Necip Fazıl Kısakürek - Aynadaki Yalan

Belmâ, ok yemiş gibi irkildi. Öyle zerafetli ve güzeldi ki bu irkiliş, Naci, oku kendi yemiş gibi
oldu. Bir an içinde, ilk defa «sen» diye hitap edebildiği Belmâ'nın ayaklarına kapanmak mı, yoksa
onu tekmelemek mi gerektiği üzerinde şaşa kaldı.
Belmâ'nın suratında patlayan bir tokat.
— Allaha ısmarladık! Diyebildi yalnız ve uçtu, gitti.
32
Eve döndüğü zaman, bir şey aramak için açtığı bavulunda tabancasını göremedi. Kendi kendisine:
— Annem kaldırmış olacak, dedi; zavallı anne!.. Anne, bir hayalet gibi vakarlı, yavaş adımlarla
odaya girdi ve oğlunun yatağına ilişti. Dim dik...
— Tabancamı sen mi kaldırdın anne?
— Ben kaldırdım!
— Niçin kendimi öldürmeyeyim diye mi? Anne gayet iradeli:
— Đşi, artık benim el atmamı gerektirecek hale getirdin! Onun için...
— Bu kadar da mı kendime hâkim değilim?..
— Sana hâkim olan olmuş... Hatırlıyor musun beş yaşındaki bir halini... Evimize hırsız girmişti
de sen korkundan kucağıma atılmış, dakikalarca titremiştin... Đşte o yaştaki kadar bana muhtaç hale
geldin!..
— Anne, sus, beni öldürebilirsin!..
— Asıl sen, iradeni kaptırdığın büyücü emredecek olsa bana kıyarsın!
— Etme, anne!..
Annenin gözleri dalar gibi oldu:
— Ama annelik bu, yine sana acımaktan başka bir şey elimden gelmez. Sana bir kaç kelimelik bir
halk masalı anlatayım: Sevgilisi âşığından annesinin ciğerini istemiş: Git anneni öldür ve ciğerini
bana getir!.. Çocuk bu işi yapmış... Elinde annesinin ciğeri, koşarken ayağı bir yere takılmış ve
düşmüş... Ciğer haykırmış: Vah evlâdım, acıdı mı bir yerin?..
Naci gözlerine dolan sıcaklığı zaptedebilmek için dişlerini sıktı.
— Ama ben, diye devam etti anne; artık bu evin hayaleti olmaktan çıkacağım, oğlumu kurtarmak
için ne lazımsa yapacağım!
32
— Ne yapabilirsin anne?.. Elinden ne gelebilir?.
— Bir annenin elinden ne gelmez ki?..
Naci, iki yaşındayken kocası ölen, yirmibeş yaşında dul kalan ve yirmibeş yıldır erkek yüzüne
bakmayan ve bu köşkte sessiz bir hayalet gibi gezip dolaşan annesinin ne harikulade bir kadın
olduğunu biliyordu: Varsa, yoksa, oğlu... Bu köşkten başka nesi varsa, konak, mağaza, han, satmış,
oğlunu yetiştirmeye bakmıştı. Oldukça tahsilli, fakat hepsinin üstünde müthiş bir zekâ ve enerjisi
vardı. Hattâ, Naci, bazen kendisini pek gururlandıran mücerret fikir ve hayâl kuvvetini annesinden
aldığı kanaatindeydi.
— Peki, şu «elimden ne gelmez ki?»- dediğine bir misâl versene!.. Yerini yurdunu o kadar ustaca
öğrendiğin Belmâ Hanımefendiye gidip de «Oğlumdan uzaklaş! mı diyeceksin!
— O kadar adileşemem; oğlumu da âdileştirememl— Seni evlendireceğim!.
Naci o haliyle bir kahkaha atmaktan geri kalmadı:
— Kiminle anne?.. Tanıdığın mı var?..
— Yine senin vasıtanla uzaktan tanıdığım biriyle... Şu, hikâyesini anlattığın köy dilberiyle....
Naci'nin acı kahkahaları üst üste:
— Ayol; o kızı ben sana sadece çekici bir tablo diye anlattım. Son derece nâdir renk ve
çizgileriyle, garip dedesi ve tek başına çevirdiği şato vârî konağıyla bir tablo... Önünden geçip
gittiğim ve ancak bir ân seyredebildiğim bir tablo...
— îşte sana uygun olan o! Gidip getireceğim onu... Naci yalvarıyor:
• — Anne, yapayım deme bunu!.. Ben hastayım!.. Kocakarı ilâcı bana sökmez. Bırak ben kendi
kendimi kurtarayım!,.