Tunwalai 001-2-readtest
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
“ไปทานข้าวได้แล้วล่ะ หิวแล้วๆ”<br />
เสียงใสๆ ของพี่พิ้งค์พูดพร้อมกับดึงไอ้พี่อชิไปด้วย ผมเงยหน้ามอง<br />
หน้ามันที่ชี้หน้าผมประมาณ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง อะไรแบบนี้ แต่ผมก็ต้อง<br />
ตัวแข็งทื่อทันทีที่ร่างสูงเดินผ่านหน้าผมไป ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเจ้าตัว<br />
ด้วย ผมสูดเข้าไปเต็มปอดก่อนจะยกมือทาบอกอย่างปริ่มๆ ถึงจะดูโรคจิต<br />
แต่ผมโคตรจะมีความสุข<br />
“เป็นเอามากนะมึง...”<br />
ไอ้ปอนพูดพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ ผมอดจะแปลกใจไม่ได้ ปกติมัน<br />
จะหัวเราะเสียงดังลั่นไม่ใช่รึไง แต่กูไม่สน กูมีความสุขครับ<br />
“ก็กูชอบเสี่ย”<br />
ผมพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้มันอย่างอารมณ์ดีก่อนจะอ้าปากค้างอยู่<br />
ท่านั้นเมื่อเพื่อนในกลุ่มเสี่ยเขาอีกคนยังไม่เดินไปไหน แต่มองผมด้วย<br />
สายตานิ่งๆ ก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนไป...<br />
เขาคงจะไม่ได้เอาไปบอกเสี่ยหรอก...ใช่มั้ย<br />
“มึงซวยแน่อีชาม”<br />
ผมทำหน้าจะร้องไห้ใส่ไอ้ปอนที่ทำหน้าสมสาร (สงสาร+สมเพช) ใส่<br />
ผม ผมมองไปทางด้านที่กลุ่มเสี่ยน้อยเขาเดินไปอย่างทำอะไรไม่ได้<br />
“กูจะทำยังไงดีวะ!”<br />
ผมหันไปถามมันเสียงจริงจัง ก่อนที่มันจะหัวเราะให้ผมพร้อมกับ<br />
เดินออกไปจากบริเวณนี้ ขอบใจมากเลยเพื่อนรัก...<br />
ผมกับมันเลยได้กลับไปง้อข้าวที่คณะตัวเอง ผมเดินคอตกเข้าไปไอ้<br />
พัดมันก็หัวเราะเยาะผมทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร นี่ถ้ ามันรู้มันต้องล้อผมแน่ๆ<br />
ทางที่ดีส่งซิกให้ไอ้ปอนดีกว่า ผมจ้องไอ้ปอนที่ตอนนี้เรานั่งตรงข้ามกัน ส่วน<br />
26 ‘เสี่ย’ ครับ รับรักผมหน่อย
Change language