تله تئاتر| آموزگاران

اقتباس شبریبررین مبریبررزانژاد ‏بمنبممایشنامه آموزگاران از اثر ‏مجممجحسن یلفابىنبىی
یه زن،‏ یه کمی ‏مجممجحبت و اشتیاق.‏ باید درویش بود.‏ چاره چیه؟ زندگی رو
این جوری هم می شه گذروند.‏
‏مجممججید ‏(بلند می شود):‏ ببینم،‏ تو اومده ای درس درویشی به ما بدی یا کار دیگه ای
هم داشبىتبىی؟
جلیل ‏(بالاخره در می یابد که او را خسته کرده):‏ هان؟ آره،‏ می خواستم یه کم
پول ازت قرض بگبریبررم.‏ وضع جیبت چطوره؟
‏مجممججید:‏ به جون خودت هیچ تعریفی نداره.‏ راستشو ‏بجببجخوای من ‏همھهممبنیبنن نقشه رو برای
تو داشتم.‏
جلیل:‏ راست می گی؟ ‏سمشسمما که دو تا حقوق می گبریبررین؟!‏ مگه چقدر خرج دارین؟
‏مجممججید:‏ تو این گروبىنبىی مگه پولىللىی بافىقفىی می مونه؟ ‏(لحللححنش را تغیبریبرر می دهد،‏ با شوخی)‏
خرج زندگی ما یه چبریبرزه،‏ برجش یه چبریبرز دیگه س.‏ یه لشگر آدم هر روز اینجاس.‏
‏(دو تا از گلدان ها را بر می دارد که به داخل ببرببررد.)‏
جلیل:‏ زمستون داره می آد.‏ ‏همھهممون زمستونای سرد و طولابىنبىی…‏
‏مجممججید:‏ تو نگران نباش.‏ تو زمستونای سرد و طولابىنبىی اون کاشانه ی پر از اشتیاق و
‏مجممجحبت بیشبرتبرر به آدم می چسبه.‏
جلیل:‏ آره،‏ منتها به شرط اینکه آدم یه رفیقی داشته باشه که وقت دست تنگی
بتونه یه دویست سیصد تومبىنبىی ازش قرض بگبریبرره…‏
پایان صحنه یک
٢٠