Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
“แหม่ เดี๋ยวกูไปหานะ”<br />
“อ้าว ไม่ได้กลับบ้านเหรอวะ”<br />
“เออน่า พอดีกูอยากเจอพี่พิ้งค์อะ”<br />
“นึกคึกนะมึง กูนึกว่าลืมพี่เขาไปซะแล้ว”<br />
“ไม่โว้ยยย แค่นี้แหละย่ะ”<br />
ผมเบ้ปากใส่โทรศัพท์ก่อนจะเก็บเข้าที่เดิม หันกลับมาสนใจเชียร์ทีม<br />
เสี่ยน้อยเขากับพี่พิ้งค์ต่อ ตอนนี้แฟนคลับเสี่ยเขาก็มองมาทางผมบ้างแต่ผม<br />
ก็ไม่ได้สนใจ เพราะยังไงซะคนที่ผมแคร์ความรู้สึกที่สุดก็กำลังอยู่ตรงหน้า<br />
ผม อิจฉาหุ่นลำ่ำๆ นั่นจัง<br />
ไม่นานไอ้ปอนก็เดินสวยเข้ามาในโรงยิม ผมเบิกตาทันทีที่เห็นมันถือ<br />
กล่องเค้กเข้ามาด้วย ไอ้ปอนเดินยิ้มสวยเข้ามาแต่ไกล ผมเองก็ยิ้มให้มัน<br />
อย่างเป็นมิตรแต่ก็ต้องยิ้มค้างเมื่อมันเดินเลยผมเข้าไปหาพี่พิ้งค์ที่กำลังนั่ง<br />
เชียร์เพื่อนๆ อยู่ ก่อนมันจะนั่งลงแทรกกลางระหว่างผมกับพี่พิ้งค์จนเป็น<br />
ผมที่ถูกเบียดให้ขยับออกห่าง ผมมีเพื่อนน่ารักจังเลยครับ...<br />
“พี่พิ้งค์ ปอนซื้อเค้กมาให้ค่ะ”<br />
“เอ๋ ลำบากน้องปอนเปล่าๆ น่า เกรงใจจัง”<br />
เดี๋ยวๆ พี่พิ้งค์นั่นเกรงใจเหรอครับ พี ่พิ้งค์รับเค้กไปถือไว้พร้อมกับ<br />
มองด้วยสายตาวาววับจนผมอดจะทึ่งไม่ได้ว่า ไปรู้จักกันตอนไหนวะ! ไอ้<br />
ปอนหันมายักคิ้วใส่ผมสองสามทีก่อนจะหันไปคุยกับพี่พิ้งค์ต่อ<br />
“เดี๋ยวๆ ผมขอเบรกก่อน”<br />
ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาพี่พิ้งค์หันมามองผมอย่างสงสัย ไอ้ปอนมันก็<br />
มองผมครับแต่มันมองแบบจิกกัดผมอยู่<br />
“มีอะไรเหรอน้องชาม”<br />
140 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language