Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
“สัด! อย่าตามกูมา”<br />
ผมตะโกนบอกมันแต่พอหันไปมองก็เห็นมันแสยะยิ้มเหี้ยมๆ ส่งให้<br />
ผมอยู่ เอ้อ หล่อสัด เดี๋ยว! ไม่ใช่เวลา<br />
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะมึง”<br />
หยุดก็โง่ดิ ถ้ามองดูจากด้านนอกคนที ่ไม่รู้ว่ามันแค้นผมกะจะเอา<br />
ชีวิตคงจะดูเหมือนว่าเรากำลังวิ่งไล่จับกันเป็นเด็กๆ เราวิ่งวนรอบชั้นได้หนึ่ง<br />
รอบแล้วมั้ง แต่มันจะตามผมอะไรขนาดนั้น! ผมเริ่มหอบ ขาเริ่มอ่อนแรง<br />
จนแทบจะก้าวไม่ออก แต่อะไรก็ไม่เท่ากับตอนนี้คือ...กูจุก! ก็เพิ่งกินข้าว<br />
มานี่<br />
ตุบ!<br />
สุดท้ายผมก็ล้มลงมาจูบกับพื้น ความเจ็บแล่นเข้าสู่สมองทันที เจ็บ<br />
หน้าอกฉิบหาย...ร่วงกระแทกพื้นดังอั้ก แถมไม่มีแรงลุกแล้ว ผมได้แต่นอน<br />
หอบอยู่ตรงนั้น กระเป๋าที่สะพายอยู่ก็มีแต่หนังสือหนักๆ ก่อนจะหายใจค้าง<br />
อยู่แบบนั้น...ได้ยินเสียงฝีเท้าไอ้เด็กช่างมันหยุด มันก็คงจะเหนื่อยเหมือน<br />
กันถึงได้วิ่งช้าลง...<br />
“เปลี่ยนที่นอนเหรอ หึๆ”<br />
“เพราะมึงนั่นแหละ!!!”<br />
พอได้ยินเสียงทุ้มผมก็ตอบกลับทันทีแต่ก็ต้องชะงักอ้ าปากเหวอนิดๆ<br />
เพราะเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงที่ผมคุ้นหูดี ผมเงยหน้าหันไปมองด้านหลังก็<br />
เหมือนพระเจ้ากลั่นแกล้งผมอีกครั้ง เสี่ยน้อย!!! แต่ก็ต้องแปลกใจบวกตกใจ<br />
เพิ่มอีก เพราะไอ้เด็กช่างกลมันยืนอยู่ข้างหลังเสี่ยที่มีผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้ าง<br />
กายไม่ห่าง ความน้อยใจตื้อขึ้นมาเต็มหัวใจผมซะดื้อๆ ก่อนจะพยุงตัวเอง<br />
ลุกขึ้นไม่เรียกให้ใครช่วย พอยืนก็เริ่มปวดที่เอวขึ้นมา ขาก็ล้า ผมอดจะแค้น<br />
EYEY.<br />
59
Change language