Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ไปเลย มันอาจจะแบ่งเบาความเจ็บแปลบๆ ในอกของผมได้บ้าง...ทั้งเจ็บ<br />
ทั้งจุกจนพูดไม่ออก<br />
ช่วงเย็น<br />
“อร่อยมั้ยน้องชาม”<br />
“อร่อยครับ”<br />
“อร่อยจริงเหรอ เห็นกินไม่หมด ปกติเรากินเยอะจะตาย”<br />
ผมชะงักไปนิดก่อนจะพยายามฝืนยิ้มให้พี่พิ้งค์ที่ดูจะเริ่มสงสัยอาการ<br />
ของผม ตอนนี้เรามานั่งทานอาหารเย็นริมหาดกัน ตั้งแต่ตอนที่ถูกเสี่ยน้อย<br />
ตะคอกเขาก็ไม่ได้กลับเข้าห้องจนผมเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ตอนพี่พิ้งค์<br />
มาเคาะประตูเรียก และผมก็ได้เห็นเสี่ยน้อยเขาอีกครั้งตอนทานอาหาร...ก็<br />
คือตอนนี้ที่ร่างสูงนั่งอยู ่หัวโต๊ะ ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว ทุกคนก็ยังเฮฮา<br />
ตามเดิม แต่มีผมคนเดียวที่รู้สึกหมดสนุก ไม่อยากทำอะไร ในใจมันเหมือน<br />
เหนื่อยๆ เพลียๆ<br />
“ผมไม่ค่อยหิวน่ะครับ”<br />
ผมตอบพี่พิ้งค์เสียงเบา<br />
“เหอะๆ มึงไม่ต้องเกรงใจ พวกกูจ่าย”<br />
ผมหันไปพยักหน้านิ่งๆ ให้ไอ้อชิจนมันเองก็ชะงักไปนิดที่เห็นผมไม่<br />
เถียง มันหันไปทำหน้าเลิ่กลั่กกับพวกพี่วิลทันที ผมขอตัวออกไปเดินเล่น<br />
ก่อนจะถูกตกเป็นเป้าสายตา<br />
ผมเดินออกมาห่างจากโต๊ะพวกเสี่ยเขาไม่ไกลมาก ก่อนจะนั่งลงบน<br />
พื้นทราย มองภาพบรรยากาศเงียบๆ มันก็หนาวและมันก็เหงาด้วย ยิ่ง<br />
อารมณ์ผมเศร้าแบบนี้แม่งทำมาเป็นใจเชียวนะไอ้บรรยากาศบ้า ผมหยิบ<br />
EYEY.<br />
93
Change language