تله تئاتر| آموزگاران

اقتباس شبریبررین مبریبررزانژاد ‏بمنبممایشنامه آموزگاران از اثر ‏مجممجحسن یلفابىنبىی
جلیل:‏ حالا چرا ناراحت شده ای؟ کسی حرفىففىی نزده.‏ ما فقط می خوابمیبمم بدونیم
جریان چی بوده.‏
لیلی:‏ کدوم جریان؟
عمید:‏ ما می خوابمیبمم بدونیم تو با اونا حرف زده ای یا نه.‏
لیلی:‏ یعبىنبىی ‏سمشسمما ‏همھهممبنیبنن قدر به من اعتماد دار ‏بمیبمم؟ فرض کنید حرف هم زده باشم،‏
فرض کنید رئیس هم دلالشو بفرسته تا با من صحبت کنه.‏ خب که چی؟ خیال
می کنبنیبنن من به ‏همھهممبنیبنن سادگی از حرفم دست برمی دارم؟ اونا روی دسمشسممبىنبىی و
خرده حساب شخصی برنامه ی منو به هم زده ان،‏ اضافه کارمو گرفته ان،‏ من هم
زیر بار ‏بمنبممی رم.‏ تا آخرش هم پای حرف خودم می ایستم.‏ ‏سمشسمما چی خیال
کرده این؟ فکر می کنبنیبنن من اینقدر هالو ام که با چارتا کلمه تعریف و تعارف خر
می شم و از حق خودم صرف نظر می کنم؟
بیتا ‏(بلند می شود):‏ لیلی جان من از ‏سمشسمما معذرت می خوام.‏ ‏بجببجچه ها این درست
نیست.‏ با یه روحیه ی مظنون و مردد کار از پیش ‏بمنبممی ره.‏ ما باید به هم اعتماد
داشته باشیم.‏ درست نیس که آدم به هر شایعه و حرف ‏بىببىی پایه ای اهمھهممیت بده.‏
‏(همھهممه ی نگاه های سرزنش بار متوجه مصطفی شده است.)‏
جلیل ‏(به مصطفی):‏ حالا به فرض که رئیس دفبرتبرر اداره به مدرسه تلفن کرده باشه،‏
خب چه نتیجه ای می خوای بگبریبرری؟
عمید:‏ آقای ملک،‏ ‏سمشسمما ا گه با شرکت در جلسه ی فردا ‏مجممجخالفی،‏ نیا.‏ ما که کسی رو
‏مجممججبور نکرده ابمیبمم.‏
مصطفی:‏ چطور؟ حالا مگه من چی گفتم که ‏همھهممه تون اینجوری براق شده این؟ من
گفتم حالا که طرف داره چراغ می زنه،‏ چرا نری باهاش حرف بزبىنبىی؟ اینجوری که
‏بهببههبرتبرره.‏ چار کلمه اون می گه،‏ چار کلمه هم تو.‏ موضوع به خبریبرر و خوشی ختم
می شه و می ره ‏بىپبىی کارش.‏
عمید:‏ خبریبرر و خوشی؟ ‏بجنبجخبریبرر آقای ملک.‏ این دفعه ما ‏بمنبممی خوابمیبمم قضیه به خبریبرر و
خوشی ‏بمتبمموم بشه.‏
٣٢