Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
“ยัยพิ้งค์...”<br />
“อ๊ากกก โดนจับได้แล้ว”<br />
เสียงใสๆ ของมันตะโกนออกมาจนโอเวอร์ ผมถึงกับต้องยกโทรศัพท์<br />
ออกจากหู ทำไมจะเดาไม่ออก ก็มีแค่พิ้งค์ที่อวยมันให้ผมอยู่ แต่การที่พิ้งค์<br />
กล้าให้แบบนี้ไอ้ชามมันคงจะขอร้องอ้อนวอนอย่างหนักเพราะผมไม่ชอบให้<br />
เบอร์ใครมั่วๆ<br />
“ช่างเถอะ แล้วมีอะไร”<br />
ผมถอนหายใจเซ็งๆ ก่อนจะเริ่มถามถึงประเด็นที่อีกคนโทรเข้ามา<br />
ได้ยินเสียงตะกุกตะกักจากทางนั้นคงเป็นเสียงเปลี่ยนท่านอน<br />
“พี่พิ้งค์ชวนไปเที่ยวด้วย...พี่ให้ผมไปด้วยปะ ผมว่างนะไปได้ อยาก<br />
ไป อยากเจอพี่ โคตรคิดถึงเลย”<br />
หึ<br />
ผมอดจะยกยิ้มออกมาไม่ได้กับความเป็นเด็กน้อยของมัน แต่ก็ต้อง<br />
รีบหุบยิ้มเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอดีใจไปกับคำพูดของมันนิดหน่อย...คิดถึงเหรอ<br />
เด็กนี่มันจะเพ้อเจ้อเกินไปแล้ว แล้วทำไมใจผมมันไม่คิดแบบนั้นวะ<br />
“ไปทำไม ลำบาก”<br />
ผมพูดออกไปตรงๆ อันที่จริงผมไม่ชอบให้ใครมากวนตัวเองเท่าไหร่<br />
ถ้ามันไปด้วยมีหวังเกาะผมแจแน่นอน<br />
“แต่ผมอยากไป...ก็ผมไม่ได้เจอหน้าพี่หลายวันแล้ว...”<br />
เสียงอ่อนเสียงอ่อยมากครับ จนกระทั่งได้ยินเสียงมันสะอื้นออกมา<br />
ไม่รู้ว่าแกล้งทำหรือของจริงแต่ใจผมอยู่ๆ มันก็อ่อนยวบลงไปครึ่ง ไอ้ชาม<br />
พูดไปสะอื้นไป นะๆๆ อยู่นั่นแหละ จนผมต้องให้มันไปด้วยถึงยอมหยุด<br />
พูด<br />
72 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language