ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡ. ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ (1903-1984) ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

28
Σ’ αὐτές τίς κρίσιμες στιγμές γιά τό Γυμνάσιό μας παρουσιάστηκε ὡς «ἀπό μηχανῆς
θεός» ὁ Γιάννης Παπαδᾶτος. Ὁ ἐπιστήμων καί ὁ ἄνθρωπος, ὁ συνετός, ὁ μετριοπαθής,
ὁ ἀνυπόκριτος, ὁ εὐπροσήγορος, μέ τήν ἀρετή νά μήν καθορίζει τίς
προσωπικές του σχέσεις ἀπό τόν ἰδεολογικό προσανατολισμό τοῦ ἄλλου, μέ τήν
ψυχή γεμάτη καλωσύνη.
Ξένος ὁλότελα πρός ὅσα διαδραματίστηκαν στό νησί καί στό σχολεῖο αὐτά τά
μαῦρα χρόνια, μέ τό κῦρος καί τήν προσωπική του ἐπιβολή, γιατί ὄχι καί μέ θάρρος
πού χρειαζόταν τότε, πέτυχε νά κρατήσει ἔξω ἀπό τόν περίβολο τοῦ Γυμνασίου
τούς ὑπεύθυνους, οἱ ὁποῖοι χωρίς σεβασμό στό Νόμο καί τήν ἔννομη τάξη ἔθεταν
σέ ἄμεσο κίνδυνο καί τό προσωπικό καί τίς σχολικές ἐγκαταστάσεις.
Ἔπειτα ἡ συναδελφική ἀγάπη πού ἔδειχνε ὅμοια καί ἀνεπιτήδευτη πρός ὅλους
τούς καθηγητές, ὁ χαριτωμένος καθημερινός διάλογος μ’ ὅλους, γεμάτος μπρίο,
διανθισμένος πάντα μέ τή γνωστή σ’ ὅλους πλούσια ἀνεκδοτολογία του, βρῆκε
πρόθυμη ἀνταπόκριση ἀπ’ ὅλους, κι’ ἐκεῖ πού πρίν ἡ δυσαρμονία δηλητηρίαζε τίς
σχέσεις καί ἡ καχυποψία φώλιαζε στίς καρδιές, ξαναγύρισε ἡ ἀγάπη, ἡ ἀμοιβαῖα
ἐμπιστοσύνη, ὁ ἀλληλοσεβασμός καί τό εὔφορο κλίμα γιά ἀφοσίωση στό ἔργο.
Καρπός αὐτῆς τῆς ἀτμόσφαιρας πού καλλιεργήθηκε μέ τόση φροντίδα ἦταν ὅτι,
ἐνῶ πολλά Σχολεῖα ταλαιπωροῦνταν ἀκόμη ἀπό τή λαίλαπα τοῦ πολέμου καί τίς
συνέπειές του, τό Γυμνάσιο Λευκάδας ἔγραφε τήν λαμπρότερη περίοδο τῆς Ἱστορίας
του, πού δίκαια ὀνομάστηκε «χρυσή» ἐποχή.
Αὐτή ἡ «χρυσή» ἐποχή εἶναι πού βοήθησε νά ἀναδειχθοῦν κορυφαῖοι πού ἐτίμησαν
καί τιμοῦν τήν Ἑλληνική Ἑπιστήμη, ὁ Ἀριστόξενος Σκιαδᾶς, ἡ ἀείμνηστη Δέσποινα
Θεμελῆ-Κατηφόρη, ὁ Σπύρος Ἀσδραχάς, ἡ Μυρτάλη Ἀχειμάστου-Ποταμιάνου,
ὁ Ἀρίσταρχος Ἀχείμαστος, ὅπως καί ἕνας σημαντικός ἀριθμός ἐπιστημόνων
ὅλων τῶν κλάδων, πού ἔχουν ἐμπλουτίσει τό ἐπιστημονικό μας δυναμικό. Θά ἦταν
παράλειψη, ἄν στό σημείωμα αὐτό δέν σημειώναμε τήν ἀπέραντη ἀγάπη πού ἔτρεφε
πρός τούς μαθητές του ὁ Γιάννης Παπαδᾶτος, ἄλλωστε αὐτή ἀπ’ ὅλους ὁμολογεῖται.
Ἕνα δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἀγάπης ἀποτελεῖ τό στοχαστικό καί ἐμπνευσμένο μήνυμά
του πρός τούς ἀριστούχους τοῦ Γυμνασίου Λευκάδος, 1 πού πῆραν μέρος στό διαγωνισμό
πού πραγματοποιήθηκε τήν τελευταῖα 5ετία τοῦ 1970 μέ πρωτοβουλία τοῦ
τότε Νομάρχη κ. Γ. Γιαννοπούλου (δεῖγμα κι’ αὐτό τῆς ἀγάπης πού ἔτρεφε στό νησί
καί τόν λαό του). Ὅσα παραπάνω ἀναφέρονται ἄς θεωρηθοῦν ὡς ἔμπρακτη ἐκδήλωση
τῆς ὀφειλόμενης τιμῆς καί ἐκείνων τῶν συναδέλφων πού ἔφυγαν καί ἡμῶν
πού ζοῦμε ἀκόμη, πρός τόν ἀξέχαστο συνάδελφο, τό Νέστορα τοῦ Σχολείου μας.
«Ἠχώ τῆς Λευκάδας» Ἀπρίλιος –Μάϊος 1989
1 Ἡ ὁμιλία στήν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Χ. Περδικάρης παρατίθεται παρακάτω, σελ. 56.