Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ทั้งดีใจที่ได้เห็นหน้าและก็เฟลที่ไม่ได้เข้าใกล้ คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถว<br />
นั้นมองผมหมด แต่ผมไม่แคร์! จนกระทั่งเสี่ยน้อยเดินขึ้นตึกเรียนผมถึงได้<br />
เดินเข้ามานั่งแทนที่เสี่ยน้อยเขาที่เพิ่งลุกออกไป<br />
ผมทำแบบนี้อยู่ซำ้ำๆ วันไหนมีเรียนบ่ายก็มาตอนเช้า ถ้ามีเรียนทั้ง<br />
วันจะชวดไปทันที แต่ถ้ามีเรียนเช้าตอนบ่ายจะมาทานข้าวที ่นี่...ช่วงนี้ผม<br />
ได้แต่หลบอยู ่ตรงมุมเท่านั้นเพราะสภาพหน้าผมมันไม่โอเค ขอบตาดำเป็น<br />
หมีแพนด้า หน้าซีดอย่างกับศพ ด้วยงานที่ท่วมหัวผม แถมยังต้องตามติด<br />
สามี (?) นอนตีสี่ตื่นหกโมงเช้าแทบจะทุกวัน...<br />
และนี่ก็เข้าสู่ฤดูหนาว...มันก็ไม่ได้หนาวเท่าไหร่ก็แค่เย็นๆ ผมใส่เสื้อ<br />
แขนยาว สวมหน้ากากอนามัยบังหนังหน้าตัวเองไว้ แต่บังตาแพนด้าไม่ได้<br />
จริงๆ ไอ้ปอนวันนี้มันสวยเลิศอย่างกับเกิดใหม่ ไม่ใช่แค่มัน ไอ้พัดก็เช่น<br />
กัน...ไอ้ฟิกมันไม่มาครับ วันนี้นอนป่วยอยู่บ้าน จนได้สิน่า...ต้องมีสักคนที่<br />
ล้มลงไปก่อน<br />
“อีชาม นี่ก็ผ่านมาสองเดือนแล้วมึงยังไม่ได้แดกเสี่ยเขาอีกเหรอฮะ!”<br />
“เออ กูกะจะถามหลายวันแล้ว เห็นไปหาเขาทุกวันแต่ก็ไม่มีอะไร<br />
ติดมือมาสักอย่าง”<br />
ผมมองพวกมันเอือมๆ ไม่ใช่อะไร กะจะเสือกสินะ<br />
“กูกำลังพยายามอยู่”<br />
ผมตอบมันไป พวกมันมองหน้ากันเครียดๆ ผมเองก็เครียดตาม<br />
เพราะที่ผมพยายามทำอยู่มันก็ไม่ได้อะไรจริงๆ ถึงจะได้แค่มองอยู่อย่างนั้น<br />
ก็เถอะ แรกๆ ก็ถูกทำร้ายจิตใจหนักบวกกับเรียนหนักเลยคิดว่าแค่แอบมอง<br />
ก็ยังดี มันก็ทำให้ผมมีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอย่างน่าประหลาด<br />
“เลิกดีปะ แล้วตอนจบค่อยหาใหม่ อย่างมึงแต่งหน่อยคงมีคนมารุม<br />
50 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language