Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
พี่พิ้งค์หัวเราะคิกคักใหญ่เลยที่แกล้งผมได้<br />
“เอ่อ...พี่พิ้งค์ แล้วเสี่ยเขาจะลงแข่งกีฬาคณะมั้ยครับ”<br />
“หือ? อ้อ ไม่ลงหรอก ถึงตอนนั้นทราฟเขาก็คงได้ไปฝึกงานแล้วล่ะ”<br />
ผมเบะปากเล็กน้อยอย่างนึกเสียดายเพราะผมไม่เคยเห็นเสี่ยน้อย<br />
เขาแข่งขันจริงๆ จังๆ สักทีนี่นา น่าจะรู้จักกันให้เร็วกว่านี้<br />
“จริงเหรอครับ...แต่ผมอยากเห็นจัง”<br />
“ขอทราฟเลยสิ พี่ว่าถ้าน้องชามขอทราฟน่าจะยอม”<br />
“ผมมิอาจหรอกครับ”<br />
ผมยิ้มแหยๆ ส่งไปให้ทันที ก่อนจะพูดปดออกไป ใครว่าไม่กล้าล่ะ!<br />
เดี๋ยวแข่งเสร็จผมจะขอเลยครับ<br />
“ฮึ่ยยย เรานี่นะ กล้าๆ หน่อย”<br />
“ครับ”<br />
พี่พิ้งค์ยิ้มรับ เราหันไปสนใจการแข่งขันตรงหน้าต่อ ตอนนี้ทีมเสี่ย<br />
น้อยเขาเริ่มนำแล้วแต่ดูเหมือนอีกทีมก็มีรุ่นน้องเก่งๆ ด้วย ผมอดจะทึ่งไม่<br />
ได้ ก็ดูเด็กปีหนึ่งสิ ตัวโตด้วยสูงด้วย แถมหน้าตาก็ดี แบ่งมาให้ผมบ้างก็ได้<br />
นะครับ เสียงกรี๊ดดังขึ้นทุกครั้งที่เสี่ยน้อยเขาชู้ตได้ แต่ดูเหมือนไอ้อชิจะเก่ง<br />
มากเพราะมันชู้ตสามแต้มติดกันสามลูกแล้ว ผมมองร่างสูงที่กำลังไล่ตาม<br />
บอลจากรุ่นน้องตัวใหญ่ที่ผมพูดถึงอยู่ ทั้งรับทั้งรุก เสี่ยเขาเก่งมากแต่อีกคน<br />
ก็ไม่แพ้กัน เสียงรองเท้ายี่ห้อดังดังเสียดสีกับพื้นจนส่งเสียงเอี๊ยดๆ เสียวฟัน<br />
ดูท่าแล้วลูกนี้ถ้าใครได้ไปก็เหมือนจะเปลี่ยนเกมไปเลยเพราะทั้งคู่จริงจัง<br />
แถมยังไม่มีใครยอมใคร<br />
ผมอดจะตื่นเต้นไม่ได้เมื่อเด็กนั่นเริ่มเลี้ยงลูกมาทางผมอย่างรวดเร็ว<br />
เสี่ยน้อยเองก็เช่นกัน ผมรู้สึกปริ่มๆ เมื่อเหงื่อเริ่มไหลลงตามหน้าอกเสี่ยเขา<br />
EYEY.<br />
133
Change language