลับเสียงจริงจังไม่น้อย ความจริงก็ลืมจริงๆ แล้วครับ แต่<br />
พอมาเจอกันแบบนี้ก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง อีกอย่างยังไงเราก็เคยเป็นแฟนกัน<br />
เคยไปไหนมาไหนด้วยกัน เคยบอกรักกัน มาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้<br />
มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะนิ่งได้<br />
เสี่ยน้อยมองหน้าผมนิ่งๆ แต่สายตารู้เลยว่าเสี่ยเขามองสถานการณ์<br />
ออกแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เล่นเอาผมนำ้ำตาแทบร่วงเมื่อเขายังเฉยชากับผมอยู่<br />
“ลืมอะไรวะ”<br />
ผมทำหน้าจะร้องไห้ทันทีที่ไอ้อชิตัวเสือกพูดถามพี่โคม่า พี่วิล พี่ริโซ่<br />
และพี่พิ้งค์ต่างก็สนใจ แต่มีพี่เฟสคนเดียวที่เอาแต่กินกับกิน พี่โคม่ากำลัง<br />
จะตอบแต่พนักงานมาเสิร์ฟไอศกรีมให้ก่อน ช่วยชีวิตผมไว้แท้ๆ<br />
“เรามาทานกันก่อนดีกว่านะครับ ไอ้อชิทานเลยครับมึง”<br />
ผมรีบหันไปเอาใจมันทันที มันมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจก่อนจะ<br />
เอาใจคนทั้งกลุ่มแม่งเลย พี่พิ้งค์ก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อ เรานั่งทานกันสักพัก<br />
ก็ออกเดินทางกันต่อ<br />
บรรยากาศในรถอย่างเงียบ เงียบจนผมอึดอัด หันไปมองหน้าเสี่ย<br />
น้อยเขาก็นิ่งมาตั้งแต่ในร้านละ ผมเอื้อมมือไปเปิดเพลงเองซะเลย ก่อนจะ<br />
ร้องเพลงตามไปด้วย เสี่ยหันมามองนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อเพลง<br />
EYEY.<br />
81
Change language