Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ทำให้เสี่ยเขาหงุดหงิดใจแบบนั้น<br />
“ผมจะรอ...ผมไม่อยากได้แบบนี้แล้ว...ผมจะรอวันที่พี่บอกว่ารัก<br />
ไม่ใช่ชอบ”<br />
ผมพูดเสียงจริงจัง ร่างสูงดูจะชะงักไปนิดแต่ก็ไม่ได้พูดตอบอะไร<br />
ออกมา ผมหันหลังเดินกลับออกไปที่เดิมทันทีก่อนจะรีบเรียกแท็กซี่เพื่อตรง<br />
กลับหอพัก<br />
วันนี้น่าจะเป็นวันที่ดีแล้วแท้ๆ...ผมรีบเช็ดนำ้ำตาตัวเองออกลวกๆ<br />
ผมคิดว่าควรจะจริงจังกับความรู้สึกเสี่ยเขาสักที ถึงจะเป็นการทรมานตัว<br />
เองก็เถอะ แต่ผมก็อยากจะรู้ผลของมันเร็วๆ อาจจะดูเร่งไปหน่อย แต่เชื่อ<br />
เถอะ ถ้าพวกคุณเป็นผมแค่วันเดียวที่ต้องทำตัวเหมือนคนรักกันแต่ไม่ได้<br />
เป็นอะไรกัน มันเจ็บแค่ไหน...<br />
สองวันต่อมา<br />
ผมเดินลงรถเมล์ด้วยสีหน้าเรียบๆ...สมองก็เรียบๆ...แต่หัวใจปวด<br />
หนึบเจ็บชาไปหมด...แค่วันเดียวผมก็จะขาดใจอยู่แล้ว นี่ตั้งสองวันแล้วที่<br />
ต้องอดกลั้นไว้ไม่ให้โทรไปหาเสี่ยเขา ไม่ไปเจอ ถึงจะเห็นผ่านๆ ก็ต้องรีบ<br />
หลบ แต่เสี่ยเขาก็ไม่มีวี่แววที่จะมาง้อผมเลยสักนิด แต่ก็แอบรู้จากพี่พิ้งค์ว่า<br />
เสี่ยเขาเริ่มยุ่งกับเรื่องกิจการที่บ้าน ก็เสี่ยเขาจะจบแล้วแถมต้องดูงานฝึกงาน<br />
ไปด้วย<br />
“เฮ้! นายน่ะ”<br />
เสียงทุ้มตะโกนดังขึ้นด้านข้างถนนฝั่งตรงข้าม ผมหันไปมองก่อนจะ<br />
เอานิ้วชี้เข้าหาตัวเองเพราะมนุษย์อย่างผมคนอย่างพลัสไม่น่าจะมาเรียกได้<br />
พลัสพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเรียกผมให้ไปหาอีกที ผมเดินข้ามไปหาร่างสูง<br />
146 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language