Tunwalai 001-2-readtest
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
“ไร้สาระจริงๆ กูว่ามึงเอาเวลาไปเรียนดีกว่านะ”<br />
เสียงทุ้มพูดออกมาเรียบๆ ก่อนจะมองผมนิ่งๆ<br />
“เรียนก็ส่วนเรียน อีกอย่างมันไม่ได้ไร้สาระนะครับ”<br />
“ไม่ไร้สาระยังไง?”<br />
พอเจอคำถามนี้ผมเองก็ไปไม่เป็น จนร่างสูงตรงหน้าหัวเราะขึ้นมา<br />
เบาๆ แต่ไอ้อชิก็ยังไม่ละความพยายาม มันยังเถียงกับผมต่อแต่ผมก็ไม่<br />
ยอมจนมันต้องหาเก้าอี้มานั่ง ผมแนะนำตัวกับพี่พิ้งค์ไปด้วย พี่เขาก็ใจดี<br />
เป็นผู้หญิงหวานๆ หน้าตาสวยด้วยครับ ตัวเล็กมาก นี่ถ้าไอ้ปอนรู้ต้องอิจฉา<br />
ผมแน่ๆ<br />
“พี่ทานข้าวยัง”<br />
ผมหันไปถามร่างสูงที่เอาแต่ดื่มกาแฟเย็นอยู่ ก่อนเขาจะหันมามอง<br />
หน้าผมนิ่งๆ คือเสี่ยเขานิ่งได้อีก แต่ผมจะทำลายความนิ่งนั้นให้ได้ใน<br />
สักวัน แล้วให้เขาหันมามองผมอย่างรักใคร่แทน คอยดู<br />
“อืม”<br />
แค่นั้นแหละครับ ผมขยับเข้าไปนั่งใกล้เขาอีก ได้กลิ่นนำ้ำหอมอ่อนๆ<br />
ลอยมาด้วย<br />
“หน้ามึงน่ากลัวสัด”<br />
ผมอดจะขำออกมาไม่ได้เพราะเสี่ยน้อยเริ่มถดตัวถอยห่างจากผม<br />
“แล้วกลัวปะ”<br />
ผมถามพร้อมยักคิ้วใส่ มันต้องสยองมากใช่มั้ยครับเสี่ยน้อยถึงทำ<br />
หน้าผวาออกมาแบบนั้น ตอนนี้สภาพผมยิ่งดูไม่ได้อยู่ด้วย<br />
“กูเริ่มกลัวแล้วเนี่ย หลอนฉิบหาย”<br />
พอเสี่ยน้อยพูดออกมาแค่นั้นไอ้อชิก็ขำออกมาทันทีจนผมต้องหันไป<br />
EYEY.<br />
43
Change language