تله تئاتر| آموزگاران

اقتباس شبریبررین مبریبررزانژاد ‏بمنبممایشنامه آموزگاران از اثر ‏مجممجحسن یلفابىنبىی
بیتا ‏(با عجله از اتاق ببریبررون می آید،‏ به ایرج):‏ کجا؟ پس شام چی؟
ایرج:‏ من که شام نیستم.‏
بیتا:‏ روزی ما دست تو بیفته ‏همھهممبنیبنن می شه دیگه.‏ صبرببرر کنبنیبنن من هم بیام که یه کم
خرید کنم.‏ ‏(رو به ‏مجممججید)‏ برای شام چی بگبریبررم؟
‏مجممججید:‏ هر چی که دوست داری.‏ هر چی که درست کردنش آسون تره.‏
‏(لیلی و بیتا و ایرج خارج می شوند.‏ عمید هنوز مانده است.)‏
عمید:‏ می دوبىنبىی،‏ چند بار تصمیم گرفتم که دیگه اینجا نیام.‏ ولىللىی ‏بمنبممی شه،‏ انگار
عادت کرده ابمیبمم.‏
‏مجممججید:‏ چرا می خوای اینجا نیای؟
عمید:‏ خب،‏ فکر می کنم هر بار که می آییم اینجا مزاحم ‏سمشسمما می شیم.‏
‏مجممججید:‏ قرار نبود با ما تعارف کبىنبىی.‏
عمید:‏ چرا،‏ کافیه آدم دو کلمه با این شجاعی حرف بزنه تا به کلی خلقش تنگ
بشه.‏ ملاحظه ی هیچی رو ‏بمنبممی کنه.‏ به جون تو من هم از دست اینا به تنگ
اومده ام،‏ از دست اینا،‏ این وضع و این شهر،‏ اصلاً‏ از دست خودم هم به تنگ
اومده ام…‏ ا گه به خاطر خونواده ام نبود اینجا ‏بمنبممی موندم.‏ منتقل می شدم به
اهواز،‏ آبادان.‏
‏مجممججید:‏ ولىللىی تو که وضع خونواده ت رو روبراه کرده بود ی.‏
عمید:‏ پدر و مادرمو ‏بمنبممی گم.‏ اونا هر جور باشه سر می کبننبنن.‏ فوقش یه ماهیانه ای
براشون می فرستم…‏ حواسم پیش خواهره س.‏ دلمللمم ‏بمنبممی آد ‏همھهممبنیبنن جوری بذارمش و
برم.‏ ‏(بلند می شود که برود.)‏
‏مجممججید:‏ خب،‏ دیگه لازم نیست تصمیم بگبریبرری اینجا نیای.‏ هر وقت دلت می خواد
بیا یه احوالىللىی از ما ببرپبررس.‏
عمید:‏ حتماً،‏ حتماً‏ می آم.‏ خداحافظ.‏
‏مجممججید ‏(با او دست می دهد)‏ خداحافظ.‏
١٧